Η θέση του επαναστατικού μαρξισμού απέναντι στον πόλεμο, σε οποιοδήποτε πόλεμο, ήταν, είναι και θα είναι καταδικαστική. Οι μαρξιστές έναν πόλεμο προωθούν και υπερασπίζονται: τον ταξικό. Τον πόλεμο που στοχεύει στην απελευθέρωση του ανθρώπου από τον άνθρωπο, στον πόλεμο που στοχεύει στην απελευθέρωση της κοινωνίας, στον πόλεμο που καταργεί άπαξ δια παντός τον πόλεμο. Οι μάχες του πολλές και ποικιλόμορφες, ο πόλεμος, όμως, πάντα ο ίδιος.
Με αυτή την αρχή, κάθε «εθνικό ζήτημα», κάθε ζήτημα που ενδέχεται να φέρει πόλεμο, είναι και ζήτημα του λαϊκού κινήματος. Ιστορικά, οι μαρξιστές τάσσονται κατά του πολέμου, με εξαίρεση την εποχή του Ιμπεριαλισμού τον επιθετικό (αντιαποικιακό, απελευθερωτικό καταπιεσμένων λαών) και αμυντικό (άμυνα στην ιμπεριαλιστική επίθεση) εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα. Όλους τους άλλους πολέμους οφείλουν οι λαοί να τους κάνουν εμφυλίους, δηλαδή, ταξικούς, γιατί γίνονται – πέρα από τα ιδεολογικά περιτυλίγματα – για τα κέρδη των πλουτοκρατών με άμεσα ή έμμεσα θύματα τους λαούς.
Σήμερα, τα λαϊκά κινήματα σε όλες τις χώρες της γης έχουν την ιστορική υποχρέωση από τη μια μεριά, να αποτρέπουν τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, και, από την άλλη, να στέκονται αλληλέγγυα στους λαούς που δέχονται την ιμπεριαλιστική επίθεση. Για να το επιδιώξουν αυτό, θα πρέπει πρώτα – πρώτα να έχουν κατακτήσει την ηθική μάχη στο εσωτερικό της χώρας που δραστηριοποιούνται: να έχουν υπερασπιστεί νικηφόρα το δικαίωμα των εθνοτήτων στο εσωτερικό της χώρας για ισονομία, αναγνώριση της πολιτισμικής ιδιαιτερότητας (εθνοτική ταυτότητα) και σεβασμό στην διαφορετικότητα. Με αυτόν τον τρόπο ενισχύουν το λαϊκό αγώνα για κοινωνική απελευθέρωση και αποδυναμώνουν τα παιγνίδια ιμπεριαλιστικών κύκλων, καθυστερημένων σωβινιστών και πολεμοκάπηλων λαϊκιστικών πολιτικών.
Παράλληλα, στο λαϊκό κινήμα κάθε χώρας μπαίνει και η ηθική υποχρέωση να υπερασπιστεί σε όλη τη γη και κάθε εθνικότητα που καταπιέζεται. Ιδιαίτερα, πρέπει να υπερασπίζεται, για λόγους αρχών και πολιτικής σκοπιμότητας (αποφυγή προπαγάνδας περί δύο μέτρων και δύο σταθμών), τις εθνικές μειονότητες του έθνους της χώρας που δραστηριοποιείται, σε άλλες χώρες. Με αυτή τη λογική, εμείς είμαστε αλληλέγγυοι με θέρμη στους Έλληνες της Νότιας Αλβανίας στον αγώνα τους ενάντια σε κάθε διάκριση απέναντί τους. Σημειώνουμε, όμως, ότι με διπλάσια θέρμη θα αντικρούσουμε κάθε απόπειρα – και λεκτική έστω – απόσχισης της «Νοτίου Αλβανίας» από την Αλβανία. Τα κατάλοιπα του μεσοπολέμου – και μάλιστα ανέφικτα - δεν μπορούν να βασανίζουν τους λαούς των Βαλκανίων. Αρκετά, με την Γιουγκοσλαβική τρέλα.
Οι μαρξιστές γνωρίζουν μια μεγάλη αλήθεια, την οποία με την αγοραία μορφή της την γνωρίζουν όλοι οι λαοί: Την ιστορία τη γράφουν οι νικητές. Ήδη, από την αρχαιότητα κατηγορούσαν τον Όμηρο ότι ήταν μεροληπτικός και εχθρικός προς τους Θερσίτη και Παλαμήδη.
Κάτω από αυτό το πρίσμα, η αναγκαιότητα για αναθεώρηση της Ιστορίας υποκρύπτει πολιτικές σκοπιμότητες των «σημερινών νικητών», των σημερινών αφεντάδων του διεθνοποιημένου κεφαλαίου. Επί πλέον, υπάρχουν στο συγκεκριμένο σχολικό βιβλίο Ιστορίας της κυρίας Ρεπούσης και δύο σημεία που δεν έτυχαν της αρμόζουσας κριτικής. Το ένα είναι η υπονόμευση της Γαλλικής Επανάστασης και το άλλο η απόκρυψη του κατασταλτικού ρόλου της Ιεράς Συμμαχίας. Με άλλα λόγια, η κυρία Ρεπούση και οι συνεργάτες της με το βιβλίο τους εμπεδώνουν στην νέα γενιά την ματαιότητα της ανυπακοής, τον ραγιαδισμό.
Ποια είναι η αριστερή άποψη για τα προαναφερθέντα γεγονότα και για τη «σχολική» τους τύχη; Η Γαλλική Επανάσταση ήταν μια απελευθερωτική επανάσταση της αστικής τάξης και του λαού που άλλαξε την ιστορία όλης της ανθρωπότητας, η Ιερά Συμμαχία ήταν η πολιτική έκφραση ενός κατασταλτικού μηχανισμού που διατηρούσε την «ειρήνη» τόσο στο εσωτερικό της κάθε χώρας όσο και σε όλο τον κόσμο και ο οποίος κατασταλτικός μηχανισμός δέχτηκε ισχυρό χαστούκι με την ελληνική επανάσταση το 1821 και, τέλος, ο "συνωστισμός της Σμύρνης" δεν ήταν συνωστισμός αλλά σφαγή – άλλη μια βαρβαρότητα στην ατέλειωτη αλυσίδα των καπιταλιστικών πολέμων.
Οι αριστεροί δεν εξωραΐζουν, δεν αποκρύπτουν και δεν δικαιολογούν την καπιταλιστική βαρβαρότητα των πολέμων, αλλά πράττουν ακριβώς το αντίθετο: δείχνουν όλο το μέγεθος, όλες τις ανατριχιαστικές πτυχές της βίας του πολέμου και, κυρίως, τις οικονομικο-πολιτικές αιτίες του, για να καταδικάζεται από τις ανθρώπινες συνειδήσεις. Δεν έχουμε αυταπάτες: η συναδέλφωση των λαών επιτυγχάνεται με το τέλος της καπιταλιστικής βαρβαρότητας! Αυτό είναι το σχολικό εγχειρίδιο του αύριο! Μόνο με την αλήθεια αφοπλίζεται το χέρι του ξένου και ντόπιου φονιά!
Η κυρία Ρεπούση μπορεί να είναι αριστερή με τον ίδιο τρόπο που ένας παίκτης του Παναθηναϊκού συμπαθεί τον Ολυμπιακό: εκτός γηπέδου, εκτός αγώνος!
Η κυρία Ρεπούση στο γήπεδο της Ιστορίας είναι νέο-ακροδεξιά: παίζει για τα συμφέροντα του διεθνοποιημένου κεφαλαίου!
Στο ζήτημα της γενοκτονίας των Ποντίων – ποιος χέζει τη γνώμη της Ρεπούση - η αριστερά είναι το πρόβλημα.
Η γενοκτονία των Ποντίων άπτεται της Ιστορίας της ΕΣΣΔ και της Ιστορίας των Κομουνιστικών Κομμάτων, κυρίως της περιοχής. Η δημιουργία της ΕΣΣΔ, οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις εναντίον της (και με την συνδρομή της Ελλάδας, παρακαλώ), η περικύκλωσή της από εχθρικές δυνάμεις, ώθησαν την ΕΣΣΔ να «συμμαχήσει» με το αντιιμπεριαλιστικό κίνημα του Κεμάλ, που πολεμούσε εναντίον των Γάλλων, των Ιταλών, των Άγγλων και των ενεργούμενών τους Ελλήνων του Βενιζέλου, γεγονός που το πλήρωσε ακριβά ο ελληνισμός - και οι Πόντιοι «κατ’ εξακολούθησιν». Παρενθετικά, αυτή η σχέση έφτασε στο σημείο ο Κεμάλ να είναι ο φύλακας-άγγελος του εξόριστου Τρότσκι. Τα κομμουνιστικά κόμματα της εποχής έθεταν – και σωστά - ως πρώτη προτεραιότητά τους την διαφύλαξη της χειροπιαστής ελπίδας της ανθρωπότητας, της ΕΣΣΔ. Κατά κάποιο τρόπο, η γεωπολιτική πραγματικότητα της εποχής μετατράπηκε σε πολιτική πρακτική των κομμουνιστικών κομμάτων. Πολύ μεγάλο μέρος της δράσης τους και της πολιτικής τους υπαγορευόταν από το διεθνιστικό καθήκον τους. Μέσα στο πλαίσιο αυτό το ΚΚΕ –και κατά επέκταση όλη η ελληνική αριστερά – εγκλωβίστηκε. Απέναντι στον Κεμάλ και στον Κεμαλισμό κράτησε μια θετική στάση, με αποτέλεσμα να παραβλέπει τον βάρβαρο ακραία εθνικιστικό χαρακτήρα του εθνικοαπελευθερωτικού τους κινήματος, που είχε ως κύρια αιχμή της πολιτικής του την συστηματική γενοκτονία των λαών της Τουρκίας.
Σήμερα, προβάλλει απαιτητική η αναγκαιότητα η αριστερά να ακούσει τις φωνές των αριστερών Ποντίων.
Πρέπει κάποτε το ΚΚΕ αλλά και όλη η «κομμουνιστικογενής» αριστερά να παραδεχτούν το γεωπολιτικό παιγνίδι γύρω από την ΕΣΣΔ και να πάρουν τις ευθύνες τους.
Ίσως με αυτή την εξέλιξη δικαιωθούν και πολλοί κομμουνιστές ηγέτες (και του εμφυλίου), που σήμερα η μνήμη τους αμαυρώνεται με τη στάμπα του προδότη.
Οδόφραγμα κριτικής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου