Ο νεαρός άνδρας τον οποίον αναζητεί η αστυνομία, στο πλαίσιο της υπόθεσης του Τάσου Θεοφίλου, γνωστός και ως «τοξοβόλος του Συντάγματος», ανήρτησε επιστολή στον ιστότοπο «indymedia».
Διαβάστε ολόκληρη την επιστολή του:
«Ξεκινάω να γράφω επ' αφορμής της πρόσφατης στοχοποίησής μου από τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης, ως συνεργό σε δολοφονία ενός ρουφιάνου κατά τη διάρκεια ληστείας τράπεζας στην Πάρο. Ο βασικός λόγος που γράφω είναι για να σπάσω το μονοπώλιο του λόγου της εξουσίας, τουλάχιστον γύρω απ' το πρόσωπό μου και τις επιλογές μου.
Όμως, τώρα, το βρώμικο αυτό παιχνίδι των μπάτσων έχει πάρει τραγικές διαστάσεις. Με στοχοποιούν για φόνο, ως συνεργό στη ληστεία της Πάρου. Δημιουργούν εντυπώσεις και πάλι διαστρεβλώνοντας μια πραγματικότητα, μιλώντας για επίθεση σε ανυποψίαστο πολίτη και λοιπές μαλακίες που σίγουρα δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Η επαναλαμβανόμενη αναφορά στο επάγγελμά του δημιουργεί την εντύπωση ότι οι ληστές τον πυροβόλησαν επειδή ήταν ταξιτζής (!) και όχι επειδή παρεμπόδισε τη διαφυγή τους, πράγμα που θα μπορούσε να αποβεί μοιραίο για τους ληστές, ενώ μία αναφορά στην πολιτική ταυτότητά του -ήταν υποστηρικτής της χούντας- δεν έγινε ποτέ.
Βέβαια, αυτή είναι μια εικόνα που σχημάτισα πάλι απ' τους ίδιους τους δημοσιογράφους και δεν ήμουν εκεί να δω τι ακριβώς συνέβη, οπότε κρατάω τις επιφυλάξεις μου. Αυτό, βέβαια, δεν θα με κάνει να μην αναγνωρίσω τον ρόλο του ρουφιάνου σε αυτήν την περίπτωση. Πόσο μάλλον το γεγονός ότι με κατηγορούν για αυτό. Έχουν φτάσει στο σημείο να δείχνουν φωτογραφία από τη ληστεία και να συγκεκριμενοποιούν ποιο πρόσωπο είμαι! Και καπάκια, πετάνε τη φωτογραφία μου με το τόξο στο Σύνταγμα. Έτσι χειραγωγούν την κοινή γνώμη, με τέτοια τεχνάσματα κατασκευάζουν και εδραιώνουν κάθε ψεύδος που ευνοεί την εξουσία, για να πετύχουν την υποταγή του πληθυσμού. Τις κατασκευασμένες ειδήσεις βλέπει και πείθεται και ο κάθε επίδοξος ήρωας-ρουφιάνος, όπως ο Δημήτρης Μίχας, και θυσιάζεται για να υπηρετήσει την έννομη τάξη.
Το ότι ξεκαθαρίζω τη θέση μου πως δεν ήμουν εκεί δεν είναι ένα τεχνικό ψεματάκι για να τη γλιτώσω. Είναι μια αλήθεια που πρέπει να διατυμπανίσω, γιατί, αν τους αφήσω να λένε ό,τι θέλουν, στο τέλος θα καταλήξω να χρεώνομαι τα πάντα. Και προτίθεμαι να αναλαμβάνω τις ευθύνες που μου αναλογούν. Στην τελική, δεν διαπραγματεύομαι την ειλικρίνειά μου και υπερασπίζομαι με πάθος τη θέση ότι τα λεγόμενα των επαναστατών στον δημόσιο λόγο τους δεν νοείται να είναι ψεύδη. Γιατί, πολύ απλά, μια τάση να καθορίζονται τα κείμενα απ' την υπερασπιστική γραμμή εντός των θεσμών (κατανοητό σε έναν βαθμό), όταν εφαρμόζεται καταστρατηγώντας την αξία της ειλικρίνειας (όχι απέναντι σε μπάτσους και δικαστές, αλλά απέναντι σε αυτούς που θέλουμε να μας ακούσουν), καταλήγει ο λόγος να χάνει την επαναστατική σημασία του και να γίνεται τεχνική δικαστικής υπεράσπισης. Και στο τέλος οι επαναστάτες χάνουν την αξιοπιστία τους.
Όταν έμαθα για τη ληστεία στην Πάρο, ενστικτωδώς η ψυχή μου τάχθηκε με το μέρος των δραστών. Θέλω να πιστεύω ότι οι μπάτσοι δεν θα καταφέρουν να τους πιάσουν. Διαβάζω δημοσιεύματα ότι είναι στα ίχνη τους και σκέφτομαι ''καλά παπαριές, και για μένα τόσες φορές είπαν ότι είναι στα ίχνη μου και ήταν όλες ψέματα. Μια φορά με είχαν στ' αλήθεια και οι δημοσιογράφοι έκαναν τουμπεκί ψιλοκομμένο, μάλλον θα παραπλανούν''...
Σε αυτό το σημείο υπάρχουν πολλά πράγματα που θα ήθελα να μοιραστώ με αυτό το γράμμα μου, αλλά αυτολογοκρίνομαι, γιατί πάντα ελλοχεύει ο κίνδυνος να βγάλει ο εχθρός συμπεράσματα που θα τον βοηθήσουν στον πόλεμο εναντίον μας. Ίσως έρθει η στιγμή που δεν θα έχει σημασία για τον εχθρό και μιλήσω τότε.
Σημαντικό είναι να αναφερθώ στον σύντροφο Τάσο Θεοφίλου που συνελήφθη για την υπόθεση αυτή. Δεν τον γνωρίζω προσωπικά, αλλά αναγνωρίζω στα γραπτά του έναν αξιοπρεπή άνθρωπο. Δεν εμπιστεύομαι τα λεγόμενα των μπάτσων και θα εμπιστευτώ ό,τι δηλώσει ο σύντροφος στο δημόσιο κείμενο του. Θεωρώ όμως ότι, όπως και να 'χει, έχει ανάγκη την αλληλεγγύη μας και όχι να ταφεί στη σιωπή. Του στέλνω μια αδερφική αγκαλιά και ένα "κουράγιο σύντροφε"»
Διαβάστε ολόκληρη την επιστολή του:
«Ξεκινάω να γράφω επ' αφορμής της πρόσφατης στοχοποίησής μου από τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης, ως συνεργό σε δολοφονία ενός ρουφιάνου κατά τη διάρκεια ληστείας τράπεζας στην Πάρο. Ο βασικός λόγος που γράφω είναι για να σπάσω το μονοπώλιο του λόγου της εξουσίας, τουλάχιστον γύρω απ' το πρόσωπό μου και τις επιλογές μου.
Όμως, τώρα, το βρώμικο αυτό παιχνίδι των μπάτσων έχει πάρει τραγικές διαστάσεις. Με στοχοποιούν για φόνο, ως συνεργό στη ληστεία της Πάρου. Δημιουργούν εντυπώσεις και πάλι διαστρεβλώνοντας μια πραγματικότητα, μιλώντας για επίθεση σε ανυποψίαστο πολίτη και λοιπές μαλακίες που σίγουρα δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Η επαναλαμβανόμενη αναφορά στο επάγγελμά του δημιουργεί την εντύπωση ότι οι ληστές τον πυροβόλησαν επειδή ήταν ταξιτζής (!) και όχι επειδή παρεμπόδισε τη διαφυγή τους, πράγμα που θα μπορούσε να αποβεί μοιραίο για τους ληστές, ενώ μία αναφορά στην πολιτική ταυτότητά του -ήταν υποστηρικτής της χούντας- δεν έγινε ποτέ.
Βέβαια, αυτή είναι μια εικόνα που σχημάτισα πάλι απ' τους ίδιους τους δημοσιογράφους και δεν ήμουν εκεί να δω τι ακριβώς συνέβη, οπότε κρατάω τις επιφυλάξεις μου. Αυτό, βέβαια, δεν θα με κάνει να μην αναγνωρίσω τον ρόλο του ρουφιάνου σε αυτήν την περίπτωση. Πόσο μάλλον το γεγονός ότι με κατηγορούν για αυτό. Έχουν φτάσει στο σημείο να δείχνουν φωτογραφία από τη ληστεία και να συγκεκριμενοποιούν ποιο πρόσωπο είμαι! Και καπάκια, πετάνε τη φωτογραφία μου με το τόξο στο Σύνταγμα. Έτσι χειραγωγούν την κοινή γνώμη, με τέτοια τεχνάσματα κατασκευάζουν και εδραιώνουν κάθε ψεύδος που ευνοεί την εξουσία, για να πετύχουν την υποταγή του πληθυσμού. Τις κατασκευασμένες ειδήσεις βλέπει και πείθεται και ο κάθε επίδοξος ήρωας-ρουφιάνος, όπως ο Δημήτρης Μίχας, και θυσιάζεται για να υπηρετήσει την έννομη τάξη.
Το ότι ξεκαθαρίζω τη θέση μου πως δεν ήμουν εκεί δεν είναι ένα τεχνικό ψεματάκι για να τη γλιτώσω. Είναι μια αλήθεια που πρέπει να διατυμπανίσω, γιατί, αν τους αφήσω να λένε ό,τι θέλουν, στο τέλος θα καταλήξω να χρεώνομαι τα πάντα. Και προτίθεμαι να αναλαμβάνω τις ευθύνες που μου αναλογούν. Στην τελική, δεν διαπραγματεύομαι την ειλικρίνειά μου και υπερασπίζομαι με πάθος τη θέση ότι τα λεγόμενα των επαναστατών στον δημόσιο λόγο τους δεν νοείται να είναι ψεύδη. Γιατί, πολύ απλά, μια τάση να καθορίζονται τα κείμενα απ' την υπερασπιστική γραμμή εντός των θεσμών (κατανοητό σε έναν βαθμό), όταν εφαρμόζεται καταστρατηγώντας την αξία της ειλικρίνειας (όχι απέναντι σε μπάτσους και δικαστές, αλλά απέναντι σε αυτούς που θέλουμε να μας ακούσουν), καταλήγει ο λόγος να χάνει την επαναστατική σημασία του και να γίνεται τεχνική δικαστικής υπεράσπισης. Και στο τέλος οι επαναστάτες χάνουν την αξιοπιστία τους.
Όταν έμαθα για τη ληστεία στην Πάρο, ενστικτωδώς η ψυχή μου τάχθηκε με το μέρος των δραστών. Θέλω να πιστεύω ότι οι μπάτσοι δεν θα καταφέρουν να τους πιάσουν. Διαβάζω δημοσιεύματα ότι είναι στα ίχνη τους και σκέφτομαι ''καλά παπαριές, και για μένα τόσες φορές είπαν ότι είναι στα ίχνη μου και ήταν όλες ψέματα. Μια φορά με είχαν στ' αλήθεια και οι δημοσιογράφοι έκαναν τουμπεκί ψιλοκομμένο, μάλλον θα παραπλανούν''...
Σε αυτό το σημείο υπάρχουν πολλά πράγματα που θα ήθελα να μοιραστώ με αυτό το γράμμα μου, αλλά αυτολογοκρίνομαι, γιατί πάντα ελλοχεύει ο κίνδυνος να βγάλει ο εχθρός συμπεράσματα που θα τον βοηθήσουν στον πόλεμο εναντίον μας. Ίσως έρθει η στιγμή που δεν θα έχει σημασία για τον εχθρό και μιλήσω τότε.
Σημαντικό είναι να αναφερθώ στον σύντροφο Τάσο Θεοφίλου που συνελήφθη για την υπόθεση αυτή. Δεν τον γνωρίζω προσωπικά, αλλά αναγνωρίζω στα γραπτά του έναν αξιοπρεπή άνθρωπο. Δεν εμπιστεύομαι τα λεγόμενα των μπάτσων και θα εμπιστευτώ ό,τι δηλώσει ο σύντροφος στο δημόσιο κείμενο του. Θεωρώ όμως ότι, όπως και να 'χει, έχει ανάγκη την αλληλεγγύη μας και όχι να ταφεί στη σιωπή. Του στέλνω μια αδερφική αγκαλιά και ένα "κουράγιο σύντροφε"»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου