Ανδριανή Στράνη
Αρχικά, το παρατήρησα στο σχολείο, στα τετράδια και στα ρούχα των μαθητών. Κορώνες τυπωμένες ακόμα και στις σελίδες των τετραδίων. Μου φάνηκε αστείο. Ακολούθησε η πρόσκληση σε βαφτίσια. «Στις 25 Οκτωβρίου δίνουμε όνομα στη βασιλοπούλα μας…» με απαραίτητη την κορώνα για το μυστήριο. Άλλο και τούτο! σκέφτηκα.
Το Σάββατο, καθώς έψαχνα για κάποιο δώρο, παρατήρησα σε μαγαζιά διαφόρων ειδών να κυκλοφορεί πολύ κορώνα. Σε κοσμήματα, μπλούζες, παντελόνια, μικροαντικείμενα, μέχρι και σε λουράκια για ζώα. Εξεπλάγην σκεπτόμενη μήπως επισκέφτηκε τη χώρα μας κάποιος γαλαζοαίματος ή γίναμε ξαφνικά, εν μέσω κρίσης, βασιλόφρονες; Μάλλον δεν το πήρα είδηση ότι η κοινωνία μας πέρασε στη φάση της βασιλείας. Ο καθείς και ο κανείς βασιλιάς. Ο μοναδικός και η περιουσία του, δηλαδή, η αποθέωση της ατομικότητας.
Με την κορώνα καθένας νιώθει ένας, μεμονωμένος και απομονωμένος στο βασίλειό του. Με το στέμμα στο πέτο ή στην κωλότσεπη παίρνει λίγη από την αίγλη της εξουσίας στον κόσμο της ασημαντότητάς του.
Με τη μία και την άλλη σκέψη, η ώρα πήγε σχεδόν τέσσερις, και κατεβαίνω βιαστικά σε υπόγειο με χάντρες και άλλα μικροαντικείμενα. Εκείνη στεκόταν όρθια, όπως επέβαλλε η θέση της πωλήτριας. Με ρώτησε αν ήθελα κάτι να με εξυπηρετήσει, φανερά ταλαιπωρημένη από την πολύωρη ορθοστασία. Η ματιά μου έπεσε στο βάθος δεξιά, όπου υπήρχε ολόκληρη γωνία με κορώνες, μεγάλες και μικρές. Και εδώ κορώνες, σκέφτηκα, γελώντας, και ξαφνικά, μου έρχεται η ιδέα να ρωτήσω. Σταμάτησα για λίγο, αλλά μετά είπα να το τολμήσω. Θα το παίξω κορώνα γράμματα. Βλέπω, εδώ, έχετε και σύμβολα πολιτικής, είπα, δείχνοντας τις κορώνες. Μήπως έχετε κάπου και σφυροδρέπανα;
Εκείνη έμεινε κάγκελο από την ερώτηση, έχασε ελαφρώς τον έλεγχο, και μου είπε σχεδόν βγάζοντας κορώνα θυμού, καλυπτόμενου με ευγενική αγένεια, ότι το μαγαζί δεν έχει τέτοια είδη. Μάλλον φρίκαρε στο άκουσμα του σφυροδρέπανου. Ήταν απειλή για τη ζωή της, δεν μπορούσε να δουλεύει σε μαγαζί με τέτοιο είδος. Δεν είναι ώρα για τέτοια απειλητικά σύμβολα. Τα σφυροδρέπανα τα κρεμάσαμε στις αποθήκες των παππούδων μας. Τώρα, ήρθε η ώρα να κρεμάσουμε τις κορώνες στα σαλόνια μαζί με τη φτώχεια μας. Η «ευτυχισμένη» πωλήτρια είχε ακούσει ότι ο κομμουνισμός είναι επικίνδυνος και της στερεί την πολυτέλεια να νιώθει βασίλισσα στο υπόγειο με τις χάντρες. Προς στιγμή, αισθάνθηκα ντροπή γιατί στεναχώρησα μια εργαζόμενη βασίλισσα. Το ερώτημά μου φάνηκε ως απειλή για το στέμμα των 400 ευρώ που έπαιρνε για μισθό. Η μισή ντροπή δική μου, η άλλη μισή δική της;
http://gregordergrieche.blogspot.gr/2015/11/blog-post_89.html#more
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου