Επανάσταση ανεξαρτησίας ή παγκόσμια διακυβέρνηση. Υπάρχει διέξοδος;

Γενικεύεται προοδευτικά η πεποίθηση στις λαϊκές μάζες ότι διέξοδος από την σημερινή αθλιότητα στην χώρα μας είναι δυνατή μόνο χάριν σε μια εξέγερση – επανάσταση που θα μπορούσε να συμβεί με ειρηνικό ή ακόμα και βίαιο τρόπο. 

Ειρηνικός τρόπος θεωρείται μια αρνητική στάσης των πολιτών απέναντι στα κελεύσματα της εξουσίας, μια άρνηση συμμετοχής σε κάθε τι που συνιστά εξουσία (γενική απεργία, παύση πληρωμών, άρνηση υπακοής σε νόμους) οπότε και αυτή διαλύεται αυτοδικαίως, ενώ βίαιος το αιματηρό και καταστρεπτικό κτύπημα της κοινωνίας στις δομές και στους φορείς της εξουσίας σήμερα γεγονός που θα μπορούσε να οδηγήσει σε ένα γενικευμένο αντάρτικο. Πραγματικά η πολιτική και κοινωνική κατάσταση σήμερα που και οι δύο δυνατότητες προετοιμάζονται τόσο στο ψυχολογικό κομμάτι όσο και σε αυτό της συμμετοχής.

Είναι γεγονός σε ένα διευρυμένο κομμάτι των πολιτών σήμερα ότι η κυβέρνηση Παπανδρέου έπαιξε το ρόλο όχι γενικά μόνο αμερικανικών αλλά πολυεθνικών συμφερόντων. Μέσα σε αυτά τα συμφέροντα εντάσσονται κατά την άποψη μου και γερμανικά κεφάλαια με επικυρίαρχη βέβαια θέση των αμερικανικών για διάφορους λόγους. Μιλάμε για ένα κομμάτι από το σύνολο 175 ή 700 περίπου εταιρειών, τη λεγόμενη εταιριοκρατία που ελέγχει αντιστοίχως το 20 % ή το 80 % του παγκόσμιου πλούτου και περιμένει απόδοση κεφαλαίων της τάξης του 6 % κάθε χρόνο. Αυτά για το διεθνές πλαίσιο στο οποίο θα αντιτάσσεται μια τέτοια επανάσταση που όπως προείπα θεωρώ ότι ετοιμάζεται.

Αυτό το εταιρικό καρτέλ αποτελεί τον σκληρό πυρήνα της λεγόμενης "παγκόσμιας διακυβέρνησης". Μιλάω για κεφάλαια, άρα για τράπεζες και χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς κατά πρώτο λόγο και κατά δεύτερον αλλά μακράν υποδεέστερο λόγο για πολυεθνικές παραγωγικές επιχειρήσεις που εκφράζονται μέσα από την Αμερικανική και Γερμανική εξωτερική πολιτική ή την πολιτική της Ε.Ε. Η αιτία που πλήττεται μάλιστα η κατανάλωση σε χώρες επίθεσης της νεοφιλελεύθερης – νεοφασιστικής λαίλαπας είναι ακριβώς ότι το παραγωγικό κεφάλαιο δεν παίζει πλέον τον βασικό λόγο κερδοφορίας και ανάπτυξης των κρατών, όπως για παράδειγμα πριν από 30-40 χρόνια αλλά το κύριο λόγο παίζει το χρηματοπιστωτικό μη παραγωγικό, και καταστροφικό κεφάλαιο. Φυσικά εδώ υπάρχει τόσο σύμπνοια όσο και αντίθεση γιατί αυτοί οι 175 ή 700 όμιλοι που ανέφερα έχουν κοινούς στόχους αλλά και μεταξύ τους ανταγωνισμό. Ας δούμε επομένως σε αυτά τα πλαίσια το ρόλο μιας πολιτικής που προσδοκά ανεξαρτησία.

