Επιτέλους, έγιανε το μάτι του πρωθυπουργού «μας» και μπόρεσε να πραγματοποιήσει το πολυθρύλητο ταξίδι στο Βερολίνο και το Παρίσι, για να συζητήσει «ενώπιος ενωπίω» πρώτα με την Μέρκελ και μετά με τον Ολάντ (είχε προηγηθεί η επίσκεψη Γιούνκερ στην Αθήνα και η συνάντηση Μέρκελ-Ολάντ στο Βερολίνο).
Ηταν ένα ταξίδι προπαγάνδας και όχι ουσίας. Ενα ταξίδι που είχε ως στόχο να δείξει ότι η συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου-Κουβέλη ακολουθεί τη σωστή τακτική, ότι παίρνει υπόψη της τους συσχετισμούς και τις τάσεις στο εσωτερικό της ΕΕ και της Ευρωζώνης και γι’ αυτό ο ελληνικός λαός θα πρέπει να σκύψει το κεφάλι και να υπομείνει ακόμη μεγαλύτερη βαρβαρότητα, με την ελπίδα ότι σε κάποιο απροσδιόριστο μέλλον θα του επιτρέψουν να πάρει κάποια μικρή ανάσα. Αλλωστε, ο πρωθυπουργός της Ελλάδας, μιλώντας με το γνωστό βλαχοδημαρχικό τρόπο του, είπε δημόσια ότι ο ελληνικός λαός κάνει ένα μακροβούτι και το μόνο που επιθυμεί είναι να του δώσουν τη δυνατότητα να πάρει μια ανάσα για να πάει πιο μακριά!
Αντωνάκη, όχι στα βαθιά, παιδί μου…
Σε δημόσιο εξευτελισμό ενώπιον γερμανών και ελλήνων δημοσιογράφων υπέβαλε η Μέρκελ τον Σαμαρά. Κι αυτός φυσικά τον υπέστη στωικά, σαν άτακτος μαθητής που δέχεται την τιμωρία από αυταρχικό δάσκαλο. H Mέρκελ συναντήθηκε με τον ομοιόβαθμό της μιας υποτίθεται ανεξάρτητης χώρας και του είπε δημόσια, χωρίς ίχνος διπλωματικού τακτ, ότι δεν έχει την παραμικρή εμπιστοσύνη στα λεγόμενά του, αλλά θα περιμένει την έκθεση της τρόικας, ενός τεχνικού οργάνου, για να πάρει τις αποφάσεις της.
«Τα λόγια έχουν ακουστεί και στο παρελθόν. Τώρα πρέπει να ακολουθήσουν οι πράξεις. Ελπίζω η νέα κυβέρνηση να κινηθεί προς αυτή την κατεύθυνση», δήλωσε η γερμανίδα καγκελάριος, συμπληρώνοντας πως «το να έχουμε πραγματικά τα στοιχεία στα χέρια μας, εννοώ και εννοούμε όλοι μας, να έχουμε τη θέση και την έκθεση της τρόικα»! Δηλαδή, όσα της είπε ο Σαμαράς δεν έχουν για τη Μέρκελ καμιά αξία, δεν αποτελούν «πραγματικά στοιχεία». Μόνο η έκθεση της τρόικας μετράει.
Κι ενώ τον έφτυσε κατάμουτρα και μάλιστα δημόσια και προκλητικά, ο Σαμαράς όχι μόνο δε διαμαρτυρήθηκε, αλλά υπερθεμάτισε κιόλας: «Ακούσατε εκείνα που σας είπε (η Μέρκελ). Από την πλευρά μας, θέλουμε να αναφέρουμε ότι η Ελλάδα θα μείνει συνεπής στις δεσμεύσεις της. Και θα εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της. Για την ακρίβεια αυτό ήδη συμβαίνει. Και έχω τη βεβαιότητα ότι η έκθεση της τρόικα θα σηματοδοτεί πως η νέα κυβέρνηση συνεργασίας στην Ελλάδα θα φέρει σύντομα αποτελέσματα».
Ο Σαμαράς, επιπρόσθετα, υποχρεώθηκε, μετά από ερώτηση γερμανού δημοσιογράφου, να διατυπώσει επί γερμανικού εδάφους το δικό του mea culpa. Οταν ρωτήθηκε για τη στάση του όταν ήταν στην αντιπολίτευση, απάντησε: «Πρώτα απ’ όλα κανένας δεν είναι αναμάρτητος», για να συμπληρώσει: «Θέλω να ξέρετε ότι το θέμα δεν είναι τι έκανα εγώ ή οποιοσδήποτε άλλος, χθες. Το θέμα είναι να είμαστε όλοι μαζί αποφασισμένοι σήμερα να φθάσουμε σε ένα πιο αισιόδοξο αύριο». Αποδείχτηκε έτσι, για μια ακόμη φορά, ότι ο αντιπολιτευτικός λόγος των αστικών κομμάτων είναι λόγος εξαπάτησης και καταδημαγώγησης του λαού. Χτες ήταν ο Σαμαράς που ρητόρευε «αντιμνημονιακά», σήμερα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ (θα μιλήσουμε για τη δική του στάση παρακάτω).
Στο Παρίσι το κλίμα ήταν περισσότερο ευγενικό. Μπορεί η γαλατική αβρότητα να διαφέρει από την τευτονική ψυχρότητα, όμως επί της ουσίας πρόκειται για διαφορετικές εκφράσεις της ίδιας ιμπεριαλιστικής πολιτικής. «Περιμένουμε την έκθεση της τρόικας, τότε η Ευρώπη θα πρέπει να κάνει αυτό που οφείλει», δήλωσε με νόημα ο Ολάντ. Είπε το ίδιο πράγμα με τακτ και όχι με τη χοντροκοπιά της Μέρκελ. Αλλωστε, Μέρκελ και Ολάντ είχαν συναντηθεί μια μέρα πριν το ταξίδι του Σαμαρά και είχαν στείλει το μήνυμά τους. Μάλιστα, όταν ελληνίδα δημοσιογράφος δοκίμασε ν’ αμφισβητήσει την ενιαία στάση του γερμανογαλλικού άξονα, η Μέρκελ απάντησε σαδιστικά παρουσία του Σαμαρά: «Ο κ. Σαμαράς θα επισκεφθεί αύριο τον κ. Ολάντ και χωρίς αμφιβολία θα μπορέσει να φθάσει και σ’ ένα προσωπικό συμπέρασμα, αν έχουμε την ίδια οπτική ή όχι, σε σχέση με το θέμα της Ελλάδος. Πάντως, οι συζητήσεις που κάναμε χθες ήταν της θέσης ή της άποψης ότι, πρώτον, θέλουμε η Ελλάδα να μείνει στην ευρωζώνη, αλλά ταυτόχρονα είπαμε ότι αυτό που πρέπει να συμπεριληφθεί μέσα σε αυτό το σχήμα, είναι ότι θα πρέπει να καλυφθούν όλες οι υποχρεώσεις και όλες οι απαιτήσεις. Και είπαμε ότι τόσο η Γερμανία, όσο και η Γαλλία, όσο μπορούμε, σ’ αυτό το πλαίσιο προσπάθειας της Ελλάδας να υλοποιήσει τις απαιτήσεις που έχουν εμφανισθεί, θα την βοηθήσουμε ιδιαίτερα».
Οντως, πηγαίνοντας στο Παρίσι ο Σαμαράς είχε την ευκαιρία να ακούσει και από τον Ολάντ, ότι Γαλλία και Γερμανία ταυτίζονται στο συγκεκριμένο ζήτημα. Το είχε ακούσει, ελάχιστες μέρες πριν, και από τον άλλο μεγάλο… φιλέλληνα, τον Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, ο οποίος δε δίστασε να διατυπώσει δημόσια, από ελληνικού εδάφους, έναν κυνικό εκβιασμό: «Θα έλεγα ότι αυτή είναι μία τελευταία ευκαιρία που έχει να κάνει με την Ελλάδα και ότι ουσιαστικά το παιχνίδι είναι στα χέρια της. Και αυτό θα πρέπει να το γνωρίζουν και οι πολίτες. Να γνωρίζουν, επίσης, οι πολίτες ότι ο πρωθυπουργός έχει κατανοήσει πλήρως τη σοβαρότητα της κατάστασης. Στο σταυροδρόμι που βρισκόμαστε, δεν θα ήθελα να αναφερθώ σε ένα τρίτο πακέτο, γιατί η τρόικα είναι επικεφαλής σε ό,τι αφορά την εξέταση της υλοποίησης των μέτρων, σε ό,τι αφορά πρώτο και δεύτερο πακέτο. Αρα, λοιπόν, αφού λάβουμε τα αποτελέσματα και τα πορίσματα της τρόικας, θα μπορέσουμε να το δούμε. Δεν συνηγορώ υπέρ ενός τρίτου προγράμματος, ενός τρίτου πακέτου για την Ελλάδα».
Γιατί ο Σαμαράς υποβλήθηκε σ’ αυτόν τον δημόσιο εξευτελισμό; Ηξερε τι θα συναντήσει στο Βερολίνο και το Παρίσι. Ηξερε ότι η εικόνα του στην Ελλάδα θα στραπατσαριστεί. Και όμως, επέλεξε να πάει. Το έκανε γιατί ο δικός του προσωπικός εξευτελισμός ήταν απαραίτητος για να ενισχυθεί ο εκβιασμός πάνω στον ελληνικό λαό, ώστε να σκύψει το κεφάλι και να αποδεχτεί τα νέα πακέτα αντιλαϊκών και αντεργατικών μέτρων, το βάθεμα της «κινεζοποίησης». Επρεπε να σταλεί από παντού (Βερολίνο, Παρίσι, Βρυξέλλες) το ίδιο μήνυμα: «Αυτή είναι η τελευταία ευκαιρία. Θα κάνετε ό,τι λέει η τρόικα και εμείς αργότερα θα δούμε αν χρειαστεί ν’ αλλάξει κάτι στο Μνημόνιο».
Η κωμωδία «Αλέξιος ο μικρός»
Αν ζούσε σήμερα ο Σέξπιρ, θα έγραφε μια κωμωδία (για τραγωδία ούτε λόγος) με τίτλο «Αλέξιος ο μικρός». Σ’ αυτή –κατ’ αναλογία με το «Και συ, Βρούτε;», που ψελλίζει ο Ιούλιος Καίσαρ καθώς σφαδάζει από τις μαχαιριές των συνωμοτών της δημοκρατικής παράταξης, μεταξύ των οποίων και ο αγαπημένος του Βρούτος– θα περιλάμβανε την ατάκα: «Και συ, Φρανσουά;». Πρωταγωνιστής της κωμωδίας θα ήταν, φυσικά, ο Αλέξης Τσίπρας, περιστοιχιζόμενος από τα μεγαλοστελέχη του ΣΥΡΙΖΑ σε ρόλους πατρικίων. Αυτοί δεν ήταν που μιλούσαν εκστασιασμένοι για τον «νέο άνεμο» που πνέει στην Ευρώπη μετά την εκλογική νίκη του Φρανσουά Ολάντ; Αυτοί δεν ήταν που μιλούσαν για τις τεράστιες δυνατότητες που ανοίγονται; Αυτοί δεν εξέδιδαν πανηγυρικές ανακοινώσεις για το «μέτωπο του Νότου», που οδήγησε σε «ήττα της Μέρκελ» στη σύνοδο κορυφής της 28ης-29ης Ιούνη;
Το πράγμα, βέβαια, δεν είναι και τόσο για γέλια. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αναλάβει εργολαβικά τη διαχείριση της λαϊκής οργής και την καλλιέργεια της ευρωλαγνείας. Τώρα που ο Κουβέλης μπήκε στη συγκυβέρνηση, το βάρος πέφτει αποκλειστικά στις συριζικές πλάτες. Οι παλιές κορόνες για «άμεση καταγγελία του Μνημονίου και των εφαρμοστικών του νόμων» έχουν πάει περίπατο. Η κριτική στην κυβέρνηση ασκείται πλέον από θέσεις «επαναδιαπραγμάτευσης». Σε ανακοίνωσή του μετά τη συνάντηση Μέρκελ-Σαμαρά, ο ΣΥΡΙΖΑ κατήγγειλε τον Σαμαρά διότι «μάταια ο ελληνικός λαός περίμενε να ακούσει κάτι που να θυμίζει την έννοια της επαναδιαπραγμάτευσης από τα χείλη του». Και τι περιεχόμενο θα έπρεπε να έχει η επαναδιαπραγμάτευση; Μη φανταστείτε τίποτα… μαξιμαλιστικές θέσεις σαν αυτές που διατυπώνονταν προεκλογικά. «Η θρυλούμενη επιμήκυνση και επαναδιαπραγμάτευση πνίγηκαν στα "κύματα συμπάθειας" της κ. Μέρκελ προς τον "δοκιμαζόμενο" ελληνικό λαό, αλλά και την αναμονή της έκθεσης της τρόικας», σημείωσε στην ίδια ανακοίνωση ο ΣΥΡΙΖΑ.
