"Σήμερα, τα πράγματα έχουν αλλάξει. Οι νέοι διανοούμενοι δεν είναι πια "κορόιδα". Στις μέρες μας όλοι γνωρίζουν ποια στάση κλείνει "πόρτες", που βρίσκονται και πώς παίρνονται τα λεφτά (τα οποία "περιφρονούν", αλλά αφού τα πάρουν και μετά), ποιος ο δρόμος της καταξίωσης και ποιος του περιθωρίου.
Ο νέος τύπος, λοιπόν, διανοούμενου, καλλιτέχνη ή καλαμαρά είναι -τις περισσότερες φορές- πρώην αριστερός. Ανήκει στην "γενία του '60" ή "την γενιά του Πολυτεχνείου". Γενικώς έχει μια "ιστορία", βρε αδερφέ!
Είναι όμως "μετανοιωμένος".
Έχει αποκηρύξει το παρελθόν, τα "χαμένα χρόνια", που "σπατάλησε" γι' αυτούς που "δεν τον καταλαβαίνουν". Παρ' όλα αυτά είναι ακόμα -κατά κάποιον τρόπο- αριστερός. Όχι όμως (θεός φυλάξοι!) κομμουνιστής. Για την ακρίβεια, είναι αντικομμουνιστής. Έκδηλα η συγκεκαλυμμένα. (Αυτό εξαρτάται από το ρόλο που έχει αναλάβει και τον "χαρακτήρα" που ταίριαξε να υποδυθεί). Οπωσδήποτε και διακηρυγμένα αντισταλινικός. Εκ των ων ουκ άνευ. Κάτι σαν σύγχρονο πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων, χωρίς το οποίο δεν πας πουθενά. Είναι "αντιγραφειοκράτης". "Άσχετο" τώρα που έχει τις καλύτερες των σχέσεων με την γραφειοκρατία του συστήματος, που γνωρίζει όλες τις πόρτες και τα παραπόρτια. Είναι "ανεξάρτητος" από ιδεολογίες και κάθε είδους "-ισμούς", αλλά καθόλου από λογαριασμούς (τους οποίους οι ιδεολογικοί μηχανισμοί του συστήματος κρατούν πάντα ανοιχτούς, χάριν τέτοιων "ανεξάρτητων").
Είναι οργισμένος "αντιεξουσιαστής". Καταγγέλλει, εώς βρίζει. Τόσο πολύ "οργισμένος"! Το' χει πιάσει ότι σήμερα είναι ένας καλός τρόπος ν' ανεβάζει κανείς το "κασέ" του. Αρκεί να ξέρει (και ξέρει) ποια "σημεία" δεν πρέπει ν' αγγίζει.
Κάπως έτσι και κάποιοι παρακεντέδες του συστήματος, κάποιοι αστραφτεροί τενεκέδες βαφτίζονται "αντάρτες", "εξεγερμένοι", "επαναστάτες", προσβάλλοντας έννοιες και όρους.
"Αηδιάζει" με τους πολιτικούς, αλλά που τον χάνεις, που τον βρίσκεις, στα "καλύτερα μαγαζιά" συνεγελάζεται με τους κυβερνώντες. "Απεχθάνεται την πολιτική", την ίδια στιγμή που γνωρίζει πολύ καλά πώς η απολιτική που προβάλλει βρίσκεται στην υπηρεσία της μίας και μόνης κυρίαρχης πολιτικής. "Αηδιασμένος" λοιπόν με την πολιτική, ρίχνει το "βάρος" του (και έχει πάρει αρκετό τελευταία), στα "κοινωνικά θέματα". Τον "θλίβει" η κοινωνική αδικία, αλλά το βρίσκει "λαϊκίστικο" το ν' ασχολείται κανείς με το μεροκάματο, την ακρίβεια, τις συντάξεις πείνας. Τον "ανησυχεί" το ζήτημα της ανεργίας, αλλά "εξανίσταται" με την "συντεχνιακή αντίληψη" των εργαζομένων, που βάζει εμπόδια στον εκσυγχρονισμό (της εκμετάλλευσης).
Είναι οικολόγος. Είναι αυτός που τον ενοχλεί η καταστροφή της Αθήνας, αλλά (κοίτα να δεις!) βρίσκει "προϊόν καθυστέρησης" τα απέραντα πάρκα της Σόφιας (και όσως πρώην σοσιαλιστικών χωρών δεν "εκσυγχρονίστηκαν" ακόμα). Είναι ο ίδιος που τον καταπιέζουν τα "ογκώδη σταλινικά κτήρια", αλλά που είχε πιει το αμίλητο ουίσκι μπροστά στους πολλαπλάσιου όγκου ουρανοξύστες της Ν. Υόρκης.
Πρόκειται γενικά, για άτομο με ενδιαφέροντα. Τον "πληγώνει" η πολιτιστική βαρβαρότητα της εποχής μας, αλλά δεν διανοείται να θίξει τις πραγματικές αιτίες και τους όρους που την γεννούν και την θρέφουν. (Ε, όχι να ξεπέσει και να ξεπέσει στον "δογματισμό"!). Βεβαίως είναι "ευαίσθητος". Μην πάει ο νου σας τώρα σε τίποτα προβλήματα πεζά και της "απρόσωπης μάζας"! Η αγωνία η δική του έχει να κάνει με τα άγχη, με την πλήξη και γενικώς, τα εσώψυχα όλων αυτών που θεωρεί ως "ενδιαφέροντα άτομα". Όλων αυτών, δηλαδή, που νιώθουν ανία επειδή ακριβώς δεν έχουν καμία ουσιαστική σύνδεση και συμμετοχή στην "αναπαραγωγή της πραγματικής ζωής. την οποία απλώς καταναλώνουν με την αναπόφευκτη βαριεστημάρα της "φυλής" τους.
Να, κάτι "τριτοδιεθνιστικές" απόψεις σαν την τελευταία τον καταπιέζουν. Όχι πώς είναι ενάντια στην κριτική! Ίσα Ίσα! Αρκεί να την κάνει μόνο ο ίδιος! Κατ' αποκλειστικότητα και κατ' επιλογή. Και κυρίως, να μην κρίνονται τα δικά του πεπραγμένα. Κάτι τέτοιο του στερεί την ελευθερία του (στον καιροσκοπισμό και την μανούβρα). Στο θέμα αυτό είναι "ασυμβίβαστος". Ένθερμος κήρυκας της ελευθερίας (του εαυτού του ) και ακούραστος υπεραπιστής των όρων που οικοδομούν την σκλαβιά των πολλών. Δοξάστε τον! (Ή ό,τι άλλο νομίζετε, τέλος παντων!)"
Βασίλης Σαμαράς, 1995
http://gregordergrieche.blogspot.gr/2015/11/blog-post_635.html#more
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου