Το ΚΚΕ ... όταν οι άλλοι κατέβαζαν τα βρακιά! (β). Αναδημοσίευση.

φωτ. Οδοφρ.

Όταν …ένα από τα παιδιά για θελήματα των Παραγωγών του Νέου Θαυμαστού Κόσμου - παιδί μιας κουλτούρας που θεωρεί αξιομνημόνευτο πολιτιστικό προϊόν την αντικατάσταση του ελβετικού μηχανικού κούκου από τον ηλεκτρονικό γιαπωνέζικο κούκο – προφήτευε, προωθώντας συγχρόνως την Αποκαλυπτική Προφητεία, την Ειρήνη, την Ευημερία και την Παγκόσμια Πολιτισμική Ενοποίηση ως τα ύψιστα επακόλουθα της νομοτελειακής Ελευθερίας των Αγορών…

                                               @
Όταν…οι Σκηνοθέτες του επί μία εικοσαετία πάνω κάτω σίριαλ ¨Άκρα του Τάφου Σιωπή στην Πολιτεία Βασιλεύει¨, είτε ευθέως με τον μανδύα του επιστημονισμού και της ¨αντικειμενικής διαμόρφωσης της κοινή γνώμης¨, είτε πλαγίως με την παρασυνειδησιακή εμπέδωση της κυρίαρχης ιδεολογίας του κέρδους και της καταναλωτικής καθημερινότητας, ισοπέδωναν σοκάκια, καλντερίμια, ταμπούρια, ψυχές και ταυτότητες… (Πρόσεξε, πρόσεξε πάντα καλά τους Δαναούς και τους χαρτογιακάδες Νταβατζήδες: Πρώτα στο μυαλό στοχεύουν)!
                                                @

Όταν οι πάσης μορφής Γκουρού του αστισμού πουλούσαν φύκια για τους πάσης φύσεως κάλλους στους διαγκωνιζόμενους των Καλλιστείων…

                                                   @

Δηλαδή, όταν έβγαλαν βρώμα ότι η Ιστορία τέλειωσε ! - και οι ποικιλόχρωμοι ποντικοί την έκαναν κουτρουβαλιστικώς από Σκούνες και Μαούνες για να προκάμουν το Κρουαζιερόπλοιο της Νέας Τάξης…

(Παππού Ηράκλειτε και θείε Κάρολε, ξέρω … ήταν άβολα, τρομάρα τους, στον ¨σκουπιδοτενεκέ¨ των σφαγείων).

@

Τότε…

…πολλοί, οι περισσότεροι - και ανακυκλούμενοι και ανακυκλούμενοι - έτρεξαν να πάρουν θέση έστω και γκαρσονιού – «έστω και λαντζέρης Αφεντικουούλη μου» - στο καθαγιασμένο πλέον Μεγάλο Φαγοπότι…
…κάμποσοι αυτοκτόνησαν κοινωνικά στα σιωπηλά, γιατί «δεν ήσαν παλιόπαιδα και η πόλη κοιμόταν», (στάση ζωής το ονόμαζαν)…
…λίγοι διατράνωσαν την απέχθειά τους στον επερχόμενο φόνο του γήινου ονείρου, στην για όλους «φέτα ψωμί»...λίγοι και μπουρδουκλωμένοι στις μεταξωτές κορδέλες…
…και ελάχιστοι είπαν: «Μπορούμε να σταματήσουμε την κιμαδομηχανή»!

Ελάχιστοι, ελαχιστότατοι έσωσαν την χαμένη τιμή της οικογενείας Καρλ - Φρίντριχ και των δαφνοστεφανωμένων γόνων (Ρόζας, Βλαδίμηρου και λοιπών).

@

   Ο Ιστορικός Υλισμός αδερφέ - λέμε τώρα - Γιαπωνέζε, ο Ιστορικός Υλισμός… Όπως έχει πει κάποιος ούτις, αλλά όχι ουτιδανός: «Επειδή άλλαξαν οι συνθήκες, δεν θα βγάλουν μαστάρια οι βούρτσες»!

@

   Στον τόπο μας, στον τόπο της φαιδράς πορτοκαλέας», δηλαδή στον εύφορο τόπο του μεταπρατισμού, του προτεκτορατισμού και των εισαγόμενων κοστουμιών σκέψης, όταν οι άλλοι κατέβαζαν, μετ’ ευχαριστήσεως ή δήθεν εξαναγκασμένοι από τον κακούργο ρεαλισμό, τα βρακιά, το ΚΚΕ στύλωσε τα πόδια του.

Και τα στύλωσε γερά!

@

Την ώρα που άλλοι ανακάλυπταν την κρυφή γοητεία της νεοφιλελεύθερης – ελληνικής εκδοχής, βέβαια - Σοσιαλοδημοκρατίας του Σπυριάρη-μαρτυριάρη και του γεωργίου του β’ του μικρού του Αγίου Οίκου των Φανφαρόνων …(όπως ο μεγάλος Μου στην μου + νι, γνωστός ταμειάκιας, και ταμείο έκανε ο άνθρωπος Κατίνα μου, δούναι και λαβείν - πολιτικό, πάντα ¨πολιτικό¨ - με τους εντιμότατους πράσινους, καταπράσινους σαν ανοιξιάτικη αγελαδοτροφή, Κυρίους)…

Την ώρα που τα κάποτε ¨χρυσά¨ νιάτα, και νυν μεσόκοπα και βάλλε ξεγάνωτα ντενεκεδάκια (κατά την προσφιλή προσφώνηση του αειμνήστου πασοκικού τηλεδιδασκάλου Γιαννοπούλου), έστηναν το μέλλον τους φλερτάροντας με την γλαστράτη φούντα του γεωργίου β΄ του μικρού – χεράκι και με τον Πετράν εκ Πελοποννήσου… (Είδες πώς ήρθε και μέλωσε αυτό τον καιρό η κομπόστα Κατίνα; Τύφλα να ’χει ο Μαμαλάκης)!

Παρενθετικά, τώρα για να μην το προσπεράσω. Υπήρξαν και αυτοί που πήγαν μεριά γαλάζιο τραπέζι, πίστα ή όχι πίστα. (Καλή του ώρα, άλλος Πολυτεχνείο Α.Ε., Πρώην αυτός Υπεραριστεροανανεωτής, Προφήτης - ενδιάμεσα Λαμπράκη, αν δεν με απατά η μνήμη μου, γωνία - του οικολογικού αντάρτικού και Νυν στην Κερατέα, ως Μυστικοσύμβουλος του ιστορικού γαλάζιου γίγνεσθαι, Μέγας Τουμπεκιστής…αχ, Κατίνα…αχ, Κατίνα)…

Την ώρα που χάριν του γλωσσικού αφοπλισμού της Πρόκλησης η Κεντροαριστερά πρόβαλλε σαν την ανώτατη δικαίωση στις μέρες μας του ¨αριστερού¨ γενικά – λες και κάποιος έγινε αριστερός για να κολλεγιάσει με τους Σπυριάρη-μαρτυριάρη και γεώργιο β΄ τον μικρότατο…

Την ώρα που το μικροαστικο-αριστερό νεοελληνικό δαιμόνιο συναντούσε τις τσεπάτες οικολογικές, κοινωνικές, συμβουλευτικές, ΜΚΟϊκές, ΜΜΕϊκές και λοιπές κρατικοδίαιτες, διαπλοκοδίαιτες και ξενοδίαιτες δράσεις – και την Μύκονο Κατίνα μου, και την Μύκονο
… (Ουκ έστιν αριθμός των ιστορικά αργοπορούντων λαμπρών και αφανών…Καλά, το τρυφεροπόδαρο, όπως έδειξαν τα πράγματα, Θείο Βρέφος και ο Φαλακρός με την Γενειάδα για να μην τσουλάει στο μαξιλάρι - ταμίας κι αυτός, όχι παίζουμε - ήσαν δύο έγκαιρες φάσεις της οπισθοδρομικής πρωτοπορίας και άλλου παπά ευαγγέλιο)…

Το ΚΚΕ στύλωσε τα ποδάρια του.

«Δεν γινόμαστε συνένοχοι»! 

@

Ναι, υπήρξαν και άλλοι που τίμησαν και το παρελθόν τους και το ιστορικό τους όχημα. Το ΚΚΕ όμως υπήρξε η μαζικότερη ευρωπαϊκή αριστερή συγκροτημένη άρνηση … Μας αρέσει δεν μας αρέσει, έτσι είναι!

«Εμπρός λαέ, μη σκύβεις το κεφάλι»!

…Κι αυτό πριν διεθνούς κρίσεως και μνημονίου…πριν γίνει η θάλασσα γιαούρτι… σε χρόνους δίσεκτους και τυφλούς που οι περισσότεροι ζούσαμε μια πριμοδοτούμενη δαναϊκή εκδρομή και «τρώγαμε με κασέρι το ψωμί»!

@

  Το ΚΚΕ, στα 1990 και κάτι, διασπασμένο, κατασυκοφαντημένο από ¨φίλους¨ και εχθρούς, μουδιασμένο, προδομένο, με την μαμά ΕΣΣΔ να βλέπει τα κοκκινογούλια ανάποδα - σαν μαϊμού να περιφέρουν το λείψανό της από πανηγυρίου εις πανηγύριον σε δημόσια διαπόμπευση -και τον νέο τύπο ανθρώπου της υπαρκτής – ή ¨υπαρκτής¨ - σοσιαλιστικής κοινωνίας να πουλά το κορμί του στα πορνεία, στα μπαρ, στα πεζοδρόμια και στα βιζιτομάγαζα Δύσης και Ανατολής, Αθήνας και επαρχίας, αυτό το ΚΚΕ, μέσα σε αυτό το σύμπλεγμα των άκρως δυσμενών συνθηκών, άντεξε.

@

   Η Γ.Γ. του ΚΚΕ, το χειροτερότερο των εκπομπών life style (δηλαδή, μέχρι πρότινος όλων μα όλων), ο ζωντανός τους εφιάλτης, ένα τίποτα μπροστά στις μακρυπόδαρες κακαρίζουσες μοντέλες της Ρεαλιστικής Πολιτικής, τα σύνδρομα του αιώνιου τεκνού και τους παρλαπιπίζοντες ογκόλιθους της Ρητορική ή, όχι, σε όλα της -ούλα, τελικά αποδείχθηκε γάτα με πέταλα και με δυο μέτρα μουστάκι.

@

Η βλασφημία έγκειται στο ζωτικό πυρήνα κάθε πρόκλησης, γιατί η παραβατική πράξη προϋποθέτει τον Λόγο έστω σαν εμβρυώδη σκέψη.

¨Από εξεπανέκαθεν ¨ ο Ποιητής μισούσε τα συνοριακά φυλάκια και τα συρματοπλέγματα. Έτσι, ως άνθρωπος πέραν των συνόρων προχωρά άνευ δισταγμού στην αιφνίδια διάρρηξη των συνηθειών της Πολιτικής Ορθότητας και λέει:

Με όρους κομματικούς, υπό την ηγεσία της Παπαρήγας το ΚΚΕ πέτυχε τον άθλο, τηρουμένων των αναλογιών, να έρχεται δεύτερο στη ιστορική κατάταξη αμέσως μετά τον άθλο της περιόδου 1941 – 1949, όταν υπό την ηγεσία του Ζαχαριάδη το κόμμα (παρόντος ή απόντος του αρχηγού, ο Νίκος ήταν ο Νίκος) δημιούργησε ένα από τα μεγαλύτερα αντιστασιακά κινήματα της Ευρώπης ενάντια στον Άξονα, διεκδίκησε την εξουσία με σοβαρές αξιώσεις παρά την παγκόσμια γεωπολιτική πραγματικότητα και ανάγκασε κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου, την μέχρι τότε μεγαλύτερη αποικιοκρατική αυτοκρατορία που γνώρισε ποτέ ο κόσμος, να ομολογήσει και εμπράκτως την αδυναμία της να παίζει στο μέλλoν το ρόλο της Υπερδύναμης και να παραδώσει την Ελλάδα, τον Δυτικό Κόσμο και την Βρετανική Υπεροψία στην αμερικάνικη ομπρέλα.

Ουφ, το ΄ πε μονορούφι ο Ποιητής.

@

Είναι αλήθεια, στο ’πα, στο λέω και πάλι θα στο πω: Θέλει και η Ιστορία τον ρουφιάνο της, την τσατσά της … βρε, Κατίνα. Πόσο μάλλον αν οι ρουφιάνοι είναι εννιά και μάλιστα οι Μούσες αυτοπροσώπως, οι οποίες σε όλα τα τραντζίστορς του μυαλού του Ποιητή συνηγορούσαν στην εκπορνεύουσα πρόκληση με εκκωφαντικά ποδοκροτήματα επιδοκιμασίας. Τι να κάνει το κύμβαλον το αλαλάζον; Είπε και ελάλησε … και τα λοιπά, και τα λοιπά, και τα λοιπά …
Στην τελική; Γούστο του και καπελαδούρα του.

@

    Εδώ Μούσα μου σε φιμώνω, σε βάζω στη γωνία δεμένη χειροπόδαρα … και μη κλαψουρίζεις! Μούγκα στη στρούγκα! Λένε - άλλες Μούσες, μπορεί Σειρήνες - ότι κάτι αλλάζει στην ευθεία του κκε-πάμε… Ε, ας το κλείσουμε με τα καλά. Άλλωστε, το γου μπορεί να περιμένει!

Ποιό γου; Μα ποιο γου; Το γου το γουνένιο που είναι η επιδίωξη κάθε Γδάρτη!

Ο λόγος περί του σκοινιού που πουλά η αστική τάξη και τις περισσότερες φορές το δένει στο ποδάρι – και στο λαιμό, και στο λαιμό – των ρεφορμιστών.

Ή με το λεξιλόγιο μιας γλώσσας γεμάτης χρόνων σιωπής: Καταλύτης ή πώμα στο μπουκάλι της αντίδρασης; (Ίσως προσεχώς).

@

Φτου μου, και, πάλι, φτου μου … Ξανάγραψα ο ΠΟΙΗΤΉΣ!

Ο Εκδορεύς

Πηγή: Ανεξάρτητη Ενωτική Κίνηση ΕΣΔΚΝΑ