Ηρώ Μητρούτσικου: ΣΗΜΕΡΑ πέμπτη: παίζω παράσταση + Κριτική μου για Θεατρο&Σινεμά

•  Πνεύμα Θεατρικό     

18.5.2013                                                                                            από την Ηρώ Μητρούτσικου

http://www.attikipress.gr/51833/mia-megaleiwdhs-kai-dyo-ypervolika-aples-parastaseis

κάθε Σάββατο στην  free press "ATTIKH ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ"

Μια μεγαλειώδης και δύο υπερβολικά απλές παραστάσεις 

O Γιάννης Χουβαρδάς τελειώνοντας τη θητεία του στο Εθνικό Θέατρο μας αποχαιρετά με μια μεγαλειώδη και, συγχρόνως, λιτή παράσταση. Διαλέγει ένα υπέροχο κείμενο και το σκηνοθετεί απλά, χωρίς σκηνικά, χρησιμοποιώντας κυρίως τον μπροστινό χώρο της σκηνής, όπως είχε κάνει και πριν δυο χρόνια στην Κυρά της Θάλασσας, του Ίψεν.

«Το πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα»

Ο Ευγένιος Ο’ Νιλ (1888-1953) -επηρεασμένος από τον Φρόιντ (1856-1939) ο οποίος, μέχρι τον θάνατό του σχεδόν, μελετούσε το οιδιπόδειο-  γράφει το 1931 το “Mourning Becomes Electra”. Σε αυτό το τεράστιο έργο, παίρνει τον μύθο της «Ορέστειας», για την ακρίβεια τα δύο πρώτα έργα της τριλογίας («Αγαμέμνων» και «Ερινύες»), και τα μεταφέρει στην Αμερική του 1865, αμέσως μετά το τέλος του εμφυλίου.

Ο πατέρας, (ο Καραζήσης σαν άλλος Αγαμέμνων), επιστρέφει από τον πόλεμο στο πλούσιο σπίτι του, όπου τον περιμένει εναγωνίως η, συντηρητική, ερωτευμένη μαζί του, κόρη του (η Πρωτόπαππα σαν άλλη Ηλέκτρα), καθώς και η σύζυγός του, η οποία δεν αντέχει άλλο να είναι παντρεμένη μαζί του. Η σύζυγος (η Καριοφυλλιά σαν άλλη Κλυταιμνήστρα) βάζει τον εραστή της, μακρινό συγγενή του άντρα της (ο Γάλλος σαν άλλος Αίγισθος), να την βοηθήσει στη δολοφονία. Έπειτα επιστρέφει κι ο γιός (Λούλης) από τον πόλεμο, όπου τον είχε στείλει η αδερφή του για να ανδρωθεί και να ξεκολλήσει από την μάνα του! Σαν άλλος Ορέστης, χαμένος, με ψυχολογικά προβλήματα και οιδιπόδειο, πείθεται από την αδερφή του, να σκοτώσει τον εραστή της μάνας του, ο οποίος στην ουσία την “κλέβει” από εκείνον! Η μάνα αυτοκτονεί και ο γιος, πάντα ερωτευμένος μαζί της, αυτοκτονεί κι αυτός. Χωρίς καμία λύτρωση (όπως συμβαίνει στις «‘Ευμενίδες» του Αισχύλου) η Λαβίνια-Ηλέκτρα, που, αρχικά, είχε ξανανιώσει μετά τον θάνατο της μάνας της και του εραστή της, πληρώνει τον εσωτερικό πόλεμο των γονιών της και κλείνεται, πια, στο σπίτι, σφραγίζει τα παράθυρα και μένει να πεθάνει, άκληρη, για να σβήσει η κατάρα.

Ο Χουβαρδάς είχε την ευφυΐα να χρησιμοποιήσει τον σιδερένιο τοίχο του θεάτρου που αποκλείει την σκηνή σε περιπτώσεις πυρκαγιάς, ως τοίχο του τεράστιου νοσηρού σπιτιού της οικογένειας Μαν. Όταν ο τοίχος ανεβαίνει (με τον χαρακτηριστικό ήχο) βλέπουμε το εσωτερικό του πλούσιου σπιτιού, το οποίο, όμως, αποτελείται μόνο από τρεις πάγκους αναμονής!

Τα πορτρέτα της οικογένειας που καταδυναστεύουν τους ήρωες δεν είναι παρά live γκρο πλαν των ίδιων των ηρώων. Τις κάμερες για αυτά το πορτρέτα χειρίζονται τέσσερις άλλοι ηθοποιοί, ο καθένας σε αντίστιξη με κάθε ρόλο, οι οποίοι αρχικά παρουσιάζονται σαν θεατές που ανεβαίνουν, δυσαρεστημένοι στην σκηνή, φωτογραφίζουν με τα κινητά και διαβάζουν τις τεράστιες σκηνικές οδηγίες του Ο’ Νιλ! Ήταν ένα εύρημα που έδινε πότε πότε μια εύθυμη νότα (κυρίως με Μπαζάκα και Τσιτσάκη) , αλλά δεν λειτουργούσε πάντα (ειδικά οι Λυμπεροπούλου-Κοτανίδης).

Μέσα σε αυτό το αφαιρετικό σκηνικό τα κουστούμια της Ι.Τσάμη έδιναν μια υπέροχη νότα. Φορέματα της εποχής (1840-60) με τεράστια κρινολίνα και υπέροχα υφάσματα σε μετέφεραν στον σωστό σκηνικό χρόνο, όταν τα ήθη ήταν πολύ διαφορετικά...

Η παράσταση τελειώσε την Κυριακή.

Δύο πρεμιέρες στο Bob festival

To Bob festival που διοργανώνουν για 6^η χρονιά οι Abovo, φέτος είχε (εκτός από τις καλύτερες νεανικές παραστάσεις της χρονιάς που πέρασε) και τρεις πρεμιέρες. Είδα τις δύο, οι οποίες ήταν σαν προπαραστάσεις (work in progress). Δηλαδή, θα δουλευτούνε κι άλλο και θα παρουσιαστούνε ξανά στο κοινό, την νέα χρονιά, πιο ολοκληρωμένες.

Και οι δύο ήταν όχι απλά αξιόλογες, αλλά και πολύ ιδιαίτερες, φτιαγμένες από νέους δημιουργούς, με απλά μέσα, χειροποίητες, χωρίς σκηνικά. Ήταν και οι δύο μια νέα πρόταση.

ΓΑΜ

Το βιβλίο της Κατερίνας Έσσλιν σκηνοθετεί ο Δημήτρης Μπογδάνος μαζί με 13 ηθοποιούς!

Κάθε ηθοποιός κάθεται ως θεατής μέχρι να έρθει η ώρα να μας πει την ιστορία του. Μικρά κείμενα διαποτισμένα με χιούμορ, ρομαντισμό, αλλά και κυνισμό. Μια όμορφη σύμπραξη ιδιαίτερη, πολύ φρέσκια και προσεγμένη, όπως ήταν και τα απλά κουστούμια τους!

Rev-illusion

Ο Γιώργος Αγγελόπουλος των AbOvo συμπράττει με τρεις νεανικές ομάδες (Cheek Bones, Χα!, katayis teater) και τους σκηνοθετεί στην πραγματική ιστορία του People’s temple, μιας αίρεσης ενός τρελού ηγέτη και των χιλίων ανθρώπων που τον πίστεψαν και έγιναν θύματα του.

Μια παράσταση, πολύ ιδιαίτερη, χωρίς φώτα, κουστούμια ή αντικείμενα! Το μόνο φως είναι οι φακοί που χρησιμοποιούν οι ίδιοι οι ηθοποιοί, τονίζοντας μόνο τα σημεία του σώματος ή τα πρόσωπα τα οποία επιλέγουν!!!

To  www.bobfestival.gr  ολοκληρώθηκε αυτή την Κυριακή (στο Bios), αλλά οι παραπάνω παραστάσεις θα ξαναπαρουσιαστούν την νέα χρονιά.

• Film Spirit

18 /05/13                                 της Μαρίτα Μελέτη & της Ηρώς Μητρούτσικου

http://www.attikipress.gr/51831/krish-drama-kai-vraveia                                    Κρίση, δράμα και βραβεία

Η Ελλάδα της κρίσης, οι αναλογίες με το παρελθόν, οι κατεστραμμένες έως ανύπαρκτες οικογενειακές σχέσεις, και βραβεία, άπειρα βραβεία, από την Αθήνα μέχρι τις Κάννες,αποτελούν το κινηματογραφικό τοπίο αυτής της εβδομάδας.Πιο αναλυτικά:

«Το αγόρι τρώει το φαγητό του πουλιού»

  (Δραματική, 2012) Ελληνική ταινία σε σκηνοθεσία του Έκτορα Λυγίζου με τους: Γιάννη Παπαδόπουλο, Λίλα Μπακλέση, Κλεοπάτρα Περάκη

Η πείνα είναι μια οριακή κατάσταση του σώματος, άρα και του νου. Μεθυστική, απελπιστική, αποκτηνωτική. Κάδρο που κάποιοι γεμίζουν με μποέμ φαντασιώσεις, κάποιοι άλλοι με λαϊκίστικες ρητορείες. Βεβαίως, καμιά θεωρία δεν μπορεί να σε βάλει στη θέση κάποιου που δεν έχει τίποτα να φάει και τριγυρνά με άδειο στομάχι κι εξίσου άδειο μυαλό. Μήπως μπορεί μια ταινία να σε βάλει σε τόσο δεινή θέση; Ο Έκτορας Λυγίζος το επιχειρεί διασκευάζοντας την «Πείνα» του Κνουτ Χαμσούν. Η κάμερα ακολουθεί κατά πόδας τον νεαρό πρωταγωνιστή. Ο 22χρονος Γιώργος είναι καλλιτέχνης και άνεργος. Ζει σε ένα μικρό αθηναϊκό διαμέρισμα. Δεν έχει λεφτά, όχι μόνο για να πληρώσει νερό, ρεύμα, νοίκι, αλλά ούτε και για να φάει. Όταν τον πετάνε έξω από το σπίτι, παίρνει μόνο το καναρίνι του και φεύγει .

O Λυγίζος -στο σενάριο και στην κάμερα- ακολουθεί, σε απόσταση αναπνοής, τον πρωταγωνιστή και δεν μας δίνει πότε γενικά πλάνα. Όσο δεν είναι στυλιζαρισμένη η κίνηση της κάμερας, τόσο συχνά έρχεται σε αντίθεση με την σωματική γλώσσα του ήρωα, που είναι το ίδιο ιδιαίτερη με τον χαρακτήρα του. Ακόμα και πριν δοκιμάσει το φαγητό του πουλιού τον βλέπουμε να συμπεριφέρεται σχεδόν σαν πουλί στο σπίτι και στο μπαλκόνι του...

Η κινηματογράφηση θυμίζει λίγο ντοκιμαντέρ, που εισβάλει ακόμα και στις πιο μύχιες στιγμές των ηρώων του. Στόχος του, μάλλον, είναι να εισβάλλει και στον θεατή και να τον φέρει αντιμέτωπο με την πραγματικότητα του ήρωα!

Ο ξανθός πρωταγωνιστής προκαλεί την ανησυχία του θεατή επειδή εκ πρώτης όψεως δεν ταυτίζεται με καμία ομάδα υψηλού κινδύνου. Είναι ένας έκπτωτος άγγελος της διπλανής πόρτας (κυριολεκτικά και μεταφορικά), ο οποίος δεν θέλει να ομολογήσει την έκπτωσή του, αλλά ούτε και να ζητήσει τη βοήθεια κανενός! Ο Λυγίζος αφήνει τον ήρωά του αποκομμένο από οποιαδήποτε εξήγηση, και ακόμη περισσότερο από οποιαδήποτε «λογική» ή έστω ανεξέλεγκτα κτηνώδη απόπειρα κορεσμού της πείνας του, τον χρησιμοποιεί περισσότερο σαν ένα πιόνι. Με εξαίρεση έναν υπέροχο μονόλογο, ο ήρωας που σκιαγραφεί ο Λυγίζος, αυτό το πεινασμένο «αγόρι», δε μοιάζει με πλήρη ήρωα που έχει βουτήξει στην κόλαση, αλλά με γοητευτικό περφόρμερ σε μια σειρά οπτικά ελκυστικών εικόνων και με συμβολισμούς  γύρω από την Ελλάδα της κρίσης.

Το καναρίνι είναι ο μόνος του φίλος και ο αντικατοπτρισμός του. Και οι δύο είναι φυλακισμένοι και οι δύο ένα πράγμα ξέρουν να κάνουν καλά: να τραγουδάνε! Αυτό όμως είναι κάτι που στον πρωταγωνιστή δεν μπορεί να εξασφαλίσει τα προς το ζην. Ίσως αν γνώριζε Γερμανικά...... να είχε βρει δουλειά!
 Αβοήθητοι κι οι δύο (το καναρίνι μέσα στο κλουβί κι ο νέος αρνούμενος να επιστρέψει στη μητέρα του, με την οποία δεν έχει καμία ψυχική επαφή), κάθε μέρα καταποντίζονται περισσότερο. Το αδιέξοδο του ήρωα είναι το αδιέξοδο της γενιάς του, αλλά και ολόκληρης της χώρας μας.

Λίγο πριν το τέλος, σε μία άκρως συμβολική σκηνή, ο ήρωας θα σκεπάσει τον μοναδικό του φίλο με μια ελληνική σημαία (για να τον προστατέψει από τις γάτες) και θα τον κρύψει κάτω από σπασμένα αγάλματα ηρώων της επανάστασης!

Λιτή και ρεαλιστική ταινία, η οποία ή θα σε πάρει μαζί της και θα σε ταξιδέψει και θα εμπλακείς κι εσύ ή θα σε σοκάρει και θα την αρνηθείς. Δυστυχώς, όμως, οι άνθρωποι που ψάχνουν τα σκουπίδια για φαί (άστεγοι ή μη) είναι δίπλα μας κάθε μέρα και όλο και πληθαίνουν...

Η ταινία κατάφερε να αποσπάσει τρία βραβεία (καλύτερης ταινίας, πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη και πρώτου ανδρικού ρόλου) από την Ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου καθώς και διακρίσεις σε πολλά διεθνή φεστιβάλ.

Δείτε την στο «Δαναός»

«11 Συναντήσεις με τον Πατέρα μου»

 (Δραματική) Ελληνική ταινία, σκηνοθεσία του Νίκο Κορνήλιου με τους: Λάμπρο Αποστόλου, Εύα Στιλάντερ, Εύα Γαλογαύρου.

Με υποψηφιότητες καλύτερης ταινίας και πρώτου ανδρικού ρόλου στα βραβεία της Ακαδημίας Κινηματογράφου, η ταινία του Κορνήλιου μας διηγείται την ιστορία της Εύας, μιας νεαρής κοπέλας που σπουδάζει κλασικό τραγούδι, η οποία συναντά για πρώτη φορά τον πατέρα της, φύλακα σε μάντρα φορτηγών, ο οποίος αγνοούσε μέχρι τώρα την ύπαρξή της. Αμήχανοι και οι δύο, προσπαθούν να βάλουν ο ένας τον άλλον στη ζωή του. Τοπίο για μια ακόμη φορά η Αθήνα της οικονομικής κρίσης. Ωραίες ερμηνείες, λιτή σκηνοθεσία.

Almanya - Καλωσήρθατε στην Γερμανία

της Γιασεμίν Σαμντερελί (2011)

Μια κωμωδία με απίστευτο χιούμορ, έξυπνη, συγκινητική και προπάντων αληθινή, φτιαγμένη με πολύ αγάπη! Ο ήρωας θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ένας Έλληνας από κάποιο ορεινό χωριό. Οι αναλογίες είναι σχεδόν ίδιες!
Ένας νεαρός Τούρκος μην μπορώντας να ζήσει την οικογένεια του πηγαίνει, με το μεταναστευτικό ρεύμα του 1960, στην Γερμανία, ως εργάτης. Καταφέρνει να φέρει εκεί και την οικογένεια του, φτιάχνουν την ζωή τους και γέρος πια, μαζί με τα παιδιά και τα εγγόνια του κάνει ένα ταξίδι, πίσω στο χωριό, διηγούμενος το πως αντιμετώπισαν αυτή τη μετανάστευση και τις δυσκολίες που συνάντησαν με απίστευτα χιουμοριστικό τρόπο!.
Οι διάλογοι είναι πανέξυπνοι («Λένε ότι οι Γερμανοί πίνουν όλο coca cola και είναι κανίβαλοι γιατί σταύρωσαν τον Θεό τους και κάθε Κυριακή πίνουν το αίμα του και τον τρώνε!) και με ιδιαίτερο (συχνά φολκλορικό) χιούμορ. Βγαίνεις με μια ανάλαφρη νοσταλγική, γλυκόπικρη γεύση από την αίθουσα, γεμάτος συναισθήματα!

Δείτε την στο «Έλλη»

«Μια Αξιοπρεπής Οικογένεια» (ARespectable Family)
(Δραματική) Γαλλοϊρανική ταινία, σκηνοθεσία Μασούντ Μπάκσι με τους: Μπαράκ Χαμιντιάν, Μεχρντάντ Σεντιγκιάν, Μεχράν Αχμαντί

Ένας Ιρανός ακαδημαϊκός, που ζει στη Δύση, επιστρέφει στην πατρίδα του για να διδάξει στο πανεπιστήμιο, εγκλωβίζεται, όμως, σε μια υπόθεση κληρονομιάς που κρύβει πολλά οικογενειακά μυστικά. Αναμειγνύοντας το προσωπικό δράμα με το συλλογικό, το δράμα με το θρίλερ και την προσπάθεια της ιρανικής κοινωνίας να βρει την ταυτότητας της στο σήμερα, ο Μπάσκι κατάφερε να βγάλει ένα αξιοπρεπές αποτέλεσμα με συμμετοχή και στο δεκαπενθήμερο σκηνοθετών στο περσινό Φεστιβάλ των Κανών.

2 συνημμένα — Λήψη όλων των συνημμένων αρχείων (σε συμπιεσμένη μορφή για 

Ελληνικά

)  

Πνεύμα Θεατρικό 72o ΠένθοςΗλέκτρα+Γαμ+RevIllousion.docx 20 K   Προβολή   Λήψη αρχείου

film spirit 18 may +Ηρώς.doc 40 K   Προβολή   Λήψη αρχείου