Τι γίνεται πρώτα απ’ όλα με τις επαναστάσεις; Είναι πάντοτε προς την κατεύθυνση που θέλει ο λαός; Απαντώ όχι. Οι επαναστάσεις ενίοτε βολεύουν τα πολυεθνικά μπλοκ που βρίσκονται πίσω από τα κράτη και ενίοτε όταν σίγουρα μπορούν να τις ελέγξουν, τις προκαλούν. Γενικότερα πάντως είναι παραδεκτό ότι είναι δύσκολο να ελέγξουν μια πραγματική λαϊκή εξέγερση όταν ειδικά πίσω της κρύβεται όχι μια ανομοιογένεια αλλά ένας ενωμένος λαός. Η περίπτωση της Βενεζουέλας, της Βολιβίας, της Αργεντινής και του Εκουαδόρ είναι παραδείγματα κρατών που έχουν ξεφύγει από τον έλεγχο τους μετά από δεκαετίες εφαρμογής της καταστροφής του νεοφιλελεύθερου μοντέλου της εταιρειοκρατίας χάριν σε αυτήν την σχετική ενότητα. Όσον αφορά την κατάληξη των λαϊκών νικών σε αυτά τα κράτη θα σημειώσω επιγραμματικά ότι οι αντιπροτάσεις των κρατών της Λατινικής Αμερικής αφού σήμερα το “ALBA” απέναντι στο «ελεύθερο» εμπόριο του παγκόσμιου οργανισμού εμπορίου, με την συμμετοχή - εκτός όσων κρατών προείπα - της Βραζιλίας, της Χιλής, της Κόστα Ρίκα της Ουρουγουάης. Η στροφή σε εθνικοποιήσεις βασικών κόμβων της οικονομίας, η αγροτική μεταρρύθμιση, οι αυτοδιαχειριζόμενες επιχειρήσεις, οι επενδύσεις σε παιδεία και υγεία είναι το νέο κοινωνικό μοντέλο που προωθούν αυτές οι δημοκρατίες, απαγορευμένο για εμάς και που φυσικά δεν γίνεται γνωστό από τα δικά μας «ελεύθερα» μίντια. Οι λαοί αυτοί προωθούν μέσα από τα ερείπια που άφησε η αμερικανική κυριαρχία ένα άλλο μοντέλο ανάπτυξης, αυτό του αλληλέγγυου εμπορίου έξω από τον έλεγχο των τοκογλύφων χρηματιστών, εμπόριο που βασίζεται στην συνεργασία των χωρών και όχι στον ανταγωνισμό τους με την παράγωγή και ανταλλαγή αγαθών στον πλεονεκτικό τομέα κάθε χώρας. Μέσα από τέτοια μοντέλα οι άνθρωποι ψάχνουν να βρουν το κουράγιο για να ξαναστήσουν την ζωή τους. Απέναντι σε αυτό που οι εθνικοί μας δωσίλογοι θεωρούν μονόδρομο, και εννοώ τις υπηρεσίες του ΔΝΤ (επαυξημένο με την Ε.Ε., τον πιο απολυταρχικό θεσμό του 20^ου αι.), τα κράτη της νότιας αμερικής το αρνήθηκαν αμετάκλητα με αποτέλεσμα από το 2005 που το 80% των δανείων του ήταν προς αυτά τα κράτη, το 2007 το ποσό να πέσει μόλις στο 1%! Αυτό το χρεοκοπημένο ΔΝΤ ήρθε να υπηρετήσει και να σώσει ο Παπανδρέου και το πολιτικό μας σύστημα.

Οι ενδείξεις λένε σήμερα -για όσους διαβάζουν και ερμηνεύουν τις προτάσεις διαφόρων κύκλων - ότι σήμερα ένας από τους στρατηγικούς στόχους των αρπαχτικών είναι ο διαμελισμός της Ελλάδας ώστε να είναι εφικτός ο πλήρης έλεγχος της διαμελισμό που περνά μέσα από τον μοχλό του Καλλικράτη και των μεταναστών έτσι που ο περιφερειάρχης να παίζει τον ρόλο του αυτόνομου κυβερνήτη. Η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ αλλά και οι ηγεσίες των δεξιών δυνάμεων προωθούν αυτό τον ρόλο. Μια περιήγηση στο διαδίκτυο είναι αποκαλυπτική. Αυτοτέλεια ζητάνε ήδη πρώην υπουργοί της Νέας Δημοκρατίας για Θράκη και Πελοπόννησο, στο όνομα της ανάπτυξης. Ανεξαρτησία ακούγεται σε κάποιους σκοτεινούς κύκλους της Κρήτης. Τέτοιες απόψεις στις περιφέρειες στηρίζονται από την ντόπια ολιγαρχία, το βιομηχανικό επιμελητήριο και άλλους φορείς. Γι αυτό και οι κυβερνήσεις μας υπέγραψαν και το "Δουβλίνο 2" την συμφωνία που κάνει την Ελλάδα χωματερή ανθρώπινων και δυστυχισμένων ψυχών. Το Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο είναι το μόνο και εδώ που καλεί το λαό σε εγρήγορση όπως και ο Δημήτρης Καζάκης προέβλεπε και την κατάρρευση που θα συντελεστεί σε εντεινόμενη εξαθλίωση αρκετά χρόνια πριν.

Αν ο λαός προτάξει συγκεκριμένες ενωτικές πολιτικές τότε θα δοθεί σημαντική διέξοδος σε αυτά τα ζητήματα. Για παράδειγμα η θέση μας για έξοδος από το Ευρώ και επομένως αποχώρηση μας από την Ε.Ε. θα σημαίνει σημαντική ανακούφιση στο μεταναστευτικό αφού σήμερα οι ίδιες συμφωνίες με τους «εταίρους» μας ρίχνουν όλο το βάρος και όχι τυχαία, στους δικούς μας ώμους. Βασικότερο μοχλό λύσης αποτελεί η ίδια η κατάργηση του ευρώ γιατί το κύριο ενδιαφέρον των μεταναστών στην χώρα μας είναι η συναλλαγματική αξία του συγκεκριμένου νομίσματος. Η περίπτωση μιας εθνικής δραχμής και περαιτέρω επιπλέον έλεγχος της εκροής συναλλάγματος θα δημιουργούσαν ως αντίμετρα της μετανάστευσης. Το νόμισμα θα μπορούσε ν’ αποτελέσει λοιπόν όχι μόνο τη βάση της λύσης του μεταναστευτικού προβλήματος αλλά και του προβλήματος αμφισβήτησης της εθνικής κυριαρχίας μας από το παγκόσμιο κατεστημένο.

Απαραίτητες αρχές της επανάστασης στην οποία αναφερόμαστε αποτελούν κυρίως η σαφής προάσπισης της εθνικής μας κυριαρχίας και ταυτόχρονα η ενοποίηση του λαού. Σε αντιπαράθεση το άναρχο μπορεί να είναι και καθοδηγούμενο. Σαφή προτάγματα ενιαίας λαϊκής συμμαχίας πέρα από ιδεολογικές διαφορές βάζει σήμερα μόνο το ΕΠΑΜ παλεύοντας συνειδητά με όρους την Εθνική κυριαρχία όπως την εννοούν τα συμφέροντα της πλειοψηφίας του λαού. Η παρείσφρηση μιας ξένης δύναμης θα ήταν δύσκολη η αδύνατη μέσα στην ολοένα αυξημένη εγρήγορση του λαού και την συστηματική δουλειά στην σφυρηλάτηση της ενότητας. Πρέπει να λάβουμε υπ'όψιν μας ότι στην ιστορία της Ελλάδας τα ξένα συμφέροντα σε περιόδους κρίσιμες και εκρηκτικές όριζαν τις συμμαχίες τους μέσα στις ηγεσίες και τα συντηρητικά κατεστημένα της εξουσίας και ποτέ μέσω μιας λαϊκής εξέγερσης που ύστερα καθοδηγούσαν. Το δεύτερο για αυτούς ελλοχεύει κινδύνους. Τα ξένα κέντρα σήμερα φοβούνται τον Καζάκη ακριβώς γιατί αρχίζει να γίνεται ένας ολοένα και πιο σημαντικός πολιτικός ηγέτης στην ουσία που είναι η ενότητα ή επικοινωνία και η έκφραση του λαού.

Εκτός από την επανάσταση που προκρίνω, και ασφαλώς προτιμώ την ειρηνική της εκδοχή υπάρχει και ο δρόμος της αποδοχής, αποδοχή που σίγουρα θα οδηγήσει σε πράξεις διαμελισμού (κάλιο γαιδουρόδενε θα πούνε) μέσα από την διαρκώς αυξανόμενη εξαθλίωση του λαού και τον αυξανόμενο κατακερματισμό της κοινωνίας της ανάγκης. Αυτό βέβαια δεν τους βγαίνει καλά στην Ελλάδα καθότι έστω και κοιμισμένα τα κοινωνικά αντανακλαστικά του κόσμου ανταποκρίνονται και γι αυτό συνεχίζουν τον πόλεμο με μεγαλύτερα και διαρκέστερα κοινωνικά σοκ.

Ας επανέλθουμε στην θέση που προείπα ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι απαγκιστρωμένη- ανεξάρτητη από τους Αμερικανούς για να συνεχίσουμε τον συλλογισμό. Για παράδειγμα ο υπουργός οικονομίας της Αμερικής Τίμοθι Γκάϊτνερ συνεργάζεται άψογα και συνεχώς με τις ηγεσίες στην Ευρώπη και το eurogroup που σφάζουν την Ελλάδα. Υπάρχει συνεργασία στο πλιάτσικο. Το δίλημμα που κάποιοι θέτουν Αμερική η Ευρώπη είναι 100% ψευδές.

Πρέπει να καταλάβουμε λοιπόν ότι δεν υπερασπιζόμαστε κάποια Ευρωπαϊκή ταυτότητα αλλά το έναυσμα για την λεηλασία της χώρας μας έχει ήδη δοθεί τα τελευταία δύο χρόνια από τους σύγχρονους Αμερικανοευρωπαίους σταυροφόρους. Πάντα ο τόπος μας περίμενε αφελώς από την δύση μια σωτηρία και εκείνη ανταπαντούσε πρώτη στην λεηλασία.

Όλα όσα προείπα είναι παλιά; Να δώσω μια τυχαία επιλογή μερικών ερωτήσεων που μπορεί να προβληματίσουν τον αναγνώστη πως συντίθεται οι έννοιες ανεξαρτησία, πολιτική, γεωπολιτική. Παραθέτω μόνο τα ερωτήματα: Ποια η διαφορετική στάση των Ευρωπαίων απέναντι στο Ιράκ, το Αφγανιστάν, ή πρόσφατα την Λυβιή; Λεηλάτησαν λίγο παλιότερα μαζί ή όχι την Γιουγκοσλαβία; Λεηλατούν ή όχι παντού μαζί Ευρωπαίοι και Αμερικανοί; Είναι προφανές η όχι πως η Αμερικανική κυριαρχία εκφράζεται σήμερα στα πλαίσια συμφωνίας με τους εταίρους της στο να έχει την μερίδα του λέοντος επειδή εκφράζει μεγαλύτερα κεφάλαια; Και επιπλέον: Συνεχίζουμε ακόμα να συζητάμε στην βάση αν είμαστε με τις διεθνείς ληστοσυμμορίες ή όχι; Να αποδεχτούμε τον βιασμό του λαού μας από τους μαφιόζους – αρπακτικά ή μπορούμε με ρεαλισμό να εκμεταλλευτούμε τις μεταξύ τους αντιπαραθέσεις;

Μίλησα πιο πάνω για Λατινική Αμερική. Ας δούμε λίγο την περιοχή μας. Την Συρία πολλοί από εμάς την βλέπουμε με περιφρόνηση αλλά είναι ή όχι πιο ανεξάρτητη από εμάς ως κράτος (όχι ως κοινωνία) και η Τεχεράνη αν θέλετε πιο ακμάζουσα κοινωνία από την δική μας παρόλη την «δημοκρατία» μας και τον Ευρωπαϊκό πολιτισμό μας. Παρόλο που δεν επικροτώ τα καθεστώτα τους θα ήθελα να ξέρω γιατί εμάς δεν μας βοήθησε η «δημοκρατία» μας ώστε να μας λεηλατούν και αυτούς γιατί δεν τους αγγίζουν ακόμα; Τι ρόλο παίζουν στην απειθαρχία τους Ρωσία και Κίνα; Αναρωτηθείτε τι ανταλλάγματα θα έδινε η Ρωσία, αν θέλαμε να παίξουμε αλλιώς στην γεωπολιτική σκακιέρα, για μια στρατιωτική βάση ανάλογη με αυτή των Αμερικανών στην Κρήτη. Με ποιο τρόπο σε αυτή την παγκόσμια σκηνή Βενεζουέλα και Εκουαδόρ μένουν αλώβητα ενώ αντίθετα διαλύονται Ιράκ και Αφγανιστάν; Τι ρόλο έπαιξαν σε Ιράκ και Αφγανιστάν οι εσωτερικές κοινωνικές και πολιτισμικές αντιπαλότητες στην υποταγή τους και τι ρόλο έπαιξε η δίψα για ελευθερία και η ενότητα της κοινωνίας των φτωχών στα νοτιοαμερικανικά κράτη;

Συμπέρασμα: Υπάρχει ελπίδα και προοπτική αρκεί να μην φοβόμαστε και αρκεί να χτίσουμε ακόμα πιο στέρεα την ενότητα. Και αν φοβόμαστε να προετοιμαζόμαστε. Και ας αποφασίσουμε αν αντέχουμε την αθλιότητα και την υποταγή στο βιος που μας απόμεινε και αν μπορούμε να κοιτάμε τα παιδιά μας στα μάτια τους και αν θέλουμε μαζί ως κοινωνία να ονειρευόμαστε.

Κωνσταντίνος Αγγέλου

μέλος Πολιτικής Επιτροπής του ΕΠΑΜ.