Σταύρος Χριστακόπουλος
Οι συνεχείς παλινδρομήσεις της κυβέρνησης στο πεδίο των συμμαχιών της είναι ενδεικτικές της αποτυχίας της, αλλά και του πανικού της. Το καλοκαίρι που εκπνέει ήταν εξόχως αποκαλυπτικό. Ύστερα από τρία χρόνια πρόσδεσης στη γερμανική πολιτική, η οποία επί Σαμαρά μεταβλήθηκε σε απόλυτη εξάρτηση, διαπιστώνουν με…
έκπληξη ότι η άτεγκτη ηγεσία της ευρωζώνης δεν είναι διατεθειμένη να «χαλαρώσει» τη «θρησκευτική» προσήλωσή της στη λιτότητα ως μέσο αντιμετώπισης της κρίσης. Το «κόλπο» του «success story », ως ασφαλούς οδού προς ένα «κούρεμα» του χρέους, καταρρέει.
Λίγο νωρίτερα, η προσπάθεια επίτευξης του «κουρέματος» οδηγεί στην επίσπευση των ιδιωτικοποιήσεων και στη στροφή προς τη Ρωσία, η οποία θα αγόραζε τη ΔΕΠΑ και θα σηματοδοτούσε την έναρξη της εισροής ρωσικών επενδύσεων στην Ελλάδα. Όμως η προοπτική αυτή ποτέ δεν ήταν βάσιμη και επιπλέον προκαλούσε την ανησυχία των ΗΠΑ για τον έλεγχο των ενεργειακών «δρόμων».
Το αναπόφευκτο «κάζο» οδηγεί τον πρωθυπουργό από την αυλή του Πούτιν σε αυτήν του Ομπάμα, με έναν σταθμό στο Αζερμπαϊτζάν, ώστε να πουληθεί ο ΔΕΣΦΑ και να μπούμε στον αμερικανικού ενδιαφέροντος αγωγό ΤΑΡ. Όμως η ελπίδα πως ΗΠΑ και ΔΝΤ θα υποχρεώσουν τη Γερμανία στην κατεύθυνση του «κουρέματος» αποδεικνύεται φρούδα, καθώς η γερμανική απάντηση είναι άμεση: αποκλεισμός του «κουρέματος», νέο «πακέτο βοήθειας», νέο δάνειο, νέο μνημόνιο, πλήρης έλεγχος των ελληνικών χρηματοδοτικών πόρων και της εθνικής περιουσίας.
Η «αµερικανική στροφή», χωρίς σχεδιασμό, χωρίς ρεαλιστικό επίδικο και χωρίς σαφή στόχο, παίρνει προσώρας τη μορφή «επιστράτευσης» της Ελλάδας – και της Κύπρου – στην αλλοπρόσαλλη, αμήχανη, γεμάτη κινδύνους και με άγνωστη κατάληξη επίθεση στη Συρία.
Η ελληνική κυβέρνηση σύρεται συνεχώς, πανικόβλητη λόγω της αποτυχίας της και της έλλειψης σχεδιασμού, από αυλή σε αυλή ζητώντας στήριξη. Όχι για να επιτύχει κάποια διαπραγμάτευση, η οποία εξ άλλου προϋποθέτει – ανύπαρκτους σήμερα – σαφείς και προσδιορισμένους στόχους, αλλά για να καταφέρει απλώς να συντηρηθεί στην εξουσία. Πολλοί ανησυχούσαμε για το ότι η Ελλάδα δεν έχει «Σχέδιο Β» έναντι της τρόικας. Δυστυχώς διαπιστώνουμε ότι δεν έχει ούτε καν «Σχέδιο Α»…
έκπληξη ότι η άτεγκτη ηγεσία της ευρωζώνης δεν είναι διατεθειμένη να «χαλαρώσει» τη «θρησκευτική» προσήλωσή της στη λιτότητα ως μέσο αντιμετώπισης της κρίσης. Το «κόλπο» του «success story », ως ασφαλούς οδού προς ένα «κούρεμα» του χρέους, καταρρέει.
Λίγο νωρίτερα, η προσπάθεια επίτευξης του «κουρέματος» οδηγεί στην επίσπευση των ιδιωτικοποιήσεων και στη στροφή προς τη Ρωσία, η οποία θα αγόραζε τη ΔΕΠΑ και θα σηματοδοτούσε την έναρξη της εισροής ρωσικών επενδύσεων στην Ελλάδα. Όμως η προοπτική αυτή ποτέ δεν ήταν βάσιμη και επιπλέον προκαλούσε την ανησυχία των ΗΠΑ για τον έλεγχο των ενεργειακών «δρόμων».
Το αναπόφευκτο «κάζο» οδηγεί τον πρωθυπουργό από την αυλή του Πούτιν σε αυτήν του Ομπάμα, με έναν σταθμό στο Αζερμπαϊτζάν, ώστε να πουληθεί ο ΔΕΣΦΑ και να μπούμε στον αμερικανικού ενδιαφέροντος αγωγό ΤΑΡ. Όμως η ελπίδα πως ΗΠΑ και ΔΝΤ θα υποχρεώσουν τη Γερμανία στην κατεύθυνση του «κουρέματος» αποδεικνύεται φρούδα, καθώς η γερμανική απάντηση είναι άμεση: αποκλεισμός του «κουρέματος», νέο «πακέτο βοήθειας», νέο δάνειο, νέο μνημόνιο, πλήρης έλεγχος των ελληνικών χρηματοδοτικών πόρων και της εθνικής περιουσίας.
Η «αµερικανική στροφή», χωρίς σχεδιασμό, χωρίς ρεαλιστικό επίδικο και χωρίς σαφή στόχο, παίρνει προσώρας τη μορφή «επιστράτευσης» της Ελλάδας – και της Κύπρου – στην αλλοπρόσαλλη, αμήχανη, γεμάτη κινδύνους και με άγνωστη κατάληξη επίθεση στη Συρία.
Η ελληνική κυβέρνηση σύρεται συνεχώς, πανικόβλητη λόγω της αποτυχίας της και της έλλειψης σχεδιασμού, από αυλή σε αυλή ζητώντας στήριξη. Όχι για να επιτύχει κάποια διαπραγμάτευση, η οποία εξ άλλου προϋποθέτει – ανύπαρκτους σήμερα – σαφείς και προσδιορισμένους στόχους, αλλά για να καταφέρει απλώς να συντηρηθεί στην εξουσία. Πολλοί ανησυχούσαμε για το ότι η Ελλάδα δεν έχει «Σχέδιο Β» έναντι της τρόικας. Δυστυχώς διαπιστώνουμε ότι δεν έχει ούτε καν «Σχέδιο Α»…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου