 |
φωτ. Οδοφρ. |
Ολοι καταλαβαίνουμε ότι η δημοκρατίά και το δημοκρατικό μας πολίτευμα κινδυνεύουν και αυτό γιατί πολύ απλά οι κυβερνώντες έπαψαν να υποστηρίζουν τα συμφέροντα του λαού - αυτών δηλαδή που τους ψηφίζουν και τους αναδεικνύουν σε θέσεις εξουσίας - και υποστηρίζουν τα συμφέροντα ορισμένων τάξεων πολιτών.
Ετσι παρατηρούμε πολλές φορες να ψηφιζονται νόμοι από την πλειοψηφία των βουλευτών - οι οποίοι έχουν ψηφιστεί από την πλειοψηφία των ψηφισάντων Ελλήνων - νόμοι όμως που αντιτίθενται στον βασικό κανονισμό του Ελληνικού Κράτους, το ελληνικό Σύνταγμα.
Και το ερώτημα που τίθεται σε αυτές τις περιπτώσεις είναι το ακόλουθο : ακολουθούμε αυτούς τους νόμους που δημιουργήθηκαν και ψηφίσθηκαν από την δικτατορια της κοινοβουλευτικής πλειψηφίας, παιρνουμε τα όπλα για να κάνουμε ένοπλη αντίσταση όπως πρότεινε ο Ιφικράτης Αμυράς ή απλώς αρνούμαστε να υπακούσουμε ξέροντας όμως ότι αυτό θα φέρει και τις νομικες συνέπειες της ανυπακοής;
Εχουμε ιστορικά παραδείγματα και από τις τρείς περιπτώσεις:
Στην πρώτη περίπτωση - ακολουθόντας οι Γερμανοί τους νόμους αποδέχτηκαν το καθεστώς του Χίτλερ και τον Ναζισμό, παρόλο που έβλεπαν ότι οδηγούσε σε ολοκληρωτισμό. Ομως κανείς δεν αντιστάθηκε στην πλειοψηφία - γιατί όλοι ξεχνάνε ότι ο Ναζισμός ανέβηκε με εκλογές στην εξουσία και άρα η πλειοψηφία των ψηφισάντων τον ήθελαν.
Η δεύτερη περίπτωση είναι η Οκτωβριανή επανάσταση που έφερε έναν άλλου είδους ολοκληρωτισμό - και εδώ οι αλλαγές ήταν κοσμοιστορικές και δημιούργησαν μια αυτοκρατορία που κράτησε σχεδόν έναν αιώνα.
Η τρίτη είναι μια χριστιανικότερη μορφή αντίδρασης στην αδικία της δικτατορίας της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας - τρανα παραδείγματα ο Ghandi και ο Martin Luther King. Ηθελαν την αλλαγή και δεν δέχθηκαν την αδικία - όμως δέχτηκαν και τις συνέπειες των πράξεών τους γιατί ήξεραν ότι μπορεί να θεωρούσαν αυτοί τους νόμους άδικους αλλά υπήρχε το μεγαλύτερο ποσοστό που τους θεωρούσε αν όχι δίκαιους τουλάχιστον απαραίτητους. Και πέτυχαν μέσα από αυτήν την κοινωνική και πολιτική ανυπακοή - με ειρηνικά μέσα - να αλλάξουν τον κόσμο.
Δεν μπορώ να πω ποιός τρόπος είναι ο καλύτερος για να αντισταθεί κανείς στην αδικία των νόμων - αλλά δεν μπορεί κανείς να βλέπει τα πράγματα μονοδιάστατα. Αν κανείς θεωρήσει έναν νόμο άδικο και αντισταθεί πρέπει να γνωριζει ότι θα υποστεί τις συνέπειες - αυτοί ειναι οι κανόνες της αντίστασης στην πλειοψηφία.
Δυστυχώς δεν μπορεί να υπάρξει αλλαγή χωρίς να πληρώσει κάποιος...
Ετσι παρατηρούμε πολλές φορες να ψηφιζονται νόμοι από την πλειοψηφία των βουλευτών - οι οποίοι έχουν ψηφιστεί από την πλειοψηφία των ψηφισάντων Ελλήνων - νόμοι όμως που αντιτίθενται στον βασικό κανονισμό του Ελληνικού Κράτους, το ελληνικό Σύνταγμα.
Και το ερώτημα που τίθεται σε αυτές τις περιπτώσεις είναι το ακόλουθο : ακολουθούμε αυτούς τους νόμους που δημιουργήθηκαν και ψηφίσθηκαν από την δικτατορια της κοινοβουλευτικής πλειψηφίας, παιρνουμε τα όπλα για να κάνουμε ένοπλη αντίσταση όπως πρότεινε ο Ιφικράτης Αμυράς ή απλώς αρνούμαστε να υπακούσουμε ξέροντας όμως ότι αυτό θα φέρει και τις νομικες συνέπειες της ανυπακοής;
Εχουμε ιστορικά παραδείγματα και από τις τρείς περιπτώσεις:
Στην πρώτη περίπτωση - ακολουθόντας οι Γερμανοί τους νόμους αποδέχτηκαν το καθεστώς του Χίτλερ και τον Ναζισμό, παρόλο που έβλεπαν ότι οδηγούσε σε ολοκληρωτισμό. Ομως κανείς δεν αντιστάθηκε στην πλειοψηφία - γιατί όλοι ξεχνάνε ότι ο Ναζισμός ανέβηκε με εκλογές στην εξουσία και άρα η πλειοψηφία των ψηφισάντων τον ήθελαν.
Η δεύτερη περίπτωση είναι η Οκτωβριανή επανάσταση που έφερε έναν άλλου είδους ολοκληρωτισμό - και εδώ οι αλλαγές ήταν κοσμοιστορικές και δημιούργησαν μια αυτοκρατορία που κράτησε σχεδόν έναν αιώνα.
Η τρίτη είναι μια χριστιανικότερη μορφή αντίδρασης στην αδικία της δικτατορίας της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας - τρανα παραδείγματα ο Ghandi και ο Martin Luther King. Ηθελαν την αλλαγή και δεν δέχθηκαν την αδικία - όμως δέχτηκαν και τις συνέπειες των πράξεών τους γιατί ήξεραν ότι μπορεί να θεωρούσαν αυτοί τους νόμους άδικους αλλά υπήρχε το μεγαλύτερο ποσοστό που τους θεωρούσε αν όχι δίκαιους τουλάχιστον απαραίτητους. Και πέτυχαν μέσα από αυτήν την κοινωνική και πολιτική ανυπακοή - με ειρηνικά μέσα - να αλλάξουν τον κόσμο.
Δεν μπορώ να πω ποιός τρόπος είναι ο καλύτερος για να αντισταθεί κανείς στην αδικία των νόμων - αλλά δεν μπορεί κανείς να βλέπει τα πράγματα μονοδιάστατα. Αν κανείς θεωρήσει έναν νόμο άδικο και αντισταθεί πρέπει να γνωριζει ότι θα υποστεί τις συνέπειες - αυτοί ειναι οι κανόνες της αντίστασης στην πλειοψηφία.
Δυστυχώς δεν μπορεί να υπάρξει αλλαγή χωρίς να πληρώσει κάποιος...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου