Kραυγάζεις, Ανθρωπάκο, όταν κάποιος σου υπενθυμίζει την ψυχική σου δυσκοιλιότητα.
Δε θέλεις να τ’ ακούσεις, δε θέλεις να το μάθεις, θέλεις απλώς να φωνάζεις, «ζήτω»!
Εντάξει, αλλά γιατί δε μ’ αφήνεις να σου πω ήσυχα για ποιον λόγο δεν πρόκειται να ευτυχήσεις;
Διακρίνω το φόβο στα μάτια σου.
Η ερώτησή μου αυτή σε χτύπησε στην καρδιά.
Υποστηρίζεις την «ανεξιθρησκία».
Θέλεις να είσαι λεύτερος να λατρεύεις το Θεό σου. Πάει καλά.
Όμως θέλεις κάτι περισσότερο. Θέλεις η Θρησκεία σου να είναι η μοναδική. Η ανεξιθρησκία να εφαρμόζεται μόνο για την δική σου Θρησκεία και όχι για τις άλλες. Γίνεσαι θηρίο όταν κάποιος, αντί να λατρεύει έναν..
προσωπικό Θεό, λατρεύει την Φύση και προσπαθεί να την καταλάβει.
Θέλεις οι σύζυγοι να κάνουν μήνυση ο ένας στον άλλον, να κατηγορεί ο ένας τον άλλο για ανηθικότητα ή βαναυσότητα, όταν δεν μπορούν πια να συμβιώσουν. Δεν αναγνωρίζεις το διαζύγιο με βάση την αμοιβαία συμφωνία, μικρέ απόγονε των μεγάλων επαναστατών.
Γιατί φοβάσαι τον ίδιο σου τον ερωτισμό!
Θέλεις την αλήθεια σ’ έναν καθρέφτη, όπου δεν μπορείς να την αγγίξεις.
Ο σωβινισμός σου πηγάζει απ’ τη σωματική σου ακαμψία, την ψυχική σου δυσκοιλιότητα, Ανθρωπάκο.
Δε στο λέω χλευαστικά, μα μόνο επειδή είμαι φίλος σου, έστω κι αν εσύ σκοτώνεις τους φίλους σου όταν σου λένε την αλήθεια.
Ρίξε μια ματιά στους πατριώτες:
δεν βαδίζουν, παρελαύνουν.
Δε μισούν τον εχθρό. Αντίθετα, έχουν «κληρονομικούς εχθρούς» που τους αλλάζουν κάθε δέκα χρόνια περίπου, κάνοντάς τους κληρονομικούς φίλους και ξανά πάλι κληρονομικούς εχθρούς. Δεν τραγουδούν τραγούδια, κραυγάζουν πολεμικά άσματα. Δεν αγκαλιάζουν τις γυναίκες τους, τις «παίρνουν» και «το» κάνουν πολλές «φορές» την νύχτα.
...Ποθείς την αγάπη, αγαπάς τη δουλειά σου και κερδίζεις το ψωμί σου μ’ αυτήν και η δουλειά σου στηρίζεται στη γνώση την δική μου και άλλων ανθρώπων.
Η αγάπη, η δουλειά και η γνώση δεν έχουν πατρίδα, δεν ξέρουν τελωνειακούς σταθμούς και δεν φοράνε στρατιωτικές στολές.
Είναι διεθνείς κι αγκαλιάζουν όλη την ανθρωπότητα.
Εσύ όμως φοβάσαι την γνήσια αγάπη, φοβάσαι ν’ αναλάβεις ευθύνη για τη δουλειά σου, φοβάσαι την γνώση. Γι’ αυτόν το λόγο μπορείς μόνο να εκμεταλλεύεσαι την αγάπη, την δουλειά και την γνώση των άλλων: δε θα μπορέσεις ποτέ να δημιουργήσεις κάτι μόνος σου. Γι’ αυτόν το λόγο προσπαθείς να αρπάξεις ευτυχία «ως κλέπτης εν νυκτί».
Γι’ αυτόν το λόγο γίνεσαι πράσινος από φθόνο, όταν βλέπεις ευτυχισμένους ανθρώπους.
...Η ζωή σου θα γίνει ωραία και ασφαλής όταν...
η ζωντάνια σημαίνει για σένα περισσότερα απ’ την σιγουριά,
η αγάπη περισσότερα απ’ το χρήμα,
η ελευθερία σου περισσότερα απ’ την γραμμή του κόμματος ή την κοινή γνώμη,
όταν η ψυχική διάθεση του Μπετόβεν ή του Μπαχ γίνει η ψυχική διάθεση του εαυτού σου (την έχεις μέσα σου αυτήν την διάθεση, Ανθρωπάκο, θαμμένη όμως βαθιά σε μια γωνιά της ψυχής σου),
όταν οι σκέψεις σου είναι σε αρμονία και όχι σε διάσταση με τα αισθήματά σου,
όταν θα είσαι σε θέση να καταλαβαίνεις νωρίς τα προτερήματά σου και να αναγνωρίζεις έγκαιρα τα γηρατειά σου,
όταν θα κάνεις πρότυπο της ζωής σου τις σκέψεις των μεγάλων ανθρώπων και όχι τα εγκλήματα των μεγάλων πολεμιστών,
όταν οι δάσκαλοι των παιδιών σου θα πληρώνονται καλύτερα απ’ τους πολιτικούς,
όταν θα έχεις μεγαλύτερη εκτίμηση για τον έρωτα μεταξύ άντρα και γυναίκα παρά για την άδεια γάμου,
όταν θ’ αναγνωρίζεις τα σφάλματά σου έγκαιρα κι όχι πολύ αργά όπως σήμερα,
όταν θ’ ανυψώνεσαι πνευματικά ακούγοντας την αλήθεια και θα νιώθεις τρόμο για τις τυπικότητες,
όταν θα έρχεσαι σε απ’ ευθείας επαφή με τους συναδέλφους σου σε ξένες χώρες και όχι με την βοήθεια διπλωματών,
όταν η ερωτική ευτυχία της έφηβης κόρης σου θα σε γεμίζει με ευχαρίστηση κι όχι με λύσσα,
όταν θα κουνάς μόνο το κεφάλι σου σε περιπτώσεις που άλλοτε τιμωρούσαν τα μικρά παιδιά επειδή άγγιζαν τα γεννητικά τους όργανα,
όταν τα πρόσωπα των ανθρώπων στο δρόμο εκφράζουν ελευθερία, ζωντάνια κι ευχαρίστηση και όχι πια λύπη και αθλιότητα,
όταν οι άνθρωποι δε θα περπατούν πια με συσπασμένη κι άκαμπτη μέση και νεκρωμένα σεξουαλικά όργανα.
Θέλεις και ζητάς οδηγίες και συμβουλές, Ανθρωπάκο.
Χιλιάδες χρόνια τώρα σου δίνουν οδηγίες και συμβουλές, καλές και κακές.
Δε φταίνε όμως οι κακές συμβουλές που είσαι ακόμα στην αθλιότητα, μα η μικρότητά σου.
Θα μπορούσα να σου δώσω καλές συμβουλές, μα τέτοιος που είσαι και με τον τρόπο που σκέφτεσαι, δεν είσαι σε θέση να τις βάλεις σε εφαρμογή για το καλό όλων.
Πηγή: «Άκου Ανθρωπάκο, 1964»
http://wwwaristofanis.blogspot.gr/2014/01/blog-post_1.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου