Ποια λαϊκή οικογένεια θα τσακίσουν τα νέα μέτρα;
Τις οικογένειες των 1.500.000 άνεργων;
Τους χιλιάδες Ελ.Επαγγελματίες και εμπόρους που δεν έχουν ήδη την δυνατότητα να καλύψουν ούτε τις ασφαλιστικές τους ανάγκες ή που έχουν ήδη βάλει λουκέτο;
Τους αγρότες, τους νέους επιστήμονες;
Ποιους μωρέ θα τσακίσουν τα νέα μέτρα;
Τους ήδη εξαθλιωμένους, τους ήδη τσακισμένους.
Από ποιους θα πάρουν τα νέα χαράτσια;
Από ποιους θα εισπράξουν τις νέες βαριές φορολογίες;
Από ποιους θα περικόψουν μισθούς και συντάξεις,εφάπαξ κοινωνικά και προνοιακά επιδόματα;
Ποιοι θα είναι εκείνοι που θα στερηθούν τις στοιχειώδεις κοινωνικές παροχές στην Υγεία-πρόνοια στην Παιδεία;
Τι στόχους έχουν τέλος πάντων και που αποβλέπουν;
Πώς λειτουργεί το μυαλό ο εγκέφαλός τους τι ακριβώς επιδιώκουν;
Ο καπιταλιστής είναι τέτοιος (καπιταλιστής) μόνον γιατί από την εκμετάλλευση της απλήρωτης εργασίας μπορεί να ιδιοποιείται κέρδος.
Μα αυτήν την εργασία και το κέρδος δεν την παράγει τίποτα και κανείς άλλος εκτός από τον εργαζόμενο.
Η σημερινή βαθιά κρίση υπερπαραγωγής και υπερσυσσώρευσης, φέρνει τον καπιταλιστή μπροστά στην αντίφαση να καταστρέψει την μηχανή που του παράγει τον πλούτο.
Αυτοκαταστρέφεται, αυτοκαταργείτε στην ουσία.
Και είναι αυτή ακριβώς η αντίθεση που έκανε την εμφάνισή της συγχρονισμένα και με μεγάλη οξύτητα σε παγκόσμια κλίμακα.
Η ακραία μορφή εμφάνισης των αντιθέσεων του συστήματος και κύρια της αναντιστοιχίας που υπάρχει στον καπιταλισμό, ανάμεσα στην παραγωγική και καταναλωτική δυνατότητα της κοινωνίας.
[...] Οι αστικές σχέσεις παραγωγής και ανταλλαγής, οι αστικές σχέσεις ιδιοκτησίας, η σύγχρονη αστική κοινωνία, που δημιούργησε τόσο ισχυρά μέσα παραγωγής και ανταλλαγής, μοιάζει με το μάγο εκείνο που δεν καταφέρνει πια να κυριαρχήσει πάνω στις καταχθόνιες δυνάμεις που ο ίδιος κάλεσε[...]
Κομμουνιστικό Μανιφέστο
Είναι καθαρό ότι δεν μπορούν να διαχειριστούν τα αδιέξοδά τους.
[...] ο σύγχρονος εργάτης, αντί ν' ανυψώνεται με την πρόοδο της βιομηχανίας, βυθίζεται όλο και πιο χαμηλά, πιο κάτω ακόμα κι από τις συνθήκες ζωής της ίδιας του της τάξης. Ο εργάτης πέφτει στην αθλιότητα και η μαζική αθλιότητα αυξάνει ακόμα πιο γρήγορα από τον πληθυσμό και τον πλούτο. Έτσι γίνεται φανερό ότι η αστική τάξη είναι ανίκανη να παραμείνει άλλο κυρίαρχη τάξη της κοινωνίας και να επιβάλει στην κοινωνία σαν ρυθμιστικό νόμο τους όρους ύπαρξης της τάξης της. Είναι ανίκανη να κυριαρχεί γιατί είναι ανίκανη να εξασφαλίσει στο σκλάβο της την ύπαρξη, ακόμα και μέσα στη σκλαβιά του, γιατί είναι υποχρεωμένη να τον ρίξει ως την κατάσταση που θα χρειάζεται να τον τρέφει αυτή αντί να τρέφεται η ίδια απ΄' αυτόν. Η κοινωνία δεν μπορεί πια να ζήσει κάτω από την κυριαρχία της αστικής τάξης, δηλαδή η ύπαρξη της αστικής τάξης δεν συμβιβάζεται άλλο με την κοινωνία [...]
Κομμουνιστικό Μανιφέστο.
Μπροστά σε αυτά τα αδιέξοδα,τις εσωτερικές αντιθέσεις, τον διεθνή καπιταλιστικό ανταγωνισμό, οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου και οι πολιτικοί τους εκφραστές, παίρνουν μέτρα που ουσιαστικά, δεν μπορούν να εφαρμοστούν .
Στο βαθμό που η επιβολή των μέτρων αυτών καταστεί δυνατή, μιας και έχουν στα χέρια την εξουσία και εκτός από την επιβολή φόρων μπορούν και να καταργούν και να περικόπτουν από τις βασικές ανάγκες του λαού (υγεία, παιδεία,πρόνοια...),τα αποτελέσματα δεν θα είναι παρά η εξόντωση ουσιαστικά μεγάλου μέρους της εργατικής τάξης.
Προσπαθούν να "αγοράσουν"χρόνο, να παραμείνουν στην εξουσία, να συνεχίσουν με όλα τα μέσα την κυριαρχία τους, με την ελπίδα της "ανάκαμψης".
Με την επιδίωξη οι μισθοί να αγγίξουν το ελάχιστο όριο, οι εργαζόμενοι να δουλεύουν σε συνθήκες Μεσαίωνα ώστε να "μπει ξανά μπρος η μηχανή".
Όμως ο εργαζόμενος για να παράγει, πρώτα και κύρια πρέπει να μπορεί να συντηρήσει και να αναπαράγει την εργατική του δύναμη, να διαθέτει την δύναμη να εργάζεται και να παράγει και, ταυτόχρονα να αναπαράγεται για να συνεχίσουν τα παιδιά του να εργάζονται παράγοντας υπεραξία για τον καπιταλιστή,ώστε και αυτός να συνεχίσει να υπάρχει.
Πώς όμως μπορεί να συμβεί αυτό την στιγμή που οι συνθήκες διαβίωσης με τα εξοντωτικά μέτρα που επιβάλουν εξελίσσεται με ραγδαίους ρυθμούς εξαθλιώνοντας όλο και περισσότερους εργαζόμενους, στο βαθμό που δεν μπορούν να ανταποκριθούν σε στοιχειώδεις ανάγκες διαβίωσής τους;
[...] Στις κρίσεις ξεσπά μια κοινωνική επιδημία που σε κάθε άλλη προηγούμενη εποχή θα φαινόταν σαν παραλογισμός, η επιδημία της υπερπαραγωγής. Η κοινωνία ξαφνικά βρίσκεται πάλι πίσω σε κατάσταση στιγμιαίας βαρβαρότητας. Θα 'λεγε κανείς ότι ένας λιμός, ένας γενικός καταστροφικός πόλεμος της έκοψε όλα τα μέσα ύπαρξης. H βιομηχανία, το εμπόριο φαίνονται εκμηδενισμένα. Και γιατί; Γιατί η κοινωνία έχει πάρα πολύ πολιτισμό, πάρα πολλά μέσα ύπαρξης, πάρα πολλή βιομηχανία, πάρα πολύ εμπόριο [...]
Τι μπορεί να κερδίσει η Αστική τάξη από μια εξαθλιωμένη εργατική τάξη που δεν μπορεί ούτε καν την εργατική της δύναμη να αναπαράγει αλλά και δεν θα μπορεί να καταναλώνει το παραγόμενο από αυτήν προϊόν;
Να υποθέσουμε λοιπόν ότι θα μετατραπούμε σε μια χώρα με φτηνό εργατικό δυναμικό που ναι μεν δεν μπορεί να ιδιοποιηθεί,να καταναλώνει τον πλούτο, τα εμπορεύματα που το ίδιο παράγει,ναι μεν θα είναι μια χώρα με εξαθλιωμένη την εργατική τάξη,αλλά θα μετατραπεί σε μια χώρα με παραγωγή εξαγώγιμων προϊόντων για εύρωστες οικονομικά χώρες και οι εργοδότες της, οι βιομήχανοι, θα πλουτίζουν, θα συσσωρεύουν κεφάλαια, θα συνεχίζουν την κυριαρχία τους;
Θα μπορούσε πράγματι να είναι αυτή η επιδίωξή τους για μια έξοδο από την κρίση προς όφελος του κεφαλαίου!
Η παγκοσμιοποίηση συμβάλλει σε μια τέτοια πρακτική επιδίωξη, έτσι και αλλιώς αυτή την στιγμή ο πόλεμος αυτός, διεξάγεται στο επίπεδο ποιας οικονομίας θα επικρατήσει.
Όμως αυτή η κρίση δεν περιορίζεται στον Ελλαδικό χώρο ούτε κάνει επιλεκτικά την εμφάνισή της.
Η διεθνής καπιταλιστική οικονομία βιώνει μια βαθιά κρίση, με κύριο χαρακτηριστικό τον εκτεταμένο συγχρονισμό της σε ολόκληρο τον πλανήτη.
Ποιες θα είναι οι εύρωστες οικονομίες που θα μπορούν να απορροφήσουν το παραγόμενο προϊόν από την εργασία των εκατομμυρίων εξαθλιωμένων εργατών όχι μόνον της Ελλάδας, αλλά και της Πορτογαλίας ,της Ισπανίας, της Ιταλίας......
Μια κρίση που αγκαλιάζει ταυτόχρονα Ιαπωνία, Μ. Βρετανία, Τουρκία, Ρωσία,χώρες της Λατινικής Αμερικής και προς το παρόν επιδρά με επιβράδυνση και την Κίνα και στην Ινδία.
Με βάση στοιχεία της Γιούροστατ άνω των 25.000.000 άνθρωποι δεν έχουν δουλειά, εκ των οποίων 17,8 εκατομμύρια ζουν στις χώρες της Ευρωζώνης. Αξίζει να σημειωθεί ότι σύμφωνα με όσα ανακοίνωσε το γερμανικό Γραφείο Εργασίας, ο αριθμός των ανέργων στη μεγαλύτερη ευρωπαϊκή οικονομία αυξήθηκε για τέταρτο συνεχή μήνα τον Ιούλη κατά 7.000, φθάνοντας στα 2.888.000.
Πώς λοιπόν θα "πάρει μπρος ξανά η μηχανή", πώς θα περάσουμε στην "ανάκαμψη" ακόμη και προς όφελος του κεφαλαίου,τι λογής ανάκαμψη θα είναι αυτή;
Και τι θα έχει απομείνει από την λαίλαπα που θα έχει προηγηθεί;
Τα γνωρίζουν όλα αυτά!
Και τότε γιατί όλα αυτά τα μέτρα;
Μια αρπαχτή πάνε να κάνουν,δίνουν την μάχη τους για την ύπαρξή τους, για την συνέχειά τους,ως την ύστατη στιγμή.
Τι προσδοκούν με τις αδιέξοδες μεθόδους τους;
Ότι ένας ετοιμοθάνατος στον θάνατο του εμπρός, ότι ένα ζώο την στιγμή που ξεψυχάει,ότι ένα θεριό την ώρα που σφαδάζει και για μια στιγμή ανάσας, για μια ακόμη πνοή, δίνει την μάχη του μη διστάζοντας να τραβήξει στον θάνατο ότι βρίσκεται γύρω του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου