του Δημήτρη Διαναντίδη
Έχω μπροστά μου ένα σημείωμα του αντι-προέδρου της διεθνούς οργανώσεως αντιστάσεως, γνωστού φιλέλληνος Αυστριακού και φίλου μου προσωπικού Dr. Stainer, σχετικό με τις θυσίες τις οποίες υπέστησαν διάφοραι πόλεις της Ευρώπης, από τις θηριωδίες των Ναζιστών του Χίτ- λερ.
Βλέπω λοιπόν ότι ο Dr. Stainer ο οποίος προ καιρού μας έκανε την τιμήν να επισκεφθεί την πόλην μας, να δίνει μαζί με τα Καλάβρυτα, το Δίστομο και την Κρήτη, ξεχωριστή θέση στην πόλην μας για τις βαριές θυσίες που υπέστη αυτή από τα ανδράποδα του Χίτλερ, τις οποίες όμως περιορίζει σε μια μόνον μέρα, στην αποφράδα εκείνη ημέρα της 17ης Αυγούστου 1944, χωρίς να επεκτείνεται εις τα προ και μετά την ημέραν αυτή εκατόμβας των θυσιών που προσέφερεν η πόλης αυτή εις τον βωμόν της ελευθερίας κάτω από τα ανηλεή κτυπήματα ενός αδυσώπητου κατακτητή, που ούτε ιερόν είχεν, ούτε όσιον.
Μια σύντομη ανασκόπηση και μια μικρή προσθήκη θέλω να κάμω στα όσα ο εκλεκτός αγωνι- στής της ελευθερίας αναφέρει…
Έχουν βέβαια περάσει πολλά χρόνια από τότε… Η μπότα του κατακτητή έπαυσε από μακρού να κτυπά εις τους δρόμους και τα πεζοδρόμια της πόλεως μας και η άγρια μορφή του Γερ- μαναρά δεν διακρίνεται πουθενά αλλού. Όμως όσοι έζησαν το δράμα της ημέρας εκείνης της 17ης Αυγούστου του 1944 της οποίας η θλιβερή επέτειος πλησιάζει και πάλιν, δεν είναι δυνατόν να μην φέρουν στην μνήμη τους με φρίκη τα φοβερά γεγονότα της ημέρας εκείνης που εστοί- χισαν την ζωήν όχι μόνο σε κείνους που έβαψαν με το τίμιο αίμα τους την Πλατείαν της Οσίας Ξένης, την Μάνδρα και τα Αρμενικά, αλλά και σε μια άλλη κατηγορία ανθρώπων την μεγάλη εκείνη μάζα που προσέφερε και τη μεγαλύτερη θυσία εις αίμα, εις κακουχίας, εις βασανιστήρια. Είναι η κατηγορία των ομήρων, των ανθρώπων εκείνων των οποίων το μόνο έγκλημα υπήρξεν ότι δεν έσκυβαν το κεφάλι στον κατακτητή…
Ξημερώματα 17 Αυγούστου…
Ξυπνώντας ύστερα από ένα εφιαλτικό ύπνο διακρίνουμε παντού καλά οπλισμένους Γερμανούς και Τσολιάδες, οι οποίοι μας ειδοποιούν ότι πρέπει να συγκεντρωθούμε στην Πλατεία της Οσίας Ξένης για ένα… έλεγχο ταυτοτήτων.
Άυπνοι, χωρίς να είναι δυνατόν να συλλάβει το μυαλό μας τι εμαγείρευαν οι Γερμανοί μαζί με ολίγους ευτυχώς κακούς Έλληνες, προχωράμε προς την πλατεία και παίρνουμε θέση σ’ αυτήν για να υποστούμε τον έλεγχο των ταυτοτήτων μας και να φύγουμε στας εργασίας μας.
Ο Αυγουστιάτικος ήλιος αρχίζει να ανεβαίνει και να στέλνει τις καυστικές ακτίνες του στους 8.000 άνδρες που έχουν κατακλύσει την πλατεία και τους πέριξ οδούς. Η ώρα προχωρεί και αγωνία συνέχει όλους μας, αυξάνει δε με την εμφάνισιν των μασκοφόρων προδοτών οι οποίοι καταδί- σουν κάθε αγωνιστήν που οδηγείτε εις την Μάντραν. Περνούν μπροστά μας τα καθάρματα αυτά, ο Μπατράνης, ο Κουρέας και άλλοι…
Περνά με την σειρά του και ο Λεβεντόκορμος εκείνος νέος ο Αποστόλης Χατζηβασιλείου! Του έχουν βγάλει το ένα μάτι με σύρμα οι Γερμανοί… Βογγά από τους πόνους, αγέρωχος, άφοβος ο υπέροχος εκείνος Κοκκινιώτης δεν προδίδει.
- Μη φοβάστε βρε παιδιά κοιτάξετέ με, εγώ δεν προδίδω κανένα!
Το “λούκι-λούκι” των Γερμανών δεν φέρνει καρπούς, μόνο άγριο ξυλοκόπημα φέρνει στο ηρωικό εκείνο Ελληνόπουλο!
Το ρολόι δείχνει 2.30 μ.μ., το πρώτο μέρος του δράματος έχει συντελεσθεί με τα 115 κορμιά που έχουν πέσει κάτω από το γάζωμα των πολυβόλων του κατακτητή με την κραυγή “Ζήτω η Ελλάς” και με μια ατελείωτη φάλαγγα 2.500 Κοκκινιωτών από 15-65 ετών οδηγείται από πάνοπλη συνοδεία προς το Χαϊδάρι για να πάρουν οι μισοί εξ αυτών την μεθεπόμενη 19 Αυγούστου την άγουσα προς Γερμανία, προς το άγνωστο, προς τον θάνατον, τα κρεμματόρια.
Και από δω -μπορούμε να πούμε- αρχίζει το δεύτερο μέρος του δράματος, το πιο τραγικό, το πιο φοβερό, με τις υπεράνθρωπες θυσίες των Ομήρων, των πραγματικών αυτών Ελλήνων που δέσμιοι οδηγούνται προς τα Γερμανικά στρατόπεδα του θανάτου… 19 Αυγούστου. Οδηγούμεθα υπό αυστηράν συνοδείαν προς Ρουφ και επιβιβαζόμεθα ανά 70 σε κάθε βαγόνι, στοιβαγμένοι δίκην σαρδελών στα ολόκλειστα βαγόνια.
Οι φωνές, το κλάμα και οι οδυρμοί των γυναικόπαιδων όλης της Νίκαιας που έχουν μαζευτεί γύρω στο σταθμό δεν συγκινούν τους βαρβάρους Ούνους και σε λίγο, η πόρτα των βαγονιών κλίνει, όπως κλίνει η πλάκα τον νεκρό και το τρένο ξεκινάει αγκομαχώντας… Αντίο Κοκκινιά! Αντίο Ελλάδα, αντίο ζωή…
Δεκαεπτά ολόκληρες μέρες διήρκεσεν το μαρτύριο αυτό της περιφοράς των ζωντανών ενταφι- ασμένων από το Ρουφ στα Ρουμανικά σύνορα, επιστροφή εις Θεσσαλονίκην και εκείθεν δια μέ- σου Γιουγκοσλαβίας - Ουγγαρίας εις Γερμανίαν…
Ούτε φαί, ούτε τουλάχιστον νερό… Τα κτήνη…
Και όμως… υπάρχει ακόμα ένας τρόπος να σωθούμε. Να δεχθούμε να κάνουμε ότι έκαμαν οι Ολλανδοί: Να φορέσουμε την Γερμανική Στολή της “Orqanitation Dot” των ταγμάτων εργασίας όσοι θέλουμε να προδώσουμε τον αγώνα, να γίνουμε προδότες. Η πρότασις γίνεται και οι ηρω- ικοί Κοκκινιώτες Όμηροι σαν ένας άνθρωπος απαντούν “ΟΧΙ”. Ακολουθούν θυσίες, ξύλο, στέρη- σης τροφής το “AXT-MAN-AIN BRUT” οκτώ άνθρωποι ένα κιλό ψωμί. Καταναγκαστική εργασία 17 ωρών ημερησίως, ασθένειες, θάνατος… Και όμως, οι Όμηροι δεν λύγισαν, υπομένουν, δέ- χονται όλας τας θυσίας, βέβαιοι ότι εις το τέρμα τους περιμένει η Νίκη, η Τιμή, η Ελλάδα μας!
Τι κι αν καθημερινώς πεθαίνουν πέντε και δέκα. Τι κι αν τα χωράφια που είναι δίπλα από τα νεκροταφεία του Άμπαμπαμ, της Χανάου, του Μπίμπλις έχουν γεμίσει. Είναι προτιμότερος ο δρόμος της τιμής και καθήκοντος.
Και να που το χώμα φεύγει από τα πόδια του κατακτητού. Η μεγάλη ώρα της θείας δίκης φθάνει. Έντρομος, ο άλλοτε ποτέ αγέρωχος και κομπορρήμονας Γερμανικός Στρατός υποχω- ρεί - υποχωρεί συνεχώς σέρνοντας μαζί του και μας σ’ ένα πρωτοφανή σε ταχύτητα αγώνα υποχωρήσεων και η όμορφη μέρα της λευτεριάς φθάνει: Ο Αμερικανός στρατηγός Πάττον, με τους εκδικητάς του, μας δίνει και πάλιν το πολιτιμότερο αγαθό, την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.
Συγκεντρωμένοι τώρα όλοι οι Έλληνες στο στρατόπεδο του Μανχάϊμ, ελεύθεροι σαν σε όνειρο, κάνουμε τον απολογισμό των θυσιών: Το προσκλητήριον δείχνει ότι εκ των 1.200 απαχθέντων, παρόντες είναι 865. Απόντες συνέπεια κακουχιών, εκτελέσεων 335, το μεγαλύτερον δε μέρος αυτών σε ένα χωράφι του Άμπαμπαχ δίπλα στο τούνελ όπου εργάζονταν 1.000 μέτρα υπό την γη, γυμνοί και νηστικοί οι Όμηροι. Αυτός είναι ο τραγικός επίλογος ενός δράματος που άρχισε το πρωινό εκείνο της 17ης Αυγούστου 1944 για να τελειώσει με την συντριβήν ενός μανιακού στις 8 του Μάη του 1945. Αυτός είναι ο απολογισμός της Μεγάλης Θυσίας των Ομήρων Νίκαιας εις την οποίαν πρέπει να προστεθούν έτεροι 50 περίπου θανόντες μόλις επανεπατρίσθησαν. 22 ανάπηροι και 4 τρελοί, οι οποίοι ακόμα ευρίσκονται εις το Δρομοκαΐτειον, ευθύς ως επανήλθον εις την Ελλάδα μας.
Εμείς όλοι όσοι ζήσαμε το δράμα της ομηρίας μια ευχή αναπέμπουμε μέσα από τα τρίσβαθα της ψυχής μας: Να μη ξαναγίνει πόλεμος, να μην αναβιώσουν τα στρατόπεδα, να μην ξαναλειτουρ- γήσουν τα κρεματόρια του θανάτου.
www.halkidona.gr/2012/08/the_great_sacrifice/
Έχω μπροστά μου ένα σημείωμα του αντι-προέδρου της διεθνούς οργανώσεως αντιστάσεως, γνωστού φιλέλληνος Αυστριακού και φίλου μου προσωπικού Dr. Stainer, σχετικό με τις θυσίες τις οποίες υπέστησαν διάφοραι πόλεις της Ευρώπης, από τις θηριωδίες των Ναζιστών του Χίτ- λερ.
Βλέπω λοιπόν ότι ο Dr. Stainer ο οποίος προ καιρού μας έκανε την τιμήν να επισκεφθεί την πόλην μας, να δίνει μαζί με τα Καλάβρυτα, το Δίστομο και την Κρήτη, ξεχωριστή θέση στην πόλην μας για τις βαριές θυσίες που υπέστη αυτή από τα ανδράποδα του Χίτλερ, τις οποίες όμως περιορίζει σε μια μόνον μέρα, στην αποφράδα εκείνη ημέρα της 17ης Αυγούστου 1944, χωρίς να επεκτείνεται εις τα προ και μετά την ημέραν αυτή εκατόμβας των θυσιών που προσέφερεν η πόλης αυτή εις τον βωμόν της ελευθερίας κάτω από τα ανηλεή κτυπήματα ενός αδυσώπητου κατακτητή, που ούτε ιερόν είχεν, ούτε όσιον.
Μια σύντομη ανασκόπηση και μια μικρή προσθήκη θέλω να κάμω στα όσα ο εκλεκτός αγωνι- στής της ελευθερίας αναφέρει…
Έχουν βέβαια περάσει πολλά χρόνια από τότε… Η μπότα του κατακτητή έπαυσε από μακρού να κτυπά εις τους δρόμους και τα πεζοδρόμια της πόλεως μας και η άγρια μορφή του Γερ- μαναρά δεν διακρίνεται πουθενά αλλού. Όμως όσοι έζησαν το δράμα της ημέρας εκείνης της 17ης Αυγούστου του 1944 της οποίας η θλιβερή επέτειος πλησιάζει και πάλιν, δεν είναι δυνατόν να μην φέρουν στην μνήμη τους με φρίκη τα φοβερά γεγονότα της ημέρας εκείνης που εστοί- χισαν την ζωήν όχι μόνο σε κείνους που έβαψαν με το τίμιο αίμα τους την Πλατείαν της Οσίας Ξένης, την Μάνδρα και τα Αρμενικά, αλλά και σε μια άλλη κατηγορία ανθρώπων την μεγάλη εκείνη μάζα που προσέφερε και τη μεγαλύτερη θυσία εις αίμα, εις κακουχίας, εις βασανιστήρια. Είναι η κατηγορία των ομήρων, των ανθρώπων εκείνων των οποίων το μόνο έγκλημα υπήρξεν ότι δεν έσκυβαν το κεφάλι στον κατακτητή…
Ξημερώματα 17 Αυγούστου…
Ξυπνώντας ύστερα από ένα εφιαλτικό ύπνο διακρίνουμε παντού καλά οπλισμένους Γερμανούς και Τσολιάδες, οι οποίοι μας ειδοποιούν ότι πρέπει να συγκεντρωθούμε στην Πλατεία της Οσίας Ξένης για ένα… έλεγχο ταυτοτήτων.
Άυπνοι, χωρίς να είναι δυνατόν να συλλάβει το μυαλό μας τι εμαγείρευαν οι Γερμανοί μαζί με ολίγους ευτυχώς κακούς Έλληνες, προχωράμε προς την πλατεία και παίρνουμε θέση σ’ αυτήν για να υποστούμε τον έλεγχο των ταυτοτήτων μας και να φύγουμε στας εργασίας μας.
Ο Αυγουστιάτικος ήλιος αρχίζει να ανεβαίνει και να στέλνει τις καυστικές ακτίνες του στους 8.000 άνδρες που έχουν κατακλύσει την πλατεία και τους πέριξ οδούς. Η ώρα προχωρεί και αγωνία συνέχει όλους μας, αυξάνει δε με την εμφάνισιν των μασκοφόρων προδοτών οι οποίοι καταδί- σουν κάθε αγωνιστήν που οδηγείτε εις την Μάντραν. Περνούν μπροστά μας τα καθάρματα αυτά, ο Μπατράνης, ο Κουρέας και άλλοι…
Περνά με την σειρά του και ο Λεβεντόκορμος εκείνος νέος ο Αποστόλης Χατζηβασιλείου! Του έχουν βγάλει το ένα μάτι με σύρμα οι Γερμανοί… Βογγά από τους πόνους, αγέρωχος, άφοβος ο υπέροχος εκείνος Κοκκινιώτης δεν προδίδει.
- Μη φοβάστε βρε παιδιά κοιτάξετέ με, εγώ δεν προδίδω κανένα!
Το “λούκι-λούκι” των Γερμανών δεν φέρνει καρπούς, μόνο άγριο ξυλοκόπημα φέρνει στο ηρωικό εκείνο Ελληνόπουλο!
Το ρολόι δείχνει 2.30 μ.μ., το πρώτο μέρος του δράματος έχει συντελεσθεί με τα 115 κορμιά που έχουν πέσει κάτω από το γάζωμα των πολυβόλων του κατακτητή με την κραυγή “Ζήτω η Ελλάς” και με μια ατελείωτη φάλαγγα 2.500 Κοκκινιωτών από 15-65 ετών οδηγείται από πάνοπλη συνοδεία προς το Χαϊδάρι για να πάρουν οι μισοί εξ αυτών την μεθεπόμενη 19 Αυγούστου την άγουσα προς Γερμανία, προς το άγνωστο, προς τον θάνατον, τα κρεμματόρια.
Και από δω -μπορούμε να πούμε- αρχίζει το δεύτερο μέρος του δράματος, το πιο τραγικό, το πιο φοβερό, με τις υπεράνθρωπες θυσίες των Ομήρων, των πραγματικών αυτών Ελλήνων που δέσμιοι οδηγούνται προς τα Γερμανικά στρατόπεδα του θανάτου… 19 Αυγούστου. Οδηγούμεθα υπό αυστηράν συνοδείαν προς Ρουφ και επιβιβαζόμεθα ανά 70 σε κάθε βαγόνι, στοιβαγμένοι δίκην σαρδελών στα ολόκλειστα βαγόνια.
Οι φωνές, το κλάμα και οι οδυρμοί των γυναικόπαιδων όλης της Νίκαιας που έχουν μαζευτεί γύρω στο σταθμό δεν συγκινούν τους βαρβάρους Ούνους και σε λίγο, η πόρτα των βαγονιών κλίνει, όπως κλίνει η πλάκα τον νεκρό και το τρένο ξεκινάει αγκομαχώντας… Αντίο Κοκκινιά! Αντίο Ελλάδα, αντίο ζωή…
Δεκαεπτά ολόκληρες μέρες διήρκεσεν το μαρτύριο αυτό της περιφοράς των ζωντανών ενταφι- ασμένων από το Ρουφ στα Ρουμανικά σύνορα, επιστροφή εις Θεσσαλονίκην και εκείθεν δια μέ- σου Γιουγκοσλαβίας - Ουγγαρίας εις Γερμανίαν…
Ούτε φαί, ούτε τουλάχιστον νερό… Τα κτήνη…
Και όμως… υπάρχει ακόμα ένας τρόπος να σωθούμε. Να δεχθούμε να κάνουμε ότι έκαμαν οι Ολλανδοί: Να φορέσουμε την Γερμανική Στολή της “Orqanitation Dot” των ταγμάτων εργασίας όσοι θέλουμε να προδώσουμε τον αγώνα, να γίνουμε προδότες. Η πρότασις γίνεται και οι ηρω- ικοί Κοκκινιώτες Όμηροι σαν ένας άνθρωπος απαντούν “ΟΧΙ”. Ακολουθούν θυσίες, ξύλο, στέρη- σης τροφής το “AXT-MAN-AIN BRUT” οκτώ άνθρωποι ένα κιλό ψωμί. Καταναγκαστική εργασία 17 ωρών ημερησίως, ασθένειες, θάνατος… Και όμως, οι Όμηροι δεν λύγισαν, υπομένουν, δέ- χονται όλας τας θυσίας, βέβαιοι ότι εις το τέρμα τους περιμένει η Νίκη, η Τιμή, η Ελλάδα μας!
Τι κι αν καθημερινώς πεθαίνουν πέντε και δέκα. Τι κι αν τα χωράφια που είναι δίπλα από τα νεκροταφεία του Άμπαμπαμ, της Χανάου, του Μπίμπλις έχουν γεμίσει. Είναι προτιμότερος ο δρόμος της τιμής και καθήκοντος.
Και να που το χώμα φεύγει από τα πόδια του κατακτητού. Η μεγάλη ώρα της θείας δίκης φθάνει. Έντρομος, ο άλλοτε ποτέ αγέρωχος και κομπορρήμονας Γερμανικός Στρατός υποχω- ρεί - υποχωρεί συνεχώς σέρνοντας μαζί του και μας σ’ ένα πρωτοφανή σε ταχύτητα αγώνα υποχωρήσεων και η όμορφη μέρα της λευτεριάς φθάνει: Ο Αμερικανός στρατηγός Πάττον, με τους εκδικητάς του, μας δίνει και πάλιν το πολιτιμότερο αγαθό, την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.
Συγκεντρωμένοι τώρα όλοι οι Έλληνες στο στρατόπεδο του Μανχάϊμ, ελεύθεροι σαν σε όνειρο, κάνουμε τον απολογισμό των θυσιών: Το προσκλητήριον δείχνει ότι εκ των 1.200 απαχθέντων, παρόντες είναι 865. Απόντες συνέπεια κακουχιών, εκτελέσεων 335, το μεγαλύτερον δε μέρος αυτών σε ένα χωράφι του Άμπαμπαχ δίπλα στο τούνελ όπου εργάζονταν 1.000 μέτρα υπό την γη, γυμνοί και νηστικοί οι Όμηροι. Αυτός είναι ο τραγικός επίλογος ενός δράματος που άρχισε το πρωινό εκείνο της 17ης Αυγούστου 1944 για να τελειώσει με την συντριβήν ενός μανιακού στις 8 του Μάη του 1945. Αυτός είναι ο απολογισμός της Μεγάλης Θυσίας των Ομήρων Νίκαιας εις την οποίαν πρέπει να προστεθούν έτεροι 50 περίπου θανόντες μόλις επανεπατρίσθησαν. 22 ανάπηροι και 4 τρελοί, οι οποίοι ακόμα ευρίσκονται εις το Δρομοκαΐτειον, ευθύς ως επανήλθον εις την Ελλάδα μας.
Εμείς όλοι όσοι ζήσαμε το δράμα της ομηρίας μια ευχή αναπέμπουμε μέσα από τα τρίσβαθα της ψυχής μας: Να μη ξαναγίνει πόλεμος, να μην αναβιώσουν τα στρατόπεδα, να μην ξαναλειτουρ- γήσουν τα κρεματόρια του θανάτου.
www.halkidona.gr/2012/08/the_great_sacrifice/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου