«Ζωή είναι να σηκώνεις γεφύρια/πάνω από ποτάμια που θα στερέψουν»
Δύο ημέρες πριν την αλλαγή του χρόνου, στις 30 Δεκεμβρίου, ο αναρχικός Γρηγόρης Θωμόπουλος «έφυγε» από κοντά μας σε ηλικία 38 ετών από ανακοπή καρδιάς, ενώ βρισκόταν στο Βελιγράδι (όπου και θα αποτεφρωθεί η σωρός του, την Πέμπτη 7 Ιανουαρίου, σύμφωνα με την εκφρασμένη θέλησή του).
Ο Γρηγόρης ήδη από τα μαθητικά του χρόνια και ενώ είναι μόλις 15 ετών συμμετέχει το 1992 στην Θεσσαλονίκη για μερικούς μήνες στο Ράδιο Κιβωτός, εγχείρημα που «φιλοξενούσε» αναρχικές και αντιεξουσιαστικές απόψεις, καθώς και οικολογικές, εναλλακτικές και αριστερίστικες.
Την ίδια «στιγμή» η βοή από τα εξεγερτικά γεγονότα, που ξεσπούν σε ολόκληρο τον ελλαδικό χώρο τον Ιανουάριο του 1991, με αφορμή την δολοφονία του καθηγητή Τεμπονέρα σε κατειλημμένο σχολείο στην Πάτρα, δεν λέει να σιγάσει. Χιλιάδες νέοι, αποστρεφόμενοι τις κομματικές νεολαίες, την αριστερά, κομμουνιστική ή μη, έλκονται από τις αναρχικές ιδέες και πρακτικές, ενώ συμμετέχουν καθ’ όλη την διάρκεια της δεκαετίας του ’90 στις μαθητικές καταλήψεις, που δεν λένε να κοπάσουν.
Μέσα σ’ αυτό το κλίμα και ενώ ο κοινωνικός αντίκτυπος της συγκυβέρνησης του ενιαίου τότε ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ της Αριστεράς (όπου συμμετείχε και το ΚΚΕ) με την ΝΔ ήταν νωπή, πλήθος αναρχικών ομάδων και συλλογικοτήτων εμφανίζονται φωτίζοντας την δεκαετία του ’90 σαν ένας λαμπερός γαλαξίας.
Ο Γρηγόρης Θωμόπουλος στα τέλη του 1996 συμμετέχει στο ΑΝΕΛΕΓΚΤΟ μια μηνιαία έκδοση των αναρχικών ομάδων «Ανταρσία», «Sub Rosa» και «Πρόκληση σε Στάση» και στη συνέχεια στο ομώνυμο έντυπο που ήδη έβγαινε από την αναρχική ομάδα ΠΡΟΚΛΗΣΗ ΣΕ ΣΤΑΣΗ. Εν τω μεταξύ μόλις τελειώνει το Λύκειο ξεκινά φοιτητικές σπουδές στο Βιολογικό, αλλά παρ’ όλα αυτά σταματά σύντομα να σπουδάζει και αρχίζει να εργάζεται.
Το 1998 συμμετέχει στους Αναρχικούς ενάντια στις ληστείες του κράτους και του κεφαλαίου, που εκδίδουν την μπροσούρα Για την φοροληστρική εκμετάλλευση της κοινωνίας από το κράτος.
Στις 15 Ιανουαρίου 1999 πραγματοποιείται και στην Θεσσαλονίκη μαθητικό συλλαλητήριο, κατά την διάρκεια του οποίου διαδηλωτές επιτίθενται σε τράπεζες, δικαστήρια, γραφεία βουλευτών, και δημοσιογράφους. Στις 28 Ιανουαρίου ο αναρχικός Γρηγόρης Θωμόπουλος «αναγνωρίζεται» από αστυνομικό, ως ο «δράστης» της επίθεσης με βόμβα μολότωφ στο Δικαστικό Μέγαρο Θεσσαλονίκης. Στις 23 Απρίλη του 2001 το δικαστήριο τον απαλλάσσει από της κατηγορίες, αλλά ασκείται έφεση κατά της αποφάσεως από τον εισαγγελέα, η εκδίκαση της οποίας έχει επίσης απαλλακτικό αποτέλεσμα.
Το Σεπτέμβριο του 1999 ο Γρηγόρης πρωτοστατεί στην δημιουργία της αναρχικής έκδοσης ΞΑΝΑ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ, που τελικά σταματά μετά την έκδοση και του έβδομου και τελευταίου τεύχους τον Οκτώβριο του 2002, ενώ ήδη από το 2000 συμβάλλει, επίσης, στην δημιουργία της Αναρχικής Αρχειοθήκης Θεσσαλονίκης, η λειτουργία της οποίας, λίγο μετά, θα ήταν ανέφικτη χωρίς την δική του συμβολή.
Το 2002 ο Αναρχικός Πυρήνας Ξανά στους Δρόμους συμμετέχει πλέον στην έκδοση της Πανελλαδικής Αναρχικής εφημερίδας Διαδρομή Ελευθερίας, ενώ επίσης συμμετέχει με πλήθος κειμένων, σχολίων και ειδήσεων στην ιστοσελίδα Anarchypress, που δημιουργείται τον Σεπτέμβριο του 2009.
Αν και μπορεί να φαντάζει περιττό, θα αναφέρουμε επίσης την έκδοση πλήθους αναρχικών αφισών, προκηρύξεων, την συμμετοχή σε εκδηλώσεις, πολύμορφες παρεμβάσεις ενάντια στα ναρκωτικά και κάθε είδους εξάρτηση, αντιεκλογικές εκδηλώσεις, την συμμετοχή του σε πλήθος διαδηλώσεων, είτε αντιπολεμικών είτε σε σχέση με εργασιακά ζητήματα κ.ο.κ.
Ο Γρηγόρης πάλεψε για την διάδοση των αναρχικών απόψεων και πρακτικών και συνέβαλε στους κοινωνικούς αγώνες με ένα ιδιαίτερο ήθος, συνέπεια και σταθερότητα και με ιδιαίτερη αποφασιστικότητα.
Ήταν «εκεί» ανυποχώρητα, όταν οι «καιροί» δυσκόλεψαν, όταν οι απουσίες, ή οι «σιωπές» πλήθαιναν, όταν οι «παράγοντες» και οι «παραγοντίσκοι» του «χώρου» εξαργύρωναν με κάθε τρόπο τα κινηματικά τους «ένσημα» ή «παράσημα».
Όταν όλο και περισσότεροι συνέπλεαν με τις κινηματικές επιταγές και βάδιζαν με κάθε επίγνωση στον καφενειακό εναλλακτισμό, όταν οι περισσότεροι έγλειφαν εκεί όπου προηγουμένως έφτυναν ή προσκυνούσαν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο τους σταλινοθρεμένους δερβεναγάδες του «χώρου» στην Θεσσαλονίκη. Ο Γρηγόρης με τους τελευταίους συγκρούστηκε πρώτα απ’ όλα γιατί δεν έκανε εκπτώσεις στις απόψεις του. Δεν μπόρεσαν να τον λυγίσουν, όπως άλλωστε και άλλους αναρχικούς, παρ’ ότι φάνταζε «μοναχική» και «άνιση» αυτή η σύγκρουση.
Ο Γρηγόρης δεν ήταν επαναστάτης, ήταν αναρχικός. Δεν πάλεψε για την αποθέωση κανενός κινήματος, καμμιάς αριστεράς, αλλά αγωνίστηκε με πάθος για την αναρχία. Κάποιες φορές χαρακτηρίστηκε «δύσκολη» προσωπικότητα, αλλά, ίσως και να ήταν, όταν θεωρούσε ο ίδιος ότι αυτό ήταν αναγκαίο. Όσοι ψάχνουν για αγιογραφίες και χάρτινους ήρωες δεν πρόκειται να τις βρουν σε αυτές τις λιγοστές αράδες. Οι ουσιώδεις «απαντήσεις» στις ακόμη πιο δύσκολες ημέρες που έρχονται, θα παραμείνουν απλησίαστες για όσους ψάχνουν έτοιμες και ανώδυνες «λύσεις». Και οι κυρίαρχοι θα φαντάζουν άτρωτοι, ανίκητοι, αιώνιοι και αδιατάρακτοι, όσο παραχωρούμε έστω και μια σπιθαμή απ’ όσα πιστεύουμε, όσο στηρίζεται η κάθε δυνατότητά τους να διαιωνίζουν την εξουσία τους.
Δεν πενθούμε, λοιπόν, την «απουσία» του αδελφού μας, αλλά η θέλησή μας δυναμώνει ακόμη περισσότερο, όπως θα περίμενε και εκείνος από εμάς.
Προχωρούμε!
5 Ιανουαρίου 2016
Αναρχική Αρχειοθήκη
https://anarchypress.wordpress.com/2016/01/06/%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%B1%CE%B4%CE%B5%CE%BB%CF%86%CE%BF-%CE%BC%CE%B1%CF%83-%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%B9%CE%BA%CE%BF-%CE%B3%CF%81%CE%B7%CE%B3%CE%BF%CF%81%CE%B7-%CE%B8%CF%89/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου