ΟΤΑΝ Η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΠΑΙΡΝΕΙ ΤΗ ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΤΑΚΤΙΚΗΣ!

 Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΤΣΑΚΩΝΑ, 

ΚΟΒ Ιδ. Υπαλλήλων  ΚΚΕ, ΡΟΔΟΣ

ΚΑΙ ΜΙΑ "ΑΠΑΝΤΗΣΗ" ΤΟΥ ΜΑΚΗ ΜΑΪΛΗ!

Νομίζω ότι η αντιπαραβολή των άρθρων του Μ. Μαίλη από το Ριζοσπάστη της Κυριακής ( 24/02/13) και του Χρήστου Τσάκωνα από το διλαλογο του ίδιου Κυριακάτικου Ριζοσπάστη (24/02) για το 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ δεν είναι καθόλου αυθαίρετη.

Στην ουσία το άρθρο του Μ. Μαίλη με τίτλο " Κυβέρνηση αστικής διαχείρισης θα είναι, όποιο όνομα και αν έχει" συνιστά από τα πράγματα και ανεξάρτητα από προθέσεις, μια απάντηση στο κείμενο διαλόγου του Χρ. Τσάκωνα, το οποίο η Iskra δημοσιεύει υπό τον τίτλο " Οταν η στρατηγική παίρνει τη θέση της τακτικής".

Είναι μάλλον έκδηλο ότι ο Μ. Μαίλης στην τακτική του αντιιμπεριαλιστικού αντιμονοπωλιακού δημοκρατικού μετώπου (ΑΑΔΜ) που προτείνει ο Χρ. Τσάκωνας, διαφωνώντας με τις θέσεις του 19ου Συνεδρίου, αντιπαραθέτει στην ουσία τις θέσεις του ΚΚΕ πριν από το 1935, για "εδώ και τώρα"  σοσιαλισμό, " δικτατορία του προλεταριάτου" και σοσιαλιστική επανάσταση , αποκλείοντας κάθε διαδικασία μετάβασης προς τη σοσιαλιστική εξουσία.

Οι επιμελείς αναγνώστες νομίζω ότι μπορούν να βγάλουν τα δικά τους συμπεράσματα από τις δύοδιαφορετικές απόψεις.

Να σημειώσω μόνο ότι η παράθεση των απόψεων όσων, περίπου συμφωνούν με τη γραμμή του ΑΑΔΜ,όπως του Χρ. Τσάκωνα, καθόλου δεν σημαίνει ότι όσοι/ες την υποστηρίζουν βλέπουν και θετικά την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ ή αποδέχονται, σώνει και καλά, και τη δυνατότητα συμπαράταξης του ΚΚΕ με τον ΣΥΡΙΖΑ.

Και αυτό γιατί καμμιά φορά τα αυτονόητα δυστυχώς δεν είναι προφανή για όλους, πολύ περισσότερο όταν οι απόψεις αυτές φιλοξενούνται στην Iskra.

ΑΝΔΡΕΑΣ ΦΩΤΕΙΝΟΣ

Στη συνέχεια παραθέτουμε τα δύο κείμενα του Χρ. Τσάκωνα και του Μ. Μαΐλη.

ΟΤΑΝ Η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΠΑΙΡΝΕΙ ΤΗ ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΤΑΚΤΙΚΗΣ!

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΤΣΑΚΩΝΑ

ΚΟΒ ΙΔΙΩΤΙΚΩΝ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ ΚΚΕ, ΡΟΔΟΣ

...«δεν είναι η φύση και το βασίλειο των ανθρώπων, που συμμορφώνονται με αυτές τις αρχές, αλλά οι αρχές είναι σωστές μόνο στο βαθμό που συμφωνούν με τη φύση και την ιστορία» (Φ. Ενγκελς «Αντιντύρινγκ», σελ. 44, εκδ. ΣΕ).

 -- Οι θέσεις της ΚΕ για το 19ο Συνέδριο επισημοποιούν την αλλαγή της πορείας του Κόμματος τα τελευταία χρόνια η οποία αντανακλάται στο Κίνημα ως αδυναμία αντιμετώπισης των μέτρων του Κεφαλαίου, ως μείωση δυνάμεων στη νεολαία, ως μείωση της εκλογικής του βάσης στο μισό.
 

Αυτά πρέπει να μας προβληματίσουν, να δούμε τις αιτίες. Ουσιαστικά, καλούμαστε να εγκρίνουμε τηνεγκατάλειψη του Προγράμματος του 15ου, τα αποτελέσματα που έφερε.
 

Με βάση τον διαλεκτικό υλισμό, τα πάντα κρίνονται από το αποτέλεσμα της πράξης. Οταν η Τακτικήυπηρετεί σωστά την Στρατηγική, δικαιώνεται στην κοινωνία.

Εδώ όμως η Στρατηγική πήρε τη θέση της Τακτικής. Παρακάμπτεται το ισχύον πρόγραμμα και οι βασισμένες στην Λενινιστική διδασκαλία επεξεργασίες του, οι στόχοι πάλης για τη συγκέντρωση τηςπλειοψηφίας της εργατικής τάξης και των συμμάχων της σε Α/Α αιτήματα, με παράλληλη ζύμωση του στρατηγικού μας στόχου, καθιστώντας τον υπόθεση των εκατομμυρίων και όχι μόνο λίγων χιλιάδων.

-- Η σοσιαλιστική οικοδόμηση αποτελεί το κύριο μέρος του προγράμματος. Αναφέρεται στη χρήση του νόμου της αξίας στην κατανομή ενός μέρους των προϊόντων (θέση 89), του ρόλου του χρήματος (θέση 87) και τη σταδιακή κατάργησή του. Το ΚΚΣΕ στο 19ο Συνέδριο (Στάλιν) δεν προχώρησε στην κατάργηση του χρήματος και την άμεσα κοινωνική παραγωγή, με 35 χρόνια Σοσιαλισμού.

Με δεδομένο το συσχετισμό σε βάρος της εργατικής Τάξης (θέση 15), την οικονομία να βασίζεται στον τριτογενή τομέα και όχι στην παραγωγή μέσων παραγωγής, απαραίτητη στην στήριξη της σοσιαλιστικής οικονομίας (θέσεις 5,12,14), οι θέσεις κάνουν ένα τεράστιο άλμα έξω από την ιστορικά δοσμένη κοινωνική εξέλιξη.

- Λαϊκή Συμμαχία.

(θέση 62)«(..)Η Λαϊκή Συμμαχία είναι σε συμφωνία με τη θέση που προτείνει το ΚΚΕ(..) με έκβαση του αγώνα προς την εργατική-λαϊκή εξουσία,».

(θέση 66) Η Λαϊκή Συμμαχία διαμορφώνεται σήμερα (...) «με τη δράση σε κοινό πλαίσιο των ΠΑΜΕ, ΠΑΣΕΒΕ, ΠΑΣΥ, ΜΑΣ, ΟΓΕ, δεν αποτελεί συμμαχία πολιτικών κομμάτων. Το ΚΚΕ μετέχει στα όργανα και στις γραμμές της μέσω των στελεχών και μελών του, των μελών της νεολαίας του, της ΚΝΕ (...)».

Η «Λαϊκή Συμμαχία» αποτελεί κάλεσμα συμμαχίας για το σοσιαλισμό, περιοριζόμενη στον περίγυρο και τους οπαδούς του Κόμματος. Μπορεί να απευθύνεται στο λαό ανεξάρτητα από πεποιθήσεις, αλλά αυτό δεν αρκεί. Τα παραπάνω αποτελέσματα, αυτό μαρτυρούν. Ηδη στην πράξη συσπειρώνονται μόνο Κομμουνιστές και περίγυρος και όχι ευρύτερες μάζες, λαϊκά στρώματα που εκφράζονται μέσα από οργανώσεις και Κόμματα, σύμφωνα με τον Λένιν:
«Ολοι ξέρουν ότι οι μάζες χωρίζονται σε τάξεις•(..) ότι τις τάξεις τις καθοδηγούν συνήθως και στις περισσότερες περιπτώσεις, τουλάχιστο στις σύγχρονες πολιτισμένες χώρες, πολιτικά κόμματα•(..) Ολα αυτά είναι στοιχειώδη» (Λένιν «Ο Αριστερισμός» σελ. 30 εκδόσεις ΣΕ).

Ο Λένιν για τις συμμαχίες:

«... Να αποκρούσουμε κατηγορηματικότατα κάθε συμβιβασμό με άλλα κόμματα (...) κάθε πολιτική ελιγμών και συνεννοήσεων» - γράφουν οι Γερμανοί αριστεροί στην μπροσούρα της Φραγκφούρτης.

Είναι εκπληκτικό, πως οι αριστεροί αυτοί, που έχουν τέτοιες αντιλήψεις, δεν καταδικάζουν κατηγορηματικά τον μπολσεβικισμό! Γιατί (...) όλη η ιστορία του μπολσεβικισμού και πριν και μετά την Οχτωβριανή Επανάσταση είναι γεμάτη από περιπτώσεις ελιγμών, συμφωνιών, συμβιβασμών με άλλα κόμματα, χωρίς να εξαιρούνται και τα αστικά κόμματα! (ο.π. σελ. 64)

Για την αξιοποίηση των αντιθέσεων των αντιπάλων:

«Μπορείς να νικήσεις (...) χρησιμοποιώντας (...) έστω και την ελάχιστη, "ρωγμή" ανάμεσά στους εχθρούς (...) και την ελάχιστη, δυνατότητα να αποκτήσεις μαζικό σύμμαχο, έστω και προσωρινό, ταλαντευόμενο, ασταθή, αβέβαιο και συμβατικό. Οποιος δεν το κατάλαβε αυτό, δεν κατάλαβε ούτε κόκκο από το μαρξισμό και από τον επιστημονικό, σύγχρονο, σοσιαλισμό γενικά» (ο.π. σελ. 65)
-- Προβάλλεται η αναγκαιότητα νέου προγράμματος γιατί από το 15ο «..κύλησε αρκετό νερό στο αυλάκι». Ομως το «σχέδιο» δεν συνιστά τη «σύγχρονη επεξεργασία» του, ούτε φέρνει κάτι νέο. Επαναφέρει λαθεμένες αντιλήψεις από τα πρώτα χρόνια του κομμουνιστικού κινήματος:
Το 1929-1930 η καπιταλιστική κρίση επεκτείνεται στην Ελλάδα με βαριές συνέπειες για τα λαϊκά στρώματα. Την 1η Μάη 1932 η Ελλάδα κήρυξε πτώχευση.
Οι αγώνες είχαν κυρίως αυθόρμητο χαρακτήρα και το Κόμμα έριξε το σύνθημα «..της γενικής πολιτικής απεργίας των ένοπλων διαδηλώσεων των εργαζομένων μαζών», προτείνοντας τη σοσιαλιστική επανάσταση (...) «με την ένοπλη εξέγερση και την κατάχτηση της εξουσίας» (ΚΚΕ Επίσημα Κείμενα Τομ. Γ' σελ. 143).
(2η Ολομέλεια (6/1929)... Οι διεκδικήσεις στον καπιταλισμό είναι αυταπάτη: «...σαν να είναι δυνατός ο έλεγχος δίχως την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου», ισχυριζόμενη ότι «... παραμερίζεται η επαναστατική πάλη της εργατικής τάξης και των σύμμαχων στρωμάτων της αγροτιάς για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου», θεωρώντας τα: «ενδείξεις της πίεσης του μικροαστικού περιβάλλοντος και του δεξιού κινδύνου» (ο.π. σελ.43, 44).
Για αντιμετώπιση της κρίσης άμεση λύση ο Σοσιαλισμός: (4η Ολομέλεια Δεκ. 1931), «... για επαναστατική διέξοδο απ' την κρίση, για ανατροπή της κυριαρχίας της κεφαλαιοκρατίας, για μια εργατοαγροτική κυβέρνηση, για το σοσιαλισμό» (ο.π., σελ. 315), (...) «για τη Σοβιετική Σοσιαλιστική Ελλάδα», (5η Ολομέλεια, Δεκ. 1932), (ο.π., σελ. 462).
Η διαπίστωση έρχεται αργότερα:
«Μέχρι την 6η ολομέλεια η γραμμή και η δράση του ΚΚΕ ήτανε λίγο πολύ απομονωμένη ... στεκόμασταν μακριά από την ελληνική πραγματικότητα, απ' τον ελληνικό λαό. Η επανάσταση ήταν μιασεχταριστική ιδέα, δεν συγκινούσε το λαό, δεν μπορούσε να αναπτυχθεί, να ξεσπάσει» (ΚΟΜΕΠ, 1934 αρ. 21 σελ. 4).
Το αποτέλεσμα:
Το 1930 τα μέλη ήταν 1.500 άτομα, κυρίως στην επαρχία. Στην Αθήνα 170 μέλη και στον Πειραιά 70. Ο «Ριζοσπάστης» έπεσε από 3.000 αναγνώστες το 1929 στους 1.666 το 1930 (Δ. Σάρλη «Η πολιτική του ΚΚΕ κατά του μοναρχοφασισμού» σελ. 26).
Παρενέβη τότε η Κομμουνιστική Διεθνής με έκκληση της (Νοέμβρης 1931) και μετά το 7ο Συνέδριό της (25 Ιούλη 1935).
Αποτέλεσμα, στη 2η Πανελλαδική Συνδικαλιστική Συνδιάσκεψη (16/8/1935) επισημαινόταν η μέχρι τότε ταχτική ως «... περιφρόνηση της συνδικαλιστικής δουλειάς με την ταυτοποίηση των συνδικάτων με το Κόμμα» (ΚΚΕ Επίσημα κείμενα, Τόμος 4ος, σελ. 218).
Στην 4η Ολομέλεια (27-28/9/1935) το Κόμμα αλλάζει γραμμή (...) «συμφέρο του λαού η παρεμπόδιση της επικράτησης του φασισμού, της μοναρχικής παλινόρθωσης, της υπεράσπισης των καταχτήσεων και των ελευθεριών του...» (ο.π., σελ. 245) και προτείνει «(...)δημιουργία του ενιαίου προλεταριακού μετώπου, η συνένωση και η κοινή δράση όλων των δυνάμεων της εργατικής τάξης...»(ο.π, σελ. 292).
Στις εκλογές (Ιούνης/1936) παρά την τρομοκρατία το ΚΚΕ πήρε πάνω από 100.000 ψήφους και ήρθε πρώτο κόμμα σε μια σειρά πόλεις, στρατολόγησε χιλιάδες μέλη και δημιούργησε 4 νέες περιφερειακές οργανώσεις (ο.π., σελ. 300).
Ηταν η «μαγιά» που δημιούργησε το ΕΑΜ και νίκησε το φασισμό.
-- Παρά τις χρονικές διαφορές το ζήτημα παραμένει ίδιο: Πώς θα θέσουμε στο σήμερα τα εκατομμύρια των λαϊκών μαζών στην Α/Α πάλη, στην κατεύθυνση της στρατηγικής μας. Το ΑΑΔΜ δίνει αυτά τα εφόδια και στην Πρωτοπορία την δυνατότητα καθοδήγησης και νίκης. Πρέπει να προχωρήσει.

ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΑΣΤΙΚΗΣ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ, ΟΠΟΙΟ ΟΝΟΜΑ ΚΑΙ ΑΝ ΕΧΕΙ

Tου ΜΑΚΗ ΜΑΪΛΗ

Είναι αυταπάτη - όταν δεν είναι συνειδητός αποπροσανατολισμός - ο ισχυρισμός ότι η καπιταλιστική οικονομική κρίση είναι δυνατό να ξεπεραστεί σε όφελος της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, στο πλαίσιο του συστήματος από μία «αριστερή κυβέρνηση» ή από κάποια παρόμοιας ονομασίας.

Η οικονομική κρίση θα ξεπεραστεί είτε με τους εργαζόμενους ισοπεδωμένους, δηλαδή σε όφελος του κεφαλαίου που τη δημιούργησε, είτε με τους εργαζόμενους στο προσκήνιο για την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων και την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής. Ενδιάμεσος δρόμος δεν υπήρξε ποτέ, ούτε πρόκειται να υπάρξει.

Η οικονομική κρίση έδειξε ακόμα πιο ανάγλυφα τα ιστορικά όρια του καπιταλισμού, τη μεγάλη όξυνση της βασικής του αντίθεσης, που συνίσταται στο γεγονός ότι ενώ η εργασία αποκτά όλο και πιο πολύκοινωνικό χαρακτήρα, το μεγαλύτερο μέρος των αποτελεσμάτων της το ιδιοποιείται μια χούφτα εκμεταλλευτών, ενώ οι παραγωγοί του πλούτου οδηγούνται στη σχετική ή και στην απόλυτη εξαθλίωση.

Η πολιτική που εφαρμόζεται από το ξεκίνημα της κρίσης, γνωστή ως πολιτική των μνημονίων, δεν ήρθε ξαφνικά, ούτε αποτελεί την αιτία της αντιλαϊκής λαίλαπας. Η ίδια πολιτική είχε αρχίσει να εφαρμόζεται με πιο αργούς ρυθμούς σε όλες τις χώρες της ΕΕ πολλά χρόνια πριν το ξέσπασμα της κρίσης. Τα μνημόνια αποτελούν τη συμπυκνωμένη συνέχεια αυτής της πολιτικής και είναι αποτέλεσμα της κρίσης και όχι η αιτία της. Περιέχουν μέτρα κατεδάφισης δικαιωμάτων που θα εφαρμόζονταν και δίχως την κρίση. Ο στόχος του κεφαλαίου και των εκπροσώπων του και πριν και μετά την κρίση είναι η ανάγκη αύξησης της κερδοφορίας του. Δηλαδή, η αιτία για την αντιλαϊκή πολιτική είναι η ίδια και πριν η κρίση ξεσπάσει και στη συνέχεια.

Πρόκειται για τη στρατηγική επίθεση του κεφαλαίου, που αγκαλιάζει όλους τους τομείς της ζωής της εργατικής τάξης και των αυτοαπασχολούμενων και των φτωχών αγροτών. Επομένως, στη στρατηγική του κεφαλαίου αυτές οι κοινωνικές δυνάμεις έχουν συμφέρον και εκ των πραγμάτων υποχρεούνται να αντιπαραθέσουν τη δική τους στρατηγική αντεπίθεσης και να οργανώσουν την πάλη τους (λαϊκή συμμαχία) που η έκβασή της δεν μπορεί να είναι άλλη από την κατάκτηση της εξουσίας τους.Κοινωνικοποίηση ή καπιταλιστική ιδιοκτησία. Αστική ή εργατική - λαϊκή εξουσία και αποδέσμευση από την ΕΕ.

Ο ισχυρισμός και η προτροπή «να ενωθούν όλες οι αντιμνημονιακές ή αριστερές δυνάμεις», που θα αντιμετωπίσουν και θα αναστρέψουν την πορεία υπέρ των εργαζομένων, αποτελεί ουτοπία και ταυτόχρονα τουφεκιά στον αέρα, την ίδια στιγμή που το θηρίο έχει επιπέσει πάνω στους εργαζόμενους. Εξίσου ουτοπική είναι και η άποψη ότι οι προοδευτικές εξελίξεις θα έρθουν μέσω του κοινοβουλευτικού δρόμου, τον οποίο ο μαζικός αγώνας θα υποβοηθά.

1. Η προβαλλόμενη ως «εναλλακτική λύση» στρατηγική για εθνικοποίηση των τραπεζών και άλλων στρατηγικής σημασίας επιχειρήσεων, που δήθεν θα αποτελέσουν το μοχλό για την παραγωγική ανασυγκρότηση, δεν αποτελεί πρωτοτυπία του ΣΥΡΙΖΑ και άλλων. Εχει εφαρμοστεί στο παρελθόν σε όλο τον κόσμο και από σοσιαλδημοκρατικές και από χριστιανοδημοκρατικές κυβερνήσεις και απέδειξε: Πρώτον, ότι και ο κρατικός καπιταλιστικός τομέας σε όφελος του κεφαλαίου λειτουργεί και δεν μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Σοσιαλιστικές νησίδες δεν υπάρχουν. Δεύτερο, ότι η πολιτική των κρατικοποιήσεων εγκαταλείφθηκε μετά την οικονομική κρίση του 1970 - 1973, αφού απέτυχε και αυτή να την αποτρέψει, και στη συνέχεια άνοιξε ο δρόμος της πλήρους απελευθέρωσης των αγορών, γιατί αυτό απαιτούν οι ανάγκες του κεφαλαίου. Τρίτο, ότι και σήμερα κάποιες κρατικοποιήσεις γίνονται, προκειμένου να ξεχρεώσουν οι εργαζόμενοι τις τράπεζες, για να παραδοθούν ξανά στους ιδιώτες από τις κυβερνήσεις. Πέρασε ο καιρός που ο καπιταλισμός μπορούσε να παραχωρεί για να ενσωματώνει. Τώρα πια έχει έρθει ο καιρός να τα πάρει όλα πίσω. Η ανταγωνιστικότητα είναι ανελέητος παράγοντας, ενώ πραγματοποιείται σε συνθήκες αναρχίας της παραγωγής. Η ανταγωνιστικότητα έχει ως αποτέλεσμα την υπερσυσσώρευση κεφαλαίων, που αποτελεί την αιτία των καπιταλιστικών κρίσεων. Επομένως τι; Δοκιμασμένες συνταγές που φέρνουν τις κρίσεις, για να πραγματοποιηθεί η έξοδος από την κρίση, που θα φέρει τη νέα κρίση...

2.Η κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής αποτελεί την απαραίτητη προϋπόθεση, για να μπουν σε δρόμο ικανοποίησης οι διευρυμένες λαϊκές ανάγκες. Πρόκειται για αναγκαίο δρόμο ανάπτυξης, επίκαιρο και ρεαλιστικό. Στοιχειώδη αλλά βασικά ζητήματα είναι αδύνατο να αντιμετωπιστούν δίχως τηνεγκαθίδρυση της λαϊκής εξουσίας και τη συνακόλουθη κοινωνικοποίηση (σταθερή δουλειά για όλους, κατάργηση ελαστικών σχέσεων εργασίας, αξιοπρεπείς μισθοί και συντάξεις, δωρεάν και αποκλειστικά δημόσια Υγεία και Παιδεία για όλους, ελεύθερος χρόνος κ.ά.). Οποια κυβέρνηση επιχειρήσει να πάρει τέτοια μέτρα, δίχως να έχει την οικονομική και πολιτική εξουσία, θα βρεθεί στο κενό από την οργανωμένη επίθεση της ΕΕ, των κεφαλαιοκρατών και των κομμάτων τους και των πολυπλόκαμων κρατικών μηχανισμών. Και μηχανισμούς από εργάτες (φοβισμένους, εξαγορασμένους κ.ά.) θα οργανώσουν οι κεφαλαιοκράτες για να χτυπάνε τους εργάτες, ενώ τα σαμποτάζ και οι εκβιασμοί θα είναι στην ημερήσια διάταξη. Θα οργιάσουν οι «κατσαρόλες». Πολύ περισσότερο, αφού μια τέτοια κυβέρνηση δεν έχει προσανατολίσει και δεν έχει προετοιμάσει την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα για το τι δύσκολο δρόμο και τι καθήκοντα έχουν μπροστά τους, αλλά και επιπλέον τους έχει παροπλίσει μέσω του εύκολου και από τα πάνω κοινοβουλευτικού δρόμου ανάδειξής της.
Για το αν μπορεί μια τέτοια κυβέρνηση να ασκήσει φιλολαϊκή πολιτική αποδείχθηκε πρόσφατα στηνΚύπρο, ενώ είχε αποδειχτεί και πολλές φορές στο παρελθόν σε μια σειρά χώρες. Το επιβεβαιώνει και η ολιγόμηνη συμμετοχή του ΚΚΕ και του ΕΑΜ στην κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου το 1944. Και μάλιστα σε μια φάση του αγώνα που ο λαός ήταν ένοπλος. Οχι με «κίνημα» αγανακτισμένων, ούτε τύπουΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ και ΣΥΡΙΖΑ.

3. Υπάρχει και η άποψη που λέει ότι μια τέτοια κυβέρνηση πρέπει να διαμορφωθεί έστω στη βάση της αντιμετώπισης 5 - 6 στοιχειωδών προβλημάτων. Αυτή η άποψη παραγνωρίζει το γεγονός ότι μια κυβέρνηση, οποιαδήποτε κυβέρνηση, δεν έχει να αντιμετωπίσει μόνο 5 - 6, αλλά το σύνολο των ζητημάτων, θέλει δε θέλει. Θα έχει να αντιμετωπίσει την ΕΕ, το ΝΑΤΟ, την Κοινωνική Ασφάλιση, την εξαγωγή κεφαλαίων, τις Συλλογικές Συμβάσεις, το χρέος, τη λειτουργία των ναυπηγείων και εκατοντάδες άλλα. Τι θα κάνει για όλα αυτά; Ακόμα: Πώς θα λυθούν και αυτά τα 5 - 6, τη στιγμή που όλα τα ζητήματα αλληλοσυνδέονται μεταξύ τους και τα 95 άλυτα θα «πνίξουν» και αυτά τα 5 - 6; Με το άλλο χέρι αυτή η κυβέρνηση θα παίρνει πίσω στο πολλαπλάσιο τα ψίχουλα που, ας υποθέσουμε, ότι θα δώσει.

4. Χρειάζεται, ασφαλώς, οι εργαζόμενοι να συνειδητοποιήσουν με την ίδια τους την πείρα την ανάγκη για το επαναστατικό άλμα. Αυτή η συνειδητοποίηση θα πραγματοποιηθεί στο έδαφος της πάλης για να αποκρουστεί η εναντίον τους επίθεση και μέσα από την αντεπίθεσή τους ενάντια στους επιχειρηματικούς ομίλους και την εξουσία τους και ενάντια στην ΕΕ και στην πολιτική των κομμάτων της, για την απομόνωση των εργατοπατέρων και του οπορτουνισμού. Πάντως, η πείρα δεν αποκτάται μέσω των κοινοβουλευτικών δρόμων και του σχηματισμού κυβερνήσεων αστικής διαχείρισης. Αυτή η δήθεν λύση κρατάει το λαό ενσωματωμένο στο σύστημα, τον οδηγεί τελικά μόνο στην απογοήτευση και στο πισωγύρισμα. Ενα κίνημα, που ο ρόλος του θα είναι να «σπρώξει» ή και να στηρίξει την όποια «αριστερή κυβέρνηση», είναι ακριβώς αυτό που δε φοβάται η αστική τάξη. Αντίθετα, φοβάται μόνο εκείνο το κίνημα, το ταξικό, που στοχεύει στην κατάργηση της ιδιοκτησίας της.

Τι θα σήμαινε η συμμετοχή του ΚΚΕ σε μια τέτοια κυβέρνηση;

Οτι το ΚΚΕ κοροϊδεύει το λαό, αφού θα του υπόσχεται ότι είναι δυνατό αυτή η κυβέρνηση να εφαρμόσει φιλολαϊκή πολιτική, δίχως να έχει στα χέρια της τα κλειδιά της οικονομίας.

Οτι το ΚΚΕ οδηγείται σε πολιτικαντισμούς, μόνο και μόνο για να αυξήσει τα εκλογικά του ποσοστά, με συμμόρφωση στο ρεύμα.

Οτι με τακτικισμούς υποθηκεύει το μέλλον του κινήματος σε προσωρινά «οφέλη», δηλαδή ότι χτίζει στην άμμο.

Οτι θα ξεσήκωνε τη δικαιολογημένη αγανάκτηση των εργαζομένων - και των ψηφοφόρων του - όταν διαπίστωναν ότι οι φιλολαϊκές υποσχέσεις σκορπίστηκαν από τον άνεμο της αντίδρασης και από τη δική του αδυναμία.

Οτι είναι για το θεαθήναι ο στόχος του να καθοδηγήσει την εργατική τάξη και τους συμμάχους της στην κατάκτηση της εργατικής εξουσίας.

Οτι, επομένως, μεταλλάσσεται σε ένα άλλο κόμμα, το οποίο, ανεξάρτητα αν κρατάει το όνομα και το σφυροδρέπανο, δεν είναι πια Κομμουνιστικό Κόμμα. Κάτι παρόμοιο με το Γαλλικό ΚΚ, που κάθε άλλο παρά Κομμουνιστικό ήταν και όσον καιρό κρατούσε το σφυροδρέπανο. Και όχι μόνο το Γαλλικό.

Η στάση του ΚΚΕ απέναντι στη λεγόμενη «κυβέρνηση της αριστεράς» αποτελεί σημαντική παρακαταθήκη για το μέλλον του εργατικού και του λαϊκού κινήματος. Συνακόλουθα με αυτή και τα διδάγματα που το ΚΚΕ έχει αποκομίσει σχετικά με τις κοινοβουλευτικές αυταπάτες και την αποκάλυψη του ρόλου του αστικού κοινοβουλίου. Στην ύπαρξη των πρώτων έχει συνδράμει τόσο το ίδιο όσο και τοδιεθνές κομμουνιστικό κίνημα από τις αρχές της δεκαετίας του 1950, ιδιαίτερα μετά από το 1956. Για το δεύτερο, το δίδαγμα είναι ότι οι κομμουνιστές χρειάζεται να κάνουμε πολύ περισσότερα για να αποκαλυφθεί ο ταξικός και υποκριτικός χαρακτήρας του συγκεκριμένου αστικού θεσμού.

Δευτέρα 25 Φεβρουαρίου 2013.

http://www.iskra.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=11127:tsakonas-aadm&catid=71:dr-kinitopoiisis&Itemid=278