Μια επιμηκυνσούλα και θα ‘μασταν ευχαριστημένοι, είναι σήμερα η θέση που εμμέσως πλην σαφώς διατυπώνει ο ΣΥΡΙΖΑ. Μάλιστα, ο ευρωβουλευτής του Ν. Χουντής το διατύπωσε πιο καθαρά, σε ερώτηση που υπέβαλε προς την Κομισιόν: «Κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου και του δημόσιου διαλόγου που πραγματοποιήθηκε στην Ελλάδα, αναδείχτηκε, σχεδόν από όλα τα κόμματα, η ανάγκη για επαναδιαπραγμάτευση ορισμένων αποφάσεων που είχαν ληφθεί στο παρελθόν στα πλαίσια του μνημονίου. Στο πλαίσιο αυτό, εκτιμήθηκε ότι ήταν αναγκαία η χρονική επέκταση του χρονοδιαγράμματος επίτευξης της "επιθυμητής" δημοσιονομικής προσαρμογής. Ερωτάται η Επιτροπή: Με δεδομένα τα ανωτέρω, πώς σχολιάζει το αίτημα χρονικής επιμήκυνσης για επίτευξη των στόχων δημοσιονομικής προσαρμογής; Ποιο είναι το κόστος μιας τέτοιας επιμήκυνσης;».
Επειδή όλοι χανόμαστε στους μαιάνδρους των συριζικών τοποθετήσεων, δηλώσεων και αντιδηλώσεων, με αποτέλεσμα να χάνουμε το μπούσουλα και να μη βγάζουμε άκρη για το τι λένε κάθε φορά, υπενθυμίζουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ προεκλογικά απέρριπτε την «επαναδιαπραγμάτευση», ενώ μετεκλογικά κατήγγειλε τη συγκυβέρνηση ότι περιορίζει την «επαναδιαπραγμάτευση» στην επιμήκυνση του χρόνου εφαρμογής του Μνημόνιου. Τώρα, δειλά-δειλά, εμφανίζει την «επιμήκυνση» ως δική του βασική διεκδίκηση!
Πολιτική αλλαγή
Κάθε μέρα που περνά γίνεται πιο φανερό ότι στην Ελλάδα απαιτείται πολιτική αλλαγή. Οχι αλλαγή κυβέρνησης, που θα διαχειριστεί την ίδια βαρβαρότητα, αλλά πολιτική αλλαγή που θα βάλει τα θεμέλια για το τσάκισμα της βαρβαρότητας.
Οσο η εργατική τάξη, τα εργαζόμενα μικροαστικά στρώματα, η νεολαία κινούνται γύρω από τον αστερισμό των αστικών κοινοβουλευτικών κομμάτων, χαρίζοντας την εμπιστοσύνη τους πότε στο ένα και πότε στο άλλο, η βαρβαρότητα θα διαιωνίζεται και η «κινεζοποίηση» θα βαθαίνει. Εχουμε ανάγκη από μια γνήσια εργατική πολιτική οργάνωση, η οποία θα λειτουργήσει στον αντίποδα του συνόλου της αστικής πολιτικής, σε καθολική ρήξη μαζί της. Οσο μια τέτοια διαδικασία καθυστερεί, ο ελληνικός λαός θα θυμίζει έναν συλλογικό Σίσυφο που νομίζει πως φτάνει στο τέρμα του μαρτύριου αλλά αυτό ξεκινά από την αρχή.
ΥΓ1: Περιττεύει να σημειώσουμε ότι και οι τρεις εταίροι της συγκυβέρνησης είναι ενωμένοι σ’ ένα σώμα, μια ψυχή. Δεν ξέρουμε πόσοι αφελείς έχουν απομείνει για να χαύουν δηλώσεις σαν αυτή που έκανε ο Κουβέλης, μιλώντας στις 22 Αυγούστου στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του κόμματός του: «Θα κάνουμε οτιδήποτε για να προωθηθεί το κυβερνητικό έργο με την κοινωνία "όρθια". Στόχος είναι η παραμονή της χώρας στο ευρώ με το μικρότερο δυνατό κόστος».––
ΥΓ2: Μια μέρα πριν ο Σαμαράς πάρει το αεροπλάνο για το Βερολίνο, ο υπουργός Οικονομικών Γ. Στουρνάρας υπέγραψε τη συμφωνία κουκουλώματος του σκανδάλου Siemens, εφαρμόζοντας σχετική εξουσιοδότηση που του παρείχε ο νόμος της συγκυβέρνησης Παπαδήμου. Oπως συνέβαινε πάντοτε στην Ιστορία με τους υποτελείς, κάθε φορά που επισκέπτονταν την έδρα του επικυρίαρχου, του σουλτάνου ή του αποικιοκράτη, έπρεπε να κουβαλούν και κάποια δώρα. (Για το περιεχόμενο αυτής της συμφωνίας δείτε εδώ).
Πηγή: ΚΟΝΤΡΑ
http://www.eksegersi.gr/article.php?article_id=17478&pos=4&cat_id=48
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου