Αναδημοσιεύω το ενδιαφέρον εισαγωγικό σημείωμα της έκδοσης “Πως η ιδεολογία της μη-βίας προστατεύει το Κράτος” του Αμερικάνου αναρχικού Peter Gelderloos, που μεταφράστηκε στα ελληνικά πριν από λίγο καιρό. Διατίθεται με συμβολικό αντίτιμο και εκδόθηκε από την εκδοτική κολλεκτίβα Rotta. Μπορεί να το βρει κανείς στονΚατειλημμένο Κοινωνικό Χώρο Κ*ΒΟΞ, στη πλατεία Εξαρχείων, όπως και σε άλλα ελευθεριακά στέκια και καταλήψεις.
***
Εισαγωγικό σημείωμα στην ελληνική έκδοση
Ο Peter Gelderloos έγραψε αυτό το βιβλίο σε μια προσπάθεια να σπάσει το μονοπώλιο της άποψης των πασιφιστών, οι οποίοι ηγεμονεύουν ιδεολογικά το αμερικανικό αναρχικό κίνημα, όσον αφορά το ζήτημα της πολιτικής βίας. Μια ηγεμονία που εκφράζεται με αποκλεισμό από τα κινηματικά μέσα των κριτικών της μη-βιας, όπως επίσης και με την απομόνωση των πιο μαχητικών ακτιβιστών σε διαδηλώσεις.Ακόμα και την παράδοση τους στην αστυνομία μέσω της γνωστής περιφρούρησης, που κοιτά πάντοτε προς το εσωτερικό και η οποία στις Η.Π.Α. έχει το όνομα Peace Marshalls. Όποια ειρωνεία για κάποιον ο οποίος λέει ότι είναι ειρηνιστής να χρησιμοποιεί το επίθετο marshall(σερίφης) για να διατηρήσει την ειρήνη, δηλώνοντας υπόρρητα και ασυνείδητα(;) ότι η “ειρήνη” χρειάζεται αστυνομία για να διατηρηθεί, δλδ κάποιο είδος εξωτερικής επιβολής και βίας, δλδ Κράτος.
Τι σημαίνει όμως το να θες να διατηρήσεις την ειρήνη σήμερα; Σημαίνει καταρχάς ότι η σημερινή συνθήκη της μισθωτής σκλαβιάς και της πολιτικής καταπίεσης και όλων όσα αυτή συνεπάγεται, δλδ φτώχεια, ρατσισμό, αλλοτρίωση, αποκλεισμό, περιβαλλοντική καταστροφή, κρατική βία και τρομοκρατία κ.τ.λ., δεν αναγνωρίζεται ως πόλεμος και βία, αλλά ως ειρήνη και ελευθερία. Σημαίνει ότι ο καθημερινός φασισμός που βιώνουν οι ομοφυλόφιλοι-ες, τα παιδιά, οι γυναίκες, οι ανάπηροι, οι μετανάστες κ.ο.κ., δεν είναι πόλεμος αλλά ειρήνη. Σημαίνει ότι οι παρακολουθήσεις, το στήσιμο σκευωριών, οι ξυλοδαρμοί, οι παρενοχλήσεις, οι δίκες, οι καταδίκες, ακόμα και οι δολοφονίες πολιτικά διαφωνούντων δεν είναι βία, αλλά διάλογος. Αλλιώς για ποιο λόγο θα ήθελαν να διατηρήσουν μια τέτοια κατάσταση; Κατά συνέπεια λοιπόν, ο πασιφισμός είναι de facto βαθιά συντηρητικός και φαίνεται επίσης ότι και για αυτόν όλες οι ζωές δεν μετράνε το ίδιο, μόνο που αρνείται να το παραδεχτεί, γιατί τότε θα ταυτιζόταν με τον διακηρυγμένο λόγο εχθρό του, οπότε πάει περίπατο η ηθική ανωτερότητα που διεκδικεί σε σχέση με τους αμφισβητίες που δεν αποκλείουν τη βία ως μέσο αγώνα και ανατροπής.
Μιλάνε οι πασιφιστές για τον φαύλο κύκλο της βίας και ότι η βία γεννά βία. Σύμφωνοι, αλλά αυτό δεν ισχύει για την κρατική βία; Αν ισχύει, τότε γιατί η κατηγορία που απευθύνουν σε αγωνιστές που συγκρούονται π.χ. με την αστυνομία ότι <<με τη βία που ασκούν δικαιολογούν τη καταστολή>> δεν απευθύνεται ποτέ στο κράτος, στα αφεντικά και στα όργανα τους ότι με τη <<βία που ασκούν δικαιολογούν την αντιβία>>; Πολύ απλά, διότι τότε θα ήταν αναγκασμένοι να δικαιολογήσουν ηθικά τη βίαιη αντίσταση. Γι’ αυτό προτιμούν να υπονοούν ή και να βαφτίζουν φανερά ως πρωτογενή βία, αυτή των αντιστεκόμενων και όχι του κράτους και να μιλάνε για <<θύλακες βίας που πυροδοτούν εντάσεις τόσο εντός του κρατικού κατασταλτικού μηχανισμού όσο και στην κοινωνία>> όπως ο Μ. Μαραγκάκης(Η πολιτική βία είναι πάντα φασιστική, εκδ. Διάπυρον, σελ.33).
Θύτες και θύματα εξισώνονται. Τελικά μπορεί στην άμεση άσκηση βίας, ο <<πασιφιστής>> να μην μοιάζει στον κρατικό εχθρό του, αλλά στην υποκρισία είναι ίδιοι και χειρότεροι.
Κάνουν τάχα πως δεν καταλαβαίνουν ότι, για όποιον θέλει να αποφύγει μια βίαιη κατάσταση, θεωρητικά δύο επιλογές υπάρχουν. Ή φεύγει από το πεδίο δράσης της βίας ή ασκεί αποτελεσματικότερη βία πάνω της για να την εξουδετερώσει. Είναι σαφές ότι στην πράξη η πρώτη επιλογή δεν υπάρχει σε έναν πλανήτη που είναι αποικιοποιημένος από το Κράτος και το Κεφάλαιο, αλλιώς ξέρανε όλοι να το παίζουν υπεράνω, αγνοί και αμόλυντοι. Η άσκηση και βίας λοιπόν ενάντια σε κάθε είδους κυριαρχία είναι αναγκαιότητα και όχι επιλογή. Βέβαια για να το καταλάβεις αυτό, προϋπόθεση είναι να βιώνεις ως βία το υπάρχον και να μην προσποιείσαι ότι όψεις της πραγματικότητας δεν υπάρχουν, επειδή δε χωράνε στο ιδεολογικό σου καλούπι ή όταν δε μπορείς να αρνηθείς την ύπαρξη τους να συμπεριφέρεσαι ως ιησουίτης και να βαφτίζεις το ψάρι κρέας.
15 Ιουνίου. Γενική Απεργία. Σύνταγμα: Φασίστες επιτίθενται μαζί με αγανακτισμένους που τσίμπησαν στο “ασφαλίτες,προβοκάτορες” σε μπλόκ αναρχικών … φυσικά τρέπονται σε φυγή μετά από λίγο.
Ο Bill Meyers σε ένα κείμενο του λέει ότι <<Η αποτυχία να αντιπαρατεθείς στη βία ενθαρρύνει ή επιτρέπει τη βία και η αποτελεσματικότητα της αντιπαράθεσης συσχετίζεται άμεσα με το επίπεδο αποθάρρυνσης της βίας.>> Αν δεν ισχύει αυτό, τότε θα πρέπει να μας εξηγήσουν κάποιοι από τους εν Ελλάδι πασιφιστές, γιατί <<δε μπορεί να κερδηθεί ο πόλεμος στο Αφγανιστάν;>>(Αλέκος Γεωργόπουλος, Η πολιτική βία είναι πάντοτε φασιστική, σελ.55) όπως επίσης και ποιος ο ρόλος των <<ειρηνοποιών>> στις ειρηνικές συγκεντρώσεις των <<αγανακτισμένων>> στη πλατεία Συντάγματος; Αυτή ακριβώς δεν ήταν η λειτουργία τους; Η αποθάρρυνση μέσω του αριθμού, της οργάνωσης τους και μιας αιωρούμενης απειλής βίας ή βίαιης απομάκρυνσης όλων όσων επιθυμούσαν να εκφράσουν την αγανάκτηση τους και με συγκρούσεις; Τι άλλο ήταν η επίθεση που δέχτηκαν οι αναρχικοί την ημέρα της γενικής απεργίας της 15ης Ιουνίου, όταν φασίστες και <<ειρηνοποιοί>> ουρλιάζοντας <<ασφαλίτες,προβοκάτορες>> προσπάθησαν να δημιουργήσουν ρεύμα <<αγανακτισμένων>> ενάντια στους απεργούς αναρχικούς και επιτέθηκαν με κάθε είδους βία, προκειμένου να τους δείρουν, να τους διώξουν και να τους αποκλείσουν από τη Πλατεία Συντάγματος; Γιατί δεν βγήκε κανένας πασιφιστής να μιλήσει ενάντια στους <<ειρηνοποιούς>>; Δύο μέτρα και δύο σταθμά όπως πάντα. Το γεγονός ότι τα μούτρα των φασιστών σπάστηκαν όπως έπρεπε και δεν ξαναυπήρξε παρόμοια προσπάθεια, αποδεικνύει στους πραγματικούς προβοκάτορες, <<ειρηνικούς>> και <<βίαιους>> την αλήθεια της προαναφερόμενης φράσης τους Meyers.
Ένα άλλο αγαπημένο επιχείρημα των πασιφιστών, αλλά ακόμα και των ίδιων των συντηρητικών, δεξιών και αριστερών, ενάντια στη βία των επαναστατών είναι ότι αυτή <<ξυπνά συντηρητικά αντανακλαστικά της κοινωνίας>>. Κατ’ αρχήν και μόνο ότι μιλάει για το όλον της κοινωνίας είναι λάθος, γιατί κοινωνία είναι και αυτοί που αντιστέκονται με βία απέναντι στη βία του κράτους. Κατά δεύτερον, για να ξυπνήσουν τα συντηρητικά αντανακλαστικά της κοινωνίας, θα πει ότι αυτά υπήρχαν και πριν τη βία, αλλά κάπου κοιμόντουσαν. όπως κοιμάται και η αυτοκριτική των πασιφιστών, όπως πολύ σωστά λέει ο Gelderloos. Αλλά όπως οι άνθρωποι, έτσι και τα αντανακλαστικά τους για να κοιμούνται ήσυχα και για τόσον καιρό, πάει να πει ότι ήταν ικανοποιημένα με την προ της εκδήλωσης της βίας περίοδο. Γιατί όμως εξεγείρονται ξαφνικά τα συντηρητικά αντανακλαστικά της κοινωνίας; Η προφανής απάντηση είναι, γιατί θεωρούν ότι δέχονται επίθεση τα ίδια. Τι είναι όμως αυτό που δέχεται στην πραγματικότητα επίθεση; Όσον αφορά τον Ελλαδικό χώρο κυρίως τράπεζες, αστυνομία, εφορίες, πολιτικά γραφεία, μεγάλες καπιταλιστικές εταιρείες. Είναι προφανές λοιπόν ότι τα συντηρητικά αντανακλαστικά είναι το δίδυμο αδερφάκι όλων των θεσμών εκμετάλλευσης και καταπίεσης και πράγματι δεν μπορείς να χτυπήσεις το ένα χωρίς να πονέσει το άλλο. Σκοπός μιας επαναστατικής πολιτικής πέρα από το να καλλιεργεί τα δικά της αντανακλαστικά, είναι να αντιπαρατίθεται στα συντηρητικά αντανακλαστικά κάποιωνκοινωνικών κομματιών και όχι να τα νανουρίζει. Αυτό είναι δουλειά της αστυνομίας. Άσε που εκτός από τα συντηρητικά αντανακλαστικά ενός κοινωνικού κομματιού ξυπνά και τα επαναστατικά αντανακλαστικά ενός άλλου με αποτέλεσμα όπως λέει και ο Άκης Γαβριηλίδης στο άρθρο του (Οι καθηγητές του Τίποτα. Η αντιεξέγερση ως πολιτική επιστήμη) : <<να εκδηλωθούν πολιτικές επιθυμίες οι οποίες δεν είναι πλέον δυνατό να ενοποιηθούν και να χωρέσουν στο ίδιο συμβολικό σχήμα, σε ένα <<μείγμα πολιτικής>> που υποτίθεται ότι τους εξυπηρετεί όλους>>, καθιστώντας εμφανή τον κοινωνικό πόλεμο που μαίνεται κάτω από την ταμπέλα…. της καλύτερης δημοκρατίας που είχαμε ποτέ….. Κάθε νόμισμα έχει δύο όψεις…
Λένε οι πασιφιστές ότι δε μπορείς να φτιάξεις μια μη βίαιη κοινωνία με βίαια μέσα, δλδ το γνωστό και ορθότατο επιχείρημα της συνάφειας των μέσων και των σκοπών. Κανένας λογικά σκεπτόμενος και με αγνά κίνητρα άνθρωπος, δε μπορεί να διαφωνήσει. Μήπως όμως είπε ποτέ κανένας από τους μη πασιφιστές ακτιβιστές του αναρχικού κινήματος το αντίθετο; Κανένας που πετάει πέτρα ή μολότωφ ή κάνει σαμποτάζ ή ασκεί οποιαδήποτε άλλη μορφή αντιβίας δεν είπε ότι τη στιγμή που το κάνει αυτό, φτιάχνει αυτομάτως τον καινούργιο μη βίαιο κόσμο που επιθυμεί. Είπε απλά ότι αντιστέκεται και αγωνίζεται ενάντια στον παλιό βίαιο κόσμο. Είναι άλλο πράγμα η καταστροφή του παλιού και άλλο πράγμα η δημιουργία του καινούργιου κόσμου, άλλο πράγμα η απελευθέρωση και άλλο η ελευθερία και δεν υπάρχει επανάσταση που να μην έχει αυτό το διπλό καθήκον. Μια βίαιη κοινωνία δε παράγεται αυτόματα ως αποτέλεσμα της βίας που ασκήθηκε ενάντια στην παλιά εξουσία, αλλά κυρίως ως αποτέλεσμα των ιεραρχιών που ενσωματώνει η ίδια στο εσωτερικό της. Αντίθετα μια κοινωνία που βασίζεται στην οικονομική εκμετάλλευση και την ιεραρχία παράγει βία πρώτα από όλα στο εσωτερικό της, έμμεση και άμεση, όπως φαίνεται και από την ιστορία των ανθρώπινων κοινωνιών μέχρι σήμερα.
Όλα αυτά τα επιχειρήματα των πασιφιστών και ακόμα περισσότερα ο Gelderloos τα καταρρίπτει ένα προς ένα στο παρόν βιβλίο. Θα ήταν εξαιρετικά χρήσιμο να παρατηρήσουμε τις ομοιότητες και τις διαφορές της πασιφιστικής ρητορικής στην Ελλάδα από αυτή της Αμερικής, όπως και τον τρόπο με τον οποίο πραγματώνονται οι εκδηλώσεις της, ειδικά μετά την περίοδο των Αγανακτισμένων και να βγάλουμε τα συμπεράσματα μας σχετικά με το ποιόν, τις προθέσεις και την αγνότητα των αυτοαποκαλούμενων πασιφιστών. Φυσικά το ίδιο ισχύει και για τη φρασεολογία του Gelderloos. Όλα τα επιχειρήματα του δεν έχουν κυριολεκτικά πεδίο εφαρμογής στην ελληνική κοινωνία με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, π.χ. λευκή ανωτερότητα, μαύροι, αλλά αν στη θέση των μαύρων βάλουμε π.χ. τους μετανάστες, τότε βλέπουμε ότι παρόλο που εκδηλώνονται αυτά τα φαινόμενα με διαφορετικές μορφές σε διαφορετικούς τόπους, η λογική τους είναι η ίδια, δλδ, εδώ δεν είναι ανωτερότητα των λευκών απέναντι στους μαύρους, είναι ανωτερότητα των Ελλήνων απέναντι στους μετανάστες και πάει λέγοντας.
Ας κάνουμε λοιπόν τις απαραίτητες συγκρίσεις και ας δούμε τις προφανείς αναλογίες γιανα μπορέσουμε να κατανοήσουμε καλύτερα τα επιχειρήματα του Gelderloos. Αν το κάνουμε αυτό τότε μπορούμε να καταλάβουμε πως μπορεί κάποιος <<πασιφιστής>> να λέει ότι <<το Κράτος δε μπορεί να υπάρξει χωρίς τη Βία και η Βία χωρίς το Κράτος. Κάθε κρατική οργάνωση στηρίζεται στη βία, γιατί κάθε νέα κρατική οργάνωση προέρχεται μέσα από μια βίαιη ανατροπή>>, όντας μέλος της εκτελεστικής γραμματείας και εκπρόσωπος τύπου των Οικολόγων Πράσινων (sic), ενός κόμματος που συμμετέχει στις εκλογές για την διακυβέρνηση του… Κράτους, που έχει ευρωβουλευτές και είναι και αδελφό κόμμα με τους Πράσινους της Γερμανίας που ως γνήσιοι ειρηνιστές…βομβάρδισαν τη Σερβία.(Ελεάννα Ιωαννίδου, Ούτε γκρεμίζεται, ούτε χτίζεται..Η πολιτική βία είναι πάντοτε φασιστική, εκδ. Διάπυρον). Η επίσης πως μπορεί κάποιος να λέει ότι δεν υπάρχει <<καμιά ανοχή χωρίς συνενοχή>>(Παναγιώτης Δημητράς, Η πολιτική βία είναι πάντοτε φασιστική, εκδ.Διάπυρον) και ότι <<όσοι σιωπούμε απέναντι σε τούτη τη πολιτική βία…. είμαστε αδιαβάθμητοι συνένοχοι>>(Θανάσης Τριαρίδης, Η πολιτική βία είναι πάντοτε φασιστική, εκδ. Διάπυρον) και να διαμαρτύρεται για τους Δίδυμους Πύργους, για το μετρό της Μαδρίτης, για τους καμικάζι αυτοκτονίας στο Ισραήλ, το Ιράκ και το Αφγανιστάν, για τον Μπρέιβικ στη Νορβηγία, για τα Καλάβρυτα, το Δίστομο και τώρα τελευταία για την δήθεν ή και πραγματικά μηδενιστική βία στην Ελλάδα.
Τι διαφορετικό κάνανε όλοι αυτοί οι παραπάνω πέρα από το να εφαρμόσουν στην πράξη τη συλλογιστική των προαναφερόμενων <<πασιφιστών>>, ότι <<όλοι είμαστε αδιαβάθμητοι ένοχοι…διαφόρων διαβαθμίσεων νενοναζί.. ότι η ανοχή είναι συμμετοχή κ.τ.λ.>>;
Περιττό να γίνει μνεία στο ποιοι ιστορικά έλεγαν είχαν τη λογική της συλλογικής ευθύνης, για κάτι που δεν αποφασίστηκε και δεν πραγματώθηκε συλλογικά. Μάλλον θα έπρεπε να πάνε μάρτυρες υπεράσπισης των Ναζί στη δίκη που γίνεται για τη Σφαγή του Διστόμου, όσοι υιοθετούν αυτές τις λογικές. Αυτοί οι αφορισμοί ρίχνουν τον πασιφισμό στο επίπεδο μιας <<αποφατικής θεολογίας>> ή μήπως ποτέ αυτός δεν ήταν τίποτα άλλο; Αλλά αυτά είναι μια άλλη ιστορία.. Ας βάλουν καλά στο μυαλό τους όμως όλοι αυτοί, ότι εκεί που τα όρια μεταξύ αθώου και ενόχου δεν υφίστανται, όλοι είναι στόχος για αυτόν που είναι η θεωρεί τον εαυτό του θύμα.. Και ότι ο <<πασιφισμός>> αυτού του τύπου καταντάει πασιφ(ασ)ισμός. Απλά είναι η δειλή όψη του ολοκληρωτικού νομίσματος που βάζει τους άλλους να κάνουν τις βρώμικες δουλειές…για αυτό και τρέχει και στα δικαστήρια προκειμένου να τιμωρήσει τους ρατσιστές Ο.Υ.Καδες που φωνάζουν ρατσιστικά συνθήματα στις παρελάσεις ή ζητά από το Κράτος να κλείσει τα γραφεία των ναζιστών. Αλλά δεν θα μπορούσε να είναι και αλλιώς για τους υποκριτές οπαδούς της κρατικής δικαστικής(και όχι μόνο) βίας των νόμων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου