«Μη κορακιστί φθέγγεσθε, ω ανόητοι, καθάπερ παιδία», έγραφε ο Ιωάννης Χρυσόστομος. Το απόφθεγμά του ήχησε στο μυαλό μας ακούγοντας την γνωστή βαρβαρική φράση που εκστόμισε ο επί των οικονομικών μας Υπουργός κ. Ευκλείδης Τσακαλώτος. Ανήρ τιτλοφόρος αλλοδαπών πανεπιστημίων, πασίγνωστος «διαπραγματευτής» με τους τοκογλύφους, διαβόητος «μαρξιστής» και περιβόητος διαφημιστής της υποταγής του λαού στις αποφάσεις του κουαρτέτου των αρπακτικών.
Ας ακούσουμε την φράση που δραπέτευσε από τα προτειχίσματα των δοντιών του. Φράση αλαβανδιακή (1) που θα την ζήλευε και ο πιο αμόρφωτος κάτοικος της ομώνυμης πόλης της Μικράς Ασίας, και ο πλέον αδαής υπήκοος της αρχαίας Αλαλίας (2) και πλέον αγράμματος «βυρσοδέψης» της πόλης των Σόλων (3).
Μιλώντας, με τη γνωστή έλλειψη επίγνωσης που χαρακτηρίζει τα παιδάρια -χωρίς όμως το χαριτωμένο στοιχείο εκείνων-, προς δημοσιογράφους και πατώντας γερά στα θεμέλια της γλωσσικής του απαιδευσίας είπε τα εξής :
«Κάποιοι από εσάς που με συμπαθούν με λένε φειδωλό, και άλλοι που με συμπαθούν λιγότερο με λένεακριβοθόρυβο!!»
Ήθελε, προφανώς, αυτός ο δραστήριος γλωσσοχαράκτης Υπουργός να φέρει στο φως μιαν ολοκαίνουργια λέξη. Μια λέξη αποδίδουσα με ακρίβεια το αντίθετο της έννοιας της λέξης φειδωλός (τσιγκούνης), δηλαδή της λέξης σπάταλος. Και έπλασε την λέξη «ακριβοθόρυβος», που ως σύνθετη, παράγεται από τις λέξεις ακριβός + θόρυβος.
Θα πει κανείς :
«Μα βγαίνει νόημα;»
Απάντηση :
«Βεβαίως»
Ακριβοθόρυβος είναι εκείνος που θορυβεί με ακρίβεια! Ή εκείνος που αγοράζει ακριβά τον θόρυβο! Ή ο άλλος που πληρώνει με κόστος μεγάλο τον θόρυβο που ο ίδιος προκαλεί. Με λίγα λόγια, ο γενναίος, ο απλοχέρης. Να τη, λοιπόν, η έννοια!
Στο κάτω κάτω, ακόμη και αν η λέξη δε βγάζει σήμερα νόημα, αύριο μπορεί να κοσμεί το λεξιλόγιο μορφωμένων ανθρώπων, άνθος να ίσταται στο πέτο των ποιητών!
Μήπως όμως ο κ. Υπουργός υπέπεσε σε κάποιο, σύνηθες κατά την εκφορά του προφορικού λόγου, σαρδάμ; Όχι! Σαρδάμ είναι το μπέρδεμα των συλλαβών, ο αναγραμματισμός του προφορικού λόγου, σύνηθες φαινόμενο στα νήπια και σε άτομα που τα χαρακτηρίζει η επίμονη έλλειψη συγκέντρωσης. Επομένως, δεν ήταν σαρδάμ. Προφανώς ο κ. Υπουργός δεν πάσχει από το σύνδρομο του σαρδάμ. Απλώς χαρακτηρίζεται από το σύνδρομο της γλωσσικής ανεπάρκειας. Με άλλα λόγια φθέγγεται κορακιστί. Κοινώς διατυπώνει τα νοήματά του ηχομιμητικά.
Σύμφωνα με την ατάκα του αμίμητου κωμικού Νίκου Σταυρίδη, για να κάνει κάποιος « κρα – κρα», πρέπει να είναι ή παξιμάδι ή κόρακας. Εμείς θα προσθέταμε και «Υπουργός μνημονιακής κυβέρνησης και δη «αριστερής» τοιαύτης».
Άλλωστε, η ανάρρηση (τοποθέτηση) κάποιου ως Υπουργού στο Νομαρχιακό κρατίδιο της Ελλάδας, πολύ περισσότερο ως Πρωθυπουργού, ορίζεται με τη συνήθη έκφραση «τον ντύσανε Υπουργό ή Πρωθυπουργό». Όπως λέμε τον ντύσανε μάγο, πειρατή, αρχαίο έλληνα στρατιώτη, κολομπίνο. Άρα η υπουργοποίηση, στην Ελλάδα τουλάχιστον, πραγματοποιείται με όρους καρναβαλιού, δηλαδή διά μεταμφιέσεως.
Η γλώσσα, ως φθόγγος, ξεκίνησε από την κραυγή και με την κοινωνική συμβίωση έγινε λόγος. Χρειάστηκε ο συν – λόγος, ο σύλλογος, για να φθάσουμε στον Λόγο, δηλαδή στη λογική. Τα τελευταία χρόνια με τα σπουδαία προγράμματα των κυβερνήσεων, ιδία δε των μνημονιακών, έχουμε βάσιμες ελπίδες να επανέλθουμε στην κραυγή.
«Ο κορακισμός» είναι συνώνυμος της αγραμματοσύνης, της αμορφωσιάς, της αμάθειας. Της μόνιμης γλωσσικής αγρανάπαυσης, της απόλυτης εγκατάλειψης, συνεπώς του συνειδητού θράσους ή έστω της ανεπίγνωστης θρασύτητας.
«Ο κορακισμός» είναι ανάγλυφος στον λόγο, στη σκέψη, ακόμα και στο βλέμμα του «Κόρακα». Και τούτο γιατί η σκέψη είναι ανύπαρκτη χωρίς τη γλώσσα, καθώς σκεφτόμαστε σε γλώσσα. Άνθρωπος ανεπαρκής κατά την παιδεία ανεπαρκώς διατυπώνει. Αδύνατο ο επαρκής να διατυπώνει σαν χάννος και αντιστρόφως είναι αδύνατο ο έχων ομίχλη στο κρανίο του να διαθέτει πλούσια και σαφή έκφραση σκέψης.
Επομένως, «κορακιστής» είναι ο απαίδευτος που αγνοεί ή περιφρονεί τη γλώσσα της μάνας του, κρυπτόμενος τάχα πίσω από την γνώση ξένων γλωσσών.
Είναι εκείνος ο βάρβαρος που ανοίγοντας το στόμα του προκαλεί άγχος ή γέλιο, που, τέλος πάντων, έχει όλα τα προσόντα να φορέσει την αποκριάτικη στολή του Υπουργού ή ακόμα και του Πρωθυπουργού.
Με αυτήν τη στολή με τα βάρβαρα ελληνικά του, ο αξιότιμος επί των οικονομικών Υπουργός κ. Ευκλείδης Τσακαλώτος προσπαθεί να πείσει τον ελληνικό λαό ότι πρέπει να υποταχθεί στους δημίους του.
Κάποτε, στα αρχαία χρόνια οι Έλληνες έριξαν στο βάραθρο τους απεσταλμένους των Περσών, όχι μόνο γιατί απαίτησαν υποταγή, αλλά και για το γεγονός ότι τόλμησαν να χρησιμοποιήσουν την ελληνική γλώσσα («ελληνίδα γλώσσα») για να διατυπώσουν τους όρους της υποταγής.
Αν τέτοια ήταν η σκληρή τύχη που επιφύλαξαν οι αρχαίοι σε εκείνους, (που τουλάχιστον τη μίλησαν σωστά), ποια πρέπει να είναι η τύχη που αξίζει σε εκείνους που μας προτρέπουν να υποταχθούμε, κακοποιώντας ταυτόχρονα τη γλώσσα μας;
(1) Αλάβανδα : Πόλη της Μικράς Ασίας που οι κάτοικοί της κακοποιούσαν την Ελληνική. Εξ ου και ο όρος «Αλαβανδιακός σολοικισμός.
(2) Αλαλία : Αποικία των Φωκαέων στην Κορσική.
(3) Σόλοι :Πόλη της Κιλικίας, όπου οι Αθηναίοι άποικοι μιλούσαν ελληνικά με επιδράσεις από άλλες γλώσσες / εξ ου και «σολοικισμός»
http://tsak-giorgis.blogspot.gr/2016/02/blog-post_11.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου