0 ακούραστος μαχητής της ζωής και της δημοκρατίας στη νεολαία της ΕΔΑ, στην οικοδομή και στο σωματείο των μπετατζήδων, στις τάξεις του νυκτερινού γυμνασίου και στη συντονιστική επιτροπή εργαζομένων φοιτητών, σπουδαστών και μαθητών, στο κεντρικό συμβούλιο της Νεολαίας Λαμπράκη και στη γραμματεία της οργάνωσης στον Πειραιά, ήταν γόνος οικογένειας αγωνιστών της Αντίστασης και της Δημοκρατίας και τη δική τιυς ρότα ακολούθησε.
Μέχρι τη σύλληψή του από την απριλιανή δικτατορία στις 12 Απριλίου 1968, ανέπτυξε έντονη αντιδικτατορική δράση. Είκοσι πέντε ολόκληρα μερόνυχτα υποβλήθηκε σε ανατριχιαστικά βασανιστήρια στο διαβόητο τάγμα πεζοναυτών στον Διόνυσο Αττικής, μεταφέρθηκε ημιθανής στο 401 Στρατιωτικό Νοσοκομείο, όπου νοσηλεύτηκε για ένα μήνα, για να τον ξαναπάρουν στον Διόνυσο και από εκεί, συνεχώς βασανιζόμενο, να τον μεταφέρουν στη Γενική Ασφάλεια και ξανά στο 401.
Ακολούθησε, τον Αύγουστο, η μεταφορά του στις φυλακές Αβέρωφ και, τον Μάρτιο του 1969, η δίκη του ίδιου και των συναγωνιστών του από το Εκτακτο Στρατοδικείο για παραβίαση του ΑΝ 509. Μέχρι την αποφυλάκισή του με την αμνηστία τον Αύγουστο του 1973 πέρασε από τις φυλακές Αβέρωφ, Αίγινας και Κορυδαλλού.
Η διάσπαση του Κομμουνιστικού Κόμματοε τον Φεβρουάριο του 1968 βρήκε τον Χρήστο Ρεκλείτη στην παρανομία. Εντάχτηκε στο ΚΚΕ Εσωτερικού αμέσως μετά τη σύστασή του και, μετά τη δικτατορία, στην ΕΑΡ στον Συνασπισμό και στην ΔΗΜΑΡ.
Οι φίλοι και οι συναγωνιστές του στα πέτρινα μετεμφυλιακά χρόνια και στην αντιδικτατορική αντίσταση, οι συγκροτούμενοι του στις φυλακές της χούντας, όσοι τον γνώρισαν στα χρόνια που ακολούθησαν, δεν θα ξεχάσουμε ποτέ τον πράο χαρακτήρα και το αδάμαστο φρόνημά του. θα τον θυμόμαστε πάντα με αγάπη και με βαθιά εκτίμηση και θα περιβάλλουμε με τα ίδια αισθήματα και φροντίδα την Αργυρώ, τη σύντροφο της ζωής του, και της δυο αγαπημένες του κόρες.
Νίκος Κιάος, Παύλος Κλαυδιανός, Μίμης Δαρειώτης, Αντώνης Μαργαρίτης, Κωστής Γιούρος, Θανάσης Καλαφάτης, Γιάννης Σταματάκης, Ανδρέας Σαββάκης, Θανάσης Αθανασίου, Γιάννης Στρατής, Γιάννης Ξαρχουλάκος, Μπάμπης Κοβάνης, Νικηφόρος Σταματάκης, Γιάννης Γιαννόπουλος.
____________
Μια κουτσή ανακοίνωση
Ο αγωνιστής Χρήστος Ρεκλείτης μάς χαιρέτησε. Και η αναχώρηση του έφερε για ακόμη μια φορά στην επιφάνεια τις κομματικές ακροβασίες και μικρότητες και τη διαπίστωση ότι οι παρωπίδες της Αριστεράς παραμένουν ακλόνητες στη θέση τους.
Η ΔΗΜΑΡ έχασε ένα ιδρυτικό της μέλος, οπότε η ανακοίνωση της για τον θάνατο του συντρόφου της ήταν άρτια. Χαιρετούσε τον «δικό της» άνθρωπο.
Η ανακοίνωση, όμως, του ΣΥΡΙΖΑ κόβεται εκεί που κόπηκε και η συμπόρευση του Χρήστου με το σχήμα. Ενώ αναφέρει όλη την αγωνιστική του δράση, πολιτικά τον «καθαρίζει» στον Συνασπισμό. Μετά;
Οσο για το ΚΚΕ, το κόμμα της εργατικής τάξης, των οικοδόμων (οικοδόμος ο Χρήστος, στο σωματείο των μπετατζήδων ένα κομμάτι της δράσης του), αυτός ο αγωνιστής δεν υπήρξε, δεν φυλακίστηκε, δεν βασανίστηκε. Το Κόμμα τον... πέθανε το 1967, επειδή διαφώνησε.
Σε ποια Αριστερά προσφέρονται οι αγώνες; Κομμουνιστική, σοσιαλιστική, δημοκρατική, ευρωπαϊκή, συνιστωσιακή... Επίθετα να έχουμε, να φτιάχνουμε, να βάζουμε.
Σ. Ματζ. - Εφημερίδα των Συντακτών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου