ΟΧΙ, ΔΕ ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΗΣ…

Oχι, δε γεννήθηκα κομμουνιστής.
Γεννήθηκα μέσα στον καπιταλισμό, μικροαστός που στραβώθηκε από τις διαφημίσεις, απο τη γαλαζοπράσινη προπαγάνδα, από τη δημοσιογραφία των πουλημένων σταρ της τηλεόρασης,
εμποτισμένος από το ζήσε κ άσε τους άλλους να πεθάνουν,

δηλητηριασμένος από τη Θεά Κατανάλωση, αλλάζοντας κάθε χρόνο κινητό, μαραζωμένος που δε μπορούσα να έχω κάθε φορά τη νέα μεγαλύτερη σε ίντσες τηλεόραση που διαφημίζουν τα κανάλια,
σε πτώματα πάνω δε πάτησα γιατί δε πρόλαβα, ίσως αν προλάβαινα να γίνω ένας γιάπης, να γινόμουνα, άλλωστε η αλληλεγγύη είναι μια λέξη που δε καταλάβαμε ποτέ το νόημα της,
ότι κ να γινόταν γύρω μου, τίποτα δε μπορούσε να με αγγίξει όσο εγώ ήμουν καλά.

Όχι λοιπόν, δε γεννήθηκα αλληλέγγυος με τον πιο αδύναμο από εμένα.
Γεννήθηκα μολυσμένος από το σύνθημα ο καθένας παίρνει αυτό που του αξίζει
και αν κάποιον τον έπνιξαν τα σκατά, αυτός ήταν υπεύθυνος για τη μοίρα του, υπεύθυνος που δε μπόρεσε να τα απομακρύνει από το στόμα του,
άλλωστε όλοι εμείς μεγαλώσαμε κοιτάζοντας αυτούς που είναι πάνω από εμάς, κ όχι τους κάτω,
ζηλεύοντας αυτούς που είναι πάνω από εμάς,
αυτούς με το ακριβότερο κινητό, με το ακριβότερο αμάξι, με το ακριβότερο σπίτι
εκεί έπρεπε να αφοσιωθούμε, αυτός ήταν ο στόχος της ζωής μας, να μοιάσουμε σε αυτόν που είχε τα περισσότερα από εμάς
αυτός ήταν το πρότυπο μας, το είδωλο μας, Κωστοπουλος., life style περιοδικά, αφιερώματα σε επιτυχημένους άνδρες, σε άνδρες που γαμούσανε αυτό που εμείς δε θα μπορούσαμε καν να κοιτάξουμε, κότερα, αέρας κοπανιστός, Χρηματιστήρια,
λέξεις όπως η παγκοσμιοποίηση κυριαρχούσαν σιγά σιγά αλλά εμείς  δε τις καταλαβαίναμε,
ζαλισμένοι από τις αυταπάτες μας, από τη λύσσα μας για το Μηδαμινό, για το Φαίνεσθε, για τη Μόστρα, για τα μοδάτα ρούχα, για τις μοδάτες λέξεις, για τα calvin klein,τα hugo boss κοστούμια, πάρε κ εσύ ένα διακοποδάνειο, πήγαινε κ εσύ ένα πενθήμερο στη Μύκονο, βούτηξε κ εσύ τη μύτη σου στη σκόνη, ξόδεψε  αυτά που βγάζεις στη προσπάθεια σου να φανείς πιο μάγκας από το διπλανό σου
(κ αν δεν έχεις, πάρε ένα δάνειο κ ξόδεψε περισσότερα)
η ζωή σου ανήκει, γάμησε τα ολα

όχι, δε γεννήθηκα καν αριστερός. Οι αριστεροί ήταν κάτι τύποι που φώναζαν για πράγματα που εμείς, το υπόλοιπο 85% του πληθυσμού, δεν τα καταλαβαίναμε. Περνούσαμε τόσο ωραία εδώ στον καπιταλιστικό μας παράδεισο, ώστε οποιοσδήποτε μιλούσε για εναλλακτικούς δρόμους, δε φαινόταν καν επικίνδυνος ή γραφικός, απλά φαινόταν ως ένα junky της Ιδεολογίας,
τον οποίον τον λυπόμασταν γιατί για εμάς τους μοντέρνους ανθρώπους φαινόταν λογικό για έναν άνθρωπο να ήταν πρεζάκι σκετο, ή πρεζάκι της δόξας, της τηλεόρασης, του χρήματος
αλλά δε φαινόταν λογικό να μιλούσε κάποιος για Ιδέες.
Ιδεολογία; Τί είναι αυτό;
Οι ιδεολογίες ήταν κάτι σα το βίντεο, ωραίο το βίντεο αλλά τώρα έχει πεθάνει γιατί όλοι βλέπουμε dvd. Eίναι δυνατόν κάποιος να βλέπει ακόμα βίντεο με τη χάλια του εικόνα στην εποχή του dvd;
Οι Ιδεολογίες λοιπόν ήταν κάτι ξεπερασμένο, κάτι ασήμαντο, σχεδόν κακόγουστο.
Αργήσαμε  πολύ να καταλάβουμε ότι αυτό με το οποίο το αντικαταστήσαμε, ηταν κ αυτο μια Ιδεολογια.
Κ αυτό ήταν η νεοφιλελεύθερη. Ο νέος φασισμός, ο οικονομικός μιλιταρισμός που προήλαυνε κ καθώς προήλαυνε, εμείς αμέριμνοι τον χειροκροτούσαμε, αγνοώντας ότι δεν αργούσε η ώρα που θα μας πατούσε με τις Wehrmact του.
Δε  γεννήθηκα  λοιπόν ούτε κομμουνιστής ουτε αλληλέγγυος με κανέναν.
Αλληλεγγύη είναι μια λέξη που τώρα αρχίζουμε να μαθαίνουμε. Τώρα που σα το σκουλήκι κάθε μπότα όπου μας εύρει, μας πατεί, τώρα λοιπόν συνειδητοποιήσαμε ότι υπάρχει κ ο Άλλος δίπλα μας. Ένας Άλλος με τον οποίον μας ενώνει κοινή μοίρα. Ένας Άλλος, ο οποίος μέχρι χθες για εμάς ήταν αόρατος, ασήμαντος, απλά ένα μέσο ικανοποίησης των επιθυμιών μας, οχι συνταξιδιώτης αλλά λαθρεπιβάτης.
Τώρα μαθαίνουμε ότι συνταξιδεύουμε, τώρα εμείς οι υποκριτές αντιληφτήκαμε τον πόνο, τη πείνα, τη φτώχεια, την εξαθλίωση, τώρα, που όλα αυτά χτύπησαν κ τη δικιά μας πόρτα.
Αναγνωρίζοντας όμως την υποκρισία μας, η υποκρισία γίνεται ένα σφάλμα που συγχωρείται.
Αναγνωρίζοντας τη μικροψυχία κ το φθόνο, η μικροψυχία κ ο φθόνος γίνονται σκόνη κ εξαφανίζονται στον άνεμο που έρχεται να μας αλλάξει, έστω κ βίαια.
Αναγνωρίζοντας ότι η Ανάγκη κ όχι η Επιλογή, είναι αυτό που μας ενώνει, η Ανάγκη αλλάζει πρόσωπο και γίνεται το μέσο που διάλυσε τους εγωισμούς και τις ψευδαισθήσεις μας,
έτσι ώστε η Ανάγκη να μετατρέπεται σιγά σιγά σε Επιλογή.
Επιλέγουμε λοιπόν να συμπορευτούμε, να μάθουμε το όνομα του διπλανού μας, να θυμηθούμε αυτό που μας ενώνει,
να θυμηθούμε αυτό που έλεγε ο Φίχτε, ότι
«κάθε άνθρωπος πρέπει να μπορεί να ζει, να έχει τα μέσα για τη συντήρηση του και ότι αν σε μια κοινότητα ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΕΝΑΣ ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ όπου πάσχει από την έλλειψη των αναγκαίων για τη ζωή του μέσων, η ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΟΛΩΝ ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ. Δεν πρέπει να υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει τη δυνατότητα να εργαστεί και να εξασφαλίσει με την εργασία του τα προς το ζην αναγκαία.»
Οχι λοιπόν, δε γεννήθηκα κομμουνιστής. Οπως και το 90% των συμπολιτών μου άλλωστε.
Αλλά αν οι παραπάνω ιδέες είναι κομμουνιστικές, εγώ διαλέγω να είμαι κομμουνιστής.
Αν η αλληλεγγύη, αν η θέληση να πάψει να μας εκμεταλλεύεται το 0,5% είναι κομμουνιστική,
αν η Απόφαση να αλλάξουμε τα πράγματα, να ρίξουμε τη τραπεζοκίνητη Ολιγαρχία,
να τσακίσουμε τους μπάσταρδους που έχουν αμολήσει τα μαντρόσκυλα για να φοβηθούμε την αντίσταση,
να τσακίσουμε τις δυνάμεις κατοχής και τα τσιράκια τους που αποφάσισαν την εξόντωση μας,
αν όλα τα παραπάνω είναι κομμουνιστικά,
κομμουνιστής μπορεί να μη γεννήθηκα,
αλλά κομμουνιστής γίνομαι τώρα.
Γιατί, μέρα με τη μέρα, συνειδητοποιούμε το απάνθρωπο πρόσωπο της νεοφιλελεύθερης λαίλαπας,
μέρα με τη μέρα συνειδητοποιούμε ότι, όταν λένε η Ελλάδα θα σωθεί,
εννοούνε τις Τράπεζες, τον ΣΕΒ και τα κομματόσκυλα τους,
μέρα με τη μέρα αυτό που μας ενώνει θεριεύει κ δυναμώνει κ στο τέλος θα μας κάνει να παραμερίσουμε τις διαφορές μας,
μέρα με τη μέρα πλησιάζουμε ο ένας τον άλλον κ όλα αυτά που μας εκνεύριζαν παύουν να μοιάζουν τόσο εκνευριστικά γιατί αντιλαμβανόμαστε τη κοινή μας μοίρα,
γιατί ο Άλλος γίνεται ο Καθρέπτης μας
μέρα με τη μέρα συζητάμε, βρίζουμε, καταριόμαστε κ συνειδητοποιούμε ότι δε φτάνει μόνο αυτό,
μέρα με τη μέρα, όλα οδηγούνε σε εκείνη τη στιγμή που θα μετρηθούμε να δούμε πόσοι είμαστε κ θα βρεθούμε πολλοί παραπάνω από όσοι νομίζαμε
μέρα με τη μέρα θα μετρηθούμε με το φόβο μας, τη δειλία κ τη μοιρολατρία, κ θα ανακαλύψουμε ότι είμαστε δυνατότεροι,
μέρα με τη μέρα, ωριμάζουν οι συνθήκες ώστε το Πριν, το Τώρα, κ το Μετά να γίνουν ένα, να γίνουν μια στιγμή
μέρα με τη μέρα, πλησιάζουμε αυτή τη στιγμή,
όπου η λάβα θα ξεχυθεί και θα παρασύρει όλα τα ψέματα που ακούσαμε, όλα τα πρόσωπα που μας εξαπάτησαν, όλα τα δακρυγόνα που φάγαμε, όλη την αλητεία που τώρα επικρατεί,
μέρα με τη μέρα,
ώσπου κάποτε η μέρα αυτή θα έρθει.
Η μέρα που θα τους γαμήσουμε

---

ό celin – λίγο μας τα χαλάει στο τέλος βέβαια: Δεν αρκεί να τους «γαμήσουμε», αυτό είναι απαραίτητο αλλά όχι αρκετό, θα πρέπει να ξεριζώσουμε και όλα τα ιδεολογικά, κοινωνικά, κτλ κατάλοιπα που θα μείνουν, ώστε να μην επιτρέψουμε στην εκμετάλλευση να επανέλθει, όπως έγινε στην πρώην ΕΣΣΔ, που όντως «τους γάμησαν», να όμως που τελικά ο καπιταλισμός επανήλθε. Παρόλα αυτά, το κείμενο είναι εξαιρετικό.
(http://tsak-giorgis.blogspot.gr/2010/12/blog-post_513.html)

---

Aπό: http://celinathens.blogspot.gr/2010/12/blog-post_15.html

via   Απεραντο Γαλαζιο

http://gregordergrieche.blogspot.gr/2016/12/blog-post_71.html#more