Θα περιμένουμε το σφαγείο ή θα βγούμε στο δρόμο του αγώνα;

του Δημήτρη Σταμούλη

Στο μαρτύριο της σταγόνας συνεχίζουν να υποβάλουν τον ελληνικό λαό η κυβέρνηση Τσίπρα και το «μαύρο μπλοκ» ΕΕ-ΔΝΤ-κεφαλαίου, με την περιβόητη «διαπραγμάτευση» για τη δεύτερη αξιολόγηση και τις υποτιθέμενες μεταξύ τους «κόντρες». Η συμφωνία κυβέρνησης-θεσμών για πρωτογενή πλεονάσματα 1,75% του ΑΕΠ για το 2017 και 3,5% από το 2018 (περίπου 7 δισ. ευρώ κάθε χρόνο) για μεσοπρόθεσμο διάστημα, επιβεβαιώνει πως όλα έχουν δρομολογηθεί για την επιβολή ενός νέου μνημονίου.

Ποιος μπορεί πλέον να καταπιεί το παραμύθι της κυβέρνησης για «ούτε 1 ευρώ επιπλέον λιτότητα», όταν μόνο από τη δραματική μείωση του αφορολόγητου, που όπως όλα δείχνουν θα κλείσει στα 5.900 ευρώ, κάθε εργάτης με το κατώτερο βασικό θα χάσει περίπου 500 ευρώ το χρόνο; Όταν φόρο θα πληρώνει ακόμα και μισθωτός με 500 ευρώ; Όταν καταργούν την προσωπική διαφορά στις συντάξεις, πετσοκόβοντας τις συντάξεις άνω των 700 ευρώ κατά 30%; Οι «μάχες» του Τσακαλώτου και της Αχτσιόγλου με τους δανειστές είναι για το θεαθήναι. Οι θεατρινισμοί του υπουργού Οικονομίας για το ραντεβουδάκι με τη Σκάρλετ Γιόχανσον μόνο στο διαγωνισμό για τα …χρυσά βατόμουρα θα έκαναν καριέρα, κι όχι στον άνεργο ή τον απλήρωτο συμβασιούχο.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ παριστάνει ότι δήθεν διαπραγματεύεται και να δώσει την εντύπωση ότι ο λαός μπορεί να περιμένει κάτι θετικό. Όμως τίποτα θετικό δεν υπάρχει για το λαό στη διαπραγμάτευση αυτή. Διότι όλα τα στηρίγματα της αστικής εξουσίας στην Ελλάδα θέλουν τη συμφωνία. Και ο Μητσοτάκης που δίνει γη και ύδωρ για να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη, υιοθετώντας τη γραμμή των πλεονασμάτων, των απολύσεων στο Δημόσιο και των ιδιωτικοποιήσεων. Και οι πολιτικές «τσόντες» τύπου Λεβέντη που θέλουν «συμφωνία 180 βουλευτών» για το πέρασμα των μέτρων. Και το κεφάλαιο που ζητά ομαδικές απολύσεις, μείωση φόρων μόνο για την πάρτη του, και μισθούς Βουλγαρίας. Από την άλλη, το κυβερνητικό σενάριο περί «αντίμετρων» κατέληξε πολύ σύντομα στον κάλαθο των αχρήστων από τον ίδιο τον Ντάισελμπλουμ, που λίγες μέρες πριν καταλήξει κι αυτός στα πολιτικά …απορρίμματα, ξεκαθάρισε ότι τα όποια ψίχουλα θα δοθούν μετά το 2019 και εφόσον πιαστεί ο στόχος για πλεόνασμα 3,5%.
Το τοπίο λοιπόν δεν είναι θολό, αλλά ξεκάθαρο. Όλοι αυτοί, εναντίον των εργαζόμενων σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, των συνταξιούχων, των ανέργων, της νεολαίας, των αυτοαπασχολούμενων. Ο ελληνικός λαός ή θα παρακολουθεί τα ταξιδάκια των υπουργών και τους «δραματικούς συμβιβασμούς» τους, ενώ όλα έχουν συμφωνηθεί, και θα εμπεδώνει την απογοήτευση και τη στωική αποδοχή του ρόλου του προβάτου επί σφαγή ή θα ξεσηκωθεί και θα τους σαρώσει.

Η ελπίδα για ανακοπή και ανατροπή αυτής της πορείας προς τον κοινωνικό μεσαίωνα δεν μπορεί να ανατεθεί στην αστικοποιημένη και υποταγμένη συνδικαλιστική γραφειοκρατία των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΥ. Ο Παναγόπουλος σφυρίζει αδιάφορα αρνούμενος να οργανώσει την παραμικρή αντίσταση, ενώ μετά τις επαφές με το ΔΝΤ, από αύριο ξεκινά διαπραγματεύσεις με τους εργοδότες για άλλη μια σύμβαση εξαθλίωσης. Η ΑΔΕΔΥ, με την συμφωνία ΔΑΚΕ, ΠΑΣΚ και ΣΥΡΙΖΑ, παραμένει στην απραξία και τη συμβολική διαμαρτυρία και αρνείται να οργανώσει τον αγώνα, διευκολύνοντας τις κινήσεις της κυβέρνησης. Οι δυνάμεις της Αριστεράς, ΠΑΜΕ και ΜΕΤΑ, ενσωματώνουν την ήττα, δεν τολμούν να βάλουν τους αναγκαίους πολιτικούς στόχους ενάντια στη δεύτερη αξιολόγηση, το χρέος, την ΕΕ και το ευρώ και τη σύγκρουση με το κεφάλαιο τώρα. Είναι χαρακτηριστικό ότι στην τελευταία ΕΕ της ΑΔΕΔΥ το ΠΑΜΕ δεν πρότεινε ημέρα απεργίας, αρκούμενο στις δράσεις που θα οργανώσει το …ΚΚΕ, και υποτιμώντας κάθε αυτοτελή ανάγκη για οργάνωση μαζικών εργατικών αγώνων στους χώρους δουλειάς.

Οι δυνάμεις του ταξικού εργατικού κινήματος και της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς από την πρώτη στιγμή καλούν σε οργάνωση του αγώνα, εδώ και τώρα, χωρίς καμιά αναμονή απέναντι στην κυβέρνηση, και χωρίς ανάθεση στις δυνάμεις του αστικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού. Προτείνουν ένα αγωνιστικό πρόγραμμα που θα δημιουργήσει τους όρους και θα οδηγήσει σε παλλαϊκό ξεσηκωμό και γενική απεργία, που θα αγκαλιαστεί από τα κάτω και θα κινείται στην κατεύθυνση ανατροπής της πολιτικής κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ και όσων τη στηρίζουν. Μια πρώτη απάντηση προς αυτή την κατεύθυνση ήταν η ελπιδοφόρα διαδήλωση της 2ας Μάρτη, ενώ σε λογική κλιμάκωσης κινείται και η πρόσφατη απόφαση της πρωτοβουλίας πρωτοβάθμιων σωματείων για συντονισμό για διήμερο δράσης στις 5 και 6 Απριλίου στην Αθήνα, με παλλαϊκή διαδήλωση τη δεύτερη μέρα και κάλεσμα για απεργιακή απάντηση πριν από το Πάσχα (βλ. σελ. 19). Ανάλογη απόφαση έλαβε και η «συνέλευση των κινημάτων» της Θεσσαλονίκης, για διαδήλωση στις 6/4. Η λογική αυτών των πρωτοβουλιών κινείται στην κατεύθυνση του συντονισμένου, δυναμικού, αποφασιστικού και ανυποχώρητου αγώνα, κόντρα στην «αγωνιστική αγρανάπαυση» του υποταγμένου συνδικαλισμού.

http://prin.gr/?p=14200