(Aυτό είναι η αγαπημένη αρθρογράφος της Λαφαζανικής Ίσκρα)! Πρόταση της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη για σύνδεση της νέας δραχμής με το δολάριο (που δημοσιεύθηκε στο Greek American News Agency στις 3.4.2017

Η έξόδος από την κρίση περνάει από τις ΗΠΑ
Η μνημονιακή ευρωπαϊκή πορεία δεν πρέπει να θεωρηθεί μονόδρομος, παρά το γεγονός πως κάθε σχετική απόπειρα συζήτησης καλύπτεται από τα ελληνικά ΜΜΕ με τα πλεόν μελανά χρώματαΗ θαυμάσια ιδέα μιας «ευρωπαϊκή πορεία», δυστυχώς εκφυλλίστηκε στην πράξη. Διαβάστε μια πρόταση διεξόδου από την κρίση και τους μηχανισμούς που πρέπει να αναπτυχθούν για τη μετάβαση σε ένα νέο εθνικό νόμισμα από την Μαρία Nεγρεπόντη Δελιβάνη

Τα επίσημα δεδομένα της τελευταίας οκταετίας, μέσα στην οποία εφαρμόστηκαν με πιστότητα τα «μνημόνια» και λατρεύτηκε  με θρησκευτική ευλάβεια η «ευρωπαϊκή πορεία» οδηγούν, χωρίς την  ελάχιστη πια  αμφιβολία, την Ελλάδα σε  ολοκληρωτική καταστροφή.

Ι. Το αδιέξοδο

Το χρέος της Ελλάδας, από 109% στο ΑΕΠ της το 2009, αναρριχήθηκε ήδη στο 186% αντίστοιχα. Το ΑΕΠ της χώρας υπολείπεται κατά 26% σε σύγκριση με αυτό, στην έναρξη της κρίσης. Η ανεργία, από 9% αγγίζει ήδη το 27% του ενεργού πληθυσμού, σε πείσμα των περίπου 500.000 μορφωμένων νέων, που εγκατέλειψαν την Ελλάδα, για να επιβιώσουν έξω από αυτήν, περιορίζοντας έτσι τον ενεργό πληθυσμό. Η αγορά εργασίας έχει μετατραπεί σε ζούγκλα, στην οποία προσλαμβάνονται, με συνοπτικές διαδικασίες «εργαζόμενοι», των οποίων η μηνιαία αμοιβή κυμαίνεται από 100-300Ε, για απασχόληση, επισήμως, μερική αλλά στην πραγματικότητα, υπερπλήρης. Οι συντάξεις έχουν κατακρεουργηθεί κατά 35-40% από την αρχή της κρίσης, χωρίς ωστόσο να έχουν ικανοποιηθεί οι σχετικοί  μνημονιακοί στόχοι, που απαιτούν συνέχεια. Το ίδιο και οι μισθοί. Όλες, ανεξαιρέτως, οι αναπτυξιακές ροπές, της επένδυσης, της αποταμίευσης, του νεωτερισμού και της κατανάλωσης κυριολεκτικά καταρρέουν. Ειδικότερα, η πτώση της κατανάλωσης εξασφαλίζει δραματική πρωτιά στην Ελλάδα, καθώς είναι η μοναδική χώρα στον ΟΟΣΑ, στην οποία καταγράφεται συνεχής μείωση της ζήτησης  βασικών ειδών διατροφής. To 54% των Ελλήνων δεν διατρέφεται ικανοποιητικά, ενώ 4 στα 10 ελληνόπουλα έχουν περάσει στη φτώχεια. Οι ελληνικές επιχειρήσεις κλείνουν κατά χιλιάδες, και μάλιστα με επιταχυνόμενο ρυθμό. Η φορολογία έχει εκτοξευθεί σε δυσθεώρητα ύψη, καταλήγοντας ωστόσο σε περιορισμό δημοσίων εσόδων.

Υπάρχει, όμως, και τραγικότερη   εξέλιξη σε σχέση με όλα τα  παραπάνω, και αυτή αναφέρεται στο γενικό ξεπούλημα ολόκληρης της Ελλάδας, και μάλιστα σε εξευτελιστική τιμή. Να μην αναφερθώ και στο κατάντημα της εθνικής κυριαρχίας και της δημοκρατίας, ακριβώς στη χώρα που τις καθιέρωσε. Το άμεσα ορατό αποτέλεσμα όλων αυτών των επί μέρους καταστροφών, είναι η μετάλλαξη αυτής της μικρής ευρωπαϊκής οικονομίας του 21ου αιώνα σε τριτοκοσμική.

Η ανυπαρξία ελπίδας, για γενιές από σήμερα, προβάλλει με τα πιο μελανά χρώματα, μέσα από τις γραμμές των δύο πρόσφατων εκθέσεων του ΔΝΤ, για την Ελλάδα: της επίσημης και της απόρρητης. Ωστόσο, Έλληνες αλλά και ξένοι αξιωματούχοι εξακολουθούν να «βλέπουν την ανάπτυξη να έρχεται». Και κάθε φορά που η άφιξή της  διαψεύδεται, επιστρατεύονται διάφορες, διόλου φυσικά πειστικές, δικαιολογίες. Η διαδοχή των μνημονίων με αύξοντα αριθμό συνεχίζεται,  και θα συνεχίζεται  ακάθεκτη, αν δεν υπάρξει ολοκληρωτική ανατροπή του μνημονιακού καθεστώτος, εφόσον η αέναη ύφεση αποκλείει την ανάπτυξη  και απαιτεί ολοένα και νέα δάνεια. Περιττό, ασφαλώς, να τονιστεί ότι το ελληνικό πρόβλημα δεν είναι δυνατόν να αναζητήσει λύση,  στις εκλογές και στην εναλλαγή στην εξουσία των διαφόρων πολιτικών κομμάτων, εφόσον τα μνημόνια και οι αξιολογήσεις εξακολουθούν.

ΙΙ. Η ανάγκη αναζήτησης λύσης

Επί οκτώ χρόνια οι ελληνικές κυβερνήσεις επιδίδονται σε Σισύφειο έργο, οδηγώντας  σταθερά τη χώρα  από το κακό στο χειρότερο. Εξαθλιώνοντας ολοένα μεγαλύτερες κοινωνικές ομάδες, στραγγαλίζοντας κάθε παρούσα και μελλοντική ικμάδα της οικονομίας, εξαλείφοντας, συστηματικά, κάθε εναλλακτική λύση.

Η Ελλάδα, όμως, χρειάζεται κατεπειγόντως μια  άλλη οδό πλεύσης, για να επιβιώσει. Η μνημονιακή ευρωπαϊκή πορεία δεν αποτελεί μονόδρομο, όπως την επιβάλλουν οι αρμόδιοι εντός και εκτός της Ελλάδας.

Αναφέρομαι, ακριβώς, σε μια  εκτός μνημονίων πορεία, παρότι αυτή εμφανίζεται δυστυχώς ως Αρμαγεδδών, από τα ΜΜΕ, με αποτέλεσμα να  έχει κατατρομοκρατήσει τον ελληνικό λαό, ο οποίος απωθεί έτσι τη μοναδική οδό σωτηρίας του.

Μια αντιμνημονιακή  πορεία, παρότι θα μπορούσε να ενδυθεί διαφορετικές μορφές,  ο βασικός ωστόσο κορμός της, με τις παρούσες συνθήκες, θα ήταν  αναγκαστικά ένας και μοναδικός: δηλαδή θα απαιτούσε   διακοπή της συνύπαρξης  της Ελλάδας με το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα.

Παρότι το ευρώ, αλλά και η συμμετοχή μας στην ΕΕ έχει να επιδείξει απείρως περισσότερα αρνητικά παρά θετικά  αποτελέσματα , το γεγονός ότι δεν υπάρχει προηγούμενο μέλους της ΟΝΕ που αποχώρησε  από αυτήν, σε συνδυασμό και με τον συστηματικό αποκλεισμό αυτής της λύσης από κάθε επίσημη και σοβαρή συζήτηση, δικαιολογεί τη φοβία του μεγαλυτέρου τμήματος του ελληνικού λαού. Έτσι, με τη βοήθεια εντελώς αβάσιμων επιχειρημάτων, έχει ωστόσο πειστεί η πλειοψηφία των Ελλήνων , ότι η μετάβαση στο εθνικό μας νόμισμα θα καταλήξει σε καταστάσεις  τραγικότερες από τις παρούσες, και γι’ αυτό εξαναγκάζεται να  υπομένει  αδιανόητα μαρτύρια.

Σε πείσμα της, ουσιαστικά, απαγορευμένης συζήτησης, γύρω από τη λύση μιας νέας δραχμής, καθώς  και της εκτόξευσης φαιδρών κατηγοριών εναντίον των «δραχμιστών»,  έχουν ήδη ωστόσο  δει το φως της δημοσιότητας αρκετά βιβλία και άρθρα με σχέδια μετάβασης σε αυτήν. Από όσο, όμως, μπορώ να γνωρίζω,  οι προτάσεις αυτές ολοκληρώθηκαν,  πριν ο νέος πλανητάρχης αναλάβει την εξουσία στις ΗΠΑ. Δεν ήταν, συνεπώς, δυνατόν να συμπεριληφθούν σε αυτές οι νέες διαστάσεις του ελληνικού προβλήματος. Αυτές θα αποτελέσουν τη βάση μιας  νέας πρότασης εξόδου από την χρόνια  ελληνική κρίση, στην οποία αναφέρεται το ανά χείρας πόνημα.

ΙΙΙ. Μια νέα πρόταση  μετάβασης στο εθνικό μας νόμισμα

Είναι αναμφισβήτητο ότι η έξοδος από τα μνημόνια και η ρήξη με την ΕΕ, αν και ήταν από την αρχή της κρίσης η μοναδική διέξοδος σωτηρίας της χώρας, συνδέεται ωστόσο με κινδύνους,  το εύρος και η ένταση των οποίων είναι, αρκετά, δύσκολο να εκτιμηθούν εκ των προτέρων.  Η πρότασή μου αποβλέπει, ακριβώς, στον περιορισμό αυτών των κινδύνων, αλλά ταυτόχρονα και στην ενίσχυση  των λογικών προσδοκιών, σχετικά με την επιτυχία της επιχείρησης μετάβασης στο εθνικό μας νόμισμα. Θα αρκεστώ, αναγκαστικά, εδώ, σε μια σύντομη παρουσίαση αυτού του νέου σχεδίου, το οποίο θα εμπλουτίσω  αργότερα με εκτενέστερη ανάλυση.

Οι βασικές υποθέσεις του σχεδίου είναι, ότι:

*Πρώτον, δεν υπάρχει μέλλον για την Ελλάδα, αν παραμείνει δέσμια του ευρώ και των μνημονίων.

*Δεύτερον, η μετάβαση στο εθνικό νόμισμα δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να βασιστεί σε  «ευρωπαϊκές/ γερμανικές προδιαγραφές». Συνεπώς, κάποια μορφή ρήξης με την Ευρωζώνη είναι αναπόφευκτη.

*Τρίτον, η Ελλάδα δεν αρνείται να πληρώσει τα χρέη της. Θέτει, ωστόσο, τις ακόλουθες προϋποθέσεις:

– η αποπληρωμή θα γίνει με τη βοήθεια ανάπτυξης και όχι συρρίκνωσης του ΑΕΠ της , όπως συμβαίνει στο διάστημα της τελευταίας οκταετίας,

– θα αφαιρεθούν από αυτήν, οι υποχρεώσεις της Γερμανίας προς την Ελλάδα, που απορρέουν από το κατοχικό δάνειο και τις καταστροφές,

– θα αφαιρεθεί, ακόμη, το επαχθές και απεχθές τμήμα του χρέους ,

– θα δοθεί επαρκής χρόνος, στην Ελλάδα,  για την ανόρθωση της ρημαγμένης, από τα μνημόνια, οικονομίας της, πριν αρχίσει η αποπληρωμή του χρέους της.

*Τέλος, τέταρτον  και σπουδαιότερο, η παρούσα  πρόταση  βασίζεται στην υπόθεση ότι ορισμένοι στόχοι, βλέψεις και ενδιαφέροντα του νέου πλανητάρχη Donald Trump, που αφορούν στο διεθνή και ευρωπαϊκό χώρο, και που έχουν σαφώς εξαγγελθεί προεκλογικά, όσο και μετά την ανάληψη της εξουσίας από αυτόν,  συμπίπτουν με ότι θα μπορούσε να αποτελέσει το πλαίσιο της σωτηρίας της Ελλάδας.

ΙV. Το σχέδιο μετάβασης

A.  Επιστροφή στο εθνικό μας νόμισμα με σύνδεσή του στο $ΗΠΑ

Προτείνεται η σύνδεση της νέας δραχμής (ή όπως ονομάσουμε το εθνικό μας νόμισμα) με το $ ΗΠΑ. Η σύνδεση αυτή θα προστατεύσει το νέο (και οπωσδήποτε ασθενές, στην αρχή) νόμισμα από τα κοράκια της διεθνούς κερδοσκοπίας, αλλά και από ανεξέλεγκτη υποτίμησή του, καθώς και από ανεξέλεγκτο πληθωρισμό στο εσωτερικό της χώρας. Ο καθορισμός της συναλλαγματικής ισοτιμίας της νέας δραχμής με το $ΗΠΑ, που είναι ίσως η δυσκολότερη  απόφαση, λόγω των  επιπτώσεών της σε σωρεία δεικτών της πραγματικής οικονομίας , όπως και των συναλλαγών της με το εξωτερικό, θα πρέπει να γίνει με πολλή περίσκεψη. Αυτή η ισοτιμία θα πρέπει  να ενσωματώσει κάποιο βαθμό ηθελημένης, αλλά ταυτόχρονα και περιορισμένης υποτίμησης, με την ελπίδα ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας.  Σχετικά με τον στόχο αυτό, θα πρέπει να ληφθεί υπόψη η πολύ περιορισμένη εμβέλεια που αναμένεται αυτός να έχει, πρώτον επειδή η ελληνική οικονομία έχει ήδη υποστεί μια, θα τολμούσα να χαρακτηρίσω, βάρβαρη εσωτερική υποτίμηση, που κατέληξε σε αρνητικό και όχι θετικό αποτέλεσμα,  δεύτερον επειδή οι ιδιαιτερότητες των ελαστικοτήτων εισαγωγών και εξαγωγών της Ελλάδας δεν εξασφαλίζουν, γενικώς, επιτυχία στις υποτιμήσεις της εξωτερικής αξίας της δραχμής , αλλά και τρίτον επειδή η καταστραμμένη, από τα μνημόνια, παραγωγική βάση της χώρας χρειάζεται χρόνο και μαζικές επενδύσεις, προκειμένου να αποκτήσουν και πάλι περιεχόμενο οι συζητήσεις περί ανταγωνιστικότητάς της.  Θα έλεγα, εντελώς, ενδεικτικά, και με την επιφύλαξη πρόσθετης μελέτης του προβλήματος, να καθοριζόταν η νέα συναλλαγματική ισοτιμία σε 15 νέες δραχμές=1$ . Με τη λύση αυτή, και εφόσον θα καταστεί αποδεκτή από τις ΗΠΑ, εξουδετερώνονται οι (υποβολιμαίοι)  φόβοι της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού , ότι «θα πεθάνουμε από την πείνα, το κρύο και την έλλειψη βασικών φαρμάκων».

Β. Οι κίνδυνοι της πρότασης και η αντιμετώπισή τους

α) Οι διακυμάνσεις της εξωτερικής αξίας του $ΗΠΑ

Ο πρωταρχικός κίνδυνος που θα  πρέπει να αντιμετωπιστεί  με την προτεινόμενη λύση της σύνδεσης  της νέας δραχμής με το $ΗΠΑ είναι, οι πιθανές διακυμάνσεις  της εξωτερικής αξίας του $ΗΠΑ, έναντι των λοιπών νομισμάτων της υφηλίου . Η Ελλάδα, θα μπορούσε να προστατευθεί από τις διακυμάνσεις αυτές, χάρη στην ad hoc εφαρμογή δασμών ή επιδοτήσεων (ή και των δύο), για τα εισαγόμενα και εξαγόμενα προϊόντα της, με στόχο την, όσο γίνεται πιο αποτελεσματική, εξουδετέρωση των επιπτώσεων αυτών των διακυμάνσεων  επί της τιμής τους. Η υποχώρηση της παγκοσμιοποίησης, όπως εξαγγέλθηκε από τον νέο πλανητάρχη, αλλά και όπως άρχισε ήδη να εφαρμόζεται σε ορισμένες περιπτώσεις, στην Αμερική, ανοίγει το δρόμο για την εφαρμογή προστατευτικών μέτρων, ιδιαίτερα για την περίπτωση της δραματικής ελληνικής οικονομίας. Να προσθέσω, εδώ, ότι στην περίπτωση υλοποίησης αυτής της λύσης, θα πρέπει να θεωρείται δεδομένη η παροχή βοήθειας από τις ΗΠΑ προς την Ελλάδα, που να εμπίπτει σε γενικότερο πλέγμα αντιμετώπισης πιθανών προβλημάτων της, και όχι αποκλειστικά οικονομικών. Και τούτο, όχι με βάση ότι ο  νέος πλανητάρχης και το επιτελείο του είναι «φιλέλληνες», υπόθεση που δεν ισχύει στις διεθνείς σχέσεις, αλλά με βάση την υπόθεση, στην οποία έκανα ήδη αναφορά παραπάνω, ότι δηλαδή ορισμένοι στόχοι του νέου πλανητάρχη συμπίπτουν με τους ελληνικούς.

β) Η Ελλάδα θα γίνει «προτεκτοράτο» των ΗΠΑ;

Δυστυχώς, (και είναι ανάγκη να βλέπει κανείς την πραγματικότητα) η παρουσία των όποιων  «μεγάλων δυνάμεων», είναι πάντα μαζί μας, από την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους. Ασφαλώς, δεν είναι ο ενδεδειγμένος χώρος στα πλαίσια αυτού του πονήματος, να εξετάσουμε το αν θα ήταν εφικτή μια διαφορετική διαδρομή για τη μικρή και ευάλωτη πατρίδα μας. Ωστόσο, αυτό που διακυβεύεται αυτή τη στιγμή, για την Ελλάδα, δεν είναι η αναζήτηση λύσεων, που κινδυνεύουν να χαρακτηριστούν ως «πολυτελείς», στην παρούσα συγκυρία, αλλά η ίδια η επιβίωσή της ως Έθνος. Γι’ αυτό, και ως Ελληνίδα που αγωνιώ για τη διατήρηση των ελληνικών συνόρων, της θρησκείας, της ιστορίας, των παραδόσεων και του πολιτισμού της πατρίδας μου,   πιστεύω ότι η Ελλάδα είναι υποχρεωμένη να αναζητεί κάθε φορά εκείνη την «ομπρέλα», που υπόσχεται να την προστατεύσει καλύτερα από την καταιγίδα, και φυσικά η «ομπρέλα»  αυτή δεν μπορεί να είναι πάντοτε η ίδια. Και, στο σημείο αυτό, να ανασκευάσω τη δήλωση του νέου πλανητάρχη: «Η Αμερική πριν από όλα» σε «Η Ελλάδα πριν από όλα».

γ) Η Ελλάδα ανήκει στην Ευρώπη και δεν είναι νοητό να την εγκαταλείψει(;)

  Η «ευρωπαϊκή πορεία», που νυχθημερόν επικαλούνται οι άρχοντες του τόπου μας, της τελευταίας οκταετίας, ήταν μια θαυμάσια ιδέα, που όμως δυστυχώς εκφυλλίστηκε στην πράξη. Η πραγματικότητα, σε αντίθεση με  την ωραιοποιημένη εικόνα της,  που επιμένουν να  βλέπουν  οι μνημονιακοί, είναι ότι με την επιβολή της αέναης λιτότητας η ΕΕ, εκτός από την Ελλάδα, κατέστρεψε και τον ευρωπαϊκό Νότο, αλλά  και  καθήλωσε σε χρόνια στασιμότητα  ολόκληρη την Ευρώπη, με μοναδική τροπαιούχα  τη Γερμανία. Συνεπώς, έστω και αν η Ελλάδα θυσιαστεί για ακόμη μια φορά για να σώσει το ευρώ , το πιθανότερο είναι ότι  η θυσία της, σε βάθος χρόνου, θα αποδειχθεί χωρίς περιεχόμενο.

         Αναζητώντας την αμερικανική προστασία, τώρα, η Ελλάδα θα προσπαθήσει να διασωθεί την ύστατη ώρα, από την πλήρη εξαθλίωση και την απώλεια και του τελευταίου ίχνους της  εθνικής της κυριαρχίας,   από τα απάνθρωπα προγράμματα, που της επέβαλαν οι εταίροι/δανειστές της, επί οκτώ χρόνια. Ασφαλώς, υπάρχουν και προς αυτήν την κατεύθυνση  κίνδυνοι, δεδομένου ότι η αμερικανική προστασία θα απαιτήσει κάποια ανταλλάγματα.  Η ιδανική, βέβαια, λύση θα ήταν η ρήξη με την ΕΕ και στη συνέχεια η ανεξάρτητη πορεία της Ελλάδας. Είθε να το μπορούσαμε!  Αλλά, ως τότε, ας συγκρίνουμε  τις συνέπειες της  συμπεριφοράς των οκτώ τελευταίων ετών της ΕΕ προς την Ελλάδα, που κυριολεκτικά μας εξόντωσαν, και αυτές που αναμένουμε  από την  Αμερική, και που έχουμε βάσιμες ελπίδες, ότι θα είναι λιγότερο δραματικές. Τελικά, αυτό που επιζητούμε  είναι η δυνατότητα να εξασφαλίσουμε την εφαρμογή αναπτυξιακού προγράμματος, συμβατού με τις ιδιαιτερότητες και τις δυνατότητες της ελληνικής οικονομίας. Το πρόγραμμα αυτό, στη συνέχεια,  να εκτελείται με την υποστήριξη  εθνικού νομίσματος,  του οποίου η ποσότητα  κυκλοφορίας θα αποφασίζεται με βάση τις εκάστοτε  ανάγκες της οικονομίας, και δεν θα της δανείζεται με το σταγονόμετρο, από την ΕΚΤ, όπως συμβαίνει με το ευρώ.

Να προσθέσω και ότι είναι, αλλά δεν εκλαμβάνεται ως αυταπόδεικτο. Ότι, δηλαδή, ουδείς μπορεί να μας εκδιώξει από την ευρύτερη  πατρίδα μας την Ευρώπη, που άλλωστε θεμελιώθηκε με τις προδιαγραφές που έθεσαν οι δικοί μας πρόγονοι. Συνεπώς, δεν εγκαταλείπουμε την Ευρώπη,, αλλά απλώς αποχωρούμε από την ΟΝΕ, που δυστυχώς εδραιώθηκε σε ένα  εκ γενετής άρρωστο νόμισμα, του οποίου η τεχνητή διατήρηση στη ζωή δηλητηριάζει ολόκληρη την γηραιά ήπειρο. Εξάλλου, η πιθανή αποχώρηση της Ελλάδας από την ΟΝΕ θα διαδεχθεί το ακόμη ριζικότερο BREXIT, που εκείνο απαρνήθηκε την ΕΕ.

δ) Η νέα δραχμή δεν θα είναι «πραγματικό» νόμισμα

 Ένα νόμισμα, που χρειάζεται να συνδεθεί με άλλο ισχυρότερο, προκειμένου  να αποφύγει επικίνδυνους κλυδωνισμούς και αβυσσαλέα  υποτίμηση, δεν είναι «πραγματικό» νόμισμα, με την έννοια ότι η  εξωτερική του αξία δεν προσδιορίζεται στη διεθνή χρηματαγορά από την προσφορά και τη ζήτησή του, αλλά αντιθέτως έχει κλειδωθεί στη σχέση που από την αρχή καθορίζεται με το  περί ου ισχυρό νόμισμα. Για τους λόγους, ωστόσο, που ήδη αναφέρθηκαν στο  εδάφιο IV, θα ήταν πολύ παρακινδυνευμένη η έκθεση της νέα δραχμής, στους  ακόρεστους κερδοσκόπους, που αυθόρμητοι ή, το πιθανότερο, κατευθυνόμενοι,  θα προσπαθούσαν να την  κατασπαράξουν. Η νέα δραχμή, στις αρχές του βίου της θα είναι  ευάλωτη και  αδύναμη, ιδίως και αν έχει επιβαρυνθεί με το μένος της ευρωζώνης, για την εγκατάλειψή της . Το ερώτημα είναι, βέβαια, στο σημείο αυτό,   «για πόσο καιρό η νέα δραχμή θα έχει ανάγκη από την προστασία ενός ισχυρότερου, από την ίδια, νομίσματος». Σπεύδω να τονίσω ότι στη σκέψη μου, το μέτρο της σύνδεσης είναι προσωρινό. Αλλά το πόσο «προσωρινό» θα αποδειχθεί, θα εξαρτηθεί τελικά από τους Έλληνες και τις προσπάθειές τους να ανασύρουν την Ελλάδα από το βούρκο που τώρα την πνίγει. Ας ευχηθούμε, όσο πιο γρήγορα γίνεται, και ας πάμε πίσω, και πριν από την κρίση, οπότε η Ελλάδα με την ταπεινή δραχμούλα της κατόρθωνε να έχει τον ταχύτερο ρυθμό ανάπτυξης της Ευρώπης .

ε)Το μεγάλο αγκάθι στην υλοποίηση αυτού του σχεδίου….είναι το δυσκολοαπάντητο ερώτημα: «με ποιούς επικεφαλής θα επιχειρηθεί η έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ»; Εξυπακούεται πως δεν είναι αυτή νοητή  με τους πολιτικούς  (που εκπροσωπούν σχεδόν ολόκληρο το πολιτικό φάσμα της χώρας), και οι οποίοι  εν ψυχρώ, και με τη στενή συνεργασία των «θεσμών», μετάλλαξαν το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος της 28ης  Ιουνίου του 2015, από συντριπτικό ΟΧΙ σε κίβδηλο ΝΑΙ. Απαιτείται  κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας. Θα αποφύγω, στο σημείο αυτό, να υπεισέλθω σε λεπτομέρειες, αφήνοντάς τες στους συνταγματολόγους.

Γ. Προκαταρκτικές ενέργειες

Πριν από τη σύνδεση της νέας δραχμής με το $ΗΠΑ θα πρέπει η Ελλάδα να προβεί στις κινήσεις εκείνες, που όφειλαν να έχουν γίνει από το 2010. Δηλαδή, αντί να παρατείνει μια εξαιρετικά επικίνδυνη και άκρως ανώμαλη κατάσταση, με συνεχείς αξιολογήσεις και θανατηφόρες παραχωρήσεις στους θεσμούς, οι οποίες εξευτελίζουν και εξαθλιώνουν την Ελλάδα, σε καθημερινή βάση, η ορθολογική οδός θα ήταν:

*Άρνηση συνέχισης  εξυπηρέτησης του εξωτερικού χρέους, που σημαίνει δήλωση επίσημης χρεοκοπίας. Να σημειωθεί ότι η Ελλάδα είναι, στην πραγματικότητα,  χρεοκοπημένη από το 2010, όπως κάθε χώρα που αδυνατεί να πληρώσει τα χρέη της και διατηρείται με τεχνητό, αλλά εξαιρετικά επώδυνο  τρόπο στην επιφάνεια. Δηλαδή, με συνεχή δάνεια, τα οποία εκτός του ότι εξαγοράζονται με αντίτιμο το σύνολο του δημόσιου πλούτου και τον αργό θάνατο του ελληνικού λαού, καταλήγουν επιπλέον στη συνεχή διόγκωση και όχι στην ελάττωση του χρέους. Επιπλέον, η παράλογη εμμονή εμφάνισης ενός χρέους, του ελληνικού, ως δήθεν βιώσιμου, παρότι  ορθώς χαρακτηρίζεται από την τελευταία έκθεση του ΔΝΤ για την Ελλάδα,  ως «εξαιρετικά μη  βιώσιμο»,  διαστρεβλώνει επικίνδυνα τον τρόπο αντιμετώπισής του.

*Καταγγελία των μνημονίων, στο τμήμα που αποδεδειγμένα επιβάλλουν στη χώρα αντισυνταγματικές υποχρεώσεις και απάνθρωπα μέτρα. Αναγκαστικά, η Ελλάδα θα οδηγηθεί   στα διεθνή δικαστήρια, αλλά ώσπου να εκδοθούν οι τελεσίδικες αποφάσεις τους, με βάση λογικές προβλέψεις, η οικονομία θα έχει στηθεί στα πόδια της και θα μπορεί να αρχίσει την αποπληρωμή των χρεών της, με τη βοήθεια της ανάπτυξης και όχι, όπως συμβαίνει την τελευταία οκταετία, της αφαίμαξης  του βιοτικού επιπέδου των πολιτών.

*Μετατροπή του χρέους, από  ευρώ  στο εθνικό μας νόμισμα.

Δ. Τα πλεονεκτήματα του εθνικού νομίσματος

Στις συζητήσεις για μια πιθανή επάνοδο της Ελλάδας στο εθνικό νόμισμα, ακούγονται συχνά δύο φράσεις: «Τι θα σου κάνει το νόμισμα; Τίποτε!» και «Τι ευρώ, τι δραχμή, το ίδιο είναι». Πρόκειται, φυσικά, για δηλώσεις που μαρτυρούν πλήρη άγνοια των τεραστίων δυνατοτήτων ενός εθνικού νομίσματος, έστω και ασθενούς.

Η σπουδαιότητα του χρήματος έγκειται στο γεγονός ότι από την ποσότητά του εξαρτάται η ένταση της οικονομικής δραστηριότητας, ο ρυθμός ανάπτυξης και ο όγκος της απασχόλησης. Είναι, συνεπώς, σαφές ότι η ισχύς ανήκει σε αυτούς που δημιουργούν το χρήμα και σε αυτούς που το ελέγχουν. Το χρήμα είναι δύναμις. Αυτή η πραγματικότητα έγινε συνειδητή από πολύ νωρίς στην οικονομική ιστορία της ανθρωπότητας. Ο σχηματισμός των επί μέρους εθνικών οικονομιών, στον 19ο αιώνα, άνοιξε το δρόμο για τη δημιουργία των εθνικών νομισμάτων, μέσω των οποίων δημιούργησαν τις εθνικές αγορές τους, επέλεξαν την νομισματική και οικονομική πολιτική που προωθούσε τους εκάστοτε στόχους τους και  εδραίωσαν την εθνική τους κυριαρχία, τμήμα της οποίας, οι ευρωπαϊκές οικονομίες απώλεσαν  με τη δημιουργία της Ευρωζώνης. Οι τράπεζες, όπως είναι γνωστό,  δημιουργούν χρήμα εκ του μηδενός με δανεισμό, μεταφορά χρηματικών ποσών, αγορά ομολόγων κ.ά.

V. Υποστήριξη του σχεδίου επιστροφής στο εθνικό μας νόμισμα από πρόγραμμα ανάπτυξης

Παρότι το εθνικό νόμισμα είναι ισχυρότατο πλεονέκτημα για τη χώρα που το διαθέτει, εφόσον, μέσω αυτού είναι δυνατή η απόφαση και εκτέλεση μακροοικονομικής πολιτικής, προσαρμοσμένης στις ιδιαιτερότητες της κάθε οικονομίας, δεν είναι όμως αρκετό  για να επαναφέρει την καταστραμμένη ελληνική οικονομία σε αναπτυξιακή τροχιά. Γι’ αυτό, απαιτείται η παράλληλη κατάρτιση ενός σοβαρού προγράμματος ανασυγκρότησης της χώρας, το οποίο να στοχοποιεί τις ιδιαίτερες δυνατότητες της οικονομίας, να  υποδεικνύει την προτεραιότητα  επιλογής εκείνων των δραστηριοτήτων και κλάδων με τις περισσότερες και ταχύτερες  κάθετες και οριζόντιες διασυνδέσεις, να αναδεικνύει τις πηγές αυτάρκειας που, για τον πρώτο καιρό θα πρέπει να ενισχυθούν κ.ο.κ.

Με τηλεγραφική συντομία  οι βασικές κατευθύνσεις του πρώτου προγράμματος ανασυγκρότησης της χώρας,  προτείνω να έχουν τις ακόλουθες κεντρικές κατευθύνσεις :

*Το κέντρο της έναρξης των αναπτυξιακών προσπαθειών της Ελλάδας, μετά τη σύνδεση  της νέας δραχμής με το $ΗΠΑ θα είναι, αναμφίβολα ο πρωτογενής τομέας, για να εξασφαλιστεί έτσι η τροφοδοσία του λαού. Θα πρέπει να δοθούν κίνητρα, ώστε να επιλέξουν γεωργικές εργασίες και νέοι, να αναβιώσουν οι παραδοσιακές και επιτυχημένες καλλιέργειες, που απενεργοποιήθηκαν από την ΚΑΠ  και να ενσωματωθεί σε αυτές η στο μεταξύ νέα τεχνολογία. Παράλληλα και στη συνέχεια, θα ενθαρρυνθεί με κατάλληλα κίνητρα,  παροχή δανείων και όπου χρειάζεται και εξασφάλιση know how, η επάνοδος στη ζωή όλων εκείνων των δραστηριοτήτων, που διέθετε η Ελλάδα πριν από την κρίση, και των οποίων η συμβολή στο ΑΕΠ ελαχιστοποιήθηκε, εξαιτίας του στραγγαλιστικού προγράμματος, που επιβλήθηκε από τους δανειστές.

*Θα επιλεγούν, κατά προτίμηση, κλάδοι και δραστηριότητες έντασης εργασίας, ώστε να απορροφηθεί σταδιακά και όσο γίνεται πιο γρήγορα, η τεραστίων διαστάσεων ανεργία, που άγγιξε το 1,5 εκατομμύριο ανέργων. Παράλληλα, και με στόχο την ενθάρρυνση της ζήτησης για κατανάλωση, επιβάλλεται να επιχειρηθεί, μέσω της προοδευτικής φορολογίας, αλλά και της αύξησης των χαμηλών μισθών και συντάξεων, αναδιανομή του εισοδήματος. Και τούτο, όχι μόνο για λόγους καθαρά κοινωνικούς, δεδομένου ότι η Ελλάδα ανήκει στους πρωταθλητές της ανισότητας κατανομής του εισοδήματος, στην Ευρώπη, αλλά και για λόγους  οικονομικούς.  Πράγματι, πρόσφατες έρευνες αποδεικνύουν ότι οι μεγάλες ανισότητες στην κατανομή του εισοδήματος, επιβραδύνουν την ανάπτυξη.

*Η ελπίδα προσέλκυσης ξένων επενδυτών, σε μια οικονομία που αργοπεθαίνει, όπως δυστυχώς είναι η ελληνική, αποτελεί καθαρή ουτοπία. Μια τέτοια οικονομία, όπως άλλωστε αποδεικνύεται περίτρανα, προσελκύει αποκλειστικά και μόνο κερδοσκόπους, οι οποίοι επιδιώκουν να αποκτήσουν το δημόσιο πλούτο της, έναντι πινακίου φακής.

Προκειμένου, ακριβώς, να ενθαρρυνθούν πραγματικοί ξένοι επενδυτές, αλλά και Έλληνες επιχειρηματίες, να προβούν σε παραγωγικές (και όχι κερδοσκοπικές) επενδύσεις, το πρώτο βήμα προς αυτή την κατεύθυνση οφείλει να γίνει από τον δημόσιο τομέα, με τη διενέργεια μαζικών δημόσιων επενδύσεων. Οι ανάγκες της ελληνικής οικονομίας είναι τεράστιες, αφού τα νοσοκομεία στερούνται ακόμη και γάζες, η παιδία σε όλες τις βαθμίδες χωλαίνει σημαντικά, η δημόσια διοίκηση χρειάζεται γενική αναθεώρηση των βάσεων λειτουργίας της.

*Για την υλοποίηση όσων αναφέρονται ήδη παραπάνω, αλλά και  πολλών άλλων που  έχουν παραλειφθεί στη σύντομη αυτή έκθεση, θα χρειαστούν περισσότερα από 120 δισ.(προς το παρόν, ας αναφερθούμε σε ευρώ). Από που θα βρεθούν; Από το νομισματοκοπείο, σταδιακά (παρότι, τα αποτελέσματα σε ρυθμούς ανάπτυξης  θα ήταν ταχύτερα, αν μπορούσε να ριχθεί  το σύνολό τους στην οικονομία), για να μην τροφοδοτηθεί ανεπιθύμητος πληθωρισμός, θα  ενισχύεται σταδιακά η οικονομία με πρόσθετη αγοραστική δύναμη, η οποία    στον επόμενο χρόνο θα ισορροπεί με ισοδύναμη αύξηση της παραγωγής. Η διαδικασία αυτή θα συμπέσει με ηθελημένο πληθωρισμό της τάξης του 6-7%, απολύτως ελεγχόμενου και απαραίτητου, μια και  δεν υπάρχει χώρα που να αναπτύχθηκε στο παρελθόν, χωρίς η ανάπτυξη να είχε  ενισχυθεί από κάποιο βαθμό πληθωρισμού.

*Στις συναλλαγές της με το εξωτερικό, τέλος, η Ελλάδα θα επιβάλλει προστατευτικά μέτρα, που θα επιτρέψουν στις εθνικές της δραστηριότητες να καταστούν ανταγωνιστικές. Ειδικότερα, η χώρα θα εισάγει ότι μπορεί να πληρώσει με τις εξαγωγές της, και εξυπακούεται ότι θα περιορίσει γι’ αυτό στο ελάχιστο τις εισαγωγές πολυτελών αγαθών, προκειμένου να εξασφαλίσει επάρκεια στα απαραίτητα.

Συμπέρασμα

Παρότι η οικονομία βρίσκεται σε επιθανάτιο ρόγχο, διαθέτει ωστόσο τεράστιες δυνατότητες ταχύτατης ανάπτυξης, αν εξασφαλιστούν οι απαραίτητες σχετικές προϋποθέσεις. Δηλαδή, άμεση λήξη του αυτοκτονικού προγράμματος της τελευταίας οκταετίας, παρεμπόδιση του ξεπουλήματος ολόκληρης της Ελλάδας, απομάκρυνση από το λειτουργικό πεδίο των πολιτικών, που οδήγησαν τη χώρα στο γκρεμό, και τροφοδότηση, με άφθονο χρήμα, της αναπτυξιακής προσπάθειας. Για όλα αυτά, που θα έσωζαν την Ελλάδα, έστω και την τελευταία στιγμή, απαραίτητη προϋπόθεση είναι η σύνδεση της νέας  δραχμής με το $ΗΠΑ. Απαραίτητη προϋπόθεση, δηλαδή, είναι η συναίνεση του Donald Trump.

             Όπως υποστηρίχθηκε ήδη στην αρχή αυτής της πρότασης σωτηρίας της Ελλάδας, οι μέχρι τώρα ενδείξεις είναι σαφώς θετικές (παρότι αφορούν έμμεσα και όχι άμεσα το ελληνικό πρόβλημα). Εξάλλου, από πρώτη ματιά, η σύνδεση δραχμής με $ΗΠΑ δεν φαίνεται να δημιουργεί πρόβλημα για την Αμερική. Αντιθέτως, διευρύνει την διεθνή εμβέλεια  του αμερικανικού νομίσματος. Και όσο και αν είναι μικροσκοπική η Ελλάδα, η πιθανή διάσωσή της από, διαφορετικά, βέβαιη καταστροφή, θα προστεθεί στο ενεργητικό του νέου πλανητάρχη με άστρο απείρως μεγαλύτερο και πιο λαμπερό, από τη γεωγραφική κουκίδα  με την οποία εμφανίζεται η  Ελλάδα, στον παγκόσμιο χάρτη.

http://delivanis.com/economics/sindesi-tis-drachmis-me-to-dolario/