Κανένας δεν αμφιβάλλει πως η κάθε μορφή βίας είναι μία κατάσταση αρνητική, την οποία η πλειονότητα των ανθρώπων, την αποφεύγει. Τουλάχιστον τις περισσότερες φορές ή προσπαθεί προς αυτή την κατεύθυνση.
Και σίγουρα πρόκειται πρωτίστως για μία κατάσταση ακρότητας. Παρόλα αυτά ο πολιτισμός μας και η ιστορία των περισσότερων λαών βρίθει από πολέμους και αιματοχυσίες, που είναι προφανώς οι χειρότερες μορφές βίας.
Επίσης, η βία δεν έχει πάντα αυτή τη μορφή, δηλαδή των σκοτωμών και των αιματοχυσιών, - ανεξαρτήτως λόγου-μορφή που για τους περισσότερους ανθρώπους φαντάζει μακρινή, από την άποψη ότι τέτοιου είδους αιματηρά και πολύ βίαια γεγονότα σπανίζουν στις δυτικές κοινωνίες και ειδικά σε ευρεία κλίμακα. Σε αυτή τη περίπτωση μπορούμε να πούμε ότι είμαστε περισσότερο εξοικειωμένοι με αυτή την υπαρκτή και απείρως πραγματική μορφή βίας λόγω της διαρκούς ενημέρωσης αφού όλο και σε κάποιο μέρος του κόσμου, κάποια στιγμή θα συντελείται ένα τέτοιο τραγικό γεγονός.
Τραγικά γεγονότα συμβαίνουν συνεχώς. Και μερικές φορές αρκετά κοντά μας. Στην πραγματικότητα όμως ποιός νοιάζεται; Καθημερινά ακούμε, διαβάζουμε για ληστείες, βιασμούς, δολοφονίες, επιθέσεις και κάθε μορφή βίας. Για να μην αναφέρουμε την λεκτική βία ή οτιδήποτε γίνεται κατ'ουσίαν εις βάρος μας που εδώ πρέπει να γίνει κατανοητό πως η οποιαδήποτε ψυχολογική, σωματική καταπίεση συνιστά βία. Χωρίς υπεκφυγές και δικαιολογίες.
Στην ουσία όμως δεν ενδιαφερόμαστε ειλικρινά για την δεδομένη ύπαρξη της βίας, ως δομικό στοιχείο των σύγχρονων κοινωνιών μας. Και είναι τουλάχιστον ψευδές και υποκριτικό να λέμε πως καταδικάζουμε τη βία, ενώ πολλές φορές
ασυνείδητα ή συνειδητά την προκαλούμε κιόλας. Ή την επικροτούμε σε διάφορες καταστάσεις. Τελικά μέσα μας την έχουμε αποδεχθεί κι απλά τις περισσότερες φορές κάνουμε τα στραβά μάτια. Κοντοστεκόμαστε στο ακραίο και βίαιο γεγονός σαν παρατηρητές και στη συνέχεια συνεχίζουμε την πορεία μας ατάραχοι. Ακριβώς όπως στεκόμαστε στο κόκκινο φανάρι του δρόμου, περιμένοντας να ανάψει το πράσινο. Και το γεγονός αποτελεί γρήγορα παρελθόν και σταδιακά χάνεται από τη μνήμη μας, επειδή ως γνωστόν θέλουμε να θυμόμαστε τα καλά και τα άσχημα τα αφήνουμε στην άκρη, τα ξεχνάμε. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι το κακό φερ' ειπείν δεν υπάρχει, ή ότι δεν συμβαίνει σε μας. Απλά εμείς επιλέγουμε να το αγνοούμε.
Το να θέλεις να οικοδομήσεις έναν ειρηνικό κόσμο ή να θέλεις να ζήσεις στην ηρεμία σου, είναι απολύτως σεβαστό και δίκαιο. Αυτό όμως που είναι τελείως υποκριτικό και άδικο είναι να πιστεύεις πρώτον ότι δεν φέρεις ευθύνη για την οποιαδήποτε κοινωνική αδικία που συντελείται εις βάρος σου και του συνόλου και δεύτερον, το να πιστεύεις πως με αυτή σου τη στάση θα αλλάξεις τον κόσμο. Αγνοώντας πως ο κόσμος μας δεν είναι φτιαγμένος από τόνους αγνής και ανιδιοτελούς αγάπης. Αλλά όλος ο πολιτισμός μας, οι θεωρίες μας, οι ανησυχίες, οι σκέψεις μας οι αγώνες μας, είναι προϊόντα αέναων συγκρούσεων των ατομικών και συλλογικών μας συμφερόντων στο πλαίσιο της εκάστοτε ευδαιμονίας. Ακόμη και οι προσωπικές μας σχέσεις είναι δομημένες στο συμφέρον.
Η πραγμάτωση και το κυνήγι της ευτυχίας δεν συντελέστηκαν μέσω κάποιας πνευματικής ή έστω διανοητικής υπέρβασης-πλην εξαιρέσεων-αλλά μέσω της ικανοποίησης των τεχνητών αναγκών μας, και μέσω της λατρείας της ύλης και τελικώς μέσω της καταναλωτικής μανίας και υποδούλωσής μας σε οτιδήποτε μας ικανοποιούσε έστω και προσωρινά. Το να θελήσουμε να δούμε τον κόσμο μας διαφορετικά, σαφώς και μπορούμε. Μπορούμε να θαυμάσουμε την προϋπάρχουσα νομοτέλεια της φύσης, ένα πολύ όμορφο λουλούδι, την απέραντη γαλάζια θάλασσα, να ονειροπολήσουμε κάτω από τον έναστρο βραδινό ουρανό, αλλά δεν μπορούμε να παραβλέψουμε τις τσιμεντένιες πόλεις μας, την βρωμιά μας και την ρύπανσή μας που απλώνεται στη Γή, τον θόρυβο από τα αυτοκίνητά μας, τις βίαιες και καθημερινές εκδηλώσεις μας, όλες εκείνες τις ασχήμιες που δεν θέλουμε παρ' όλα αυτά τις θεωρούμε αναγκαίες και πορευόμαστε μαζί τους.
Το ζήτημα λοιπόν που προκύπτει στους παρόντες καιρούς, αλλά και στους μελλοντικούς και μάλλον πιο βίαιους είναι η αλλαγή, η επανάσταση. Αυτή η αλλαγή σελίδας στην πορεία και εξέλιξη του ανθρώπου δεν θα προκύψει απλά και μόνο από τον κύκλο της ιστορίας. Ούτε από την πρωτοπορία κάποιας επαναστατικής πολιτικής δύναμης. Και σίγουρα δεν θα προκύψει από τους απανταχού σωτήρες και τυχόντες ήρωες. Ή ακόμη τους πολιτικοοικονομικούς γνώστες και άχρηστους διανοούμενους.
Η αλλαγή θα επέλθει μετά το τέλος όλων των ψευδαισθήσεων. Όταν οι μάζες χάσουν και την τελευταία τους ελπίδα για την επιβίωση. Όταν θα γκρεμιστούν όλα εκείνα τα όνειρα του καθενός μας για την ζωή που επιθυμούμε. Όταν εξανεμιστούν και τα τελευταία αποκούμπια, οι άνθρωποι της ειρήνης, της αποχαύνωσης και της πλανεμένης ευτυχίας θα μετατραπούν σε όπλο μαζικής καταστροφής. Και θα ορμήσουν σαν χείμαρρος που σπάει το φράγμα της κοινωνικής καταπίεσης, παραβλέποντας τις ιντελιγκέντσιες και τους κομματικούς δεινόσαυρους. Τα κόκκινα βιβλία τότε δεν θα διαβαστούν, γιατί ο λιμασμένος σύγχρονος άνθρωπος δεν ενδιαφέρεται για ιδεολογίες, παρά μόνο για αυτό-ικανοποίηση. Για την επανάκτηση των κεκτημένων. Γιατί τέτοια είναι η φύση του και το ένστικτό του.
Και στέκοντας απέναντι στον δηλωμένο εχθρό, το διεφθαρμένο κράτος που για να επιβάλει την δική του "ειρήνη", χρησιμοποιεί τα πιο βίαια όπλα, ο λαός πρέπει να πράξει όπως θα έπραττε ο μοναχικός ξυλοκόπος στο δάσος που αντίκρισε την λυσσασμένη αρκούδα. Κραδαίνοντας το τσεκούρι του και σφίγγοντας τα δόντια του να επιφέρει καίριο πλήγμα στο θηρίο που είναι έτοιμο να κατασπαράξει το είναι του.
Επομένως χρέος μας είναι να συμβάλλουμε στην αλλαγή και στην ανοικοδόμηση και στην κατάκτηση της μελλοντικής κοινωνίας, όχι από δίψα για την κατάκτηση της εξουσίας, αλλά από πραγματική και ανιδιοτελή ανάγκη για ελευθερία, ισότητα και δικαιοσύνη. Όχι για την επιβολή μιας καινούριας τυραννίας. Αλλά για την αυτοπροστασία μιας κοινωνίας δικαίων από το μένος των αδίκων.
Ας αναλογιστούμε όμως. Τί είναι πιο βίαιο; Να ξεπαστρέψεις τις μεραρχίες του δηλωμένου εχθρού ή να προσπαθήσεις να καταπολεμήσεις όλους εκείνους τους μηχανισμούς που σε κρατάνε υπόδουλο στο απάνθρωπο σύστημα.
Να αντισταθείς στους βιαστές σου ή να εξαναγκαστείς στο βιασμό σου;
Κάθε μεγάλη αλλαγή έχει και το τίμημά της.
Και σίγουρα πρόκειται πρωτίστως για μία κατάσταση ακρότητας. Παρόλα αυτά ο πολιτισμός μας και η ιστορία των περισσότερων λαών βρίθει από πολέμους και αιματοχυσίες, που είναι προφανώς οι χειρότερες μορφές βίας.
Επίσης, η βία δεν έχει πάντα αυτή τη μορφή, δηλαδή των σκοτωμών και των αιματοχυσιών, - ανεξαρτήτως λόγου-μορφή που για τους περισσότερους ανθρώπους φαντάζει μακρινή, από την άποψη ότι τέτοιου είδους αιματηρά και πολύ βίαια γεγονότα σπανίζουν στις δυτικές κοινωνίες και ειδικά σε ευρεία κλίμακα. Σε αυτή τη περίπτωση μπορούμε να πούμε ότι είμαστε περισσότερο εξοικειωμένοι με αυτή την υπαρκτή και απείρως πραγματική μορφή βίας λόγω της διαρκούς ενημέρωσης αφού όλο και σε κάποιο μέρος του κόσμου, κάποια στιγμή θα συντελείται ένα τέτοιο τραγικό γεγονός.
Τραγικά γεγονότα συμβαίνουν συνεχώς. Και μερικές φορές αρκετά κοντά μας. Στην πραγματικότητα όμως ποιός νοιάζεται; Καθημερινά ακούμε, διαβάζουμε για ληστείες, βιασμούς, δολοφονίες, επιθέσεις και κάθε μορφή βίας. Για να μην αναφέρουμε την λεκτική βία ή οτιδήποτε γίνεται κατ'ουσίαν εις βάρος μας που εδώ πρέπει να γίνει κατανοητό πως η οποιαδήποτε ψυχολογική, σωματική καταπίεση συνιστά βία. Χωρίς υπεκφυγές και δικαιολογίες.
Στην ουσία όμως δεν ενδιαφερόμαστε ειλικρινά για την δεδομένη ύπαρξη της βίας, ως δομικό στοιχείο των σύγχρονων κοινωνιών μας. Και είναι τουλάχιστον ψευδές και υποκριτικό να λέμε πως καταδικάζουμε τη βία, ενώ πολλές φορές
ασυνείδητα ή συνειδητά την προκαλούμε κιόλας. Ή την επικροτούμε σε διάφορες καταστάσεις. Τελικά μέσα μας την έχουμε αποδεχθεί κι απλά τις περισσότερες φορές κάνουμε τα στραβά μάτια. Κοντοστεκόμαστε στο ακραίο και βίαιο γεγονός σαν παρατηρητές και στη συνέχεια συνεχίζουμε την πορεία μας ατάραχοι. Ακριβώς όπως στεκόμαστε στο κόκκινο φανάρι του δρόμου, περιμένοντας να ανάψει το πράσινο. Και το γεγονός αποτελεί γρήγορα παρελθόν και σταδιακά χάνεται από τη μνήμη μας, επειδή ως γνωστόν θέλουμε να θυμόμαστε τα καλά και τα άσχημα τα αφήνουμε στην άκρη, τα ξεχνάμε. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι το κακό φερ' ειπείν δεν υπάρχει, ή ότι δεν συμβαίνει σε μας. Απλά εμείς επιλέγουμε να το αγνοούμε.
Το να θέλεις να οικοδομήσεις έναν ειρηνικό κόσμο ή να θέλεις να ζήσεις στην ηρεμία σου, είναι απολύτως σεβαστό και δίκαιο. Αυτό όμως που είναι τελείως υποκριτικό και άδικο είναι να πιστεύεις πρώτον ότι δεν φέρεις ευθύνη για την οποιαδήποτε κοινωνική αδικία που συντελείται εις βάρος σου και του συνόλου και δεύτερον, το να πιστεύεις πως με αυτή σου τη στάση θα αλλάξεις τον κόσμο. Αγνοώντας πως ο κόσμος μας δεν είναι φτιαγμένος από τόνους αγνής και ανιδιοτελούς αγάπης. Αλλά όλος ο πολιτισμός μας, οι θεωρίες μας, οι ανησυχίες, οι σκέψεις μας οι αγώνες μας, είναι προϊόντα αέναων συγκρούσεων των ατομικών και συλλογικών μας συμφερόντων στο πλαίσιο της εκάστοτε ευδαιμονίας. Ακόμη και οι προσωπικές μας σχέσεις είναι δομημένες στο συμφέρον.
Η πραγμάτωση και το κυνήγι της ευτυχίας δεν συντελέστηκαν μέσω κάποιας πνευματικής ή έστω διανοητικής υπέρβασης-πλην εξαιρέσεων-αλλά μέσω της ικανοποίησης των τεχνητών αναγκών μας, και μέσω της λατρείας της ύλης και τελικώς μέσω της καταναλωτικής μανίας και υποδούλωσής μας σε οτιδήποτε μας ικανοποιούσε έστω και προσωρινά. Το να θελήσουμε να δούμε τον κόσμο μας διαφορετικά, σαφώς και μπορούμε. Μπορούμε να θαυμάσουμε την προϋπάρχουσα νομοτέλεια της φύσης, ένα πολύ όμορφο λουλούδι, την απέραντη γαλάζια θάλασσα, να ονειροπολήσουμε κάτω από τον έναστρο βραδινό ουρανό, αλλά δεν μπορούμε να παραβλέψουμε τις τσιμεντένιες πόλεις μας, την βρωμιά μας και την ρύπανσή μας που απλώνεται στη Γή, τον θόρυβο από τα αυτοκίνητά μας, τις βίαιες και καθημερινές εκδηλώσεις μας, όλες εκείνες τις ασχήμιες που δεν θέλουμε παρ' όλα αυτά τις θεωρούμε αναγκαίες και πορευόμαστε μαζί τους.
Το ζήτημα λοιπόν που προκύπτει στους παρόντες καιρούς, αλλά και στους μελλοντικούς και μάλλον πιο βίαιους είναι η αλλαγή, η επανάσταση. Αυτή η αλλαγή σελίδας στην πορεία και εξέλιξη του ανθρώπου δεν θα προκύψει απλά και μόνο από τον κύκλο της ιστορίας. Ούτε από την πρωτοπορία κάποιας επαναστατικής πολιτικής δύναμης. Και σίγουρα δεν θα προκύψει από τους απανταχού σωτήρες και τυχόντες ήρωες. Ή ακόμη τους πολιτικοοικονομικούς γνώστες και άχρηστους διανοούμενους.
Η αλλαγή θα επέλθει μετά το τέλος όλων των ψευδαισθήσεων. Όταν οι μάζες χάσουν και την τελευταία τους ελπίδα για την επιβίωση. Όταν θα γκρεμιστούν όλα εκείνα τα όνειρα του καθενός μας για την ζωή που επιθυμούμε. Όταν εξανεμιστούν και τα τελευταία αποκούμπια, οι άνθρωποι της ειρήνης, της αποχαύνωσης και της πλανεμένης ευτυχίας θα μετατραπούν σε όπλο μαζικής καταστροφής. Και θα ορμήσουν σαν χείμαρρος που σπάει το φράγμα της κοινωνικής καταπίεσης, παραβλέποντας τις ιντελιγκέντσιες και τους κομματικούς δεινόσαυρους. Τα κόκκινα βιβλία τότε δεν θα διαβαστούν, γιατί ο λιμασμένος σύγχρονος άνθρωπος δεν ενδιαφέρεται για ιδεολογίες, παρά μόνο για αυτό-ικανοποίηση. Για την επανάκτηση των κεκτημένων. Γιατί τέτοια είναι η φύση του και το ένστικτό του.
Και στέκοντας απέναντι στον δηλωμένο εχθρό, το διεφθαρμένο κράτος που για να επιβάλει την δική του "ειρήνη", χρησιμοποιεί τα πιο βίαια όπλα, ο λαός πρέπει να πράξει όπως θα έπραττε ο μοναχικός ξυλοκόπος στο δάσος που αντίκρισε την λυσσασμένη αρκούδα. Κραδαίνοντας το τσεκούρι του και σφίγγοντας τα δόντια του να επιφέρει καίριο πλήγμα στο θηρίο που είναι έτοιμο να κατασπαράξει το είναι του.
Επομένως χρέος μας είναι να συμβάλλουμε στην αλλαγή και στην ανοικοδόμηση και στην κατάκτηση της μελλοντικής κοινωνίας, όχι από δίψα για την κατάκτηση της εξουσίας, αλλά από πραγματική και ανιδιοτελή ανάγκη για ελευθερία, ισότητα και δικαιοσύνη. Όχι για την επιβολή μιας καινούριας τυραννίας. Αλλά για την αυτοπροστασία μιας κοινωνίας δικαίων από το μένος των αδίκων.
Ας αναλογιστούμε όμως. Τί είναι πιο βίαιο; Να ξεπαστρέψεις τις μεραρχίες του δηλωμένου εχθρού ή να προσπαθήσεις να καταπολεμήσεις όλους εκείνους τους μηχανισμούς που σε κρατάνε υπόδουλο στο απάνθρωπο σύστημα.
Να αντισταθείς στους βιαστές σου ή να εξαναγκαστείς στο βιασμό σου;
Κάθε μεγάλη αλλαγή έχει και το τίμημά της.
Πηγή: Περί της μή βίας στην Επιθυμητή Αλλαγή, στην Επανάσταση - RAMNOUSIA
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου