Ο Θεόδωρος Πάγκαλος ξαναχτύπησε. Εκτός πολιτικού προσκηνίου πλέον, αλλά εντός «Πολιτικής» μιας και το μικρόβιο ουδέποτε εγκαταλείπει τους έχοντες «θωπεύσει» το κορμί της εξουσίας, ο παλαίμαχος της πολιτικής της περιόδου της Μεταπολίτευσης, αρνείται να καταθέσει τα όπλα και επιμένει στο «Μαζί τα φάγαμε».
Το βιβλίο του που κυκλοφόρησε τη Δευτέρα 13 Αυγούστου, μέσω του Διαδικτύου και είναι διαθέσιμο σε κάθε αναγνώστη έναντι 3,99 ευρώ, αποτελεί το χρονικό μιας προαναγγελθείσης εκμυστήρευσης ή ομολογίας αν θέλετε.Συμφωνεί ή διαφωνεί κανένας με τον τρόπο που χρησιμοποιεί τον λόγο και την γλώσσα αλλά και με τα πολιτικά πορίσματα στα οποία καταλήγει, ο εν πολλοίς αμφιλεγόμενος πολιτικός εξακολουθεί να διαθέτει τον τρόπο που ταράζει τα νερά του βαλτωμένου πολιτικού μας τοπίου.
Ο Θεόδωρος Πάγκαλος επιχειρεί ένα flash back.Υπενθυμίζει το ιστορικό του Δημοσίου Χρέους, ανατρέχει στον Χαρίλαο Τρικούπη και το κίνημα του Στρατιωτικού Συνδέσμου, θυμίζει τον Μαρκεζίνη και τους «άθλους» του με την κοπή του χιλιάρικού στη μέση και τον καθορισμό σταθερής ισοτιμίας με το δολάριο τότε στις αρχές της δεκαετίας του 50. Αυτά για την ιστορία. Η συνέχεια ωστόσο είναι ενδιαφέρουσα. Κατ’ αρχήν διότι δεν εξαντλείται στην παράθεση «στιγμιότυπων διαφθοράς» καθέτου και οριζοντίως εντός της ελληνικής κοινωνίας τα οποία θα ανέμενε ο καθένας αναγνώστης ώστε να δικαιολογηθεί η περίφημη αυτή ρήση η οποία τόσο απασχόλησε την κοινωνία και τους εχθρούς της «Παγκάλιου επιχειρηματολογίας».
Αντιθέτως ο συγγραφέας, με πίνακες και αναφορές ,με διαγράμματα και δημόσιες (και διεθνείς) εκθέσεις, με στοιχεία της Στατιστικής Υπηρεσίας και χάρτες, ναι χάρτες, επιχειρεί να διαμορφώσει την «μεγάλη εικόνα» .Ο κ. Πάγκαλος αναφέρεται συχνά στις πολιτικές δυνάμεις όπως τον ΣΥΡΙΖΑ , τους «Ανεξάρτητους Έλληνες» την «Χρυσή Αυγή» με διάφορα πολιτικά κοσμητικά επίθετα . Μία γεύση μπορεί να πάρει κανείς από τα αποσπάσματα που δημοσιεύονται παρά κάτω. Εν τούτοις το βασικό μότο του βετεράνου, αθυρόστομου και πολιτικά χειμαρρώδους πρώην πολιτικού, αφορά την λειτουργία της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και των θεσμών. Επιτίθεται στον «φαιό και κόκκινο φασισμό» κατά τον Πάνεκουκ, κατακεραυνώνει τα σταλινικά καθεστώτα και τον ναζισμό αλλά εν τούτοις δεν εξηγεί και δεν θα εξηγήσει μέχρι και την τελευταία αράδα του βιβλίου του το πώς αυτή η κοινοβουλευτική δημοκρατία ήταν τόσο αθωράκιστη, τόσο αδύναμη στην αντιμετώπιση του φαινομένου της καθολικής και διαστρωματικής διαφθοράς.
Ναι ,ο κ. Πάγκαλος δεν αγνοεί και ούτε κρύβει την «επιχείρηση διαφθοράς» στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, στην Πολεοδομία ή στον Συνδικαλισμό. Αναφέρεται σε Δήμους και τα σκάνδαλα τα οποία εξέθρεψαν, αναφέρεται στο φαινόμενο «ΓΕΝΟΠ- ΔΕΗ» , καταθέτει στοιχεία και απόψεις ,προσωπικές και γενικότερες για την λεηλάτηση του κράτους και του Δημόσιου Πλούτου.
Εν τούτοις δεν απαντά στο γνήσιο και τελικά κομβικό ερώτημα. Η διαφθορά είναι ζήτημα «εθνικού DNA» ή το αποτέλεσμα μια ιδιότυπης συνέργιας εξουσίας-μηχανισμών, την οποία εξέθρεψε η επίσης ιδιότυπη Μεταπολίτευση με μαέστρο την Πολιτική, πρώτο βιολί τον μηχανισμό κατανομής των λεηλατημένων λαφύρων στην κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα, σε ρόλο κόντρα μπάσο τις επαγγελματικές συντεχνίες και σε ρόλο μείζονα κλειδοκύμβαλου τους διάτρητους θεσμούς.
Μία πρώτη γεύση για τον τρόπο διαχείρισης της επιχειρηματολογίας του Θεόδωρου Πάγκαλου στο «Μαζί τα φάγαμε» μπορεί κανείς να πάρει ήδη από το εισαγωγικό σημείωμά του . Ως πρώτο κείμενο – αναφορά επελέγη το εδάφιο που αναφέρεται στον «αντιγερμανισμό» της τρέχουσας περιόδου :
Το δεύτερο απόσπασμα αφορά τον τρόπο με τον οποίο διαλέγεται ο συγγραφέας με την γνωστή ρήση « Έχουμε και επιλέγουμε τους πολιτικούς που μας αξίζουν» και υπ ‘αυτή την έννοια οι πολίτες είναι απολύτως υπεύθυνοι για τις επιλογές τους. Με μία διαφορά . Συνειδητοί πολίτες κ. Πάγκαλε είναι οι πληροφορημένοι και άρτια εκπαιδευμένοι πολίτες . Δεν είναι οι αποπροσανατολισμένοι , οι επικοινωνιακά ευνουχισμένοι, οι κοινωνικά αποκλεισμένοι, οι οικονομικά περιφερειοποιημένοι , οι επιστημονικά καταδικασμένοι, οι ιδεολογικά συντεθλιμμένοι πολίτες. Η πολιτική συνείδηση προϋποθέτει γνωστική επάρκεια και ελευθερία σκέψης μακράν κάθε ιδεολογικού μηχανισμού σύνθλιψης ή εξαγοράς του πολίτη.
Παρακολουθήστε λοιπόν την συλλογιστική του Θεόδωρου Πάγκαλου :
Οι Χάρτες της ..αμαρτίας
Ο Θεόδωρος Πάγκαλος,γνήσιο τέκνο της Μεταπολίτευσης που έχει θητεύσει ως στέλεχος του ΚΚΕ στις δύσκολες και ανατρεπτικές εποχές της δεκαετίας του 60 , με σχέσεις προσωπικές με ιστορικά κομμουνιστικά στελέχη εκείνης της εποχής αλλά και με επιγόνους τους, σχέσεις που τις διατηρεί έως και σήμερα, αυτός ο Θεόδωρος Πάγκαλος διαθέτει την πολιτική επάρκεια ώστε να γνωρίζει το τι είναι επικοινωνιακά ωφέλιμο. Δημοσιεύει λοιπόν στο βιβλίο του δύο χάρτες. Τον πρώτο με τις αυθαίρετες δομήσεις στην ελληνική επικράτεια και έναν δεύτερο με την αυθαίρετη δόμηση στην Μύκονο . Τα δύο αυτά ευρήματα είναι εντυπωσιακά και για τον λόγο αυτό λειτουργούν επικοινωνιακά. Μόνον που οι «αυθαιρετούχοι της Μυκόνου» δεν είναι προφανώς ούτε ο Μπάμπης από το Μπουρνάζι ούτε ο Μήτσος από τον Κολωνό.
Είναι μάλλον ο κ. «Κ» από τα Β. Π. ο νεόπλουτος από το μέτωπο του Ψυχικού, ο «νεόδμητος» κρατικοδίαιτος από την «παρδαλή Φιλοθέη» , ο Πρύτανης – συνδικαλιστής, ο «ειδικός επιστήμων» , ο άγνωστος φαρμακέμπορος, ο διακινητής λαθραίων καυσίμων ελέω Κρατικών Διυλιστηρίων, ο ανώτερος τραπεζικός ελέω κομματικής ταυτότητας κλπ.
Ο κατάλογος είναι μακρύς όλων εκείνων που συνέφαγαν με τους εκάστοτε οικοδεσπότες της εξουσίας στο Μαξίμου, στο Υπ. Εξωτερικών, στα Υπουργεία Συντονισμού και Οικονομικών ή τέλος στους εξώστες των μεγάλων θαλαμηγών στα λιμάνια των γνωστών θερέτρων γευόμενοι τον «Τύρον της Κέας» ή τα μπαρμπούνια της Αντιπάρου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου