Το ανθρωπάκι

Μια φορά κι έναν καιρό, τότε που ο γερο-Καραμανλής δεν είχε γίνει ακόμη "Εθνάρχης", η κοινότητα του Κεφαλαριού νοίκιασε το 100 τετραγωνικών μέτρων κτήριο που υπήρχε μέσα στο πάρκο. Σ' αυτό το κτήριο επρόκειτο να λειτουργήσει η "Αλάσκα", ένα από τα πλέον ιστορικά ζαχαροπλαστεία τής χώρας, όπου γυρίστηκαν αμέτρητες σκηνές ταινιών τού παλιού ελληνικού κινηματογράφου.

Τα χρόνια πέρασαν και η "Αλάσκα" άλλαξε κάμποσες φορές χέρια αλλά παρέμενε στην θέση της. Ώσπου στα μέσα της δεκαετίας τού '90 ήρθε ο δήμαρχος Κηφισιάς και αποφάσισε να ανακαινίσει το κτήριο, το οποίο έδειχνε σαφή σημάδια φθοράς. Μόνο που η ανακαίνιση συνδυάστηκε με επέκταση κι έτσι στην θέση του παλιού κτηρίου φύτρωσε ένα νέο, σχεδόν τέσσερις φορές μεγαλύτερο: τα 100 τετραγωνικά έγιναν 380 και, μάλιστα, δίχως καμμιά άδεια. Αυθαίρετο μεν αλλά ο δήμαρχος "είχε τις άκρες του", κατά το κοινώς λεγόμενον. Τί διάβολο; Από τα 22 του στο πολιτικό κουρμπέτι ως ιδιαίτερος γραμματέας τού Ευάγγελου Αβέρωφ-Τοσίτσα και θα κώλωνε σε μια άδεια;

Σκηνές από τις ταινίες Η γυναίκα μου τρελλάθηκε, Δεσποινίς διευθυντής, Μερικοί το προτιμούν κρύο
και Κορίτσια για φίλημα. Όλες γυρισμένες στην "Αλάσκα" του Κεφαλαριού την δεκαετία τού '60.

Δήμαρχος είμαι, ό,τι θέλω κάνω; Μάλλον κάπως έτσι πρέπει να σκεφτόταν ο δήμαρχος. Πώς αλλιώς να εξηγήσουμε το γεγονός ότι νοίκιασε το νέο κτήριο των 380 τετραγωνικών προς 1.350.000 δραχμές τον μήνα, ενώ το παλιό των 100 τετραγωνικών πλήρωνε νοίκι 3.788.000 μηνιαίως; Βέβαια, ο δήμαρχος μηνύθηκε για την οικονομική ζημιά που προκάλεσε στον δήμο αλλά δεν επρόκειτο να δικαστεί ποτέ, μιας και στις εκλογές τού 2000 βγήκε βουλευτής με την Νέα Δημοκρατία και γλίτωσε λόγω ασυλίας.


Η εκλογή του ως βουλευτού γλίτωσε τον δήμαρχο κι από άλλα τραβήγματα. Το χειρότερο τράβηγμα ήταν μια καταγγελία κάποιου εργολάβου ότι, σε τετ-α-τετ συνάντησή τους, ο δήμαρχος ζήτησε 70 εκατομμύρια δραχμές ώστε να ανακαλέσει μια απόφαση η οποία απαγόρευε ανέγερση εμπορικού κέντρου σε κάποιον συγκεκριμένο χώρο. Όταν η βουλή αρνήθηκε να άρει την ασυλία τού πρώην δημάρχου, εκείνος κατέθεσε μήνυση εναντίον τού εργολάβου για ψευδή καταμήνυση. Κάπως έτσι η δικαιοσύνη κατόρθωσε το ακατόρθωτο: καταδίκασε τον εργολάβο για μια καταμήνυση που θεωρήθηκε ψευδής δίχως να εκδικαστεί ποτέ! Ο εργολάβος προσέφυγε στο ευρωπαϊκό δικαστήριο ανθρωπίνων δικαιωμάτων κι εκείνο το 2006 καταδίκασε την Ελλάδα για την άρνηση άρσης της βουλευτικής ασυλίας του πρώην δημάρχου.

Τα χρόνια συνέχισαν να περνούν ώσπου φτάνουμε στις παραμονές τής πρωτοχρονιάς τού 2013 και ο ασυλούχος βουλευτής βγαίνει στην τηλεόραση του Σκάι για να υπερασπιστεί τις περικοπές αποδοχών και επιδομάτων που κάνει η κυβέρνηση Σαμαρά. Στο ερώτημα γιατί όλα αυτά γίνονται τώρα και όχι πριν από χρόνια, ο βουλευτής δεν διστάζει να κατακεραυνώσει ακόμη και τον εαυτό του: "Αυτά που έλεγα ότι δεν παλεύονται τρία χρόνια πριν, δεν καταδέχομαι πια να μη τα παλεύω και να κολακεύω (...) Αποφάσισα να αντιμετωπίσω όσα εκ πρώτης όψης δεν παλεύονται, γι' αυτό αποφάσισα να μην είμαι ανθρωπάκι πια κι ας είμαι αντιπαθής".

Φαίνεται πως ο Σαμαράς εκτίμησε δεόντως το γεγονός ότι ο βουλευτής του επέλεξε να πάψει να είναι ανθρωπάκι και τον Ιούνιο του 2013 του πρότεινε να γίνει υφυπουργός παιδείας. Όμως, ο βουλευτής είχε ήδη διατελέσει υφυπουργός (εθνικής άμυνας, το 2007), οπότε τώρα θα έπρεπε να πάει λίγο πιο ψηλά. Έτσι, απέρριψε ευγενικά την πρόταση: "Ευχαριστώ κύριε Πρόεδρε αλλά πιστεύω ότι μπορώ να αποδώσω κάπου αλλού καλύτερα". Τί να κάνει κι ο Σαμαράς; Τον βόλεψε προσωρινά ως πρόεδρο του "Ινστιτούτου Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Καραμανλής" και έναν χρόνο αργότερα τον έκανε υπουργό πολιτισμού. Τόσοι και τόσοι φελλοί έχουν περάσει από το υπουργείο όπου κάποτε θήτευσε η Μελίνα... ένας πάνω, ένας κάτω δεν θα πείραζε.

Έχει κι άλλες ομορφιές ο βίος και η πολιτεία τού εν λόγω δημάρχου-βουλευτή-υπουργού αλλά ας πάμε κατ' ευθείαν στο χτεσινό του κατόρθωμα, το οποίο άλλωστε έγινε αφορμή να θυμηθώ όλα όσα παρέθεσα πιο πάνω. Χτες, λοιπόν, ο νυν βουλευτής Ιωαννίνων κ. Κωνσταντίνος Τασούλας (ναι, περί αυτού μιλάμε τόση ώρα) είπε το εξής αμίμητο από βήματος της βουλής:

Έχει ακουστεί εδώ ότι ο Μπελογιάννης αγωνίστηκε για τη δημοκρατία. Διαφωνώ. Ο θάνατος του Μπελογιάννη ήταν σκληρότατος . Η θανατική ποινή είναι μια σκληρότατη πράξη. Αλλά δεν μπορεί εν ονόματι μιας σκληρότατης πράξης που μπορεί κανείς να την κρίνει, αν ήταν άδικη ή δίκαιη, να θεωρούμε ότι η επιδίωξη επιβολής κομμουνιστικής δικτατορίας συνιστά πράξη υπέρ της δημοκρατίας.

Διαφωνεί, λοιπόν, ο κ. Τασούλας με την άποψη ότι ο Μπελογιάννης αγωνίστηκε για την δημοκρατία. Σε τελική ανάλυση, συμφωνώ προς τον κ. Τασούλα με μια μικρή διευκρίνηση: ο Μπελογιάννης δεν αγωνίστηκε για την δημοκρατία τού κ. Τασούλα. Για να το πω ωμά, ο Μπελογιάννης είχε χεσμένη την δημοκρατία τού κ. Τασούλα και των ομοίων του, ακριβώς όπως η δημοκρατία τού κ. Τασούλα έχει χεσμένη την πραγματική δημοκρατία. Ο Μπελογιάννης αγωνίστηκε για άλλα πράγματα, όπως είπε ο ίδιος στην απολογία του (υπογραμμίζω, προς διευκόλυνση του κ. Τασούλα):

Γουδή, Κυριακή, 30 Μαρτίου 1952, λίγο πριν το ξημέρωμα... λίγο πριν την εκτέλεση.
Από αρίστερά: Δημήτρης Μπάτσης, Νίκος Μπελογιάννης, Ηλίας Αργυριάδης, Νίκος Καλούμενος.

Οι κομμουνιστές δεν είναι όργανα των ξένων. Ο κομμουνισμός είναι πανανθρώπινο ιδανικό και παγκόσμιο κίνημα (…). Μπορεί ποτέ όργανα των ξένων να δημιουργήσουν ένα τέτοιο μεγαλειώδες κίνημα; Ποιος ξένος πράκτορας δίνει με τέτοια απλοχεριά τη ζωή του, όπως τη δίνουν χιλιάδες κομμουνιστές; Οι θυσίες αυτές μόνο με τις θυσίες των πρώτων χριστιανών μπορεί να συγκριθούν. Αλλά και πάλι υπάρχει μια διαφορά, ότι ενώ οι χριστιανοί δέχονταν το μαρτύριο και το θάνατο, ελπίζοντας να κληρονομήσουν τη βασιλεία των ουρανών, οι κομμουνιστές δίνουν τη ζωή τους μην ελπίζοντας σε τίποτα. Τη δίνουν για ν’ ανατείλει στην ανθρωπότητα ένα καλύτερο, ευτυχισμένο αύριο, που αυτοί δε θα το ζήσουν. Ποιο όργανο των ξένων μπορεί να προσφέρει τη ζωή του σ’ έναν τέτοιο μεγάλο σκοπό;
(...)
Αγαπάμε την Ελλάδα και το λαό της περισσότερο από τους κατηγόρους μας. Το δείξαμε όταν εκινδύνευε η ελευθερία, η ανεξαρτησία και η ακεραιότητά της και, ακριβώς, αγωνιζόμαστε για να ξημερώσουν στη χώρα μας καλύτερες μέρες χωρίς πείνα και πόλεμο. Για το σκοπό αυτό αγωνιζόμαστε και όταν χρειαστεί θυσιάζουμε και τη ζωή μας. Πιστεύω ότι δικάζοντάς μας σήμερα, δικάζετε τον αγώνα για την ειρήνη, δικάζετε την Ελλάδα.

Μιλώντας στον Σκάι, ο κ. Τασούλας ισχυρίστηκε ότι αποφάσισε να πάψει να είναι ανθρωπάκι. Ο ίδιος πιστεύει ότι τα κατάφερε. Διαφωνώ. Συγκρινόμενος με Ανθρώπους όπως ο Μπελογιάννης, παραμένει χαμερπές ανθρωπάκι, μακρυά από θυσίες και κρυμμένο στην ασυλία του. Και έτσι θα μείνει.


ΥΓ: Το ξέρω ότι οι φωτογραφίες από τις παλιές ελληνικές ταινίες δεν πολυκολλάνε με το κείμενο αλλά τι να έβαζα; Τον Τασούλα;

http://teddygr.blogspot.gr/2017/03/blog-post_29.html?utm_source=feedburner&utm_medium=feed&utm_campaign=Feed:+blogspot/teddygr+(Cogito+ergo+sum)