"Bιώσαμε τον απόλυτο εφιάλτη"

Μετά το ίδρυμα «Οι Άγιοι Ανάργυροι», το zougla.gr συνεχίζει το ρεπορτάζ και ανοίγει σήμερα τον φάκελο του κέντρου βρεφών «Μητέρα» στο Ίλιον.

Αφορμή της έρευνας στάθηκαν δύο πτυχιακές εργασίες δύο φοιτητριών ψυχολογίας, οι οποίες επισκέφθηκαν το «Μητέρα» προκειμένου να παρατηρήσουν τον τρόπο διαβίωσης των ανηλίκων που φιλοξενούνται σε αυτό.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή…

Νοέμβριος 2013. Ίλιον. Δύο φοιτήτριες ψυχολογίας, στα πλαίσια της πτυχιακής τους εργασίας, επισκέπτονται το Κέντρο Προστασίας Βρεφών «Η Μητέρα» προκειμένου να πραγματοποιήσουν μια έρευνα, παρακολουθώντας νήπια, ηλικίας από δύο έως τεσσάρων ετών. 

Στο εν λόγω ίδρυμα φιλοξενούνται παιδιά που έχουν εγκαταλειφθεί από τους βιολογικούς τους γονείς είτε στο μαιευτήριο από τη πρώτη στιγμή της γέννησης τους, είτε αργότερα. 

Πρόκειται για ανήλικους που, στις περισσότερες περιπτώσεις, προέρχονται από γονείς που είναι χρήστες ναρκωτικών με αποτέλεσμα τα πρώτα χρόνια της ζωής τους να έχουν σημαδευθεί από πόνο, παραμέληση και κακοποίηση. 

Το «Μητέρα» λοιπόν, «υπόσχεται» σε αυτά τα παιδιά ότι θα αποτελέσει το «όχημα μετάβασης» από το σκοτάδι και την παραμέληση, στο φως και την φροντίδα. Όπως αναφέρεται άλλωστε στην ιστοσελίδα του ιδρύματος…



Ζουν τον απόλυτο εφιάλτη

H έρευνα των δύο φοιτητριών τελειώνει. Αυτό που ξεκινά είναι η ανάγκη τους να μοιραστούν τα όσα είδαν και βίωσαν εντός του ιδρύματος. Ο λόγος; 
Δυστυχώς, όπως διαβάσετε παρακάτω, το «Μητέρα» ούτε ίδρυμα φαίνεται ότι είναι, ούτε, όπως «παινεύεται» στην ιστοσελίδα του, ένας από τους κύριους φορείς παιδικής προστασίας στη χώρα. 

Αντίθετα, όπως προκύπτει από το ρεπορτάζ, πρόκειται για «στρατόπεδο συγκέντρωσης» ανηλίκων όπου όλοι γνωρίζουν και κανείς δεν μιλά… Τουλάχιστον μέχρι την στιγμή που έφτασαν στο ίδρυμα οι δύο νεαρές φοιτήτριες. 

Τα όσα αναφέρει μια από αυτές στην εργασία της και συγκεκριμένα στην εισαγωγή του κεφαλαίου στο οποίο περιγράφει την εμπειρία της είναι ενδεικτικά.

«Από την πρώτη μέρα παρουσίας μου στο κέντρο βρεφών διαπίστωσα με μεγάλη θλίψη και απογοήτευση ότι στην εργασία μου δε θα έγραφα μόνο για την κακοποιητική μητέρα αλλά και για το κακοποιητικό “Μητέρα”. Εγώ και η συνάδελφός μου γίναμε μάρτυρες ενός θεάματος που μόνο ντροπή μας έκανε νιώσουμε. Μπορώ να χαρακτηρίσω εγκληματικό αυτό που είδα και βίωσα».

Τι είδε και βίωσε όμως η φοιτήτρια κατά την παραμονή της στο ίδρυμα. Η περιγραφή της σοκάρει…

«Μικρά παιδάκια, στην ηλικία της κόρης μου, κάποια και κακοποιημένα και προφανώς εγκαταλελειμμένα, να δέχονται μια απάνθρωπη έως και κακοποιητική συμπεριφορά από το προσωπικό του ιδρύματος. Ήταν ανατριχιαστικό, ότι δύο από τις νηπιαγωγούς του ιδρύματος, μπροστά στα μάτια μας από την πρώτη κιόλας μέρα που βρεθήκαμε στο ίδρυμα φέρονταν υπερβολικά αυστηρά σε αυτές τις παιδικές ψυχές, με τέτοια φυσικότητα και χωρίς να τις απασχολεί ότι τις παρατηρούν δύο ξένοι άνθρωποι».

Ωμή παραδοχή
Αυτό που προκαλεί την μεγαλύτερη εντύπωση και τα… περισσότερα ερωτήματα σχετικά με τη στάση των προϊσταμένων και του προσωπικού του «Μητέρα» για την κακοποίηση των παιδιών που καταγράφεται στις φοιτητικές εργασίες είναι ότι, όταν μετά την ολοκλήρωση της έρευνας οι δύο φοιτήτριες ανέφεραν στους επικεφαλής και στους υπαλλήλους του ιδρύματος τα όσα είδαν και άκουσαν, εκείνοι δεν εξεπλάγησαν αλλά αντίθετα, από την αντίδραση τους, φάνηκε ότι το γνώριζαν.

Μάλιστα, κάποιοι από αυτούς, περιέγραψαν στις φοιτήτριες και άλλα βίαια περιστατικά που έχουν δει να εκτυλίσσονται μπροστά στα μάτια τους, όχι μόνο στο χώρο του νηπιαγωγείου αλλά και στα σπιτάκια που φιλοξενούνται οι ανήλικοι. 

Άτομο του προσωπικού ανέφερε σε μια από αυτές «Έλα εδώ το βράδυ, να δεις πως εκσφενδονίζονται τα παιδιά στα κρεβάτια τους». Μια βρεφοκόμος δήλωσε «Βάζουν πολλές φορές τα βρέφη να κοιμούνται νηστικά χωρίς να πιουν το γάλα τους, γιατί βαριούνται», ενώ ένα άλλο άτομο του προσωπικού θυμάται ένα βράδυ ότι μια από τις υπαλλήλους «Πατούσε το παιδί κάτω γιατί δεν την άκουγε»!

Τα αποτελέσματα της παρατήρησης

Τα όσα βέβαια κατήγγειλαν οι υπάλληλοι δεν θα είχαν την ίδια σημασία, αν οι φοιτήτριες δεν είχαν γίνει μάρτυρες παρόμοιων περιστατικών. 

Οι περιγραφές για τα όσα αντίκρισαν κατά την παραμονή τους εκεί προκαλούν οργή και αποτροπιασμό.

Πέταξαν 3χρονο παιδί έξω από την αίθουσα

Όνομα παιδιού: Π.

Ετών: 3

Παιδί αγνώστου πατρός που εγκαταλείφθηκε από τη μητέρα του στο μαιευτήριο αμέσως μόλις γεννήθηκε. Στο ίδρυμα ήταν πολύ έντονα προσκολλημένος στη μία δασκάλα του νηπιαγωγείου.

Διεκδικούσε τη προσοχή της συνεχώς, δεν έδινε καθόλου προσοχή σε καμία δραστηριότητα, ήταν ανυπάκουος , πάντα χαμογελαστός και το βλέμμα του ακολουθούσε μόνο τη δασκάλα του . Συνεχώς σηκωνόταν από την καρέκλα του και της αγκάλιαζε τα πόδια.

Αναφέρει μια φοιτήτρια στην εργασία της…

«Δυστυχώς η δασκάλα του, δεν είχε την ικανότητα, την κατάλληλη εκπαίδευση και τη θέληση, να καταλάβει ότι ο μικρός διεκδικούσε την αποκλειστικότητα που δεν έζησε ποτέ από τη βιολογική του μητέρα, με αποτέλεσμα να του φωνάζει συνεχώς, το παιδί να ξεσπάει σε κλάματα, να πέφτει στο πάτωμα και αυτή να τον αγνοεί , περνώντας αδιάφορη από δίπλα του! Το πιο ακραίο ήταν όταν η δασκάλα του , τον απείλησε πως θα τον διώξει από την τάξη αν ξανασηκωθεί από την καρέκλα του, κάτι που έκανε  Τον έβγαλε σπρώχνοντας τον πολύ απότομα στο διάδρομο και τον άφησε μόνο του εκεί για περίπου μισή ώρα, χωρίς να την συγκινούν οι σπαρακτικές κραυγές και τα κλάματα του».
Αίσθηση προκαλεί το γεγονός ότι όταν η νηπιαγωγός ρωτήθηκε από τις φοιτήτριες για το περιστατικό απάντησε «Προσπαθώ να μη λειτουργώ σαν μάνα τους. Οι δυνατές φωνές είναι ο τρόπος για να ελέγχω την ομάδα . Σε ένα σεμινάριο που πήγα μου είπαν πως ο τρόπος για να μπει το όριο είναι τα σπιτάκια που φιλοξενούνται τα παιδιά να εκπροσωπούν την μητέρα που φροντίζει τα παιδιά και το νηπιαγωγείο , να εκπροσωπεί τον αυστηρό μπαμπά που θέτει τους κανόνες». 

«Δεν μπορώ να φανταστώ ποιο είναι αυτό το σεμινάριο που διδάσκει ότι ο μπαμπάς στο μάτια των παιδιών πρέπει να παρουσιάζεται ως τέρας και ότι ο εκφοβισμός , η τιμωρία οι σπρωξιές και οι φωνές είναι τρόπος επικοινωνίας με μικρά παιδιά που όταν σχολάσουν δε θα πάνε στη μαμά τους να τα φροντίσει, αλλά σε ένα μικρό σπιτάκι μαζί με άλλα δέκα παιδάκια και μία βρεφοκόμο για να καλύψει τις ανάγκες τους» αναρωτιέται στην εργασία της μια από τις φοιτήτριες και συνεχίζει «Δυστυχώς και την επόμενη μέρα, ο μικρός Π. πάλι τιμωρήθηκε από τη δασκάλα του , επειδή έκανε το λάθος να σηκωθεί όρθιο από το καρεκλάκι του . Η ‘εκπαιδευτική’ τιμωρία αυτή τη φορά ήταν να διώξει βίαια το παιδί από την τάξη, στέλνοντας το στην τάξη με τα μικρότερα παιδιά και αφήνοντας τον εκεί για την υπόλοιπη ώρα. Όταν πήγα να ελέγξω τον Π. στην άλλη τάξη, λίγο πριν το μεσημέρι, το παιδί ακόμη έκλαιγε και έτρεμε».

Άρπαξαν 2χρονο κοριτσάκι και άρχισαν να το ταρακουνάνε 

Όνομα παιδιού: Μ.

Ετών: 2

Το κοριτσάκι είχε βιώσει σωματική κακοποίηση από το περιβάλλον του με αποτέλεσμα να νοσηλευτεί σε κρίσιμη κατάσταση στο νοσοκομείο «Παίδων Αγία Σοφία». Η Ρουμάνα μητέρα της, πόρνη στο επάγγελμα, έδωσε το παιδί της σε μια Ελληνίδα σε ένα χωριό της Πελοποννήσου με σκοπό να της το μεγαλώσει. 

Η Μ. ύστερα από καταγγελία κατοίκων του χωριού στην αστυνομία, βρέθηκε να ζει στο σπιτάκι του κήπου, στο σπίτι της εν λόγω κυρίας, χωρίς θέρμανση, βρόμικη, με μώλωπες στο αυτί, στο μάγουλο, στο σαγόνι, ενώ είχε πληγές που προκλήθηκαν από κάψιμο στη μασχάλη και στο πόδι της.

Όταν η ανήλικη μεταφέρθηκε στο ίδρυμα ανέπτυξε μια συνήθεια. Όταν η δασκάλα ζητούσε από τα παιδιά να κάνουν κάποια δραστηριότητα, η Μ. κρατούσε πάντα δύο παιχνίδια ή δύο μαρκαδόρους και δεν ήθελε με τίποτα να τα αφήσει.

Αντί όμως η… «δασκάλα» να προσπαθήσει να καταλάβει τον λόγο που το παιδί εμφάνιζε την συγκεκριμένη συμπεριφορά, του φώναζε, ενώ κάποια στιγμή δεν δίστασε να το αρπάξει από τους καρπούς επιμένοντας να την υπακούσει.

«Όταν η Μ. κρατούσε στα χεράκια της ένα ζεύγος από ξυλομπογιές ή μαρκαδόρους, δεν ήθελε με τίποτα να το αφήσει. Η δασκάλα τότε θεώρησε ότι με το να ουρλιάζει στο παιδί να αφήσει τις μπογιές στο τραπέζι, τραβώντας το βίαια από το καρεκλάκι του και τραντάζοντάς το, σφίγγοντας τους καρπούς του, είναι μια ασφαλής παιδαγωγική μέθοδος για να μάθει στο παιδί να την ακούει. Τότε άρχισα να αναρωτιέμαι αν βρίσκομαι σε στρατόπεδο συγκέντρωσης ή σε φυλακή. Τελικά ο ρόλος του ιδρύματος είναι να κακοποιεί λίγο περισσότερο τα ήδη κακοποιημένα παιδιά για να τους μάθει με αυστηρούς και βίαιους τρόπους ότι η κακοποίηση θα είναι μέρος της ζωής τους» αναρωτιούνται οι φοιτήτριες στις εργασίες τους.

http://www.zougla.gr/greece/article/biosame-ton-apolito-efialti