Για μία ακόμη φορά τραντάχτηκε η Αθήνα μαζί με το εθνικό μας φρόνημα από τις χαμηλές πτήσεις μαχητικών κι ελικοπτέρων. Κάποιοι γείτονες βγήκαν στα μπαλκόνια και στις ταράτσες για να απολαύσουν το θέαμα. Με μία κούπα καφέ καθόμουν κι εγώ πίσω από την κλειστή μπαλκονόπορτα και παρατηρούσα τα "σμήνη" νιώθοντας τους κραδασμούς του τζαμιού στο μέτωπό μου, καθώς είχα το κεφάλι μου ακουμπισμένο πάνω στην γυάλινη επιφάνεια.
Τα μαχητικά πετούσαν σε πολύ χαμηλό ύψος και πέρασαν αρκετά κοντά από το μνημείο της Ακρόπολης. Μέχρι εκεί φτάνει ο πατριωτισμός τους. Την ίδια ώρα έβλεπα τα πουλιά του αστικού τοπίου να πετούν πανικόβλητα από τους θορύβους των αεροσκαφών. Μέσα σε όλο αυτό το τσίρκο αναρωτιόμουν που να κρύβεται ο υγιής πατριωτισμός.
Οι σκέψεις μου με οδήγησαν στη χθεσινή μου βόλτα στα στενά της Πλάκας. Καθώς απολάμβανα τον καφέ μου σε μία ήρεμη καφετέρια της Κυδαθηναίων, ένας άνθρωπος με ιδιαίτερη φυσιογνωμία έκατσε μερικά τραπεζάκια παραδίπλα. Κουβαλούσε μαζί του δυο αυτοσχέδιες υφασμάτινες θήκες. Άνοιξε την μία κι έβγαλε μία ξύλινη άρπα.
Έστρεψα το σώμα μου προς τη μεριά του κι αφέθηκα στις μελωδίες των χορδών. Εκείνος έπαιζε αυθόρμητα διάφορες νότες και παράλληλα μιλούσε με τον ιδιοκτήτη της καφετέριας. Κάποια στιγμή έμεινες μόνος του και προσπάθησα να τον βγάλω φωτογραφία με το κινητό. Πίσω από τις χορδές είδα το βλέμμα του, το οποίο αντιλήφθηκε την κίνησή μου και με κοίταξε περίεργα. Του ζήτησα συγνώμη για την αυθάδειά μου. Εκεί ξεκίνησε η κουβέντα μας.
Πρώην μαρμαράς με πολλά χρόνια στις οικοδομές, αποφάσισε πριν από δεκαπέντε χρόνια να τα παρατήσει όλα και να πάρει τα βουνά. Αυτή του την απόφαση την περιέγραψε με μία λέξη, "τρελάθηκα". Μετακόμισε στα Γεράνεια Όρη κι εκεί άρχισε να μελετάει αρχαία μουσικά όργανα. Μόνος του κατασκεύασε την άρπα που κουβαλούσε μαζί του. Μόνος του έμαθε να παίζει μουσική.
Καθώς μου μιλούσε κοιτούσα τα δάχτυλά του. Χοντρά και άκαμπτα σαν αυτά που έχουν οι μαρμαράδες αλλά τόσο ευγενικά μπροστά στην ευαισθησία των χορδών. Με τη μουσική του συνοδεία μου μιλούσε για τους Αρχαίους Έλληνες, τα συμπόσια, την αγάπη κι άλλες αξίες που σήμερα έχουν χαθεί. Παρέμενα σιωπηλός κι απολάμβανα τη στιγμή.
Κάποια στιγμή το βλέμμα του χάθηκε στο βάθος ενώ τα χέρια του συνέχιζαν να χαϊδεύουν τις χορδές. Λίγα λεπτά σιωπής ντυμένα με ήχους του παρελθόντος. Χωρίς να με κοιτάξει ολοκλήρωσε την εκτέλεση του κομματιού με την εξής φράση, "εξάλλου τι είναι η μουσική πέρα από τον εσωτερικό ήχο της ψυχής μας που θέλει να βγει έξω"...
Χαμογέλασα...
Τελικά ο πατριωτισμός δε θέλει παρελάσεις, θορύβους και επισημότητες. Ο πατριωτισμός βρίσκεται σε όμορφους χώρους, σε αγνές ψυχές και σε απόμακρα βουνά.
http://chatzelenisgeorge.blogspot.gr/2016/03/blog-post_25.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου