Νομίζαμε ότι ψηφίζαμε για την κρίση. Τελικα θέλαμε μόνον να φύγει ο Αλέξης.

Μια μικρή περιήγηση, τις μέρες αυτές, στο διαδίκτυο αρκεί για να καταδείξει ότι, δύο και πλέον χρόνια τώρα, η Ελλάδα βασανίζονταν, χωρίς να το υποψιάζεται καν, από ένα και μοναδικό πρόβλημα. Τον Τσίπρα. Τον ΣΥΡΙΖΑ και τις εξωτικές συνιστώσες του. Ένα μεγάλο και δύσκολο γρίφο, που, τελικά, ο σοφός ελληνικός λαός απομάκρυνε, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, στις εκλογές της περασμένης Κυριακής.

Η θριαμβολογία για την μεγάλη νίκη των νεόκοπων “ευρωπαϊκών δυνάμεων”, (ένας πολιτικός νεολογισμός που, με δεδομένο τον πάγιο προσανατολισμό της χώρας τα τελευταία διακόσια χρόνια, αγγίζει τα όρια του παραλόγου και καταδεικνύει τον φαντασιακό χαρακτήρα των ερωτημάτων στα οποία συρθήκαμε να απαντήσουμε), η αισιοδοξία που ξεχύνεται από παντού, η γεμάτη έξαψη αναμονή για την επιλογή των προσώπων, που θα συγκροτήσουν την νέα κυβέρνηση, με την οποία θα πορευτούμε αγέρωχοι προς το μέλλον, όλα αυτά δεν εξηγούνται διαφορετικά.
Η οικονομική και κοινωνική κρίση ήταν, κατά πως φαίνεται, μια δυσάρεστη οφθαλμαπάτη. Το πρόβλημα μας, δύο χρόνια τώρα, ήταν μόνον ο Αλέξης. Και τώρα, που ο θανάσιμος αυτός κίνδυνος απομακρύνθηκε, μπορούμε να συνεχίσουμε απερίσπαστοι την αμέριμνη καθημερινότητα μας. Business as usual.

Η χώρα βρίσκεται αντιμέτωπη με μύρια όσα, πρωτόγνωρα, για τις έως τώρα εμπειρίες και παραστάσεις μας, προβλήματα. Και όμως, το σύνολο του δημοσίου διαλόγου, σε όλη την προεκλογική περίοδο, εξαντλήθηκε στην άνευ προηγουμένου προβολή και στην υπαρξιακού χαρακτήρα ανάγκη καταπολέμησης ενός υποθετικού και μάλλον, σε μεγάλο βαθμό, κατασκευασμένου κινδύνου. Τόσο κατασκευασμένου που, ακόμη και αυτοί που υποτίθεται ότι τον ενσάρκωναν, ο Αλέξης και η γραφική παρέα του, δεν πρόλαβαν να κατανοήσουν, ώστε να προσαρμόσουν ανάλογα τον λόγο και την εικόνα τους και να προστατευθούν αποτελεσματικά.

Μια μαζική και στα όρια της υστερίας πανεθνική αυθυποβολή. Από απολιτίκ άεργες νοικοκυρές, που πανικοβλήθηκαν στην ιδέα ότι οι κόκκινοι Χμέρ θα κοινωνικοποιήσουν τα διαμερίσματα και τα μαγαζιά, που με τα νοίκια τους εξασφαλίζουν την ξέγνοιαστη ζωή τους. Από φιλελεύθερους αστούς, γνήσιους οπαδούς και εκπροσώπους του ιδιότυπου σοβιετικού τύπου νεοελληνικού καπιταλισμού, που αισθάνθηκαν ξαφνικά την καυτή ανάσα της επερχόμενης πολιτιστικής επανάστασης, στην Ελλάδα του 2012. Από νοικοκυραίους κάθε ηλικίας, που μέσα στο μυαλό τους ξύπνησαν οι φρικώδεις διηγήσεις των παππούδων τους για τους γενειοφόρους συμμορίτες με τα σκουριασμένα κονσερβοκούτια. Όλα αυτά τα τρομερά θα τα έκανε ο Τσίπρας, που μεγάλωσε και ανδρώθηκε μέσα στην δανεική υπερκαταναλωτική ευφορία της παπανδρεϊκής Ελλάδας. Μαζί με την γενιά των μπαχαλάκηδων, των ελέω της Παυλοπουλικής ακηδίας επαναστατών του γλυκού νερού, που, όταν δεν σπάνε βιτρίνες, μπροστά στην ευνουχισμένη από τις ίδιες τις αστικές δυνάμεις αστυνομία, ξοδεύουν το χαρτζιλίκι των μπαμπάδων τους στα φραπεδοπωλεία και τις σουβλακερί των Εξαρχείων. Υποψιάζομαι ότι αν όλοι αυτοί ήξεραν τι είναι ο κομμουνισμός που τους αποδίδεται θα τρόμαζαν περισσότερο από τους πανικόβλητους ψηφοφόρους του “Μεγάλου Πατριωτικού Μετώπου” που άρον άρον συγκροτήθηκε για την αποτροπή του τέταρτου γύρου και την σωτηρία της δόλιας πατρίδας.

Νικήσαμε λοιπόν τον γιαλαντζί εχθρό, που ούτε ο ίδιος υποψιάστηκε ποτέ ότι ήταν τέτοιος. Και χάσαμε ταυτόχρονα το προνόμιο να απολαύσουμε το υπέροχο θέαμα μιας μοναδικής επιδεξιότητας και τέχνης κυβίστησης, που θα μας επανέφερε στην πραγματικότητα, εξαντλώντας και τα τελευταία ψήγματα από την εθνική αυταπάτη, που μας οδήγησε στην καταστροφή και που συντηρεί ακόμη και σήμερα την αδιανόητη στασιμότητα και παρακμή μας. Χάσαμε, επιπλέον, την ιστορική ευκαιρία να ξεφορτωθούμε μια και καλή την γάγγραινα της ηθικής υπεροχής της δογματικής μετεμφυλιακής αριστεράς, που, με απόλυτη ευθύνη της δήθεν αστικής τάξης, οδήγησε την κοινωνία στις ιδεοληψίες και τον παραλογισμό της μεταπολίτευσης, νομιμοποίησε κάθε είδος παραβατικής συμπεριφοράς και στέρησε από την χώρα την δυνατότητα να ενσωματώσει ομαλά και να προσαρμοστεί στις ευρωπαϊκές και διεθνείς εξελίξεις.

Θα μου πείτε και το χάος που θα έφερναν μαζί τους οι άσχετοι; Και ο κίνδυνος του ακαριαίου θανάτου; Η έξοδος από το ευρώ;

Όποιος κάνει τέτοιου είδους ερωτήσεις είναι γιατί κοιτάει ακόμη ανακουφισμένος προς την μεριά του νικημένου και δήθεν εξουδετερωμένου στρατού των σύγχρονων Βελουχιώτηδων, αυτών με τα iPhone και τα Timberland. Μόλις, όμως, καταλαγιάσει ο κουρνιαχτός και αρχίσει να εξατμίζεται αργά η αφελής ανακούφιση, για την αποτροπή του φαντασιακού κινδύνου, οι περισσότεροι θα αντιληφθούν, -και θα το αντιληφθούν με ανείπωτη φρίκη-, ότι η χώρα συνεχίζει, και μάλιστα με την ομόθυμη εντολή τους, να κυβερνάται από τους ίδιους αναχρονιστικούς και φαύλους μηχανισμούς. Και ότι οι ίδιοι εξακολουθούν να παραμένουν οθωμανικού τύπου υπήκοοι και φόρου υποτελείς, στις ίδιες ακριβώς κομματικές μαφίες, που με πλήρη συνείδηση και δόλο οδήγησαν την χώρα στην σημερινή έσχατη απαξίωση.

Ακόμη και ο φανατικότερος οπαδός των θλιβερών υπολειμμάτων του δικομματισμού δεν θα είχε πρόβλημα να παραδεχθεί ότι η δήθεν μεγάλη νίκη των, κατά δήλωση τους, “ευρωπαϊστών” στηρίζεται από την μια μεριά σε ψήφους δοσμένες μαζικά με κρύα καρδιά, αν όχι με αηδία (“με σιχασιά το μη χείρον”, όπως έλεγε προ ολίγων εβδομάδων ο γηραιός και σοφός επιφυλλιδογράφος μιας εκ των εγκύρων). Και από την άλλη σε έναν βαθιά αντιδημοκρατικό και καλπονοθευτικό εκλογικό νόμο. Δυστυχώς, όμως, η ψήφος δεν δίνεται ποτέ ούτε υπό αίρεση ούτε με περιοριστική και ανασταλτική ρήτρα αηδίας. Είναι άχρωμη και αυτοτελής, δεν επιστρέφεται και δεν αλλάζει μετά την απομάκρυνση από την κάλπη. Και απονέμει αρμοδιότητες και εξουσίες στο ακέραιο. Επιστροφή στην σταθερότητα λοιπόν. Στην ακινησία του βάλτου.

Μήνα με τον μήνα τα αδιέξοδα της οριστικά και αμετάκλητα χρεοκοπημένης οικονομίας θα κάνουν όλο και εντονότερα αισθητή την παρουσία τους. Τα όρια των πολιτικάντηδων, στους οποίους δόθηκε για μια ακόμη φορά λευκή επιταγή, είναι ήδη γνωστά. Ο παρασιτικός δημόσιος τομέας θα συνεχίσει, απόλυτα προστατευμένος, να απορροφά και να καταστρέφει ότι έχει απομείνει ζωντανό από τα παραγωγικά κύτταρα της κοινωνίας. Όπως δύο χρόνια τώρα. Ότι, φαινομενικά μόνο, ακμάσει θα φέρει την σφραγίδα της εύνοιας των υπουργικών γραφείων και θα επιστρέφει στην πραγματική οικονομία υποπολλαπλάσιους πόρους από αυτούς που κατανάλωσε για την δημιουργία του. Ακόμη και σήμερα, οι ίδιοι μοιραίοι άνθρωποι που ετοιμάζονται να αναλάβουν την μοιρασιά, μιλάνε, -σε μια χώρα που χωρίς να παράγει τίποτε επένδυσε τις τελευταίες δύο δεκαετίες μυθώδη πλούτο σε άχρηστα και στημένα δημόσια έργα-, για απελευθέρωση πόρων που θα διατεθούν στην κατασκευή υποδομών, για την εξασφάλιση, λένε, θέσεων εργασίας. Αδυνατούν να κατανοήσουν την οικονομία ως ένα πολύπλοκο πλέγμα σχέσεων, που πρέπει να αφεθεί ελεύθερο να λειτουργήσει και επιμένουν στο μόνο μοντέλο που γνωρίζουν. Αυτό της κεντρικά κατευθυνόμενης παρασιτικής προσοδοθηρίας.

Οι εταίροι μας θα παραχωρήσουν κάποιο περιορισμένο χρόνο στο “νέο” καθεστώς αλλά δεν θα στηρίξουν σε καμία περίπτωση το καθιερωμένο εγχώριο κλεπτοκρατικό μοντέλο που αυτονόητα θα εξακολουθήσει να ισχύει. Δεν πρόκειται να δώσουν καινούργια χρήματα αν δεν μπορέσουν να ελέγξουν τον προορισμό τους και αν δεν διασφαλίσουν την μέτρηση της απόδοσης της επένδυσης τους. Οικονομικά και πολιτικά. Με άλλα λόγια δεν πρόκειται να δώσουν καινούργια χρήματα σε αυτούς, στους οποίους για μια ακόμη φορά αναθέσαμε την σωτηρία μας. Στα δύο χρόνια που πέρασαν τους έμαθαν καλά. Εμείς αργούμε.

Υπό τις συνθήκες αυτές τα βαθιά ρήγματα που διατρέχουν το σώμα της κοινωνίας, οριζοντίως και καθέτως, θα καταστούν αβυσσαλέα. Οι διαχωρισμοί μεταξύ του δημόσιου με τον ιδιωτικό τομέα, οι διαφορές μεταξύ των ηλικιακών στρωμάτων, οι καινοφανείς ταξικοί διαχωρισμοί, που ήδη σχηματίζονται, θα αποκόψουν πλήρως τα τμήματα της κοινωνίας μεταξύ τους υπό καθεστώς βαθιάς εχθρότητας. Ο λαϊκισμός, τότε, θα είναι το μοναδικό αποκούμπι των εξαθλιωμένων μαζών και των νεόπτωχων. Ο Τσίπρας και οι μπαχαλάκηδες των συνιστωσών του, η Χρυσή Αυγή και όλοι οι υπόλοιποι που είτε υπάρχουν είτε θα γεννηθούν, θα περιμένουν, ηθικά δικαιωμένοι, στην γωνία. Την φορά αυτή δεν θα είναι αμήχανοι, αδαείς και ακίνδυνοι, όπως τώρα. Θα ξέρουν πολύ καλά τι πρέπει να κάνουν. Όλα αυτά όχι στο απώτερο μέλλον. Σύντομα.

Σαν τον αποτυχημένο χαρτοπαίκτη, που αρνείται να αποδεχθεί την ζημιά, να ξεχάσει οριστικά τα χαμένα και να επιστρέψει στο σπίτι του, με την απόφαση να διορθωθεί, και που πέρα από κάθε λογική συνεχίζει να δανείζεται, με όλο και επαχθέστερους όρους, για να μείνει στο παιχνίδι και να ρεφάρει, έτσι και μεις αρνούμεθα να αναλάβουμε το κόστος της εξόδου μας από την κρίση που μας βασανίζει. Προσπαθούμε με κάθε τρόπο να το αποφύγουμε και κάθε μέρα που περνάει βυθιζόμαστε ακόμη πιο βαθιά σωρεύοντας καινούργια αδιέξοδα. Ανθρώπινο είναι. Η επίκληση της ελπίδας είναι ατράνταχτο άλλοθι.

Το κείμενο αυτό δεν γράφτηκε για να υποδείξει εκ των υστέρων ότι έπρεπε να ψηφιστεί ο Αλέξης. Είναι απλά μια προσπάθεια για να καταδειχθεί μια νομοτέλεια. Το πολιτικό μας σύστημα δεν είναι κατασκευασμένο για να επιτυγχάνει ορθολογικές λύσεις, κοντά στον μέσο όρο. Αντίθετα φτιάχτηκε για να λειτουργεί με υπόγειες αντιπαροχές και, στην ανάγκη, με κατασκευασμένα ακραία εκβιαστικά διλήμματα. Ο ΣΥΡΙΖΑ, εν προκειμένω, είναι ένα αναπόσπαστο μέρος του. Δεν θα υπήρχε αν δεν υπήρχαν το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία. Είναι η μόνη εναλλακτική λύση που η προηγούμενη κυριαρχία αυτών των δυο επιτρέπει. Και δεν θα εξαφανιστεί αν δεν εξαφανιστούν οι συνθήκες που τον δημιούργησαν και τον συντηρουν. Η λύση του πολιτικού και δευτερευόντως του οικονομικού προβλήματος θα βρεθεί μόνο αν αναζητηθεί μέσα σε αυτό το πλαίσιο.

 http://ermippos.blogspot.gr/2012/06/blog-post_20.html




http://skoyrasnet.blogspot.gr/2012/06/blog-post_2220.html