Καθ’ έξιν αισιόδοξος, ο πρωθυπουργός προέβλεψε ότι «από τον Σεπτέμβριο θα απογειωθούμε», υπό την αίρεσιν ότι «θα τη βγάλουμε καθαρή μέχρι τον Ιούνιο».
Ας υποθέσουμε ότι έστω με αμυχές και κλυδωνισμούς η μεν κυβέρνηση θα επιπλεύσει, η δε χώρα θα αποφύγει την κατάρρευση για την οποία προϊδεάζουν όλα τα υφιστάμενα δεδομένα και στοιχεία.
Ας δεχθούμε, επίσης, ότι η τρόικα δεν…θα ζητήσει να ενεργοποιηθεί η «ρήτρα απόκλισης», λόγω εκτροχιασμού των εσόδων, και θα παράσχει σχετική ανοχή. (Τυχόν άκαμπτη στάση της σημαίνει πυροδότηση του υπάρχοντος εκρηκτικού υλικού: τα νέα μέτρα, για την κάλυψη της «μαύρης τρύπας» που δημιούργησε η αδυναμία της πλειονότητος να ανταποκριθεί φοροδοτικά, θα προκαλέσουν ανέλεγκτες καταστάσεις – πολιτικές και κοινωνικές.)
Του Γιάννη Τριάντη
Εστω, λοιπόν, ότι φτάνουμε αναίμακτα στο φθινόπωρο, υπό την κατανόηση και ανοχή της τρόικας. Ομως πού εδράζεται η αισιοδοξία του πρωθυπουργού για απογείωση; Ποιες εξελίξεις -από τώρα μέχρι το πέρας του θέρους- καθιστούν βάσιμες τις ελπίδες του κ. Σαμαρά; Και προπάντων: κάποια δειλή βελτίωση δεικτών και κλίματος συνηγορεί υπέρ της απόψεως για απογείωση -τουτέστιν: αφετηρία για νέα εποχή- ή έστω κάποιας ευδιάκριτης αλλαγής των συνθηκών ζωής για τη χειμαζόμενη πλειονότητα; Δυστυχώς, η απάντηση είναι αρνητική.
Ο Σαμαράς επενδύει σε τρία στοιχεία. Στο νέο «αναπτυξιακό νόμο», στις ανάσες του θέρους (αύξηση της μερικής απασχόλησης λόγω Τουρισμού) και στο αναμενόμενο, νέο κούρεμα του χρέους μετά τις γερμανικές εκλογές (22.9.2013). Ομως, πρώτον, ο «αναπτυξιακός» δεν είναι ταχείας αποδόσεως. Απλώς δημιουργεί θετικό κλίμα. Δεύτερον, το αναμενόμενο κούρεμα θα έχει μεν κάποια θετική επενέργεια στην ελληνική οικονομία, αλλά όχι άμεση. Απεναντίας, θα συνοδευτεί από ανελαστικό πλαίσιο υποχρεώσεων, μεθ’ ων και νέα σκληρά μέτρα. Εξάλλου, όπως δήλωσε και ο Ολι Ρεν, στις αρχές του 2014 θα επανεξεταστούν τα στοιχεία που αφορούν στην ανταγωνιστικότητα της Οικονομίας. Πολύ απλά: το ενδεχόμενο νέας μείωσης του κατώτατου μισθού είναι ορατό. Επομένως, και το κούρεμα εντάσσεται στην πρόσκαιρη δημιουργία θετικού κλίματος, παρά συνηγορεί υπέρ της απογείωσης.
Μια χρήσιμη υπόμνηση: η δυναμική της ύφεσης (επιπτώσεις από τα προηγούμενα έτη, καθώς και η οξειδωτική λειτουργία των ήδη ληφθέντων για το 2013) δεν λειτουργεί απλώς καθηλωτικά για την Οικονομία -με την ανεργία και τη συρρίκνωση της οικονομικής δραστηριότητος στα ύψη-, αλλά δημιουργεί συνθήκες κατάρρευσης. Το ετοιμόρροπον του πράγματος δεν γιατρεύεται με ασπιρίνες ούτε με την επικοινωνιακή εκμετάλλευση κάποιων θετικών ενδείξεων και κατασκευασμένων επιτυχιών, στις οποίες -είναι ηλίου φαεινότερον- προσβλέπει ο πρωθυπουργός, επιχειρώντας να αγοράσει χρόνο…
Ας πούμε, όμως, ότι μετά το φθινόπωρο εφαρμόζεται ο «αναπτυξιακός νόμος», αρχίζουν δειλά οι επενδύσεις και γίνεται επανεκκίνηση των μεγάλων οδικών έργων. Φευ! Οι ωφέλειες για την κοινωνία θα είναι ελάχιστες: ενώ οι δείκτες θα πάρουν την ανιούσα (μικρή μείωση της ανεργίας, αύξηση των ρυθμών ανάπτυξης) και η κυβέρνηση, ομού μετά των δανειστών, θα πανηγυρίζει, ο κόσμος -με πρωτόγνωρες, γλίσχρες απολαβές, ίσα για ένα κομμάτι ψωμί- θα ζει στο όριο της επιβίωσης. Και αυτό θα συνεχιστεί για πολλά χρόνια. Σαφείς επ’ αυτού αρκετοί Γερμανοί αναλυτές, οι οποίοι προβλέπουν τουλάχιστον μία δεκαετία μαρασμού για την Ελλάδα. Ανάλογου σκεπτικισμού είναι και πρόσφατη δήλωση του Κλάους Ρέντλινγκ, γενικού διευθυντού του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητος, ότι «θα χρειαστεί περισσότερος χρόνος για να βγει η Ελλάδα από την κρίση» (συνέντευξη στη γαλλική «Φιγκαρό»).
Η εγκληματική πολιτική του Μνημονίου υπήρξε κεντρική επιλογή των δανειστών. Ποντάρουν στη μετατροπή τουλάχιστον του ευρωπαϊκού Νότου σε ζώνη ευκαιρίας για τους επενδυτές, ανάλογη εκείνης των χωρών του πρώην «Υπαρκτού». Είχαν πλήρη επίγνωση των συνεπειών: εσωτερική υποτίμηση, ύφεση μεγάλης διάρκειας, μισθοί πείνας, κονιορτοποίηση των εργασιακών σχέσεων και αποδόμηση του κοινωνικού κράτους. Δηλαδή, ζωή στο όριο, προς δόξαν της κερδώας λογικής των επενδύσεων, με ταυτόχρονη «απαλλοτρίωση» των πλουτοπαραγωγικών πηγών για πολλές δεκαετίες.
Το μόνο που ανησυχεί τους εμπνευστές της πολιτικής αυτής είναι το ανέλεγκτον των κοινωνικών αντιδράσεων και, συναφώς, η δραστική πολιτική μεταβολή στις δοκιμαζόμενες χώρες. Γι’ αυτό και πράττουν το παν -είτε με πρόσκαιρες «ανάσες» και κατασκευασμένες επιτυχίες είτε με την παροχή ψιχίων- να συγκρατήσουν και να τιθασεύσουν την πάνδημη λαϊκή οργή. Αν τα καταφέρουν, θα έχουν δίκιο να πανηγυρίζουν…
http://paganeli.wordpress.com/2013/02/26/%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CE%AD%CE%BD%CE%B1-%CE%BA%CE%BF%CE%BC%CE%BC%CE%AC%CF%84%CE%B9-%CF%88%CF%89%CE%BC%CE%AF/#comments
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου