Tα έξι κείμενα του εμφυλίου των αναρχικών - (Τα συμπεράσματα και τα σχόλια... δικά σου)...

1. Κείμενο του Γεράσιμου Τσάκαλου, για την υποδικία και την απεργία πείνας

                                       ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΤΕΛΕΙΩΣΕ ΤΟ ΤΣΙΡΚΟ…
      Τώρα θεωρώ πως ήρθε η ώρα να τοποθετηθώ πάνω σε κάποια γεγονότα που συνέβησαν το τελευταίο διάστημα.
      Ξεκινώντας, να αναφέρω ότι παραμένω προφυλακισμένος 33 μήνες χωρίς ακόμα κάποιο δικαστήριο να μου έχει επιβάλει ποινή. Για τους νόμους τους αυτό θεωρείται παράτυπο, παράνομο, καταχρηστικό κ.λ.π… Το ανώτατο όριο προφυλάκισης όπως είναι πλέον γνωστό είναι 18 μήνες. Με μία στρατηγική, όμως, νέων υποδικιών που ξεκίνησε εναντίον της οργάνωσής μας και συγκεκριμένα εναντίον του συντρόφου Χάρη Χατζημιχελάκη, αυξανότανε το ανώτατο όριο της προφυλάκισης κάθε φορά που ένας από εμάς πλησίαζε σε αυτό, από τους 18 στους 30 μήνες. Το ίδιο έγινε σε εμένα, το ίδιο έγινε και στο Γιώργο Πολύδωρο και την Όλγα Οικονομίδου που κλείνουν το Σεπτέμβρη το 30μηνό τους. Αυτό ήταν κάτι που δεν είχε ξαναεφαρμοστεί ποτέ σε αναρχική οργάνωση στον ελλαδικό χώρο.
      Τον Απρίλιο του 2013 με την αιτιολογία της επικινδυνότητάς μου ως μέλος της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς, προχώρησαν στην παράταση για άλλους 6 μήνες της προφυλάκισής μου, φτάνοντας έτσι το όριο στους 36 μήνες (3 χρόνια).
      Από την πλευρά τους καλά κάνανε. Αν γινότανε το “λάθος” και βγάζανε οποιοδήποτε μέλος της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς είναι σίγουρο ότι θα αξιοποιούσε την ελευθερία του για τη συνέχιση της αναρχικής δράσης, γράφοντας στα αρχίδια του όποιους περιοριστικούς όρους του βάζανε.

      Επειδή όμως, δεν ήταν σίγουροι ότι το δικαστήριο θα προλάβει να ολοκληρωθεί μέσα σε αυτό το διάστημα, έκαναν ένα βήμα παραπάνω. Στις 22 Μαίου του 2013 μου φορτώσανε μία νέα υποδικία. Ο λόγος είναι ότι τον Μάιο του 2012, όταν υπήρχε η περίπτωση να βγω με το 18μηνό, είχα δώσει σε κάτι άτομα φωτογραφίες μου ώστε να φτιαχτούν πλαστές ταυτότητες, έτσι ώστε σε περίπτωση που αποφυλακιζόμουνα να μπορούσα κατευθείαν να βγω στην παρανομία. Αυτά τα άτομα από ανικανότητα ή αδιαφορία, παρόλο που δεν αποφυλακίστηκα και ούτε είχαμε πια συντροφικές ή φιλικές σχέσεις, θεώρησαν σωστό να κρατήσουν τις πλαστές μου ταυτότητες για περίπου 1 χρόνο σε κάποιο σπίτι που χρησιμοποιούσαν. Όταν τους πιάσανε για μία ληστεία και αφού δεν είχαν φροντίσει ήδη να τις εξαφανίσουν, βρέθηκαν από τα τσογλάνια της αντιτρομοκρατικής. Το αποτέλεσμα ήταν να χρεωθώ ηθική αυτουργία σε “τρομοκρατικές πράξεις” και να είμαι κατηγορούμενος στην  υπόθεση της ληστείας στο Βελβεντό Κοζάνης. Έτσι τώρα, βρίσκομαι σε μία κατάσταση που δεν έχει ξαναυπάρξει ποτέ στον ελλαδικό χώρο. Ενώ έχω συλληφθεί το Νοέμβριο του 2010, έχω υποδικία έως το Δεκέμβρη του 2014. Δηλαδή, 4 χρόνια παραμονής στη φυλακή ως υπόδικος ή με άλλα λόγια, η πειραματική εφαρμογή της αορίστου χρόνου προφυλάκισης για υποθέσεις αναρχικής άμεσης δράσης. Και έρχονται και άλλες υποδικίες…
      Προφανώς για την κατάσταση που βρίσκομαι δεν φταίει η ανικανότητα και η έλλειψη εμπειρίας των ατόμων που κατείχαν τις ταυτότητες. Αυτό θα ήταν ανόητο και κοντόφθαλμο να το πιστεύω. Αν δεν ήταν οι ταυτότητες θα “ανακάλυπταν” κάτι άλλο. Απλά θεώρησα σημαντικό να αναφερθώ στα γεγονότα, ώστε να ενημερωθούν σύντροφοι και να προσέχουν ακόμα πιο πολύ στοιχεία που αφήνονται πίσω.
      Εναντίον μας, σαν οργάνωση και σαν τάση στον αναρχικό χώρο, εφαρμόζουν και θα προσπαθήσουν να εφαρμόσουν ό,τι διαθέτει το νομικό “οπλοστάσιό” τους για να μη βγούμε ποτέ από εδώ μέσα με νόμιμο τρόπο. Το ξέρουμε αυτό και θα κινηθούμε αναλόγως. Δεν σεβαστήκαμε το “νομικό πολιτισμό” τους ποτέ και ούτε θα αρχίσουμε να το κάνουμε τώρα.
      Δυστυχώς μαζί με εμάς, που είμαστε μέλη της Συνωμοσίας, αυτή την αντιμετώπιση θα προσπαθήσουν να την έχουν απένατι και σε άλλα άτομα. Κατά το “μαζί με το βασιλικό ποτίζεται κι η γλάστρα”, βλέπουμε διάφορες συλλήψεις να βαφτίζονται συλλήψεις μελών της οργάνωσής μας. Άτομα από υποθέσεις π.χ. απλής οπλοκατοχής, παρουσιάζονται σαν κομμάτι του δικτύου πυρήνων της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς. Υποθέσεις που υπό άλλες συνθήκες θα ήταν άλλη μια αναφορά στο αστυνομικό δελτίο αναμέσα σε τόσες άλλες, αναβαθμίζονται μόνο και μόνο επειδή υπάρχουν υποψίες των μπάτσων ότι οι εκάστοτε συλληφθέντες έχουν κάποια σχέση με εμάς. Αυτό γίνεται για να πληγεί το κύρος της οργάνωσής μας και να αυξηθεί mediaκα το άτρωτο της καταστολής.
      Εμείς έχουμε κάνει ξεκάθαρο με την στάση μας ότι οι αντάρτικες ενέργειες της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς μας κάνουνε περήφανους για αυτό και αναλάβαμε την ευθύνη, αδιαφορώντας για τις όποιες νομικές επιπτώσεις. Όποιος είναι μέλος της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς είναι περήφανος για αυτό. Δεν θα το διαπραγματευόμασταν ούτε για λιγότερα χρόνια φυλακής, ούτε για να γίνουμε πιο αρεστοί, ούτε για τίποτα. Αλλά όπως ανέφερα, διάφορα άτομα, που και να θέλανε, δεν θα μπορούσαμε ποτέ να τους δεχτούμε μαζί μας γιατί μας χωρίζει ένας ωκεανός αντιλήψεων και αξιών, συνεχίζουν να κατηγορούνται για την οργάνωσή μας. Εμείς με τη σειρά μας για να τους βοηθήσουμε, ξεκαθαρίζουμε, σε κάθε δικαστήριο που εμπλέκονται τέτοιοι, ότι φυλακισμένα μέλη της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς είμαστε μόνο όσοι έχουμε αναλάβει την ευθύνη για τη δράση της, προασπίζοντας την αξιοπρέπεια και την ιστορία της οργάνωσής μας. Ένας τέτοιος κατηγορούμενος για απλή οπλοκατοχή, όπως και ο ίδιος δηλώνει, βρέθηκε ένα μήνα μετά από εμένα στην ίδια νομική καταστάση. Δηλαδή παρατάθηκε η προφυλάκισή του από τους 30 στους 36 μήνες. Για να αποφυλακιστεί ξεκίνησε απεργία πείνας. Ως εδώ όλα καλά…
      Η συνέχεια όμως και το τσίρκο που ακολούθησε ήταν κάτι που κανείς μας δεν το περίμενε. Είδαμε το μεγαλύτερο κομμάτι του αναρχικού χώρου να σιωπά ή και να αβαντάρει παρασκηνιακά τις ύαινες της αλληλεγγύης που όρμησαν σε αυτή την υπόθεση.
      Πώς γίνεται σαν αναρχικός να δέχεσαι να κάνεις συνέντευξη τύπου με καργιόληδες σαν τον Γιάννη Πανούση; Τον βουλευτή της ΔΗΜΑΡ που είναι πίσω από τη συγγραφή του σωφρονιστικού κια ποινικού κώδικα. Τον ίδιο βουλευτή που υπήρξε στο παρελθόν στόχος της οργάνωσής μας και είναι μάρτυρας κατηγορίας εναντίον μας στο ειδικό δικαστήριο που λαμβάνει χώρα στον Κορυδαλλό. Πως δέχεσαι άλλα στελέχη κομμάτων να λένε ότι θα ξεκινήσουνε και αυτοί απεργία πείνας για αλληλεγγύη στην υπόθεσή σου; Οι βουλευτές, είτε του ΣΥΡΙΖΑ είτε οποιουδήποτε κόμματος είναι στόχοι επίθεσης και σίγουρα όχι αλληλέγγυοι.
      Αλλά και ο τρόπος που επιλέχθηκε να προβληθεί αυτή η υπόθεση με αναφορές στον “άδικα προφυλακισμένο” και στον “αθώο” Κ.Σ. αναδεικνύει την ηττοπάθεια σαν την κυρίαρχη πολιτική επιλογή αυτού του χώρου.
      Δηλαδή υπάρχουν δίκαια προφυλακισμένοι;
      Δηλαδή οι “αθώοι” αναρχικοί πρέπει να βγούνε, ενώ εμείς οι “ένοχοι” πρέπει να παραμείνουμε μέσα; Για να μη χαλάσουμε το γλυκανάλατο lifestyle που έχουν μετατρέψει κάποιοι την αναρχία;
      Αλλά προφανώς το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης για αυτό το τσίρκο, το φέρει ο ίδιος ο κατηγορούμενος. Πόση αξιοπρέπεια έχεις και πώς μπορείς να λέγεσαι αναρχικός όταν κάνεις τουμπεκί το γεγονός ότι το ΠΑΣΟΚ, η ΔΗΜΑΡ και ο ΣΥΡΙΖΑ, βγάζουν ανακοινώσεις υπερ σου; Πώς κάνεις τουμπεκί όταν βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, όπως ο Βούτσης, ρωτάνε στη βουλή για εσένα; Εκτός και αν κάποιος τους το ζήτησε… Πώς γίνεται να αφήνεις κόμματα να δείχνουν την αλληλεγγύη τους σε συγκεντρώσεις έξω από το νοσοκομείο που κρατείσαι όπως έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ; Αυτοί, την πολιτικάντικη δουλειά τους κάνουνε και χώνονται όπου τους αφήνεται χώρος. Άμα εσύ δεν το κόβεις μαχαίρι και δεν ξεκαθαρίζεις τη στάση σου είναι απλό. Δεν είσαι αναρχικός και δεν έχεις καμία σχέση με αγώνα. Απλά φιλάς κατουρημένες ποδιές για να βγεις από τη φυλακή.
      Αλλά και στην ίδια την απεργία πείνας σαν απεργία πείνας, βιώσαμε το απόλυτο τσίρκο. Ποιός απεργός πείνας παέι στο νοσοκομείο στις 12 μέρες και δέχεται όχι 1 αλλά 2 ορούς; Κάτι που είπε και η γιατρός Φανή Κυριακού στις 19/06, όταν κλήθηκε να καταθέσει στη δίκη εναντίον της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς, που δικάζεται και ο Κ.Σ. και γίνεται στις γυναικείες φυλακές. Συγκεκριμένα ανέφερε ότι του χορηγείται ορός δεξτρόζης και άλλος ένας ορός με ηλεκτρολύτες, βιταμίνες, ιχνοστοιχεία κ.α. Με αυτά δεν κάνεις απεργία πείνας. Ήταν εξάλου αναμενόμενο το ότι ποτέ δε δημοσιεύτηκε το σάκχαρό του σε αντίθεση με παλαιότερες απεργίες πείνας. Απλά τα αποτελέσματα δεν θα βόλευαν. Και είναι λογικό, σύντροφοι εκτός φυλακής να μην έχουν γνώση για τα διαδικαστικά της απεργίας πείνας, αλλά εμείς από προσωπικά βιώματα είμαστε σε θέση να έχουμε αντίληψη.
      Όταν ξεφτιλίζεις ένα μέσο αγώνα με τέτοιο τρόπο είναι απλά λάθος. Ή αγωνίζεσαι συνεπής στις επιλογές σου ή δεν αγωνίζεσαι καθόλου.
      Όταν είσαι αναρχικός δεν γλύφεις πολιτικά κόμματα. Όταν είσαι αναρχικός δεν μιλάς για την εθνική κυριαρχία ή για τον ελληνικό λαό, ούτε αποζητάς τη δημιουργία ενός άλλου πόλου εξουσίας. (αποσπάσματα από προηγούμενα κείμενα του Κ.Σ.).
      Αναρχικός είσαι όταν περήφανα αγωνίζεσαι ενάντια σε κάθε εξουσία ακόμα και στις αλλοτριωμένες πτυχές της που έχουμε όλοι μέσα μας.
      Τα πολιτικά κόμματα είναι ξεκάθαρα εχθροί μας, είτε αριστερά είτε ακροαριστερά. Τελεία και παύλα. Ο ΣΥΡΙΖΑ να παέι να γαμηθεί. Ψήφο σε αυτούς, όπως τους δώσανε κάτι άλλοι “αναρχικοί” κρατούμενοι πέρυσι στην εκλογική διαδικασία που έγινε μέσα στη φυλακή, από εμάς δε θα δούνε ποτέ. Νταλαβέρια με την αντιπολίτευση και την πιθανή αυριανή κυβέρνηση δεν κάνουμε. Τόσο “διεφθαρμένοι” ούτε εμείς δεν είμαστε…
      Ο καθένας κάνει τις επιλογές του και η ιστορία θα κρίνει.

                              ΖΗΤΩ Η ΑΝΑΡΧΙΑ

                                            ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ

                                 ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΩΣ ΤΗΝ

                                            ΟΛΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ

ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΤΣΑΚΑΛΟΣ

Μέλος της Συνωμοσίας  Πυρήνων της Φωτιάς -FAI-IRF

Υ.Γ. Το παραπάνω κείμενο εκφράζει απόλυτα όλους τους συντρόφους της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς και θα ακολουθήσει συλλογική τοποθέτηση.

http://theparabellum.squat.gr/2013/07/26/%CE%BA%CE%B5%CE%AF%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%BF-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B3%CE%B5%CF%81%CE%AC%CF%83%CE%B9%CE%BC%CE%BF%CF%85-%CF%84%CF%83%CE%AC%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CE%BF%CF%85-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7/

2. Ο Κώστας Σακκάς γράφει κι απαντά στον Γεράσιμο Τσάκαλο...

Ο Γεράσιμος Τσάκαλος

Ο Γεράσιμος Τσάκαλος

 Θεωρώ πως το να παραδίνεσαι στον εχθρό  όταν δέχεσαι επίθεση και να αρνείσαι να δώσεις τη μάχη που καλείσαι να δώσεις, είναι απλά ανοησία. Το να λες  την ώρα που δέχεσαι επίθεση ‘’εγώ δεν παίζω το παιχνίδι σου’’ δεν αποτρέπει την ήττα αλλά αντίθετα κινδυνεύεις να οδηγηθείς σε πανωλεθρία. Το να απαξιώνεις τη στιγμή της μάχης τον εχθρό δεν σε κάνει ανώτερο.

Η έλλειψη στοιχειώδους αντιληπτικής ικανότητας και αδυναμίας να δει κανείς και να συμπεράνει το προφανές,  είναι προβληματικό. Η εμμονή σε διάφορες επιλογές και συμπεριφορές  που αποδεδειγμένα οδηγούν στην ήττα, αποτελούν εμμονή και εθισμό στο λάθος. Όταν αυτές οι επιλογές και συμπεριφορές, αφορούν ατομικά ζητήματα, αποδέκτες των συνεπειών   είναι συνήθως  αυτοί που παράγουν το λάθος. Όταν όμως  οι επιλογές αυτές γίνονται στο όνομα  του συλλογικού   και προπαγανδίζονται για παράδειγμα ως επαναστατικές και μάλιστα ως οι μόνες πολιτικά ¨καθαρές¨ και αξιοπρεπείς, ο καθένας αντιλαμβάνεται πως  τότε και οι συνέπειες είναι συλλογικές.

Από την πρώτη στιγμή της ομηρίας μου, έχω την άποψη ότι το βήμα που δίνεται στους αναρχικούς και γενικά στους πολιτικούς κρατούμενους  να εκφράζουν τις θέσεις και τις απόψεις τους, πρέπει κατά κάποιο τρόπο να το κερδίζουν και ότι δεν είναι δεδομένο απλά και μόνο λόγω της συνθήκης του εγκλεισμού και τις δήλωσης μιας ταυτότητας η της ένταξης σε μια οργάνωση. Στις φυλακές εξάλλου υπάρχουν πολλοί κρατούμενοι, γνωστοί ως ¨ποινικοί¨, οι όποιοι είναι πολύ καλοί βομβιστές (από τεχνικής άποψης), εμπρηστές, ληστές κλπ. Δεν νομίζω πως ως αναρχικοί μπορούμε να αναγνωρίσουμε κάποια αξία σε αυτό. Το δημόσιο βήμα θεωρώ πως ο πολίτικος κρατούμενος πρέπει να το ¨κερδίζει¨κάθε φορά  με το λόγο του. Όχι φυσικά με την έννοια της ρητορικής-συγγραφικής ικανότητας, αλλά με την ουσία των θέσεων και των απόψεων του. Από τα λεγόμενα και φυσικά τη δράση του χαρακτηρίζεται ο αναρχικός και ο επαναστάτης και όχι από τις ταμπέλες που κρεμάσει ο καθένας στον εαυτό του.

Στις 25/7 δημοσιεύτηκε ένα κείμενο από τον Τσάκαλο Γ. μέλος της σπφ που -για μένα τουλάχιστον-, αποτελεί μια ξεκάθαρα  λαθραία χρήση του δημόσιου βήματος. Στην λογική του αν το κρέας βαφτίζεται ψάρι τότε γίνεται κιόλας, μια κακοπροαίρετη, απολίτικη και ανήθικη επίθεση βαφτίζεται  αντίστοιχα κριτική(!). Μια σειρά από ανακρίβειες και ψέματα τόσο για μένα προσωπικά και την απεργία πείνας που έκανα, όσο και για το αλληλέγγυο αναρχικό κίνημα που την στήριξε, δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να θεωρηθούν κριτική για όποιον διάβασε το εν λόγω κείμενο.

Δεν θα έμπαινα στη διαδικασία να απαντήσω στην κακόβουλη επίθεση που δέχτηκα, όπως δεν το έχω κάνει και  στο παρελθόν, ωστόσο η συγκεκριμένη περίπτωση θεωρώ πως με ξεπερνά προσωπικά. Το συγκεκριμένο κείμενο, αμφισβητεί έναν συλλογικό αγώνα που δόθηκε και ξεπερνά τα όρια του ανεκτού.  Δεν ξέρω αν και κατά ποσό υπάρχει συνείδηση αυτού, αλλά το εν λόγω κείμενο, αποτελεί  κανονική, κανονικότατη προβοκάτσια,  που πλήττει την αξιοπιστία και το πολτικό κύρος του αναρχικού κινήματος. Αποτελεί κιτρινισμό και στρώνει το δρόμο στους –επίσημους- εχθρούς του. Κάνει αυτό που ουσιαστικά δεν τόλμησαν οι τελευταίοι αλλά που ευχαρίστως αξιοποιούν. (πρωτοσέλιδο της Χ.Α. για το εν λογω κείμενο, καθεστωτικά δημοσιογραφικά κοράκια κλπ). Για το λόγο αυτό, θεωρώ πως είναι απαραίτητο να διευκρινιστούν κάποια πράγματα.

 Η απεργία πείνας που έκανα, δεν ήταν μια ατομική πράξη αλλά ήταν ένας συλλογικός αγώνας που δόθηκε απ το αναρχικό κίνημα –κυρίως-, αλλά και από άτομα που πρωτοβουλιακά   χωρίς να ανήκουν στον α/χ στήριξαν αυτόν τον αγώνα (φίλοι, συγγενείς, συμπαθούντες).Το ότι δέχτηκα στήριξη  από άτομα που παρακινήθηκαν -ας πούμε- από μη πολιτικά κίνητρα,  αποτελεί ένα  γεγονός και δεν έχω να πω τίποτα γι αυτό. Αυτό που έχω να πω, είναι πως η  αλληλεγγύη αποτελεί σχέση μονάχα  μεταξύ συντρόφων.  Η αλληλεγγύη δεν είναι συμπαράσταση, δεν είναι σχέση που γεννιέται από συναισθήματα συμπαθείας η αντιπάθειας, δεν γεννιέται από την ευαισθησία η τη συμπόνια κάποιου, ούτε από την οργή για την αγανάκτηση για τις αδικίες του  καλού, κακού, αναγκαίου η δεν ξέρω  τι άλλου συστήματος. Η αλληλεγγύη είναι σχέση αγώνα. Αποτελεί σχέση-όπλο μεταξύ των αγωνιστών εναντία στο σύστημα. Εναντία σε κάθε εξουσιαστικό σύστημα. Αποτελεί όπλο στα χεριά αυτών που αγωνίζονται για την ελευθερία.  Ως συντρόφους μου αναγνωρίζω μόνο  τους αναρχικούς και με αυτούς έδωσα τον συγκεκριμένο νικηφόρο αγώνα.

Ωστόσο, δεν έλειψαν και αυτοί που νόμισαν πως  μπορούσαν να καπηλευτούν  τη απεργία πείνας που έκανα, προκειμένου να αποκομίσουν  πολιτική υπεραξία   για αυτούς και τα κόμματα τους. Προσωπικά, δεν έχω να αποδείξω τίποτα και σε κανέναν. Η θέση μου ήταν συγκεκριμένη και πάντοτε η ιδία. Τα κόμματα  είναι εκ φύσεως   εχθρικοί μηχανισμοί  προς τον άνθρωπο και την κοινωνία του. Πάντα λειτουργούσαν και θα λειτουργούν εις βάρος του. Πάντα θα στέκονται εναντία  και θα υπονομεύουν κάθε ουσιαστικό και αδέσμευτο  απελευθερωτικό αγώνα όποιες και αν είναι οι ιδεολογικές τους καταβολές. Ας ξεκαθαρίσω λοιπόν πως ουδέποτε δέχτηκα,  κανένα βουλευτή να με επισκεφτεί στο νοσοκομείο όπως ακούστηκε  και μάλιστα φρόντισα να γίνει όσο πιο σαφές γινόταν ότι δεν ήταν λόγω  αδυναμίας, αλλά γιατί δεν επιθυμούσα. Δεν βγήκα ποτέ να χαιρετίσω καμία κομματική συγκέντρωση έξω από το νοσοκομείο, παρά μόνο αυτή των αναρχικών συντρόφων στις  5/7 η οποία ήταν και καθοριστική όχι μοναχά για να βρω τη δύναμη να φωνάξω πως αυτός ο αγώνας θα πάει ¨μέχρι το τέλος, μέχρι τη νίκη¨, αλλά και να το εννοώ στο ακέραιο. Δυστυχώς για τους ¨πάλλευκους¨ αψεγάδιαστους επικριτές μου δεν θα μπορούσα σε  καμία περίπτωση να κάνω face control  στο ποιοι δίνουν το παρόν στις συγκεντρώσεις, στις πορείες, η στις συνεντεύξεις, η να παρακολουθώ και να τρέχω να καταδικάσω κάθε τι που λέει ή προτείνει  ο καθένας. Θα ήταν αδύνατο πρακτικά και αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά.   Είναι προφανές πως αυτό που τους ένοιαζε ήταν να πετάξουν τη λάσπη γρήγορα-γρήγορα  προτού στεγνώσει… Δεν ξέρω τι αντίστοιχες  εμπειρίες έχουν άλλοι, αλλά εγώ στο δωμάτιο που βρισκόμουν  στο ΓΚΝ, εκτός από τα τριπλά κάγκελα που υπήρχαν στα παράθυρα, φρουρούμουν εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο από τρεις διαφορετικές υπηρεσίες, όπου συνόδευαν ακόμα και τους γιατρούς κατά τη διάρκεια των  επισκέψεων  τους και μάλιστα είχαν την απαίτηση να ακούνε κάθε τι που ειπωνόταν. Επισκεπτήριο δικαιούμουνα μια φορά την εβδομάδα για ένα τέταρτο αποκλειστικά από συγγενείς Α’ βαθμού, με την παρουσία του φρουρού στην κυριολεξία πάνω από το κεφάλι μου και σε πολλές περιπτώσεις να παρεμβαίνουν είτε ¨φιλικά¨, είτε για να ζητήσουν να μιλάμε δυνατότερα ώστε να ακούνε τι λέμε. Για αρκετό διάστημα απαγορευόταν η αλληλογραφία (κάτι που άλλαξε μετά από πολλούς τσαμπουκάδες), ενώ σε κάποιες περιπτώσεις υπήρξε και λογοκρισία στις έντυπες ενημερώσεις του Indy. Δυο φορές,  είχα και την ¨ευχαρίστηση¨ να δεχτώ και έλεγχο στο δωμάτιο που κρατούμουν θυμίζοντας μου τις ¨ωραίες¨μέρες της φυλακής. Οι συνθήκες χαρακτηρίζονταν επιεικώς αποπνιχτικές. Παρόλα αυτά, ακόμα και αν είχα τη δυνατότητα να παρεμβαίνω σε πρώτο χρόνο για κάθε τι, δεν θα το έκανα γιατί  μου φαίνεται ¨λίγο¨ και ¨μικρό¨ στην κατάσταση που βρισκόμουν να έκανα κάτι τέτοιο .

Στο νοσοκομείο εισήχθηκα στις 17/6 (την 14η μέρα δηλαδή), με παραπεμπτικό του εφημερεύοντα ιατρού του νοσοκομείου κρατούμενων των φυλάκων Κορυδαλλού. Μάλιστα το παραπεμπτικό  είχε συνταχθεί από τις 14/6 και παρέμενε ¨ανοιχτό¨. Δηλαδή ο γιατρός έκρινε πως θα έπρεπε να εισαχθώ στο νοσοκομείο ακόμα νωρίτερα. Οι κρατούμενοι γνωρίζουν πολύ καλά πως στο νοσοκομείο δεν πας οπότε θες, παρά μόνο όταν υπάρχει απόλυτη ανάγκη, η όταν υπάρχει αδυναμία αντιμετώπισης μιας κατάστασης-περιστατικού, όχι απαραίτητα τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή αλλά και προληπτικά. Σε αυτή τη περίπτωση ανήκει και η απεργία πείνας. Ειδικότερα στη δική μου περίπτωση το γεγονός ότι είχα πραγματοποιήσει  και άλλη απεργία πείνας πριν από ένα χρόνο, ήταν αίτια να θεωρηθεί προφανώς από τον εφημερεύοντα  γιατρό ότι θα ήταν καλύτερο –για όλους- να βρίσκομαι σε νοσοκομείο και όχι στο αναρρωτήριο των φυλάκων. Η ανθρωποφύλακες  δεν στέλνουν ποτέ κάποιον στο νοσοκομείο αν δεν υπάρχει λόγος και ακόμα και τότε συχνά δεν το κάνουν. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις  που κρατούμενοι έχουν πεθάνει στο κελί τους επειδή κάποιος ασυνείδητος γιατρός  εκτίμησε με επιπολαιότητα την κατάσταση ενός κρατουμένου. Οσοι έχουν περάσει έστω και για λίγο από τα ελληνικά κολαστήρια, γνωρίζουν πως αυτές οι περιπτώσεις δεν είναι και λίγες. Σε κάποια φάση της απεργίας, εξαιτίας των συνέχων υπογλυκαιμικών κρίσεων, μου χορηγήθηκε ορός γλυκόζης προκειμένου να αποφύγω το ενδεχόμενο αιφνίδιου θανάτου πριν καν προλάβει να πραγματοποιηθεί το συμβούλιο το οποίο θα εξέταζε το αίτημα της αποφυλάκισης μου(!). Ήταν κάτι το οποίο αντιλαμβάνεται ο καθένας ότι έγινε στα πλαίσια τήρησης μια πολύ βασικής στρατηγικής ώστε να έχει νόημα αυτό που έκανα. Πρόθεση μου δεν ήταν ποτέ να αυτοκτονήσω. Ο αγώνας μου ήταν αγώνας για την ελευθερία και άρα για την ιδία τη ζωή. Για όποιον δεν γνωρίζει, ο ορός γλυκόζης δεν επηρεάζει την  απώλεια βάρους του απεργού. Αυτό το γνωρίζει οποίος έχει κάνει απεργία πείνας. Επίσης το ζάχαρο είναι μια τιμή που πρέπει να βρίσκεται σε συγκεκριμένα επίπεδα. Δεν σημαίνει πως όσους περισσότερους όρους λαμβάνει κάποιος, τόσο το καλύτερο. Το να είναι το ζάχαρο σε πολύ ψηλά επίπεδα είναι εξίσου επικίνδυνο με το να είναι πολύ χαμηλά. Είτε ένα, είτε δυο είτε 22 όρους λαμβάνεις, για να αποφευχθεί ο αιφνίδιος θάνατος, το ζάχαρο πρέπει να είναι σταθεροποιούμενο.

Εκεί που πραγματικά δεν κατάλαβα τι θέλει να πει ο Γ.Τ. είναι στο σημείο που γίνονται κάποιες αναφορές περί αθωότητας – ενοχής.

Ποιος μίλησε για αθωότητα? Ποιος μίλησε για αδικία? Από πού προκύπτει το συμπέρασμα ότι πιστεύω/ουμε πως υπάρχουν άδικα και δίκαια προφυλακισμένοι? Ότι οι αθώοι αναρχικοί πρέπει να βγουν, ενώ οι ένοχοι να μείνουν μέσα?

Φυσικά τα ερωτήματα είναι ρητορικά και προσωπικά δεν περιμένω καμία απάντηση.



Όσο για τους βασιλικούς και τις γλάστρες, αν είναι τέτοιο πότισμα, χάρισμα σας…

                                                                   

Υ.Γ. Η τοποθέτηση  αυτή είναι η πρώτη και η τελευταία όσο αναφορά το συγκεκριμένο ζήτημα. Ξεκαθαρίζω πως δεν πρόκειται να ανοίξω κανένα διάλογο. Θεωρώ πως κάτι τέτοιο θα υπονόμευε τον αναρχικό χώρο και δεν πρόκειται να το κάνω.  

Θα πρότεινα σε όλους νηφαλιότητα και ψυχραιμία…

Κώστας Σακκάς

http://www.bloko.gr/ellada/o-kwstas-sakkas-grafei-ki

-apanta-ston-gerasimo-tsakalo.html

3. Μία κριτική στην Ε.Ο. Σ.Π.Φ.

ΟΡΑΤΟΙ ΚΑΙ ΑΟΡΑΤΟΙ ΤΟΙΧΟΙ - ΜΙΑ ΚΡΙΤΙΚΗ ΣΤΗΝ Ε.Ο. ΣΠΦ

Ο σκοπός αυτού του κειμένου είναι αφ’ ενός να ανασκευάσει την προπαγάνδα που αναδομεί την πραγματικότητα με βάση τις προσωπικές εχθρότητες, αφ’ ετέρου να συμβάλλει σε μια κριτική (ανα)θεώρηση των γεγονότων και των σχέσεων μας στην κατεύθυνση του ξεπεράσματος χρόνιων προβλημάτων του αναρχικού κινήματος.
Είναι δύσκολο να αντισταθείς στη φυσική παρόρμηση να απαντήσεις στην ύπουλη απαξίωση με τρόπους αναντίστοιχους των ιδανικών μας. Όμως μπαίνοντας στην αναρχική εξεγερσιακή διαδρομή μας, θυσιάσαμε πολλά και δε σκοπεύουμε να πουλήσουμε τις αξίες μας. Οπότε για άλλη μια φορά θα απαντήσουμε στην ασέβεια με το σεβασμό που ταιριάζει ανάμεσα σε αναρχικούς επαναστάτες. Αντί της άγονης, ιντριγκαδόρικης, προσβλητικής και υποτιμητικής γλώσσας των υποννοουμένων, που τροφοδοτεί τα κουτσομπολιά που υποτίθεται πως εχθρεύεται, θα μιλήσουμε την ξεκάθαρη γλώσσα της εποικοδομητικής κριτικής.

ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΜΕΙΩΤΙΚΕΣ ΑΝΑΦΟΡΕΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΜΑΣ
Κατ’ αρχάς ας διασαφηνίσουμε ότι την πλαστή ταυτότητα πάνω στην οποία στηρίχθηκε η τελευταία υποδικία του Γ. Τσάκαλου, δεν την κρατούσαμε για μουσειακούς λόγους αλλά γιατί τη θεωρούσαμε ακόμα χρήσιμη. Σοβαρό λάθος μας, που διαπράξαμε όμως, ακριβώς επειδή διατηρούσαμε συντροφικές σχέσεις με μέλη της Σπφ, και επειδή θεωρούσαμε ακόμα πιθανό να βγει απ’ τη φυλακή, παρ’ ότι ο ίδιος ισχυρίζεται πως είχαμε διακόψει επαφές 1 χρόνο πριν!
Το γεγονός ότι βρέθηκε σε ένα σπίτι για το οποίο δεν είχαμε έτοιμο σχέδιο αδειάσματος σε περίπτωση σύλληψης είναι αδιαμφισφήτητα δεύτερο λάθος μας, συνεπώς θα αποδεχόμασταν μία (ακόμα και δημόσια) κριτική πάνω σ’αυτό.
Άλλωστε δε βρέθηκε κανείς στη φυλακή με τη θέλησή του, αλλά από λάθη, παραλείψεις, αλαζονείες. Γιατί πολύ απλά, λάθη δεν κάνει, όποιος δεν κάνει τίποτα. Αποδεχόμαστε τις συνέπειες του νόμου ως φυσικό επακόλουθο της επιλογής μας να σταθούμε απέναντι στο κράτος και το διάχυτο πολιτισμό της εξουσίας, επιλογής που περιλαμβάνει και τα λάθη που θα κοστίσουν τόσο σε εμάς, όσο και συντρόφους μας.
Εμείς για παράδειγμα, ουδέποτε διανοηθήκαμε να χρεώσουμε τα εντάλματα που εκδόθηκαν σε βάρος μας στα επιχειρησιακά λάθη αντιπαρακολούθησης μελών της Σπφ, σε αντίθεση με τον Γ. Τσάκαλο που η αναφορά του σε “ανικανότητα ή αδιαφορία” όπως και η άρνηση παραδοχής της ταυτότητάς μας ως αναρχικών αιχμαλώτων χρησιμοποιώντας τον προσδιορισμό “άτομα”, προδίδουν εμπάθεια και κακεντρέχεια. Το πρόσχημα της κριτικής καταρρέει, ενώ φαίνεται ξεκάθαρα πόσο υποκριτική είναι η δικαιολόγηση της επαίσχυντης αυτής αναφοράς ως συμβουλευτικής για νέους συντρόφους.
 Απλά πράγματα. Ο Γ. Τσάκαλος χρησιμοποιεί ένα επιχειρισιακό λάθος μας για να μας επιτεθεί δημόσια με φτηνό και απολίτικο τρόπο, λόγω πολιτικών και προσωπικών συγκρούσεων και ρήξεων. Είναι πραγματικά αντιφατικό η ίδια η ΣΠΦ, να χρησιμοποεί μία “κριτική περί λαθών”, ίδια με αυτή που τη στοχοποιούσε στα πηγαδάκια της αδράνειας και της παθητικότητας, πατώντας πάνω στις συλλήψεις μελών της, ιδιαίτερα όταν στο τελευταίο κείμενό της στηλιτεύει ανελέητα τέτοιες πρακτικές.
Για την ιστορία και μόνο, γνώμη μας είναι ότι σε μία ρήξη και οι δύο πλευρές κάνουνε λάθη, φέρουν ευθύνη. Κατά ένα διαλεκτικό τρόπο υπήρξαν επιλογές και θέσεις της Σ.Π.Φ. που επηρέασαν σε σημαντικό βαθμό τις δικές μας αποφάσεις, όπως φυσικά συνέβη και το αντίστροφο. Φυσικά η οποιαδήποτε λεπτομέρεια της ρήξης αυτής δεν έχει θέση σε ένα δημόσιο κείμενο, όμως για να αποφύγουμε την σύγχυση και να διαψεύσουμε τις προκαταλήψεις θέλουμε να ανφέρουμε ότι αδιαμφισβήτητα έχουμε ένα μεγάλο μερίδιο ευθύνης.

ΑΝΑΣΚΕΥΗ ΤΟΥ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΙΣΤΙΚΟΥ ΛΟΓΟΥ
Μία επαναλαμβανόμενη προπαγανδιστική τεχνική είναι η προβολή μόνο των θετικών στοιχείων της οργάνωσης και η επιμελής απόκρυψη των αρνητικών σε συνδυασμό με τον υπερτονισμό ή ακόμα και την εφεύρεση των αρνητικών στοιχείων των αντιπάλων της. Όπως για παράδειγμα στο τελευταίο κείμενο της οργάνωσης, που μιλώντας τη γλώσσα της σύγχυσης, ομογενοποίησε σε ένα μίγμα τις αναρχικές απόψεις που διαφοροποιούνται απ’ τις θέσεις της, ακόμα και αν είναι αντιθετικές μεταξύ τους. Σ’ αυτά τα πλαίσια εκτός από το ότι αναφέροντάς μας ως συγκατηγορούμενους των μελών της στο δικαστήριο των 160 επιθέσεων, μας χρέωσε αντιλήψεις οι οποίες μας είναι εχθρικές (π.χ. το διαχωρισμό του αντάρτικου απ’ το κίνημα), καταλήγοντας να υποννοήσει οτί ισχυριζόμαστε πως είμαστε αθώοι βάσει της ενοχής τους!
Αυτή ήταν και η σταγόνα που ξεχείλησε το ποτήρι και αναγκαστήκαμε να απαντήσουμε γράφοντας αυτό το κείμενο. Γιατί εμείς, παραστήκαμε μόνο στην αρχή της πρώτης συνεδρίας της εν λόγω δίκης, και αποχωρήσαμε αφού διαβάσαμε μία ανακοίνωση, στην οποία μεταξύ άλλων δηλώσαμε την εχθρότητά μας με το δικαστήριο, ότι αποτελούμε κομμάτι της αναρχικής δράσης και της αντάρτικης μορφής της και δεν αναφερθήκαμε καν στο αν είμαστε ή όχι μέλη της Σ.Π.Φ.. Μέχρι στιγμής, στη δίκη αυτή δεν είμαστε παρόντες, και δεν ορίσαμε δικηγόρο, με αποτέλεσμα να μας “εκπροσωπούν” δικηγόροι διορισμένοι απ’ το δικαστήριο, διαδικασία που δεν μπορούμε να αποφύγουμε. Αν τυχόν κάνουμε κάποια παρέμβαση, όπως και σε κάθε δίκη, θα είναι πάντα πολιτικού και ποτέ νομικού χαρακτήρα.
Στην περίπτωση που η σύγχυση αυτή δεν έγινε σκόπιμα, διασαφηνίζουμε, πως είναι ευθύνη της οργάνωσης να μιλάει ξεκάθαρα, όμως όλες οι ενδείξεις υποδεικνύουν πως πρόκειται για ένα ακόμα προπαγανδιστικό τέχνασμα. Όπως και όλες οι βερμπαλιστικές αναφορές στον εαυτό της χωρίς ίχνος ουσιαστικής αυτοκριτικής.

 ΑΠΟ ΤΑ ΔΙΠΟΛΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΔΙΑΧΩΡΙΣΜΟΥΣ…
Το δίπολο “αθώος” – “ένοχος” είναι ένα παράγωγο της εξουσίας για να γεννάει διαχωρισμούς. Δυστυχώς, τα τελευταία χρόνια, το έχει υιοθετήσει, και η νεομηδενιστική τάση στην οποία εντάσσεται η ΣΠΦ και ένα κομμάτι των αλληλέγγυων αναρχικών, αναπαράγοντας τους διαχωρισμούς που εισάγει ανάμεσα στους αναρχικούς το ίδιο το κράτος. Εμείς όπως έχουμε ξαναπεί, σε διλήμματα – παγίδες δεν απαντάμε.
Τώρα για τα αόριστα υποννοούμενα περί δειλών που ικετεύουν, δε στηρίζουν τις επιλογές τους κλπ, πραγματικά, δεν ξέρουμε τί να απαντήσουμε. Η στάση και η θεώρηση καθενός από εμάς, είναι δημόσια κατατεθειμμένη και ο κάθε νοήμων άνθρωπος, μπορεί να κρίνει. Δε θα μπούμε στη διαδικασία να αποδείξουμε οτί δεν είμαστε ελέφαντες.
Πέρα από την ανασκευή της προπαγάνδας, ας προχωρήσουμε σε μία ουσιωδέστερη κριτική. Όχι, δε θα μπούμε στον πόλεμο της λάσπης, δε θα ανταποδώσουμε χτυπήματα κάτω απ’ τη μέση.
Το πρόβλημα εντοπίζεται στη λογική του αναρχόμετρου. Δηλαδή στο να χρίζουν κάποιοι τους εαυτούς τους θεματοφύλακες της αναρχικής καθαρότητας. Μιας καθαρότητας που ούτως ή άλλως αδυνατούν να ακολουθήσουν και οι ίδιοι.
Δεν είναι γόνιμη η κριτική σε αναρχικούς όταν δεν είναι και αυτοκριτική, όταν δεν γίνεται στην κατεύθυνση της βελτίωσης και της αυτοεξέλιξης, αλλά σπέρνει διαχωρισμούς για να θερίσει αυτοεπιβεβαίωση. Το πιο επικίνδυνο της νεομηδενιστικής προπαγάνδας εντέλει, είναι η αυθυποβολή που προκαλεί η αυτοανακήρυξη σε τέλειο αναρχικό, βγάζοντας τον άλλον σκάρτο.
Γιατί π.χ. όντας πια 9 μήνες φυλακισμένοι, γνωρίζουμε ότι για κάθε αναρχικό που μπαίνει στη φυλακή, θα υπάρξουν στιγμές που οι πράξεις του θα “αντιβαίνουν” με τις αξίες του. Όλοι κάποια στιγμή θα κάνουν τα στραβά μάτια, όλων η αξιοπρέπεια θα “τσαλακωθεί”, όλοι θα ανεχτούν το δεσμοφύλακα να κλειδώνει τα κελιά σαν μία απολύτως φυσική διαδικασία. Γιατί πολύ απλά, κάποιες συμβάσεις βρίσκουμε τη δύναμη να μην τις κάνουμε, ενώ κάποιες άλλες όχι. Γι’ αυτό ακριβώς, ούτε εμείς, ούτε κανείς άλλος είναι καθαρός. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως μια σύμβαση σε κατατάσσει αυτοματοποιημένα ως άνθρωπο συμβιβασμένο με τον κόσμο της εξουσίας.
Δεν είναι πρώτη φορά που μία συλλογικότητα επιχειρεί να λειτουργήσει σαν θεματοφύλακας της αναρχίας. Παλαιότερα κυρίως, αλλά και πρόσφατα, η Συσπείρωση Αναρχικών, συκοφαντούσε ανελέητα τους ενδοκινηματικούς πολιτικούς της αντιπάλους. Το κοινό στοιχείο είναι ότι κάποιοι επαναστάτες κρίνουν πως η πλούσια ιστορία αγώνα, τους καθιστά υπέρτατους κριτές. Η διαφορά είναι οτί η “κριτική” της ΣΠΦ δεν προφασίζεται καν οτί “χτυπά λογικές και όχι άτομα”. Αντιμετωπίζει τους ανθρώπους που επικρίνει σαν μη εξελίξιμα όντα, χωρίς να αναγνωρίζει τις εσωτερικές τους αντιφάσεις, μπορεί μόνο να τους πετάξει στα σκουπίδια. Ακριβώς αυτή η λογική οδήγησε τα μέλη της οργάνωσης στο να θεωρούν συλλήβδην την κοινωνία εξουσιαστική, συλλήβδην τον αναρχικό χώρο σκάρτο, και τους εαυτούς τους τέλειους.
 Στερούνται την ικανότητα αυτοκριτικής και αδυνατούν να αντικρύσουν τη ρευστότητα των τάσεων της εξουσίας ή της αναρχίας, τόσο στην κοινωνία, όσο και στον χώρο απ’ τον οποίο προερχόμαστε και εκ των πραγμάτων είμαστε συνδεδεμένοι. Ως τώρα το σκεπτικό της Σπφ βασίζεται στους διαχωρισμούς και στην αντιμετώπιση των ανθρώπων ως μονολιθικών όντων, αντί να αναζητά τα σημεία σύνδεσης, από όπου μπορεί να ξεκινήσει μια σύμπλευση και ταυτόχρονα μια ουσιαστική κριτική-αυτοκριτική που στοχεύει στην εξέλιξη και την αυτεξέλιξη. Έτσι σκάβουν τον τάφο της αυτοαπομόνωσης.

…ΩΣ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΦΟΡΑ ΚΥΡΙΑΡΧΙΚΩΝ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΩΝ
Απόρροια της διαχωριστικής λογικής που αναζητά παντού εχθρούς, και της έλλειψης αντίληψης της κοινότητας του αγώνα, οι σχέσεις αλληλεγγύης της οργάνωσης χαρακτηρίζονται από εσωστρέφεια. Άμεση συνέπεια, είναι η συνεχής προσπάθεια επιβολής, αντί της αναζήτησης συνδετικών στοιχείων, απέναντι σε οτιδήποτε διαφορετικό.
Φυσικά αν στην κριτική μας απομονώναμε τα στοιχεία αυτά, και επικαλύπταμε ολόκληρη την ιστορία αγώνα της οργάνωσης, θα ήταν σαν να τσιμπάμε στο δόλωμα της άσπονδης εχθρικής αντιμετώπισης που εμπεριέχει η διαχωριστική λογική. Προφανώς λοιπόν και δεν θεωρούμε ότι η οργάνωση έχει πάψει να είναι αναρχική, η νοοτροπία της αποκήρυξης δεν μας εκφράζει. Αναγνωρίζουμε το ότι οι άνθρωποι που την αποτελούν έχουν ταυτίσει τους εαυτούς τους με την αναρχική εξεγερσιακή δράση, τολμώντας και πετυχαίνοντας σημαντικά πράγματα, από τις απανωτές επιθέσεις σε στόχους – σύμβολα της κυριαρχίας μέχρι την επιλογή ανάληψης ευθύνης που τους στοιχίζει βαριές ποινές, γι’ αυτό άλλωστε επιλέξαμε να συνδεθούμε μαζί τους για ένα χρονικό διάστημα αδιαφορώντας για τις όποιες νομικές συνέπειες. Και η ενασχόληση και κριτική εκφράζει ακριβώς αυτήν την εκτίμηση, καθώς δεν μπήκαμε στον κόπο να απαντήσουμε στις όποιες συκοφαντίες καταφέρονται εναντίον μας από ανθρώπους τους οποίους απαξιώνουμε.
Έτσι το κομμάτι της κριτικής που ακολουθεί παρακάτω δεν θεωρούμε ότι εκφράζει 100% τη λογική της οργάνωσης, αλλά μία τάση στη νοοτροπία της, απέναντι στην οποία κρούουμε τον κώδωνα του κινδύνου.
Καταλήγοντας, το ουσιωδέστερο σημείο κριτικής, είναι η εμμονή στη συσσώρευση ισχύος με μέσα και τρόπους που αντιβαίνουν στις αναρχικές αξίες, όπως εμείς τις αντιλαμβανόμαστε. Όπως έχει γραφτεί, τα μέσα έχουν διαλλεκτική σχέση με το σκοπό, δεν αγιάζονται απ’ αυτόν. Οπότε όταν χρησιμοποιούνται κυριαρχικές πρακτικές προδίδουν εξουσιαστικούς στόχους. Η ιστορία έχει γνωρίσει αρκετές επαναστατικές εξουσίες -ας μην ξεχνάμε πως οι περισσότερες ισχυρές δημοκρατίες αποτελούν μετεξέλιξη επαναστατικών καθεστώτων- και μία “αναρχική” εξουσία δεν θα έκανε τη διαφορά.
Φυσικά κάτι τέτοιο δεν συνάδει ούτε με την αναρχοατομικιστική οπτική της οργάνωσης, καθώς η σχέση εξουσίας, παρότι φαινομενικά ισχυροποιεί τον εξουσιαστή, δεν παύει να τον ετεροκαθορίζει σε αντίθεση με την αναρχική σχέση η οποία ολοκληρώνει όλα της τα μέρη.
Βλέποντας τους πρώην συντρόφους μας να απομακρύνονται σταδιακά από τις αυτονόητες αναρχικές αξίες, τους θυμίζουμε την κατάληξη της επαναστατημένης φάρμας των ζώων του Όργουελ, όπου τα εξεγερμένα ζώα που στασίασαν απέναντι στους ανθρώπους καταπιεστές, έκαναν το σφάλμα να θέσουν αρχηγούς. Σταδιακά οι αρχηγοί τους μεταμορφώθηκαν σε ανθρώπους…

Δημήτρης Πολίτης, Γιάννης Μιχαηλίδης
Φυλακές Κορυδαλλού
http://theparabellum.squat.gr/2013
/11/28/kritikh-spf-mixailidhs-poliths/

4. Επιστολή Γιάννη Ναξάκη, Ύποπτου συμμετοχής σε τρομοκρατική οργάνωση

Στις 3 Φλεβάρη με δικάζει η επίσημη εξουσία, με όλες τις τιμές της, σαν έναν ακόμη "τρομοκράτη" της εγχώριας σειράς. Τους κατήγορούς μου τους έχω γραμμένους και προφανώς δεν θα πατήσω πόδι στο δικαστήριο. Είμαστε από άλλους κόσμους πολυυυυυυυυυυυυυυυυυ μακρινούς, δε χρειάζεται να το αναλύσουμε. Την δικαιοσύνη τους την

έχω χεσμένη κοινώς. Οι κατηγορίες δεν με ενδιαφέρουν. Η υπόθεση των συλλήψεων στη Ν.Φιλαδέλφεια* είναι λίγο-πολύ γνωστή και ούτως ή άλλως κατηγορούμαι για συνηθισμένες αναρχικές πρακτικές, οπότε δεν έχει κανένα νόημα να λέω χιλιοειπωμένα πράγματα.

   Ας το βάλουμε αλλιώς. Όταν κάποιος έχει πετάξει στα σκουπίδια την "κανονική" ζωή που προσφέρει αυτός ο πληκτικός κόσμος, πως να μη γράψει και στα τέτοια του ηθικίστικα ζητήματα περιορισμού όπως νόμους του κράτους και δεσμεύσεις μ'αυτόν όπως την εργασία; Για την άλλη κατηγορία τώρα, για την οργάνωση, είναι λίγο σπάσιμο, όχι τίποτα άλλο, αλλά γιατί ήμουν πάντα κατά της ιδέας των "οργανώσεων". Παραείναι γραφειοκρατικές για τα αναρχικά γούστα μου. Προτιμώ τις ελεύθερες, τις άτυπες ομαδοποιήσεις ή τη μοναξιά μου για να πολεμώ το υπάρχον.

  Για τα πιο πρακτικά της δίκης, δεν χρειάζομαι ούτε υπεράσπιση πόσο μάλλον εκπροσώπηση γι' αυτό δεν φέρνω μάρτυρες ούτε βάζω δικηγόρο. Δεν χρειάζομαι τις ηθοποιήστικες παραστάσεις ψέματος των πρώτων ούτε τις νομικίστικες σαχλαμάρες των δεύτερων. Η μόνη νομική κίνηση που θα κάνω είναι η έφεση κατά της ποινής (αν τη φάω και δεν είναι η ελάχιστη) όταν τελειώσει η δίκη, καθαρά με το σκεπτικό οτι στο εφετείο οι ποινές πάντα πέφτουν λίγο-πολύ.

   Ακόμα, επειδή είναι ψέμα πάνω απ'όλα, το επιχείρημα που ακούγεται ακόμα σε αναρχικούς κύκλους οτι η παρουσία στη δίκη έχει μεγάλη σημασία γιατί μας δίνεται η ευκαιρία να βρεθούμε σε δημόσιο βήμα λόγου, πρέπει να πάψει να ακούγεται απ'τη στιγμή που τόσα χρόνια τώρα μπορούμε να δημοσιοποιούμαι ελεύθερα οτι κείμενα γουστάρουμε στο ίντερνετ, προσβάσιμα και στον κάθε ενδιαφερόμενο. Λες και έχει κανένα νόημα στη τελίκη να τους λέμε τα δικά μας απ'το εδώλιο του κατηγορουμένου ενώ αυτοί απέναντι δίνουν ρεσιτάλ χασμουρητού απ' την υπερυψωμένη έδρα τους. Όχι τίποτα άλλο, αλλά αυτοί οι υπερόπτες επιβεβαιώνονται και υπαρξιακά μέσα απ'αυτό.

   Εννοείται απ' τη στιγμή που δεν ενδιαφέρομαι για τη διαδικασία, οτι δεν υπάρχει περίπτωση να θέλω άλλο κόσμο να ενδιαφερθεί και να συγκεντρωθεί ξέρω ‘γώ στα δικαστήρια για κάποιο λόγο σχετικό με την αλληλεγγύη σε μένα. Εγώ την αλληλεγγύη την φαντάζομαι σαν μια μόνιμη συνθήκη πολέμου με την εξουσία που δεν χωράει ούτε κατά διάνοια σε κινηματικά ημερολόγια. Τη φαντάζομαι σαν ένα συνωμοτικό ταξίδι χωρίς επιστροφή σε παράνομους τόπους, σαν νέο αγώνα και ταυτόχρονα εκδίκηση για τα νεκρά και τα φυλακισμένα συντρόφια. Σαν μιά σειρά βίαιων και ηχηρών αιφνιδιαστικών παρεμβάσεων κόντρα στη ομαλή ροή του εξουσιαστικού χρόνου, μιά ενεργητική και αναπόφευκτα εκβιαστική άσκηση "πίεσης" στους απανταχού δικαστές της ελευθερίας, προς όφελος όλων των αιχμαλώτων αρνητών αλλά και πάνω απ' όλα, υπέρ όλου του κόσμου της αναρχίας.



Μια προσθήκη γραμμένη με αφορμή τις τελευταίες εξελίξεις στον Κορυδαλλό

   Βρίσκομαι 8 μήνες τώρα πίσω απ'τα σίδερα και πέρα απ'το αναγκαστικό στάδιο της "προσαρμογής" στο χώρο της φυλακής, υπήρξαν ομολογώ και ωραίες στιγμές μέσα στη γενικότερη μιζέρια της φάσης. Στιγμές ανυπακοής, απειθαρχίας και ρήξης με την εξουσία της φυλακής σε διάφορα στάδια και επίπεδα, ατομικά και πιο συλλογικά. Παράλληλα με την προσπάθεια μου να διαχειριστώ το σουρεάλ της όλης κατάστασης με την υπερσυμπιεσμένη πραγματικότητα των λίγων τετραγωνικών και το ξενέρωμα της καθημερινής εφιαλτικής συνειδητοποίησης του οτι δεν μπορώ απλά να ανοίξω μιά γαμημένη πόρτα και να βγω απ'αυτό το μπουρδέλο, έπαιζε και μιά κατάσταση που ισορροπούσε κάπως το όλο σκηνικό. Είχα την ευκαιρία να μοιραστώ τις στιγμές που περιέγραψα πιο πάνω, δίπλα σε καλούς συντρόφους, παλιούς γνώριμους και μη, μιά ζεστή κοινότητα ανθρώπων που το χάσμα των μεταξύ μας αντιλήψεων δεν στάθηκε εμπόδιο στη κοινή μας στρατηγική ρήξης. Μαζί λοιπόν με τους περισσότερους αναρχικούς της Α' πτέρυγας (απ' αυτούς που βρισκόμαστε μαζί στη Δ' πλέον), τσιγκλίσαμε, προκαλέσαμε, ενοχλήσαμε και νευριάσαμε για τα καλά την υπηρεσία, το αμεσότερο δείγμα εξουσίας μπροστά μας. Μάχες με την ξεχωριστή τους σημασία, μικρές σαφώς, γιατί η απόλυτη μάχη στο μυαλό ενός έγκλειστου πρέπει να είναι πάντα η απόδραση.

   Εκείνο το πρωί λοιπόν, στις 13/12, ένας τυπικός ανθρωποφύλακας επέλεξε να κάνει άμεση αναφορά στο αρχιφυλακείο ενός συμβάντος μ' έναν απαντητικό τσαμπουκά που δέχτηκε απο κάποιους εκ των συντρόφων, στο οποίο, λανθασμένα κατά τη γνώμη μου, έπεσαν και κάτι ψιλές στο προαύλιο. Λέω λανθασμένα -εκ του αποτελέσματος- γιατί πιστεύω πως αυτές οι ψιλές θα μπορούσαν να συγκρατηθούν και να γίνουν χοντρές σε κάποιο άλλο επεισόδιο πιό σοβαρό που αργά ή γρήγορα θα προκαλούσε κανάς μπάσταρδος φύλακας απ' αυτούς που σηκώνουν το χεράκι τους πάνω σε κρατούμενους. Μιλάμε τώρα για τον τύπο, τον ανθρωποφύλακα Γιάννη Μυλώνα, που την ώρα που έχει υπηρεσία και είναι όλοι κλειδωμένοι στη πτέρυγα, βγάζει το στυλό του και γράφει στους τοίχους τους τίτλους των τραγουδιών του στο youtube σε μιά απελπισμένη κίνηση αυτοεπιβεβαίωσης. Μόνο που τα αποτελέσματα της αναζήτησης χειροτερεύουν τη θέση του· στεναχωρέθηκαν τα αυτιά μου μετά απ' αυτή τη δύστυχη μουσική απόπειρα. Στη συνέχεια του σκηνικού, το αρχιφυλακείο ενημέρωσε άμεσα την εισαγγελία. Το ίδιο απόγευμα, ο γλοιώδης αρχιφύλακας Βασίλης Λαμπράκης, μαζί με καμιά 40αριά σωφρονιστικούς και ασφαλίτες, μας πήρε σηκωτούς απ'το αρχιφυλακείο και τους 8, σε διαφορετικούς όμως χρόνους, και μας "έσπασε" σε διαφορετικές πτέρυγες της φυλακής, ως γνωστών, με μένα να καταλήγω στην Δ'.

   Μια φυσιολογική αντίδραση της φυλακής δηλαδή, με αξιοσημείωτη όμως τη συνεργασία των αρχηγοφάση κρατουμένων, που απ'τη στιγμή που έβλεπαν ορατό τον κίνδυνο να τιναχτούν στον αέρα τα -αξιοζήλευτα κατα τα άλλα- κεκτημένα προνόμια τους (ένας τρόπος πχ. έρευνα σ'όλα τα κελιά ή σε συγκεκριμένα άλλα πέρα απ' τα δικά μας. Αρκετά τραβηγμένο αλλά και πιθανό και μόνο σαν στρατηγική απ' την γαμωφυλακή για τη δημιουργία εσωτερικών προστριβών ανάμεσα σε κρατουμένους, στη λογική του διαίρει και βασίλευε), έσπευσαν να συνεννοηθούν με την υπηρεσία για το πως αυτοί οι ασεβείς αναρχικοί τύποι θα πάρουν πούλο απ' την ακτίνα. Προφανώς, το συμπέρασμα μετά απ'αυτό είναι πως τα προνόμια της Α' είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με την ησυχία της πτέρυγας. Βέβαια, για να λέμε την αλήθεια, όλα αυτά ήταν λίγο-πολύ αναμενόμενα. Σε σχέση τώρα με την καταστολή απο μεριάς υπηρεσίας, μιά ντετερμινιστική προσέγγιση θα ταίριαζε απόλυτα με την περιγραφή της κατάστασης. Τίποτα παράξενο δηλαδή, αφού όπως είπα όλο κόντρα κόντρα κόντρα ήμασταν ενώ οι μικροδράσεις/πειραματισμοί σε ένα παθητικό και περίεργο περιβάλλον αυξάνονταν με γεωμετρική πρόοδο. Με μαθηματική ακρίβεια βρεθήκαμε -πέρα απ'το αποστασιακό κομμάτι- μεταγόμενοι ουσιαστικά, και σε λίγες μέρες πιθανότατα φορτωμένοι με πειθαρχικά. Για μένα μέχρι ένα πρώτο 2χρονο πειθαρχικό είναι αναλήψιμο γιατί δε μου κοστίζει ουσιαστικά τίποτα (εκτός ακραίου απροόπτου σε σχέση με την έκβαση της δίκης). Περιγραφικά τα παραπάνω όλα, αμήχανες και ρισκαδόρικες στιγμές, αλλά και συνάμα υπενθύμιση στους εαυτούς μας του ποιοί σκατά είμαστε μέσα στην, κατα τα άλλα, αφομοιωτική επαναλαμβανόμενη καθημερινότητα, μέσα στο γενικότερο σάπιο κλίμα με τα φυλετικά ξύλα, τις ιεραρχίες, τα ομοφοβικά κόμπλεξ και το περίσσειο ματσιλίκι της πλειοψηφίας.

   Και αν δεν μου έκανε έκπληξη η αισχρή στάση πολλών κρατουμένων, γιατί δεν περίμενα και τίποτα καλύτερο απο κλειστές -άτυπα και μη- ιεραρχημένες ομάδες όπως αυτές που έχουν φτιάξει στην Α' πολλοί απ'αυτούς που είναι απο χώρες της πρώην ΕΣΣΔ, πολλοί απ'τους αλβανούς και απ'τους μπράβους, δεν κρύβω οτι σοκαρίστικα όταν μιά άλλη οργανωμένη ομάδα, αυτή της ΣΠΦ, ξεκίνησε να στέκεται αντιθετικά με την αντιεξουσιαστική στάση μας. Θά'θελα πολύ να πιστέψω πως αυτή η φάση εκφράζει μόνο τα ίδια τα άτομα απ' αυτούς που έχω ακούσει να εκφράζονται εχθρικά ανα καιρούς, αλλά δυστυχώς δεν τα καταφέρνω κρίνοντας και απ'το πως κινούνται γενικότερα. Οπότε είναι συλλογικό το χρέωμα. Αφορμή γι' αυτά που λέω αποτέλεσαν τα τελευταία "σχόλια" (αυτοί που χρειάζεται ξέρουν τι εννοώ) που έκαναν πάνω στις τελευταίες εξελίξεις και στην απεργία πείνας/δίψας των παιδιών, που πολλά είναι καρμπόν με πράγματα που μας είπαν σε έκτακτες συζητήσεις τους τελευταίους μήνες. Και επειδή αυτά είναι σοβαρά πράγματα, όταν λες "αυτά τα σκηνικά που κάνετε είναι ανούσια στη φυλακή" ανοιχτά, συνυπολογίζωντας τις εξουσιαστικές συμπεριφορές και το γενικό στυλάκι των τελευταίων μηνών με την αγωνιώδη προσπάθεια μετάδοσης απο μεριάς τους παραφουσκωμένων σεναρίων γύρω απ'τις συνέπειες μιας ρήξης με την υπηρεσία, ε του πούστη, θα βρεθείς εκτεθειμένος. Αηδία. Άνθρωποι που άφησαν το δικό τους κομμάτι στην ιστορία του πολέμου με το υπάρχον, με μεγάλες ποινές να περιμένουν και αυτούς που δεν τις έχουν φάει ήδη, άνθρωποι που πάντα υποστήριζα απέναντι στη λάσπη των αναρχοφοβισμένων φαφλατάδων -και θα συνεχίσω να το κάνω εκεί που χρειάζεται- έπεσαν απίστευτα στα μάτια μου. Αν έμεναν στην ουδέτερη στάση, δηλαδή να μείνουν αποστασιοποιημένοι και να κοιτάνε τη δουλειά τους, θα έμενα σε επίπεδο ξαφνιάσματος όπως ήμουν όταν πρωτομπήκα και δεν θα ασχολιόμουν όπως τώρα. Αλλά καμία δικαιολογία -όσο καλή και νά 'ναι- δεν φτάνει να μπαλώσει την ξεφτίλα του να εναντιώνεσαι, χρησιμοποιώντας άρρωστες τακτικές συκοφάντησης, με τους μοναδικούς σχεδόν που κάνουν άμεση την -όσο γραφική και νά 'ναι- ρήξη με το καθεστώς της φυλακής.

   Το σκηνικό λοιπόν με τον φύλακα, αποτέλεσε την αφορμή για να πέσουν οι πολυαναμενόμενοι τίτλοι τέλους του σύντομου περάσματος μου απ'την Α'πτέρυγα των φυλακών Κορυδαλλού. Απ' την Α' οπότε, θα μου μείνει αξέχαστη η έντονη κινητικότητα απο κάποιους κρατούμενους που παρατηρούνταν πάντα στο αρχιφυλακείο, ειδικά όταν είχε προηγηθεί κάποια μικρή αναστάτωση στη πτέρυγα. Δυστυχώς, αυτό ήταν το μόνο είδος "κινητοποίησης" κρατουμένων που είδα όσο είμαι φυλακή, γιατί φυσικά τις στάσεις που γινόντουσαν στην Α', πέρα απο μία που κάναμε απο κοινού με τους συντρόφους και άλλα 2-3 άτομα χωρίς καμιά ιδιαίτερη συμμέτοχη άλλων κρατουμένων, δεν τις υπολογίζω καν, αφού γίνονταν ύστερα απο ....διακανονισμό με τον αρχιφύλακα υπηρεσίας. Το μόνο σίγουρο είναι οτι μετά την κατασταλτική κίνηση πολλά πράγματα αλλάζουν. Τώρα το πως θα κυλήσουν τα πράγματα απο' δώ και στο εξής είναι ένα ερωτηματικό που μένει να το απαντήσουμε εμείς. Χαιρετώ για την ώρα..



Γιάννης Ναξάκης, Δ' πτέρυγα-Φυλακές Κορυδαλλού

3/1/14

ΥΓ.1 Τιμή στον Sebastian Oversluij Seguel που στις 11/12/13 έπεσε νέκρος κατά τη διάρκεια ληστείας απ'τα πυρά ενος φρουρού τράπεζας στο Σαντιάγκο της Χιλής

ΥΓ.2 Δύναμη στον απεργό πείνας Σπύρο Στρατούλη

*Για όσους δεν θυμούνται τη δική μου εμπλοκή στην υπόθεση, στο παρακάτω αρχείο υπάρχει σκαναρισμένο το βούλευμα του συμβουλίου εφετών Αθηνών μαζί με την κλήση για το δικαστήριο. Πέρα απ'τις κατηγορίες και τις λοιπές βαρετές μπούρδες, υπάρχουν και κάποιες χρήσιμες "τεχνικές" πληροφορίες και κάποια ενδιαφέροντα ονοματάκια για όσους ψάχνονται στην επίθεση



ΥΓ.1 Τιμή στον Sebastian Oversluij Seguel που στις 11/12/13 έπεσε νέκρος κατά τη διάρκεια ληστείας απ'τα πυρά ενος φρουρού τράπεζας στο Σαντιάγκο της Χιλής

ΥΓ.2 Δύναμη στον απεργό πείνας Σπύρο Στρατούλη

*Για όσους δεν θυμούνται τη δική μου εμπλοκή στην υπόθεση, στο παρακάτω αρχείο υπάρχει σκαναρισμένο το βούλευμα του συμβουλίου εφετών Αθηνών μαζί με την κλήση για το δικαστήριο. Πέρα απ'τις κατηγορίες και τις λοιπές βαρετές μπούρδες, υπάρχουν και κάποιες χρήσιμες "τεχνικές" πληροφορίες και κάποια ενδιαφέροντα ονοματάκια για όσους ψάχνονται στην επίθεση.

http://www.bloko.gr/ellada/epistolh-giannh-naksakh-ypoptoy-symmetoxhs-se-tromokratikh-organwsh.html

5. Ανακοίνωση της Συνωμοσίας για τον ξυλοδαρμό του Γ.Ναξάκη, Οι αποκλίσεις διευρύνονται...

Δεν είναι η πρώτη φορά που γίνεται μία επίθεση λάσπης και συκοφαντίας εναντίον της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς. Κάποιοι, λέγοντας ψέματα εναντίον μας, θέλουν να αποκτήσουν αναγνωρισιμότητα και να ξεγελάσουν την ανυπαρξία τους. Αυτό έκανε ο Γιάννης Ναξάκης. Ο Γιάννης Ναξάκης είναι ένας τιποτένιος συκοφάντης και

τίποτα παραπάνω. Δεν χρειάζεται να πούμε πολλά για αυτό το υποκείμενο.

Αντιγράφοντας τσιτάτα αντιδικαστικού λόγου και προσθέτοντας λίγο ματσό ύφος, προσπαθεί να φτιάξει την εικόνα ενός δήθεν αναρχικού. Στην πραγματικότητα, κινείται πάντα στα όρια του προσωπικού οφέλους και της καβάντζας.

Όπως γράφει και ο ίδιος, «για μένα μέχρι ένα πρώτο δίχρονο πειθαρχικό είναι αναλήψιμο γιατί δεν μου κοστίζει ουσιαστικά τίποτα εκτός ακραίου απροόπτου σε σχέση με την έκβαση της δίκης».

Πουλάει, λοιπόν, επαναστατικότητα εκεί που τον συμφέρει. Για να φτιάξει και λίγο την εικόνα του στους συντρόφους στο εξωτερικό, που δεν γνωρίζουν πόσο ανύπαρκτος είναι, γράφει ότι στηρίζει τις άτυπες ομαδοποιήσεις. Τι σχέση, όμως, μπορεί να έχει ένας ψεύτης και συκοφάντης με την εξεγερτικότητα μιας άτυπης αναρχικής οργάνωσης;

Στην συνέχεια, κάνει κριτική στους συντρόφους του για τον ξυλοδαρμό ενός δεσμοφύλακα, με απώτερο σκοπό, πίσω απ’ την επίπλαστη πολιτική προσέγγιση του γεγονότος, να αποστασιοποιηθεί. Η συμπεριφορά του μέσα στη φυλακή ήταν άκρως ειρωνική απέναντι σε πρόσωπα και καταστάσεις (εκτός υπηρεσίας), εκμεταλλευόμενος την άτυπη ασυλία, που του προσφέραμε.

Δεν ήταν λίγες οι φορές που με δικιά μας παρέμβαση γλίτωσε το ξύλο και το ξεφτίλισμα (όχι απ’ την υπηρεσία, αλλά από άλλους κρατούμενους).

Του είχαμε εξηγήσει επανειλημμένως ότι η φυλακή δεν είναι τσίρκο για να παίζεις και να πουλάς πνεύμα. Έγιναν αγώνες με αίμα και φωτιά για να κερδηθούν πράγματα μέσα στις φυλακές και οι κρατούμενοι σέβονται τους αναρχικούς, ενώ η υπηρεσία τους φοβάται για τα αντίποινα, που μπορεί να συμβούν εκτός των τειχών. Ο ίδιος, όμως, φερόταν πιο πολύ σαν κακομαθημένο παιδάκι παρά σαν «εξεγερμένος κρατούμενος», όπως θέλει να αυτοπαρουσιάζεται.

Ο τσαμπουκάς και η εξεγερτικότητα φαίνεται πάντα στις πράξεις και όχι στα λόγια.

Η κριτική, λοιπόν, που κάνει σε εμάς, είναι βασισμένη σε ψευτιές και φαντασιοπληξίες. Αυτό το υποκείμενο θέλησε, εν όψει της δίκης του, να δημιουργήσει θόρυβο γύρω απ’ το όνομά του και να ενδυναμώσει την αντι-ΣΠΦ υστερία, που ευδοκιμεί στις μέρες μας. Άλλωστε, δεν είναι αδιάφορο στους δικαστές και στους μπάτσους, όταν κάποιος, λίγο πριν τη δίκη του, βρίζει την άτυπη οργάνωση, για την οποία τον κατηγορούν. Ιδιαίτερα, όταν αυτός ο κάποιος είναι ένας συκοφάντης με ονοματεπώνυμο Γιάννης Ναξάκης.

Χρησιμοποιώντας μέσα στο γράμμα του μια επιθετική γλώσσα αοριστίας και σύγχυσης (αναφορά σε κάποια ανυπόγραφα ιντερνετικά σχόλια, χωρίς να λέει ποια είναι αυτά, λέγοντας απλά «αυτοί που χρειάζεται ξέρουν τι εννοώ…»), καταλήγει να εξαπολύει έναν χείμαρρο προσβολών και ύβρεων εναντίον μας (αηδία, ξεφτίλα, εξουσιαστικές συμπεριφορές και στυλάκι). Καμιά αναφορά σε κανένα πραγματικό γεγονός.

Κι αν η αφορμή για αυτό το ρεσιτάλ ψευτιάς ήταν τα τελευταία γεγονότα με τη μεταφορά του στην Δ’ πτέρυγα, ποια είναι τα πραγματικά περιστατικά και κυρίως, πού ξεκίνησε η ΣΠΦ να «στέκεται αντιθετικά με την αντιεξουσιαστική (τους) στάση»; Γεγονότα και όχι υπονοούμενα βρωμιάς και λάσπης. Όλοι γνωρίζουν, φίλοι και εχθροί, πως όταν θέλουμε να πούμε κάτι, το λέμε ανοιχτά και δημόσια. Ίσως για αυτό συχνά να είμαστε δυσάρεστοι σε κάποιους, αλλά ποτέ ψεύτες.

Είναι αστείο, ακόμα και ο μεγαλύτερος συκοφάντης, να διανοηθεί ότι διαφωνούμε γενικά και αόριστα με τον ξυλοδαρμό ενός δεσμοφύλακα, δηλαδή κάποιου που κλειδώνει ανθρώπους. Το έχουμε κάνει ήδη μια φορά (στην απόπειρα απόδρασης) και σύντομα, θα ξεκινήσει μια νέα δίκη εναντίον μας για όλην αυτήν την υπόθεση. Δεν μιλήσαμε, λοιπόν, για το αυτονόητο (για την ομορφιά του τσαλακώματος μιας στολής) γιατί θα έπρεπε να μιλήσουμε και για τις διαφορετικές στρατηγικές. Για τη στρατηγική του να χτυπήσεις τον αντίπαλο για να καταφέρεις να αποδράσεις και για τη στρατηγική να τον χτυπήσεις γιατί «παραβιάζει την ιδιωτικότητα του χώρου σου (του κελιού σου)». Δεν θέλουμε να συγκρίνουμε αυτές τις 2 στρατηγικές με κριτήρια ανωτερότητας, θεωρώντας τη μία πιο σημαντική από την άλλη, αλλά τις τοποθετούμε σε απόσταση. Αυτήν την απόσταση τη δηλώσαμε με τη στάση μας. Άλλωστε, το πιο σημαντικό είναι πως γνωρίζαμε πως δεν πειράχθηκε ούτε μια τρίχα από τους εμπλεκόμενους στο περιστατικό και είχαμε ξεκαθαρίσει προς την υπηρεσία πως σε αντίθετη περίπτωση θα υπήρχε πρόβλημα. Ποιο είναι, λοιπόν, το γαμημένο ζήτημα;

Ο εμπαθής και συκοφαντικός κατήφορος του Ναξάκη φτάνει στο σημείο να επινοεί ακόμα «βρώμικες» στρατηγικές μεταξύ της αρχηγοφάσης των κρατουμένων (στις οποίες ξεκάθαρα έλεγε πως μας συγκαταλέγει) και την υπηρεσία, σχετικά με ασυλία σε έρευνες στα κελιά. Είναι γνωστό σε όλους πως μας έχουν γίνει επανειλημμένες έρευνες, τόσο από δεσμοφύλακες, όσο και από ΕΚΑΜ. Εδώ φαίνεται πως τα όρια της ηλιθιότητας και της ασυνείδητης κατάδοσης μπλέκονται.

Αν κάποιος φτάνει στο σημείο να θεωρεί ότι η στρατηγική του απέτυχε, καλά θα κάνει να κάτσει να σκεφτεί με τον εαυτό του και όχι να βρίσκει φανταστικούς εχθρούς για να ρίξει το χρέωμα. Επίσης, δε βλάπτει και η αυτοκριτική για το φαντασιακό της παραβατικής κοινότητας των κρατουμένων, που μπορεί να είχε κάποιος στο μυαλό του. Κι αν πάλι θεωρεί ότι η στρατηγική του είναι πετυχημένη, ας την διατηρήσει συνεχίζοντας τον δρόμο του μακριά από αυτούς που διαφωνεί ή δε γουστάρει για τους δικούς του λόγους.

Δεν έχουμε πρόβλημα με τη δημόσια κριτική. Κι ας είναι κακή, ψυχρή κι ανάποδη. Προϋποθέτει, όμως, την ύπαρξη επιχειρημάτων, ακόμα κι αν διαφωνούμε με αυτά. Στα κείμενα, απαντάμε με κείμενο. Όπως πράξαμε στην περίπτωση του Μιχαηλίδη και του Πολίτη, στην άστοχη (κατ’ εμάς) κριτική, που μας έκαναν και στη σωστή επισήμανση τους για την αοριστία, που χρησιμοποιήθηκε σε κείμενο μας (χωρίς ποτέ, βέβαια, να τους βρίσουμε ή να τους συκοφαντήσουμε, όπως έκανε ο Ναξάκης). Άλλωστε, γι’ αυτό, ενώ ο Μιχαηλίδης ήταν παρόν στον ξυλοδαρμό του Ναξάκη, δεν τον ακουμπήσαμε, παρά μόνο τον απωθήσαμε για να μην παρέμβει.

Ακόμα, έχει σημασία η στιγμή που κάνεις την κριτική σου, ακόμα κι αν αυτή είναι πολεμική και υβριστική, όπως στην περίπτωση που επιτεθήκαμε εμείς (στα λόγια) στον ΚΣ και στην «απεργία πείνας» του. Το κείμενο βγήκε, όταν τελείωσε η όλη διαδικασία και αποφυλακίστηκε το συγκεκριμένο άτομο και ό,τι γράφτηκε, είτε συμφωνεί είτε δε συμφωνεί κάποιος, ήταν πάνω σε συγκεκριμένα γεγονότα. Όταν, όμως, κάποιος φτάνει στο κατάπτυστο σημείο να συκοφαντεί ανθρώπους δημόσια, αποκαλώντας τους με αισχρούς χαρακτηρισμούς, χωρίς να παραθέτει ούτε ένα πραγματικό γεγονός, τότε τα πράγματα αλλάζουν.

Όταν όλοι γνωρίζουν πως εναντίον μας έχουν εφαρμοστεί όλα τα δικαστικά πραξικοπήματα (προφυλακίσεις αορίστου χρόνου για 36 και 38 μήνες, ηθικές αυτουργίες, διώξεις στο εξωτερικό, δεκάδες χρόνια καταδίκη), όταν όλοι γνωρίζουν πως τα χρόνια, που είμαστε στη φυλακή, τίποτα δε μας χαρίστηκε, αλλά φτύσαμε αίμα και μοναξιά με πειθαρχικές μεταγωγές σε όλες τις φυλακές (ο σύντροφος Γιώργος Πολύδωρος σε έξι μήνες είχε μεταχθεί σε 5 διαφορετικές φυλακές λόγω πειθαρχικών και αρκετοί από εμάς σε 2-3), με εμπλοκές με δεσμοφύλακες (περίπτωση Δομοκού), με απομονώσεις (η Όλγα είχε βγάλει πενήντα μέρες απομόνωσης στις φυλακές Διαβατών), με απεργίες πείνας, με κινητοποιήσεις (έστω και γραφικές), με απόπειρα απόδρασης.

Όταν όλοι γνωρίζουν πως σχεδόν κάθε αναρχικό, που μπήκε στη φυλακή όσο είμαστε μέσα, ποτέ δεν τον αφήσαμε μόνο του, ακόμα κι αν ήταν σε άλλη φυλακή (ας το διαψεύσουν ακόμα κι αυτοί που πλεόν δε μας γουστάρουν) και πάντα φροντίζαμε να μην έχει προβλήματα, φέρνοντάς τον σε επαφή με άλλους κρατουμένους για να τον βοηθήσουν και να μην του λείψει τίποτα.

Όταν όλοι γνωρίζουν πως μπορεί να μην είμαστε και οι πιο ευγενικοί και να μην έχουμε τους καλύτερους τρόπους, αλλά σχεδόν καθημερινά έχουμε βοηθήσει άπειρους κρατουμένους σε ζητήματα, που έχουν να κάνουν με την υπηρεσία και με τις υλικές δυσκολίες, που υπάρχουν στην καθημερινή ζωή στη φυλακή.

Όταν όλοι ξέρουν πως το σεβασμό εδώ μέσα και κάποιες φιλίες τα κερδίσαμε γι΄αυτό που είμαστε και όχι γιατί προσποιούμαστε ή το παίζουμε αρχηγοί.

Όταν ούτε οι χειρότεροι εχθροί μας (μπάτσοι, δικαστές, δημοσιογράφοι) δεν έχουν τολμήσει να μας συκοφαντήσουν έτσι όπως μας συκοφάντησε ο Ναξάκης, τότε η διαλεκτική ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ και υπάρχει χώρος μόνο για ΑΠΟΛΥΤΗ ΒΙΑ.

Δεν έχουμε απολογηθεί στα δικαστήρια του εχθρού και φτάσαμε στο σημείο να απολογούμαστε για τις βρωμιές αυτού του ξεφτίλα.

Είχαμε επιλέξει να συγκρατούμε τη βία μας μέσα στη φυλακή και να την εκφράζουμε μόνο στον εχθρό και στους τυράννους της ζωής μας. Αυτή είναι η επιθυμία μας.

Όμως, ο Ναξάκης, με αυτό το σιχαμερό σκατόχαρτο που έγραψε, φρόντισε να παραβιάσουμε τη συμφωνία, που είχαμε κάνει με τον εαυτό μας. Μας συκοφάντησε, μας έβρισε και διέδωσε δημόσια απίστευτες ψευτιές για εμάς. Γι’ αυτό, του σπάσαμε το κεφάλι στο διάδρομο των φυλακών. Για να τελειώνει, λοιπόν, η δημόσια κατρακύλα. Οι επιλογές και οι στρατηγικές, που δεν ταιριάζουν, ας κρατήσουν τις αποστάσεις τους. Δεν υπάρχει σωστό και λάθος, τα πάντα είναι υποκειμενικά. Το ίδιο ισχύει και με την κριτική. Όμως, όποιος επιλέγει τη λάσπη, την ψευτιά και την προσβολή, για να λερώσει την ιστορία μας, τις αξίες μας, τις προσωπικότητές μας και τη διαδρομή του αγώνα μας, δεν θα έχει την ίδια κατάληξη με το Ναξάκη.

Αυτήν τη φορά, θα τον τελειώσουμε οριστικά… Για να μπει τέλος στη σύφιλη της εσωστρέφειας, που μας δηλητηριάζει, απομακρύνοντάς μας από την πραγματική επίθεση.

ΤΟ ΨΕΜΑ ΕΙΝΑΙ Η ΓΛΩΣΣΑ ΤΟΥ ΕΧΘΡΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ

ΠΙΣΩ ΨΕΥΤΕΣ, ΕΜΠΡΟΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ

ΓΙΑ ΤΗ ΝΕΑ ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΜΗΔΕΝΙΣΜΟ

Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς – FAI/IRF (Πυρήνας Φυλακής)

interarma.info/el/

http://www.bloko.gr/ellada/anakoinwsh-ths-synwmosias-gia-ton-ksylodarmo-toy-gnaksakh-oi-apokliseis-dieyrynontai.html

6. Κείμενο των αναρχικών κρατουμένων στη Δ΄ πτέρυγα Κορυδαλλού

από @ 16:34, Κυριακή 12 Ιανουαρίου 2014

Με αφορμή κάποια ζητήματα που έχουν προκύψει σε σχέση με τα τελευταία γεγονότα στον Κορυδαλλό πιστεύουμε πως είναι απαραίτητο να γίνουν κάποιες επισημάνσεις.Αυτό που θεωρούμε κομβικό δεν είναι να αποδοκιμαστεί ή να απομονωθεί πολιτικά συγκεκριμένα η Σ.Π.Φ. (αναφερόμαστε στον πυρήνα φυλακισμένων καθότι οι πυρήνες υπογράφουν με το ίδιο όνομα στο εξωτερικό πιθανότατα δεν έχουν επίγνωση, ούτε και ευθύνη για τις πράξεις άλλων ανθρώπων) και ακόμα περισσότερο θεωρούμε πως αυτό δεν πρέπει να γίνει λόγω του θεωρητικού της προσανατολισμού. Είναι η χειρότερη μορφή πολιτικαντισμού να χρεώνεις ένα ολόκληρο αναρχικό ρεύμα συλλήβδην, για πράξεις και επιλογές που αφορούν ένα μέρος του. Είτε πρόκειται για αναρχικοσυνδικαλιστές είτε για αναρχομηδενιστές, η κριτική είναι ανεξάρτητη. Αυτό που πρέπει να απασχολήσει είναι οι εξουσιαστικές συμπεριφορές που υπάρχουν μέσα στον αναρχικό χώρο και που όχι λίγες φορές εκφράζονται μέσα από τη φυσική-λεκτική βία. Θεωρούμε τη βία αναπόσπαστο μέρος της ζωής και της πολιτικής δράσης όταν στρέφεται κατά κράτους, κεφαλαίου και εξουσίας, αλλά άγονη, επιζήμια και αυτοκαταστροφική όταν διαμεσολαβεί στις σχέσεις μεταξύ αναρχικών. Καθότι ο αντικειμενικός της στόχος είναι η επιβολή και επαναφέρει με το χειρότερο τρόπο την εξουσιαστική σχέση ανάμεσα σε ανθρώπους που υποτίθεται ότι την εχθρεύονται. Το μοναδικό της αποτέλεσμα είναι η περιχαράκωση, η καταστροφή της διαλεκτικής και εντέλει η ακύρωση στην πράξη του αναρχικού μας προτάγματος.

Φυσικά όμως δεν αποτελεί παρθενογέννεση. Άλλωστε, η φυσική ροπή για εξουσία και επιβολή, ενυπάρχει στον καθένα μας, όπως αντίστοιχα το πάθος για ελευθερία και επιθυμία για ισότητα στις συντροφικές σχέσεις. Πολλές φορές προκύπτει αυθόρμητα από την έκφραση των αντιφατικών ενστίκτων μας και εκδηλώνεται με ή χωρίς προσχήματα ηθικά και πολιτικά, αλλά τις περισσότερες φορές με προφανή αιτία.

Δεν έχει νόημα να μιλήσουμε εδώ για τη βία που εκδηλώνεται για προσωπικούς λόγους στις διαπροσωπικές σχέσεις, θα αρκεστούμε να πούμε πως είναι ζήτημα συνείδησης και αξιακής συνέπειας η αποφυγή αυτών των εξουσιαστικών μεθόδων.

Θα μιλήσουμε για τη χρήση της βίας ως εργαλείο πολιτικής επιβολής, το οποίο, όταν δε στοχεύει τους εξουσιαστές και στρέφεται εναντίον αναρχικών, καταστρέφει κυριολεκτικά το νόημα του αναρχικού μας οράματος: είτε ασκείται σε μια πορεία για παράδειγμα, κατά συντρόφων που επιλέγουν μια στρατηγική σύγκρουσης με τους μπάτσους όταν κάποιοι άλλοι έχουν μια διαφορετική στρατηγική, είτε αφορά στην κριτική που κάποιος θεωρεί προσβλητική ή συκοφαντική. Στην πρώτη περίπτωση η μόνη δυνατή λύση είναι η σύνθεση των στρατηγικών και αν αυτό δεν είναι εφικτό λόγω κενού οργάνωσης και κοινότητας, λύση είναι η χάραξη διαφορετικών διαδρομών αγώνα. Στη δεύτερη περίπτωση οι αναλύσεις θα έπρεπε να περισσεύουν. Εφόσον είναι κοινός τόπος ότι ακόμα και αν υπάρχει μια πραγματικότητα, βιώνεται διαφορετικά από τον καθένα οι υποκειμενικές αλήθειες κάθε συντρόφου διαφέρουν. Οπότε, όταν κάποιος ασκεί κριτική το πιθανότερο είναι ο θιγόμενος να αισθανθεί ότι συκοφαντείται. Τα όρια μεταξύ κριτικής και συκοφαντίας είναι από λεπτά εώς ανύπαρκτα. Η μόνη δυνατή αποκατάσταση της υποκειμενικής αλήθειας του θιγόμενου είναι η έκφρασή της μέσω του λόγου. Καμία βίαιη επιβολή δεν μπορεί να υποδείξει ποιός λέει αλήθεια, παρά μόνο ποιός έχει περισσότερη ισχύ (σωματική, οργανωσιακή ή ένοπλη).

Η ουσία όμως είναι πως η επίκληση ενός κώδικα τιμής που θίγεται και μίας εικόνας που τσαλακώνεται δεν μπορεί να έχει σχέση με τον εικονοκλαστικό χαρακτήρα της αναρχικής κριτικής που προωθεί την αέναη αμφισβήτηση και βεβηλώνει τα ιερά απελευθερώνοντας το ανθρώπινο πνεύμα από τις διανοητικές αγκυλώσεις.

Οπότε, να προσπαθείς να δώσεις τέλος στη εσωστρέφεια των αναρχικών με μια πράξη ωμής εξουσιαστική βίας μπορεί να έχει δύο ενδεχόμενα: 1ον την πυροδότηση μιας ακόμα βίαιης σύγκρουσης- σφαγής μεταξύ αναρχικών για την οποία θα χυθεί άφθονο αίμα, σάλιο και μελάνι, ή 2ον την υποταγή όλων στον παραπάνω συντηρητικό κώδικα ιπποτικής τιμής που συνεπάγεται τον ακρωτηριασμό της κριτικής μέσω του φόβου και τον συνακόλουθο ευνουχισμό της αναρχίας από το σημαντικότερο εργαλείο της αυτεξέλιξης

Φυσικά και δεν έχουμε αυταπάτες ότι ο ξυλοδαρμός του συντρόφου μας Γ. Ναξάκη είχε στην πραγματικότητα σκοπό να θεραπεύσει τη<< σύφιλη της εσωστρέφειας>>. Διαβάζοντας πίσω από τις γραμμές όταν η Σ.Π.Φ. Γράφει πως δεν υπάρχει σωστό ή λάθος αλλά τα πάντα είναι υποκειμενικά κάλλιστα μπορούν να βαφτίσουν τη δική μας αλήθεια ψέμμα και άμεσα να μας στοχοποιήσει ως συκοφάντες. Γνωρίζοντας λοιπόν ότι η απειλή της δολοφονίας στοχοποιεί έμμεσα και εμάς θεωρούμε πως η δόλια ενέδρα στο σύντροφό μας, αποτέλεσε μία στιγμή ενός πολιτικοστρατιωτικού σχεδίου επιβολής της σιωπής γύρω από ζητήματα που αφορούν την εν λόγω οργάνωση. Πέραν του ότι ένας, μαφιόζικου χαρακτήρα, εκβιασμός καταστρατηγεί τις αναρχικές αξίες αποτελεί πλέον, όχι μόνο επίδειξη ακραίας εξουσιατικής συμπεριφοράς αλλά και έκφραση ενός επικίνδυνου ολοκληρωτισμού και φετιχισμού της βίας που δυνητικά στρέφεται κατά πάντων και το σχέδιο αυτό ολοκληρώνεται με την απειλή εναντίον του συντρόφου ότι αν δεν ανακαλέσει θα έχει πρόβλημα σε όλες τις φυλακές και θα καταλήξει σε πτέρυγα απομόνωσης- προστασίας.

Και φυσικά ο ολοκληρωτισμός είναι απλά η αναμενόμενη εξέλιξη της χρήσης της βίας σα ρυθμιστή

της επαναστατικής διαλεκτικής. Είναι γνωστό ότι από τους κόλπους του επαναστατικού κινήματος ξεπήδησαν, η τρομοκρατία της δημοκρατικής γκιλοτίνας, η αιματηρή λογοκρισία του σταλινισμού αλλά και ο ίδιος ο φασισμός. Μπορούμε λοιπόν να φανταστούμε όσο οξύμωρο και αν φαντάζει μια “αναρχική” εξουσία που απαιτεί την αποδοχή της αναρχικής της φύσης ως προυπόθεση για να μη χαρακτηριστείς συκοφάντης του αναρχικού κόμματος και οδηγηθείς στην κρεμάλα. Ο χειρότερος εφιάλτης για το αναρχικό πρόταγμα και πραγματικός κίνδυνος όσο βρίσκουν χώρο και αναπτύσσονται σκεπτικά, σαν αυτό που εξέφρασε λόγω και έργω ο πυρήνας φυλακισμένων της Σ.Π.Φ.

Υπάρχουν βέβαια αρκετές προεκτάσεις που καθιστούν ανατριχιαστικό το εν λόγω γεγονός, όπως το ότι επιλέγεις να ρισκάρεις την πυροδότηση ενός κύκλου αίματος μεταξύ των θεωρούμενων ως αναρχικών στον Κορυδαλλό ( μέσα στο εχθρικό περιβάλλον της φυλακής) αφήνοντας το κράτος σε ρόλο διαιτητή να μοιράζει ισόβια σε λευκά κελιά και τα κοράκια των media να συκοφαντούν και να απονοηματοδοτούν τον αγώνα μας στα μη άμεσα σχετιζόμενα με τον αναρχικό χώρο υποκείμενα διάχυσης που μας βλέπουν σαν αδιαίρετο σύνολο στο οποίο οι πράξεις του ενός μας χρεώνουν όλους.

Το ότι πιστεύουμε πως στο εχθρικό περιβάλλον της φυλακής δεν υπάρχει χώρος για επιστροφή της εξουσιαστικής βίας ώς αντιβία, σε καμία περίπτωση δε σημαίνει ότι θα δεχτούμε τη διέξοδο που στρατηγικά αφήνει το κείμενο της Σ.Π.Φ., αλλά σίγουρα θα σπάσουμε τη σιωπή που πάει να μας επιβληθεί μέσω απειλών όντας έτοιμοι να σηκώσουμε τις συνέπειες των λεγόμενών μας.

Μία άλλη εξοργιστική διάσταση του γεγονότος, είναι ότι οι ξυλοδάρτες προφασίζονται ως αφορμή τη συκοφαντία, μια πρακτική που έχουν εφαρμόσει πολλάκις τόσο εναντίον μας όσο και εναντίον πολλών αναρχικών εγχειρημάτων με τα οποία δε συμφωνούν, χρησιμοποιώντας μια γλώσσα όπου η σκληρή κριτική αναμειγνύεται με την εμπάθεια και την επιθετική έκφραση. Πόσο μάλλον όταν για να αντιπαρέλθουν τις ( ασαφούς και ως εκ τούτου παρεξηγήσιμης κατεμάς) κριτικής του συντρόφου Ναξάκη ( που στοχεύει και εμάς, όχι για να διαχωριστεί, αλλά για να εκφράσει τη διαφορετική του σκέψη) τον συκοφαντούν ακραία. Ο ανυπόστατος ισχυρισμός ότι ο σύντροφος κριτικάρει τη Σ.Π.Φ. για ευνοϊκότερη μεταχείρηση στο δικαστήριο, σκοντάφτει στο γεγονός ότι έχει επιλέξει τη συνολική άρνηση νομικής υπεράσπισης.Ενώ παράλληλα οι κατηγορίες περί ωφελιμισμού και καβατζώματος διαψεύδονται από την μόνιμα συγκρουσιακή του στάση με την υπηρεσία. Η χρήση φυσικής βίας ως μέσο επιβολής απόψεων στο εσωτερικό του α/α χώρου είναι ακριβώς η συνέπεια της μετατροπής καφενειακών συζητήσεων και προσωπικών εχθροτήτων σε πολιτικά κείμενα, είτε λόγω διανοητικών αγκυλώσεων είτε λόγω ματαιοδοξίας. Η λεκτική βία που χρόνια τώρα ανέχεται και αναπαράγει ο αναρχικός χώρος ξεριζώνει βασικές αναρχικές αξίες όπως ο αλληλοσεβασμός και η συννενόηση έστρωσε το δρόμο για την εφαρμογή τέτοιων πρακτικών.

Εν κατακλείδι, το ζητούμενο για εμάς δεν είναι να μνημονεύσουμε μία ακόμη μάυρη σελίδα στην ιστορία του αναρχικού αγώνα, δεν είναι να απομονώσουμε πολιτικά ρεύματα ή αναρχικές οργανώσεις, αλλά να διαγράψουμε μία για πάντα συμπεριφορές που εκφυλίζουν την ουσία του αγώνα μας. Και φυσικά ας μην υποδυόμαστε τις οσίες παρθένες, οι περισσότεροι έχουμε ανάμιξη σε περιστατικά ενδοαναρχικής βίας.

Η Σ.Π.Φ –πυρήνας φυλακισμένων μας προσέφερε ένα παράδειγμα προς αποφυγήν, που απλά αναδεικνύει ποια ειναι η εξέλιξη της κουλτούρας της βίας. Ας το ξεπεράσουμε.

Δεν είναι επίσης ζητούμενο να εφαρμόσουμε ένα αναρχόμετρο και να κρίνουμε αν και κατά πόσο είναι αναρχικός ο κάθε κρατούμενος· αυτή η λογική οδηγεί στην εύκολη στοχοποίηση συντρόφων. Ζητούμενο είναι η ένταση της βίας (σπασμένο χέρι και πόδι) που εφαρμόστηκε και εφαρμόζεται ως μέσο πίεσης που στοχεύει στην ανάκληση του κειμένου, να προβληματίσει και να επαναφέρει τις αναρχικές αξίες της ευαισθησίας και της επιείκιας που μας οδήγησαν στον να αηδιάσουμε και να πολεμήσουμε το σύστημα εξουσίας.

Για να ξεριζωθεί μία για πάντα η βία ως εργαλείο πολιτικής ενδοαναρχικής επιβολής· και να στραφεί εναντίον κράτους και εξουσίας.

Γιατί η σύφιλη της εσωστρέφειας αντιμετωπίζεται μόνο με τη δράση ενάντια στον πραγματικό εχθρό και όχι με ματσό επιδείξεις πυγμής.

Γιατί την αντικειμενική αλήθεια κατέχουνε μόνο οι ιεροεξεταστές· οι εξεγερμένοι άνθρωποι πάντα θα την αμφισβητούν σηκώνοντας το βάρος των επιλογών τους.

Οι αναρχικοί

Γιάννης Μιχαηλίδης

Μπάμπης Τσιλιανίδης

Ανδρέας-Δημήτρης Μπουρζούκος

Δημήτρης Πολίτης

Τασος Θεοφίλου

Αλέξανδρος Μητρούσιας

Γρηγόρης Σαραφούδης

Γιώργος Καραγιαννίδης

Αργύρης Ντάλιος

Φοίβος Χαρίσης

https://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1510749