Μια αυτοκριτική από τη γενιά των σαραντάρηδων

φωτ. Οδοφρ. 

"Διεκδικώ το δικαίωμα αλλά κυρίως την υποχρέωσή μου να πολεμήσω για όσα πιστεύω ..."



Προς όλους μου τους συναδέλφους

.

Αφορμή για το παρόν κείμενο αποτέλεσε η αντίδραση ενός πολύ καλού φίλου (ο οποίος για μένα προσεγγίζει περισσότερο τη πατρική φιγούρα παρά αυτή του συναδέλφου) στο άκουσμα της υποψηφιότητάς μου στις επικείμενες εκλογές:

-Παντελή όχι, μείνε μακριά από τη ρετσινιά. Πόσες φορές νομίζεις ότι θα μιλήσεις; Τι θα καταφέρεις;

Φίλε όχι δε μπορεί, δε πρέπει να είναι έτσι!

Διεκδικώ με αυτό τον τρόπο (πετυχημένα ή όχι) ως ένας αντιπρόσωπος της γενιάς μου, να καταθέσω τους φόβους και τις αγωνίες μου για το σήμερα αλλά κυρίως για το αύριο! Μια γενιά (συμπεριλαμβανομένου και του γράφοντα) που κατά κύριο λόγο έμαθε είτε να αδιαφορεί, είτε να φοβάται την ενασχόληση με τα κοινά και δυστυχώς να βολεύεται με αυτό, χαρακτηρίζοντας συνήθως «εύκολα», (και όχι πάντα άδικα) τους ήδη ασχολούμενους με αυτά από «λίγους» και «λαμόγια» έως «κατευθυνόμενους» και «μαριονέτες» ή στην καλύτερη περίπτωση «χαζορομαντικούς» και «θεωρητικούς»

Διεκδικώ το δικαίωμα αλλά κυρίως την υποχρέωσή μου να πολεμήσω για όσα πιστεύω και ελπίζω από ένα μετερίζι που για μένα είναι πρωτόγνωρο. Μακριά από καναπέδες, εύκολες κρίσεις και ατέρμονα ευχολόγια, λημέρια γνωστά σε μένα αλλά και πολλούς άλλους.

Διεκδικώ την υποστήριξή σας, αλλά αν αυτό είναι πολύ, αν σας ξεπερνά, αν σας βρίσκει αντίθετους επιθυμώ τον ειλικρινή σας λόγο.

Είμαι πλέον σίγουρος ότι κανείς μας δεν περισσεύει.

Με Τιμή

Παντελής Καρακάσης*

* Ο συνάδελφος Π. Καρακάσης συμμετέχει στις εκλογές για την ανάδειξη  αντιπροσώπων στο συνέδριο της ΠΟΕ ΟΤΑ με την Α.ΕΝ.Κ.

Αναρτήθηκε από Ανεξάρτητη Ενωτική Κίνηση