ΝΤΡΟΠΗ

φωτ. Οδοφρ. 

Η σημερινή μέρα 25 Μαρτίου 2012 σηματοδότησε ανεξίτηλα στην συνείδηση κάθε νοήμονα πολίτη αυτής της χώρας, την Ελλάδα της ξευτίλας.


Μια ημέρα ιστορικής μνήμης να σφραγίζει με τον ποιο εύγλωττο τρόπο την κρατούσα πραγματικότητα που δεν είναι άλλη από το οριστικό διαζύγιο του λαού με την δοτή επί τοις ουσίας εξουσία του και τους θλιβερούς εκπροσώπους της.
« Ήταν μια θαυμάσια παρέλαση» δήλωσε αμέσως μετά τον τερματισμό της ο κ.Παπαδημος χαμογελώντας ελαφρώς. Δυστυχώς γιαυτον η ευρυμάθεια του δεν του υπενθύμισε ότι κατά το λαϊκό ρητό γελάει καλύτερα όποιος γελαει τελευταίος.
Τα τηλεοπτικά πλανά παρουσίαζαν εύγλωττα την εικόνα, άψογοι οι συμμετέχοντες ατσαλάκωτοι στις στολές και στα κουστούμια τους , χαριεντιζόμενοι ενοιωτε μεταξύ τους παρακολουθώντας τους παρελαύνοντες απελπιστικά μόνοι . Δυστυχώς για αυτούς η απουσία του λαού εμφανέστατη . Ενός λαού που στην φτώχια του απέδειξε στην συντριπτική πλειοψηφία του με την στάση του ότι επέτειος και δη ιστορική χωρίς την παρουσία του αποτελεί καρικατούρα επετείου.
Αναρωτιέται κανείς εάν μπορεί να είναι τόσο αφελείς αλλά και ιστορικά ανιστόρητοι ώστε να μην αντιλαμβάνονται ότι όταν μια εκδήλωση μνήμης προϋποθέτει προστασία χιλιάδων αστυνομικών από μόνο του σηματοδοτεί τουλάχιστον αξιοπερίεργο. Δεν αντιλαμβάνονται ότι η αποστείρωση της περιοχής από την παρουσία οποιουδήποτε ενοχλητικού μικροβίου- πολίτη σημαίνει ταυτόχρονα την αναγκαστική απομόνωση τους από την κοινωνία που υποτίθεται εκπροσωπούν. Εάν σκεφτεί κάποιος ότι και στις σκοτεινότερες εποχές , ακόμα και οι κατακτητές επέτρεπαν την παρουσία του απλού πολίτη σε αντίστοιχες εκδηλώσεις αντιλαμβάνεται πως αλήθεια μπορεί να αισθάνονται όλοι αυτοί οι συμμετέχοντες, η για την ακρίβεια πως μπορούσαν να αισθάνονται εάν διέθεταν το στοιχείο που διακατέχει και τον τελευταίο πολίτη αυτής της χώρας την τσίπα. Η ιστορία έχει αποδειχτεί αμείλικτη σε αντίστοιχα φαινόμενα του παρελθόντος. Είναι θέμα χρόνου η λαϊκή οργή να ανατρέψει βίαια αυτήν την ιστορική ανορθογραφία και να επαναφέρει στο κείμενο της συλλογικής της μνήμης την πρέπουσα τακτοποίηση.
Η θλιβερή εικόνα της πολιτειακής και πολιτικής ηγεσίας αποδίδουσας τιμές κατά μονας στους προπάτορες ,των οποίων οι αγώνες για την ελευθερία και την εθνική αξιοπρέπεια, αντιμετωπίστηκαν και τότε από την άρχουσα τάξη στο σύνολο της συνεπικουρούμενης και της εκκλησίας ακόμη , (αφορισμός των πρωταίτιων κ.λ.π), ως αποκλίνουσα συμπεριφορά δεδομένων των τότε συσχετισμών δυνάμεων ξεπερνά το γκροτέσκο.
Ξεπερνούν ακόμη και τον αθάνατο Αριστοφάνη όλοι αυτοί οι κρατούντες όλων των κατηγοριών οι ευαγγελιζόμενοι το αναπόφευκτο προκειμένου να καλύψουν τον δοσιλογισμό τους να παραποιούν τιμή σε κάποιους που ενέργησαν ορμώμενοι από την φύτρα τους και τον ανόθευτο πατριωτισμό τους.
Μπονος Δημήτρης