(Εξαιρετικό)! Πρόσω και χωρίς κλάματα

Κίμων Ρηγόπουλος

Με μια υπεύθυνη δήλωση υποταγής στο τρέχον, οι μικρομέγαλοι του ΣΥΡΙΖΑ αποκομίζουν όλες εκείνες τις ευεργετικές συνέπειες που συνοδεύουν την υπογραφή τους στη βαρβαρότητα. Άραξε στη δυστυχία σου, είναι το υπόρρητο μήνυμά τους.

Το ηθικό πλεονέκτημα να αποκτήσει την έννοια του πολιτικού προτάγματος

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η απόληξη ενός ρεύματος της αριστεράς που χρησιμοποίησε την κριτική του στο σοβιετικό μοντέλο ως άλλοθι για τον εναγκαλισμό του με την καπιταλιστική τάξη πραγμάτων.

Καθ’ οδόν «μετέφραζε» την από άλλους κατατεθειμένη αριστερή αντίθεση στον σταλινισμό σε ολοκληρωτική αυτοπειθάρχηση στην καπιταλιστική νόρμα. Από τον «σοσιαλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο» στον καπιταλισμό με οποιοδήποτε πρόσωπο ήταν κάποια τσιγάρα δρόμος. Εδώ και τώρα, στο έδαφος της «πραγματικής πραγματικότητας», οι φιλάσθενες σοσιαλίζουσες απόψεις εξαργυρώνονται από τους φορείς τους σε πολιτικά αξιώματα και bonus. Κάτι σαν οδοιπορικά χωρίς ποτέ οι επωφελούμενοι απ’ αυτά να έχουν δοκιμαστεί στην οδοιπορία.

«Όσα δεν φτάνει η αλεπού τα κάνει ιδεολογία», μου είχε πει το πάλαι ποτέ ένας Συριζαίος που φαινόταν από μικρός ότι … θα μεγαλώσει. Και εννοούσε πως η ιδεολογία είναι το έσχατο επιχείρημα της κοινωνικής αποτυχίας. Ήθελε να πει ο… ποιητής ότι η ιδεολογία δεν είναι έρμα και πυξίδα ζωής αλλά τα απομεινάρια κάποιων ναυαγών της, ο ρόγχος του αδικαίωτου και η μεμψιμοιρία του περιθωριακού.

Τα νεκρόφιλα επιχειρήματα του ΣΥΡΙΖΑ αντλούνται αποκλειστικά και μόνο από τα συντρίμμια της κοινωνίας. Όλος ο κόσμος είναι μια ΤΙΝΑ, λένε, κι εμείς πρέπει να είμαστε εντός του κόσμου τούτου. Η ΤΙΝΑ χαμηλώνει συνεχώς τον πήχυ ώστε να δώσει στην επιβίωσή μας χαρακτηριστικά «ανδραγαθίας» ενώ απλούστατα πρόκειται για το επεξεργασμένο σχέδιο μιας ωμής ανθρωποφαγίας. Αυτός ο «ρεαλιστικός μινιμαλισμός» που εκπέμπεται από την πρώην αριστερά ισοδυναμεί με την καθήλωση της κοινωνίας σε έναν παρανομαστή απόλυτα αναγκαίο για την κυβερνητική επιβίωσή της.

Αν το επιχείρημα δεν γεννιέται από μια πίστη, γίνεται το δικαιολογητικό μιας καριέρας. Το απολογητικό επιχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ εμπεδώνει τον χαμαιλεοντισμό ως μοναδικό τρόπο ύπαρξης και σκοπό ζωής. Γιατί να ζεις με τα ψέματα αφού μπορείς να ζήσεις από τα ψέματά σου; Το ερώτημα απαντήθηκε σε χρόνο ρεκόρ, σχεδόν πριν καν τεθεί. Με μια υπεύθυνη δήλωση υποταγής στο τρέχον, οι μικρομέγαλοι του ΣΥΡΙΖΑ αποκομίζουν όλες εκείνες τις ευεργετικές συνέπειες που συνοδεύουν την υπογραφή τους στη βαρβαρότητα. Άραξε στη δυστυχία σου, είναι το υπόρρητο μήνυμά τους. Πού να τρέχεις και να μην φτάνεις τώρα!

Είναι η ιδεολογία της ιδιωφέλειας. Και στολίζουν πάντοτε τον φιλοτομαρισμό τους με κάποιο χρηστικό απόφθεγμα από την γκαρνταρόμπα της χατζηαβάτικης πονηρίας τους. Κάτι σαν: Καλά φάγαμε, καλά ήπιαμε, να πούμε και κανένα τσιτάτο για τη χώνεψη. Υπάρχει όμως ένα επιπλέον θέμα όταν οι άνθρωποι αποφασίζουν να μεταλλαχθούν σε εταιρίες περιορισμένης ευθύνης, διά βίου κερδοφόρες, και αυτή η μετάλλαξη συντελείται μέσα σε καθεστώς γενικευμένης κοινωνικής πτώχευσης. Ο ΣΥΡΙΖΑ σιτίζεται και από την προστιθέμενη στην υπεραξία της εργασίας, υπεραξία των συμβόλων της αριστεράς.

Είναι καλή στιγμή για να ακονίσουν οι κάτοικοι του κατά τον Τσίπρα «αριστεροχωρίου» τον ταξικό τους αγώνα πάνω στο ηθικό τους πλεονέκτημα ώστε αυτός να γίνει πιο αιχμηρός.

Το ηθικό πλεονέκτημα όμως πρέπει να αποκτήσει την έννοια του πολιτικού προτάγματος, να πληρωθεί αποφασιστικά με την πολιτική σημασία του. Δεν μπορεί να είναι τα διόδια μιας αδιέξοδης και ναρκισσιστικής θυματοποίησης στη λεωφόρο των δακρύων ούτε και η αυτοεπιβεβαίωση μιας απελπισμένης εντιμότητας χωρίς αντίκρυσμα στον στίβο της πολιτικής αντιπαράθεσης. Πρέπει ο ίδιος ο λαός να αποδείξει με τη μίξη της παρρησίας και της επιθετικότητάς του ότι η παροιμία «κατά τον λαό κι οι άρχοντες» τον προσβάλλει βάναυσα. Στο κουφάρι του καφενείου των δυσαρεστημένων πολιτών όπου όλοι συμφωνούν με αχ και βαχ στο «πόσο βάσανο μεγάλο, το βάσανο είναι της ζωής», κάτι άλλο πρέπει να εγερθεί. Με μαστόρια που δεν «βαδίζουν και παραπατούν», αλλά μιλούν νηφάλιοι και αποφασισμένοι για το προχώρημα της υπόθεσής τους. Με πίστη σταθερή που δεν ενδίδει στην υπεραισιοδοξία ούτε παραδίδεται στην κατήφεια. Με την επίγνωση των δυσκολιών που μας πεισμώνουν και δεν μας ακινητοποιούν. Με τη συναίσθηση του επείγοντος που μας ερεθίζει αλλά δεν μας τρελαίνει.

«Μισώ τις κλάψες των αιώνια αθώων», είχε πει ο Γκράμσι. Η αιώνια αθωότητα καταντάει ύποπτη, προσθέτω ταπεινά εγώ.

http://prin.gr/?p=21336