Η υπόθεση της αποχώρησης του Αλέκου Χαλβατζή από το ΚΚΕ τείνει να πάρει δυσανάλογες - για την πραγματική της υπόσταση - διαστάσεις και από απλή συνηθισμένη ιστορία των πολιτικοκοινωνικών διεργασιών στο εσωτερικό του ΚΚΕ, ή της αριστεράς αν θέλετε, αποκτά με την «ευγενή χορηγία» του αστικού τύπου, και ιδιαίτερα του «διαπλεκόμενου» -"Κατρόπληκτου" κατ' άλλους - Μπομπολικού ΕΘΝΟΥΣ, βαρύτητα κεντρικής πολιτικής σκηνής. Οι λόγοι είναι συγκεκριμένοι:
1) Ο Αλέκος Χαλβατζής, εκτός του ότι ήταν μεσαίο στέλεχος του ΚΚΕ, είναι γιός του ιστορικού στελέχους του ΚΚΕ Σπύρου Χαλβατζή. Επομένως, η υπόθεση ενδείκνυται για πάσης μορφής «πιέσεις, προβοκάτσιες και σπέκουλες».
2) Το αστικό πολιτικοοικονομικό κατεστημένο στη χώρα μας εκμεταλλευόταν, εκμεταλλεύεται και θα εκμεταλλεύεται κάθε ρωγμή, κάθε κηλίδα και κάθε υποψία, έστω, ρωγμής και κηλίδας στο εσωτερικό των ταξικών του, σε πολιτικό επίπεδο, αντιπάλων, της αριστεράς.
3) Η πολυθρυλούμενη και πολυπόθητη ενότητα της αριστεράς μπορεί να εμποδιστεί και από τις παρενέργειες που σίγουρα θα δημιουργηθούν. Κάποια μεν τμήματα της αριστεράς, θα χειροκροτήσουν – και θα σπεκουλάρουν είτε επ΄ευκαιρίας , είτε πάνω της - την πράξη του Αλέκου Χαλβατζή και το δε ΚΚΕ, θα υιοθετήσει την δοκιμασμένη τακτική του συμμαζεμένου σκαντζόχοιρου με τα αγκάθια ορθωμένα.
Με αυτά τα δεδομένα, σε αυτή την ιστορική συγκυρία, η υπόθεση Αλέκος Χαλβατζής, όπως και κάθε άλλη πιθανή εσωκομματική τριβή στο ΚΚΕ, θα πρέπει να αντιμετωπιστεί από την υπόλοιπη αριστερά, κάτω από το πρίσμα του «τί συμφέρει το λαϊκό κίνημα», και όχι με μικροκομματικά συμφέροντα.
Αυτό σημαίνει:
1)Δεν μεγιστοποιεί και δεν σπεκουλάρει «αντικουκουέδικα». Συγκρατεί διάφορους εγωπαθείς με αντικουκουέ απωθημένα από το παρελθόν, όπως και κάποιους αντιενωτικούς τζαμπατζήδες.
Η ενότητα - μεταξύ των άλλων - είναι και ο κτιζόμενος καθημερινά αμοιβαίος σεβασμός. Και ενότητα δεν είναι μόνο η εκλογική, είναι και η κοινή δράση στους χώρους δουλειάς και στην κοινωνία.
2)Υποστηρίζει το δικαίωμα στην διαφωνία. Δεν ανέχεται να επικρατήσει η λασπολογία εναντίων όσων διαμορφώνουν διαφορετική άποψη του τύπου: « Ο Σπύρος Χαλβατζής σε διατεταγμένη υπηρεσία». Όποιο κάθαρμα μιλάει έτσι και σπιλώνει τιμές, συνειδήσεις, στάσεις ζωής και αξιοπρέπειες, χωρίς στοιχεία εννοείται, πρέπει να αντιμετωπιστεί σαν κάθαρμα.
3) Σέβεται το ιστορικό στέλεχος της αριστεράς Σπύρο Χαλβατζή και την οικογενειακή του - σε συνδυασμό με την πολιτική του - θέση. Ο κανιβαλισμός δεν αρμόζει στην αριστερά. Τα κουτοπόνηρα ερωτήματα «τί και τί δεν» υιοθετούν πατέρας και γιός, καλύτερα να μην περάσουν ούτε σαν σκέψεις από νοσηρούς εγκεφάλους.
Αρκετά με τις ταλαιπωρημένες και αλληλοσπαρασσόμενες αριστερές οικογένειες που το ένα μέλος κατηγορούσε το άλλο.
Η υπόθεση Αλέκου Χαλβατζή είναι μια υπόθεση απλής πολιτικής διαφωνίας.
Το θέμα του σεβασμού προς το πρόσωπο του Σπύρου Χαλβατζή τίθεται και για το ΚΚΕ. Δεν γνωρίζουμε τη σημερινή «θέση» του Σπύρου Χαλβατζή μέσα στο ΚΚΕ, ούτε το πώς σήμερα το ΚΚΕ βλέπει τον Σπύρο Χαλβατζή και, φυσικά, αν υπάρχουν ή δεν υπάρχουν κρυφά παγόβουνα. Σε κάθε περίπτωση, όμως, ο Σπύρος Χαλβατζής είναι ένας έντιμος, αξιοπρεπής, χαμηλών τόνων και σταθερός μαχητής της αριστεράς κι έτσι πρέπει να αντιμετωπιστεί, όποια και αν είναι στη συνέχεια η πολιτική του στάση.
Φίλοι του ΚΚΕ, μην δαιμονοποιείτε την πολιτική διαφωνία. Οι εποχές έχουν αλλάξει.
Τέλος, όσον αφορά στον Αλέκο Χαλβατζή δεν μπορούμε να πούμε πολλά. Η μεν στάση του, η αποχώρησή του δηλαδή από το ΚΚΕ, είναι η αρμόζουσα σε ένα πολιτικοποιημένο άτομο και σε έναν αγωνιστή της αριστεράς που διαφωνεί με θέσεις και πρακτικές του φορέα ένταξής του. Το δε κείμενό του είναι πολύ σοβαρό με συνοχή, διαύγεια και συμπεράσματα στηριγμένα στην επιχειρηματολογία. Έχει όμως δύο πολύ βασικά μειονεκτήματα:
1) Δεν μας εξηγεί, ως όφειλε, ποία είναι κατά τη γνώμη του, ή αντικειμενικά με αποδείξεις, η αιτία ή οι αιτίες, εκτροπής. Εδώ και ένα περίπου χρόνο, οι του Οδοφράγματος (βλ. π.χ. την ανάρτηση που ακολουθεί«Το ΚΚΕ… όταν οι άλλοι κατέβαζαν τα βρακιά») βλέποντας αρκετά περίεργη τη στάση του ΚΚΕ σε πολλά (αντιμετώπιση κινήματος πλατειών, κινήματος Δεν πληρώνω, περιφρούρηση Βουλής, Χρυσαυγίτες στην Χαλυβουργία κ.τ.λ.), έχουν διατύπωση το ερώτημα για το σημερινό ΚΚΕ: Καταλύτης ή πώμα στο μπουκάλι της αντίδρασης;
Το κείμενο του αγωνιστή Αλέκου Χαλβατζή δεν απαντά στο ερώτημα … Ίσα – ίσα το επιβεβαιώνει!
2) Κάπου αδικεί την Παπαρήγα. Υπό την ηγεσία της δεν ανασυγκροτήθηκε το ΚΚΕ μετά το ’92; Μήπως και τότε δεν υπήρξαν φωνές από τα αριστερά της; Το ΚΚΕ, όμως, δεν επιβλήθηκε τελικά ως ο μεγαλύτερος σχηματισμός της αριστεράς; Τι έχει αλλάξει τώρα;
Σίγουρα, κάτι αλλάζει, αλλά τί και προς τα πού; Το ερώτημα δεν έχει ακόμα απαντηθεί με βεβαιότητα.
Oδόφραγμα κριτικής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου