Ο καθένας απολαμβάνει το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού του. Οι σκοπιανοί, για παράδειγμα, αρέσκονται να αυτοαποκαλούνται απόγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου στην αγωνιώδη τους προσπάθεια να δημιουργήσουν μια εθνική ταυτότητα. Στο ελληνικό πολιτικό σκηνικό, από την άλλη, καταβάλλεται μόχθος από ορισμένους ώστε να μας πείσουν πως δεν είναι ακροδεξιοί εθνικιστές, πόσω μάλλον νεοναζί, αλλά απλώς φιλελεύθεροι ή πατριώτες.
Κι αυτό μολονότι η δημόσια ρητορική τους αποκαλύπτει αυτό που οι ίδιοι πιστεύουν ότι έχουν κρύψει κάτω από το χώμα. Ο Μ. Βορίδης, για παράδειγμα, μπορεί όντως να ομνύει σήμερα στα αγαθά τού καπιταλισμού. Με κάθε ευκαιρία, ωστόσο, βγαίνει από μέσα του ο φασίστας με το τσεκούρι που γνωρίσαμε σε άλλες δεκαετίες. Οφείλω, πάντως, να ομολογήσω πως ο εμφυλιοπολεμικός λόγος του έχει εκσυγχρονιστεί: τώρα πλέον δεν καλεί τους δεξιούς σε αγώνα κατά των κομμουνιστών αλλά σε βάρος των μετακομμουνιστών, όπως αποκαλεί τους συριζαίους. Ποιος είπε πως οι άνθρωποι δεν αλλάζουν;...
Κι έχουμε βεβαίως το νέο κόμμα που ετοιμάζουν φιντάνια τής ακροδεξιάς όπως ο Γ. Καρατζαφίρερ, ο Τ. Μπαλτάκος κι ο Π. Ψωμιάδης, το οποίο υποτίθεται πως θέλει να καλύψει το χώρο ανάμεσα στη ΝΔ και στη Χρυσή Αυγή. Μόνο που αν εξαιρέσεις το φιλοχιτλερισμό των χιμπαντζήδων με τα μαύρα, ο οποίος είναι ομολογουμένως πιο έντονος, ο υπό εκκόλαψη σχηματισμός χρησιμοποιεί πάνω κάτω τα ίδια επιχειρήματα με την εγκληματική οργάνωση Μιχαλολιάκου, απλώς σε καλύτερη επικοινωνιακή συσκευασία. Τοποθετήσεις όπως αυτές σε βάρος των προσφύγων και των μεταναστών ή του συμφώνου συμβίωσης θα μπορούσαν να είχαν πολύ εύκολα την προσυπογραφή των μελών τής Κ.Ο. της Χρυσής Αυγής. Στη δεξιά, επομένως, δεν λείπει ένα ακόμα ακροδεξιό κόμμα-στη ΝΔ, άλλωστε, τους ακροδεξιούς τους κάνουν αντιπροέδρους και τομεάρχες-, αλλά ένα φιλελεύθερο κόμμα απαλλαγμένο από το νεοφιλελευθερισμό Κούλη, το λαϊκισμό των ΑΝΕΛ ή την άμεση εξάρτηση από τη διαπλοκή, όπως συμβαίνει με το Ποτάμι...
Από την άλλη, η σοσιαλδημοκρατία διακατέχεται από ένα υπαρξιακό ζήτημα το οποίο της το έχει γεννήσει η διάλυση της μεσαίας τάξης στην οποία είχε στηρίξει παλαιότερα την πολιτική της ηγεμονία. Γι' αυτό κι ενώ καταβάλλονται συγκολλητικές προσπάθειες εδώ και χρόνια δεν έχουν κατορθώσει οι συμμετέχοντες σε αυτές να καταλήξουν σε ένα κοινό πλαίσιο. Το πρόβλημα είναι βαθύτερο από τη σύγκρουση προσωπικών φιλοδοξιών ή από το ότι οι περισσότεροι είναι στιγματισμένοι από το ότι κυβέρνησαν τη χώρα 30 χρόνια και την οδήγησαν στη χρεοκοπία. Ο σχετικός διάλογος δεν μπορεί να προχωρήσει χωρίς την ηγεμονεύουσα αριστερή δύναμη, δηλαδή το ΣΥΡΙΖΑ. Κι ενιαίο κόμμα να φτιάξουν Φώφη και Σταύρος δεν θα πετύχουν κάτι περισσότερο από το να ενώσουν τις μιζέριες τους αν δεν απευθυνθούν και στην Κουμουνδούρου...
Καλώς ή κακώς ο λαός έχει στρέψει την εμπιστοσύνη του σε έναν πιο αριστερό πόλο. Αντί, λοιπόν, ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι να παριστάνουν πως δεν βλέπουν τον ελέφαντα στην αίθουσα θα ήταν προτιμότερο να αποκηρύξουν το νεοφιλελευθερισμό και να ενώσουν δυνάμεις μαζί του προκειμένου να βγούμε μια ώρα αρχύτερα από τα μνημόνια. Με λίγα λόγια, αν η σοσιαλδημοκρατία σε όλη την Ευρώπη θέλει να επιβιώσει, οφείλει να αντιστρέψει ρότα κι από τον ακροδεξιό νεοφιλελευθερισμό να προτιμήσει να επιστρέψει στις αριστερές της πολιτικές ρίζες. Σε διαφορετική περίπτωση θα έχει συμβιβαστεί με τον αφανισμό της από τον πολιτικό χάρτη...
Υ.Γ.: Οι δανειστές ζητούν, ανάμεσα σε άλλα, αύξηση της άμεσης κι έμμεσης φορολογίας σε μια ήδη υπερφορολογημένη κοινωνία. Είναι, αλήθεια, φιλελεύθεροι ή απλώς εκδικητικοί και δολεροί, με αποκλειστικό στόχο την πλήρη υφαρπαγή τής περιουσίας τού ελληνικού κράτους;...
http://tripioevro.blogspot.gr/2016/03/blog-post_31.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου