Της Κατερίνας Αγγελιδάκη
Οδός Μπουμπουλίνας, πίσω από το Μουσείο. Εκεί που το υπουργείο Πολιτισμού φρουρείται με κλούβες και ένστολους άνδρες οπλισμένους σαν αστακούς.
Βλέπω συχνά τα «παιδιά» επί το έργον τα βράδια. Κάτι νεότατα παλικάρια, ευγενικά (ναι, μη σας κάνει εντύπωση), να λιώνουν στη ζέστη κάτω από τις...
ασήκωτες στολές τους, να κόβουν βόλτες κυκλώνοντας το κτήριο, να ψιλοκουβεντιάζουν βαριεστημένα για να περάσει η ώρα άμα δεν έχει ταραχές. Ένα τετράγωνο παραδίπλα πρεζόνια τρυπιούνται ανενόχλητα και ανήλικες πόρνες δίνουν το νυχτοκάματο στους περιφερόμενους νταβατζήδες. Η αστυνομία αδιαφορεί. Σημασία έχει μόνο η φύλαξη του άδειου υπουργείου, μέσα στο οποίο δεν κινδυνεύει ούτε κουνούπι…Προς φρίκη ορισμένων, δεν θα τα βάλω με τους μπάτσους. Διότι δεν φταίνε αυτοί που τόσα χρόνια ούτε μισός υπουργός Πολιτισμού δεν έκανε αυτό που του υπαγορεύει ο ρόλος του: Να σηκωθεί όρθιος στη Βουλή και να αξιώσει να ξηλωθεί αυτό το άθλιο, προκλητικό και «εμπόλεμο» σκηνικό έξω από το υπουργείο Πολιτισμού, που συνδέει άμεσα τον πολιτισμό με την κρατική καταστολή και τη βία. Και όχι να λέει ανέξοδα, όπως ο προηγούμενος, ότι νιώθει ντροπή να περνά κάθε πρωί μπροστά από όπλα και ασπίδες… Όποιος νιώθει ντροπή, κάνει κάτι. Δεν αναλώνεται σε ξύλινα λόγια, ούτε αναμασάει επιχειρήματα τρόμου. Ότι τα Εξάρχεια είναι «εύφλεκτη» περιοχή με ένα σωρό «περίεργους» τύπους που πετάνε μολότοφ. Αυτά τα ξέρουμε, αγαπητοί. Όπως ξέρουμε πλέον ότι το «σιδερόφραχτο» σκηνικό στήθηκε επίτηδες για να διαιωνίσει το πρόβλημα. Διότι είναι ηλίου φαεινότερον ότι αυτοί οι «περίεργοι» τύποι πετούν αναμμένα μπουκάλια στους μπάτσους, όχι στο κτήριο… Που σημαίνει ότι χωρίς τους προστάτες δεν θα υπήρχε ούτε η ανάγκη μιας τόσο κραυγαλέας αστυνομικής προστασίας, με παράπλευρη απώλεια τα γράμματα και τις τέχνες… Δεν δικαιολογούμε εδώ κανέναν Ζορό της πόλης με κουκούλα, που νομίζει ότι κάνει επανάσταση εκσφενδονίζοντας γκαζάκια. Λέμε μονάχα πως είναι σκάνδαλο να φρουρείται η κουλτούρα. Ο πολιτισμός που χρειάζεται κλούβα καλύτερα να κατεβάσει ρολά. Ή να μετακομίσει το «σπίτι» του σε άλλη περιοχή, μακριά από τις «εύφλεκτες» ζώνες του κέντρου, για να γλιτώσει ο συμβολισμός από τις εικόνες της ντροπής, οι πολίτες από το οχληρό παιχνίδι του κλέφτη με τον αστυνόμο και να πάψει, επιτέλους, το τζέρτζελο που δεν ωφέλησε ποτέ κανέναν.
Ιδού, λοιπόν, πεδίον δόξης λαμπρόν, κύριε Τζαβάρα. Εδώ, ολόκληρο Λούβρο δεν κινδυνεύει τόσο όσο ένα κτήριο επί της οδού Μπουμπουλίνας. Ή μήπως έχετε δει ποτέ το Πράδο ζωσμένο με όπλα;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου