Στις 12/11 ημέρα πανεργατικής απεργίας, η αστυνομία εισβάλλει σε σπίτια και συλλαμβάνει πέντε αγωνιστές-φοιτητές, έπειτα από την έκδοση διεθνούς εντάλματος σύλληψης από τις ιταλικές αρχές. Η κατηγορία που τους αποδίδεται είναι η συμμετοχή στην διαδήλωση της εργατικής πρωτομαγιάς στο Μιλάνο στις 1/5/2015, μια κινητοποίηση που έγινε ενάντια την καπιταλιστική φιέστα της έκθεσης EXPO, που διεξάγονταν τότε. Με την έκδοση του εντάλματος σύλληψης, το ιταλικό κράτος ζητάει από το ελληνικό την έκδοση των 5 φοιτητών στην Ιταλία, για να δικαστούν εκεί σύμφωνα με το εγχώριο δίκαιο.
Το ευρωπαϊκό ένταλμα σύλληψης θεσπίστηκε υποτίθεται για την καταπολέμηση του εμπορίου λευκής σαρκός και ναρκωτικών. Υποκριτικό, αν σκεφτεί κανείς ότι προτεργάτες των παραπάνω εγκλημάτων και αποδέκτες των υπέρογκων κερδών είναι οι ίδιοι που χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για την ύπαρξή τους. Λογικό και επόμενο ήταν η πρώτη φορά που χρησιμοποιήθηκε το ευρωπαϊκό ένταλμα σύλληψης να είναι για την ποινικοποίηση του δικαιώματος του συνεταιρίζεσθαι και της πολιτικής δράσης. Είναι το βασικό μέσο για να καταστείλουν το κίνημα και την διεθνιστική του δράση, όταν αυτή αποκτά επικίνδυνα χαρακτηριστικά. Το περιστατικό αυτό εντάσσεται σε ένα πλαίσιο και σε μια περίοδο έντονων διαταραχών και διεργασιών, σε ευρωπαϊκό και σε παγκόσμιο επίπεδο. Η Γαλλία βυθίζεται ξανά στο αίμα, 10 μήνες μετά την επίθεση στα γραφεία του περιοδικού Charlie Hebdo. Απολογισμός: πάνω από 150 νεκροί και τουλάχιστον 200 τραυματίες. Σφαγή, τρόμος, ο Ολάντ ψελλίζει ότι θα τσακίσει την τρομοκρατία και κλείνει τα σύνορα, οι οπαδοί της εθνικής Γαλλίας τραγουδούν τον Εθνικό Ύμνο, η Πολωνία ακολουθεί κλείνοντας και αυτή τα σύνορα της. Οι φασίστες παίρνουν θάρρος και βγαίνουν στους δρόμους, κυνηγώντας μετανάστες. Την ίδια μέρα σημειώνεται στη Βηρυτό διπλή βομβιστική επίθεση αυτοκτονίας, όπου ο πρώτος απολογισμός κάνει λόγο για 37 νεκρούς και 180 τραυματίες. Την ευθύνη και των 2 επιθέσεων ανέλαβε η οργάνωση Ισλαμικό Κράτος. Η Γαλλία κηρύσσει κατάσταση έκτακτης ανάγκης, ο στρατός κατεβαίνει στους δρόμους για να προφυλάξει, τάχα, τους πολίτες από τα χτυπήματα που τελικά, πάντα, γίνονται. Τα ΜΜΕ ξερνούν τρομολαγνεία, ξενοφοβία και στοχοποίηση του ανατολικού πολιτισμού με μέτρο την δυτική «δημοκρατική» και «ελεύθερη» ανωτερότητα: μια καλά συγκαλυμμένη «ορθολογική» βαρβαρότητα. Ο «πόλεμος των πολιτισμών» υπερτονίζει τον εξωτερικό εχθρό, δικαιολογεί τους βομβαρδισμούς και τις επιθέσεις τους, καλλιεργεί το φανατισμό και το ρατσισμό σε όλες του τις εκφάνσεις, κρύβει δεξιοτεχνικά τον αληθινό υπαίτιο: δεν είναι άλλος από την καπιταλιστική τους κρίση. Για να την ξεπεράσουν, οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ, η ΕΕ, η Ρωσία και λοιπές δυνάμεις στροβιλίζονται σε ένα παιχνίδι «πολέμου δι’ αντιπροσώπων» στη Μ. Ανατολή, σε μια σύγκρουση οικονομικών συμφερόντων και επιχειρηματικών ομίλων. Αυτής της κρίσης είναι γέννημα το ISIS, το οποίο έχει -εκτός από θρησκευτικό σκοταδισμό- οικονομικό ρόλο και δραστηριότητα στην περιοχή. Η ιμπεριαλιστική-καπιταλιστική βαρβαρότητα της Δύσης και η βαρβαρότητα του ISIS (που καταπιέζει, πριν απ’ όλους, τους φτωχούς πιστούς του Ισλάμ), θρέφουν η μία την άλλη. Όχι πολύ μακριά, εντός της «πολιτισμένης Δύση», χτίζεται μια Ευρώπη-φρούριο, που φέρει ευθύνη για τους πνιγμούς στο Αιγαίο χιλιάδων προσφύγων, θυμάτων της ίδιας θηριωδίας, αριθμημένων και ελεγμένων εμπορευμάτων για τις ανάγκες της αγοράς. Ας αναλογιστούμε: αν εμείς τρομάξαμε από το ISIS και τη βία των όπλων, αυτοί που διασχίζουν τα σύνορα ζούσαν στον τόπο τους κάθε μέρα, κάθε στιγμή αυτή τη βία. Για κάθε Παρίσι, πολλαπλασιάζεται εκθετικά για τους «από κάτω» κάθε Βυρηττός, Λατάκεια, Γάζα, Μιζουράτα. Ίσως τώρα τους καταλάβουμε καλύτερα. Κάπως έτσι, με όχημα την τρομοκρατία, τα δυτικά κράτη θωρακίζονται ενάντια στον εσωτερικό εχθρό τους. Παράλληλα με την ισοπέδωση ολόκληρων χωρών, στις μητροπόλεις καταργούνται δικαιώματά και παροχές, τεράστιο μέρος του λαού και της νεολαίας πετιέται το περιθώριο, στην πείνα, την ανέχεια, την ανεργία. Δεν τρέμουν τους «τζιχαντιστές», αλλά τους φτωχούς, τους άνεργους, τη νεολαία που εξεγείρεται. Αυτό μας διδάσκει η παράδοση των καταπιεσμένων: η «κατάσταση έκτακτης ανάγκης» που ζούμε τώρα δεν είναι η εξαίρεση αλλά ο κανόνας. Όσοι/ες αμφισβητούν την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων, όσοι δε χωρούν στις ρυθμίσεις της ή πετιούνται στο περιθώριο, είτε είναι μετανάστες, είτε άνεργοι, είτε ο κόσμος της ελαστασφάλειας, αποτελούν απειλή για την ομαλότητα του κρατικού μηχανισμού και καταστέλλονται. Ο στρατός συναντά την αστυνομία και τους δικαστικούς μηχανισμούς. Κάθε διεκδίκηση που υπερβαίνει το όριο της κρατικά ανεκτής κοινωνικής πολιτικής και τις «στρατηγικές συμφωνίες» με «δανειστές και εταίρους», κάθε κοινωνική-ταξική σύγκρουση που τείνει να γενικευτεί απειλώντας την ομαλότητα του πολιτικού συστήματος, κάθε πράξη αλληλεγγύης που ξεπερνάει τα όρια του κρατικά επιτρεπόμενου «ανθρωπισμού» και των αναγκών της εθνικής ανάπτυξης, θα αντιμετωπίζεται ως απώλεια κυριαρχίας, άρα ως απειλή από την αστική δημοκρατία. Οι «ένοχοι» για την απώλεια της κρατικής κυριαρχίας, θα αντιμετωπίζονται ως εχθρός. Κάπως έτσι, και σε επίπεδο ΕΕ, η αντιδραστική θωράκιση των κρατών-μελών και η όξυνση της καταστολής, αποκτά αναβαθμισμένο ρόλο. Το περιστατικό της έκδοσης των 5 φοιτητών αποτελεί μια μόνο πτυχή της όξυνσης της καταστολής. Η Ευρώπη-Φρούριο είναι εδώ, μέσα κι έξω, στα μεγάλα και στα μικρά, στη γεωπολιτική και στη βιοπολιτική. Αυτό διαπιστώνεται από τα ποιοτικά ανώτερα μέσα καταστολής που χρησιμοποιούνται, την περιστολή των λαϊκών ελευθεριών, την αλλαγή νομοθεσίας για την ποινικοποίηση κάθε κοινωνικού-ταξικού αγώνα. Από τους φράχτες στα σύνορα, τη συνεχή και ολοένα επιθετικότερη ενορχήστρωσή του πολέμου κατά των προσφύγων από την FRONTEXκαι τις κοινές διασυνοριακές περιπολίες, ως την χρήση του στρατού, ως μέσο ελέγχου των μεταναστών και ως μέσο τσακίσματος του «εσωτερικού εχθρού». Άλλωστε δεν είναι η πρώτη φορά που το κίνημα έρχεται αντιμέτωπο με τέτοιου είδους εκδοχές της πολιτικής μηδενικής ανοχής. Λίγα χρόνια πριν ο Κούρδος αγωνιστής Sinan BOZKURT (Ταϊλάν) ήταν κρατούμενος από τις ελληνικές αρχές και διακυβευόταν η έκδοσή του στη Γερμανία. Το κίνημα σε μια πλατιά ένδειξη διεθνιστικής αλληλεγγύης κατάφερε τότε να την μπλοκάρει μολονότι δεν αφορούσε πολίτη της ΕΕ. Σήμερα είναι πλέον φανερό, ύστερα από την αναβάθμιση της Κοινής Ευρωπαϊκής Πολιτικής Άμυνας-Ασφάλειας και την εφαρμογή των δογμάτων άμυνας-ασφάλειας στο εσωτερικό κάθε κράτους-μέλους, ότι η πολιτική αυτή έχει ως στόχο όποιον τολμά να αντιδρά και να αντιστέκεται. Το είδαμε στις ασκήσεις ανακατάληψης εργοστασίων που γίνανε πράξη σε χρόνο ρεκόρ απέναντι σε απεργούς, το είδαμε στις στρατιωτικές εμπλοκές του στρατού στη διαχείριση των προσφυγικών ροών, το βλέπουμε και στη δίωξη των 5 συντρόφων μας που αντιμετωπίζονται ως διεθνείς τρομοκράτες. Και αυτό για μας είναι η απόδειξη πως ο στόχος τελικά είναι η ίδια η τάξη και το κίνημα. Η αποτροπή της έκδοσης των 5 φοιτητών στις ιταλικές αρχές, πρέπει να αποτελέσει προμετωπίδα και στόχο ευρύτερα του κινήματος. Μέσα από αυτή την προσπάθεια καταστολής, διώκεται συνολικά το δικαίωμα και η δυνατότητα των εκμεταλλευόμενων να αγωνίζονται, να αντιστέκονται και να επιβάλλουν τα αιτήματά τους. Η έκδοση, δίκη και καταδίκη τους στην Ιταλία θα είναι πανευρωπαϊκή ήττα για το κίνημα. Δεν χωράει καμία αμφιβολία πως αναδεικνύεται ζήτημα υψίστης σημασίας η διεθνιστική δράση ντόπιων και ξένων Το ελληνικό κράτος να μην διανοηθεί να εκδώσει τους πέντε φοιτητές στις ιταλικές αρχές. Το μαζικό-οργανωμένο λαϊκό κίνημα να αποτρέψει τα σχέδια των κρατών και της ΕΕ, που στοχεύουν να ποινικοποιήσουν κάθε μορφή αγώνα και αντίστασης.
Οι κοινωνικοί αγώνες είναι δίκαιοι και αναγκαίοι!
ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗhttp://diktiospartakos.blogspot.gr/2016/01/blog-post_75.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου