Ξέρετε πόσος ήταν ο αδήλωτος ιδιωτικός χρηματιστηριακός πλούτος που «αναπαυόταν» σε πάνω από ογδόντα «φορολογικούς παραδείσους» στο τέλος του 2010; Ξεπερνούσε τα 21 τρισ. δολάρια, ποσό που ισοδυναμεί με το άθροισμα των ΑΕΠ των ΗΠΑ και της Ιαπωνίας. Ισως και να το ξεπερνά, φτάνοντας τα 32 τρισ. δολάρια, δηλαδή περίπου πάνω από το μισό του ετήσιου παγκόσμιου ΑΕΠ!
Αυτά αναφέρει η έκθεση του «Δικτύου για τη φορολογική δικαιοσύνη» (tax justice network, δίκτυο από διάφορους οικονομολόγους και αναλυτές, που δημιουργήθηκε το 2003 από το βρετανικό κοινοβούλιο), που δημοσιεύτηκε την Κυριακή 22 Ιούλη (The Price of Offshore Revisited, http://www.taxjustice.net/ cms/upload/pdf/Price_of_Offshore_Revisited_120722.pdf).
Η έκθεση επισημαίνει ότι το παραπάνω ποσό αφορά μόνο στον χρηματιστηριακό πλούτο (financial wealth, δηλαδή μετοχές, ομόλογα, κρατικά χρέη κτλ) και δεν συμπεριλαμβάνει ακίνητη περιουσία, χρυσό, γιοτ και πολλά ακόμα που δεν ανήκουν στην κατηγορία αυτή, οι ιδιοκτήτες των οποίων είναι αδύνατο να εντοπιστούν. Από το παραπάνω ποσό, τα 12.1 τρισ. δολάρια (δηλαδή το 38% έως 58%) ανήκαν σε πελάτες 50 ιδιωτικών τραπεζών, που κατάφεραν να περάσουν σε φορολογικούς παραδείσους όλ’ αυτά τα χρηματιστηριακά προϊόντα, η αξία των οποίων εκτινάχτηκε από τα 5.4 τρισ. δολάρια το 2005 στα 12.1 τρισ. δολάρια το 2010 (σημειώνοντας ετήσια αύξηση 16%)! Οι τρεις μεγαλύτερες τράπεζες που διαχειρίζονται τα περισσότερα απ’ αυτά τα χαρτιά είναι η UBS, η Credit Suisse και η Goldman Sachs.
Τα 21 με 32 τρισ. δολάρια σε χρηματιστηριακούς τίτλους που αναφέραμε παραπάνω ανήκουν σε λιγότερο από δέκα εκατομμύρια ανθρώπους παγκόσμια, οι 100 χιλιάδες από τους οποίους κατέχουν τα 9.8 τρισ. Δηλαδή, ένα 10% των ανθρώπων αυτών κατέχει το 30% με 46% των τίτλων. Η έκθεση αποκαλύπτει ότι σε 139 χώρες με «χαμηλά εισοδήματα», που φαίνονται να χρωστάνε, αν συνυπολογίσει κανείς τα χρήματα από τους τίτλους που είναι σε φορολογικούς παράδεισους, προκύπτει το αντίθετο. «Δυστυχώς –αναφέρει η έκθεση– ο πλούτος αυτός ανήκει σε λίγα πλούσια άτομα, ενώ τα χρέη των χωρών φορτώνονται στον κανονικό κόσμο μέσω των κυβερνήσεών τους»! Θέλετε να έχετε μια εικόνα για τα λεφτά που χάνουν οι κρατικοί προϋπολογισμοί από την μη φορολόγηση αυτών των πλουσίων; Θεωρώντας 21 τρισ. δολάρια (κι όχι το μέγιστο ποσό που είναι 32 τρισ.) τον πλούτο που διαφεύγει στους φορολογικούς παραδείσους και υποθέτοντας ένα ετήσιο κέρδος 3%, τα κέρδη θα είναι 630 δισ. δολάρια κάθε χρόνο. Με συντελεστή φορολόγησης 30%, αυτός ο αδήλωτος πλούτος θα επέφερε φορολογικά έσοδα αξίας 189 δισ. δολάρια το χρόνο! Ποσό που, όπως επισημαίνει η έκθεση, είναι υπερδιπλάσιο των 86 δισ. δολαρίων που οι χώρες του ΟΟΣΑ ξοδεύουν για την παγκόσμια οικονομική βοήθεια σε άλλες χώρες!
Φυσικά, τα 21 ή τα 32 τρισ. δολάρια δεν είναι όλα πραγματικός πλούτος. Εμπεριέχουν (άγνωστο σε ποιο βαθμό) το χρηματιστηριακό φούσκωμα που ενυπάρχει σ’ αυτόν τον τζόγο. Ομως, αυτό που αξίζει να υπογραμμίσει κανείς είναι από τη μία μεριά το γεγονός της τεράστιας φορολογικής ασυλίας που χαίρουν αυτά τα κεφάλαια και από την άλλη την τεράστια διόγκωση και συγκεντροποίηση των κεφαλαίων αυτών. Χαρακτηριστικό ενός συστήματος που σαπίζει είναι ότι «το πιστωτικό σύστημα με κέντρο τις δήθεν εθνικές τράπεζες και με γύρω τους τούς μεγάλους δανειστές χρήματος και τοκογλύφους, αποτελεί μία τεράστια συγκεντροποίηση και δίνει σ' αυτή την τάξη των παρασίτων μία μυθική δύναμη, τη δύναμη όχι μόνο να αποδεκατίζει κατά περιόδους τους βιομήχανους κεφαλαιοκράτες, αλλά και να επεμβαίνει με τον πιο επικίνδυνο τρόπο στην πραγματική παραγωγή - και η συμμορία αυτή δεν έχει ιδέα από την παραγωγή και δεν έχει καμία δουλειά μαζί της» (Κ. Μαρξ, «Το Κεφάλαιο», τόμος 3ος, κεφ. 33, σελ. 684).
http://www.eksegersi.gr/article.php?article_id=17424&cat_id=20
Αυτά αναφέρει η έκθεση του «Δικτύου για τη φορολογική δικαιοσύνη» (tax justice network, δίκτυο από διάφορους οικονομολόγους και αναλυτές, που δημιουργήθηκε το 2003 από το βρετανικό κοινοβούλιο), που δημοσιεύτηκε την Κυριακή 22 Ιούλη (The Price of Offshore Revisited, http://www.taxjustice.net/ cms/upload/pdf/Price_of_Offshore_Revisited_120722.pdf).
Η έκθεση επισημαίνει ότι το παραπάνω ποσό αφορά μόνο στον χρηματιστηριακό πλούτο (financial wealth, δηλαδή μετοχές, ομόλογα, κρατικά χρέη κτλ) και δεν συμπεριλαμβάνει ακίνητη περιουσία, χρυσό, γιοτ και πολλά ακόμα που δεν ανήκουν στην κατηγορία αυτή, οι ιδιοκτήτες των οποίων είναι αδύνατο να εντοπιστούν. Από το παραπάνω ποσό, τα 12.1 τρισ. δολάρια (δηλαδή το 38% έως 58%) ανήκαν σε πελάτες 50 ιδιωτικών τραπεζών, που κατάφεραν να περάσουν σε φορολογικούς παραδείσους όλ’ αυτά τα χρηματιστηριακά προϊόντα, η αξία των οποίων εκτινάχτηκε από τα 5.4 τρισ. δολάρια το 2005 στα 12.1 τρισ. δολάρια το 2010 (σημειώνοντας ετήσια αύξηση 16%)! Οι τρεις μεγαλύτερες τράπεζες που διαχειρίζονται τα περισσότερα απ’ αυτά τα χαρτιά είναι η UBS, η Credit Suisse και η Goldman Sachs.
Τα 21 με 32 τρισ. δολάρια σε χρηματιστηριακούς τίτλους που αναφέραμε παραπάνω ανήκουν σε λιγότερο από δέκα εκατομμύρια ανθρώπους παγκόσμια, οι 100 χιλιάδες από τους οποίους κατέχουν τα 9.8 τρισ. Δηλαδή, ένα 10% των ανθρώπων αυτών κατέχει το 30% με 46% των τίτλων. Η έκθεση αποκαλύπτει ότι σε 139 χώρες με «χαμηλά εισοδήματα», που φαίνονται να χρωστάνε, αν συνυπολογίσει κανείς τα χρήματα από τους τίτλους που είναι σε φορολογικούς παράδεισους, προκύπτει το αντίθετο. «Δυστυχώς –αναφέρει η έκθεση– ο πλούτος αυτός ανήκει σε λίγα πλούσια άτομα, ενώ τα χρέη των χωρών φορτώνονται στον κανονικό κόσμο μέσω των κυβερνήσεών τους»! Θέλετε να έχετε μια εικόνα για τα λεφτά που χάνουν οι κρατικοί προϋπολογισμοί από την μη φορολόγηση αυτών των πλουσίων; Θεωρώντας 21 τρισ. δολάρια (κι όχι το μέγιστο ποσό που είναι 32 τρισ.) τον πλούτο που διαφεύγει στους φορολογικούς παραδείσους και υποθέτοντας ένα ετήσιο κέρδος 3%, τα κέρδη θα είναι 630 δισ. δολάρια κάθε χρόνο. Με συντελεστή φορολόγησης 30%, αυτός ο αδήλωτος πλούτος θα επέφερε φορολογικά έσοδα αξίας 189 δισ. δολάρια το χρόνο! Ποσό που, όπως επισημαίνει η έκθεση, είναι υπερδιπλάσιο των 86 δισ. δολαρίων που οι χώρες του ΟΟΣΑ ξοδεύουν για την παγκόσμια οικονομική βοήθεια σε άλλες χώρες!
Φυσικά, τα 21 ή τα 32 τρισ. δολάρια δεν είναι όλα πραγματικός πλούτος. Εμπεριέχουν (άγνωστο σε ποιο βαθμό) το χρηματιστηριακό φούσκωμα που ενυπάρχει σ’ αυτόν τον τζόγο. Ομως, αυτό που αξίζει να υπογραμμίσει κανείς είναι από τη μία μεριά το γεγονός της τεράστιας φορολογικής ασυλίας που χαίρουν αυτά τα κεφάλαια και από την άλλη την τεράστια διόγκωση και συγκεντροποίηση των κεφαλαίων αυτών. Χαρακτηριστικό ενός συστήματος που σαπίζει είναι ότι «το πιστωτικό σύστημα με κέντρο τις δήθεν εθνικές τράπεζες και με γύρω τους τούς μεγάλους δανειστές χρήματος και τοκογλύφους, αποτελεί μία τεράστια συγκεντροποίηση και δίνει σ' αυτή την τάξη των παρασίτων μία μυθική δύναμη, τη δύναμη όχι μόνο να αποδεκατίζει κατά περιόδους τους βιομήχανους κεφαλαιοκράτες, αλλά και να επεμβαίνει με τον πιο επικίνδυνο τρόπο στην πραγματική παραγωγή - και η συμμορία αυτή δεν έχει ιδέα από την παραγωγή και δεν έχει καμία δουλειά μαζί της» (Κ. Μαρξ, «Το Κεφάλαιο», τόμος 3ος, κεφ. 33, σελ. 684).
http://www.eksegersi.gr/article.php?article_id=17424&cat_id=20
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου