περισσότερο έναν αγώνα στις πόλεις με μαζικές διαδηλώσεις, δημιούργησε τον αρχικό πυρήνα ενός αντάρτικου στρατού αποτελούμενου από χωρικούς (ταξικά ύποπτους για τους ορθόδοξους μαρξιστές), εμπνεόμενος από τον τρόπο δράσης των ληστών των βουνών. Ο αρχικός αντάρτικος πυρήνας του ΕΛΑΣ που πρωτοεμφανίστηκε τον Ιούνιο του 1942 στην Δομνίστα της Ευρυτανίας, αποτελείτο από μια ντουζίνα αντάρτες. Αυτή η χούφτα των αγωνιστών είναι μέρος του μαζικού κινήματος ή όχι; Για να γίνει κάτι μαζικό, προϋποθέτει πρώτα τους λίγους που θα πάρουν την πρωτοβουλία. Για να γίνει ο ΕΛΑΣ ένας στρατός 50000 μαχητών, έπρεπε να υπάρξουν πρώτα αυτοί οι λίγοι που σε αντίθεση με ό,τι πίστευε η κομματική ηγεσία τόλμησε και έκανε την αρχή αυτού που έχει μείνει ως ένα από τα σημαντικότερα αν όχι το σημαντικότερο γεγονός της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας και αυτό είναι υποκρισία να μην το αναγνωρίζει κάποιος και ας μην είναι κομμουνιστής.
Ο αγωνιστής αυτός, ο Βελουχιώτης, στον οποίο οφείλει ο λαός μας το επίτευγμα της δημιουργίας του μαζικού αντάρτικου στρατού, του ΕΛΑΣ, και το ΚΚΕ του οφείλει ακόμα και τις ψήφους που παίρνει μέχρι σήμερα, κατηγορήθηκε στο τέλος ως προβοκάτορας γιατί διαφώνησε με την προδοσία της Βάρκιζας και ήθελε τη συνέχιση του ένοπλου αγώνα εναντίον των Άγγλων. Στον άνθρωπο που το ΚΚΕ όφειλε την δύναμη και την εξουσία που είχε τότε, αφού έδωσε στον κομματικό μηχανισμό την εντολή "ούτε ψωμί, ούτε νερό", τον παρέδωσε ουσιαστικά στους μαχαιροβγάλτες των τότε παρακρατικών φασιστικών συμμοριών για να κοσμήσει το κεφάλι του την κεντρική πλατεία των Τρικάλων.
Η ιστορία του ΚΚΕ είναι γεμάτη από κατηγορίες εναντίον αγωνιστών ως πράκτορες, πουλημένοι, προβοκάτορες, (Πλουμπίδης, Καραγιώργης, Πουλιόπουλος κλπ).Όπως επίσης, η ιστορία του ΚΚΕ είναι γεμάτη από την ύπαρξη πραγματικών πουλημένων οι οποίοι βρίσκονταν κυρίως στην ηγεσία ή στα ηγετικά κλιμάκια του κόμματος και υπήρξαν καθοδηγούμενοι από την αντίδραση όπως π.χ. από τη μεταξική δικτατορία, όπως τα ηγετικά στελέχη που καθοδηγούσε ο Μανιαδάκης (Τυρίμος, Μιχαηλίδης). Τότε ο Μανιαδάκης εξέδιδε και πλαστό Ριζοσπάστη. Τους Μαλινόφσκυ καλύτερα ο πρώην συντάκτης του Ριζοσπάστη να τους αναζητήσει στην ιστορία του κόμματος που ανήκει.
Ο ένοπλος αγώνας αποκηρύχτηκε από το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα μετά το 20ο συνέδριο του ΚΚΣΕ το 1956 και από τότε προκρίθηκε ο "ειρηνικός" δρόμος προς το σοσιαλισμό και η ειρηνική συνύπαρξη με το καπιταλιστικό μπλοκ. Από τότε πάγια τακτική των κομμουνιστικών κομμάτων όπως και του ΚΚΕ είναι να λοιδορεί τις ένοπλες επαναστατικές οργανώσεις ως "προβοκατόρικες" που κινούνται από "σκοτεινά κέντρα". Το ίδιο έκανε και το ΙΚΚ με τις Ερυθρές Ταξιαρχίες και τις άλλες ένοπλες αριστερές οργανώσεις την δεκαετία του '70. Όμως 40 χρόνια ψεύδους δεν φτάνουν στους παπάδες του ΚΚΕ παρότι έχουν διαψευστεί οι θεωρίες τους για "σκοτεινά κέντρα" κλπ. Από το 2002 και μετά, με τις κατασταλτικές επιθέσεις εναντίον της 17Ν, του Επαναστατικού Αγώνα, τη σύλληψη αγωνιστών για συμμετοχή στον ΕΛΑ, κανείς από όλους όσους φυλακίστηκαν, δεν αποδείχτηκε ότι ήταν εντεταλμένος από κανένα "σκοτεινό κέντρο". Επρόκειτο για αγωνιστές αριστερούς ή αναρχικούς, κάποιοι εκ των οποίων πήραν την πολιτική ευθύνη της συμμετοχής τους στις ένοπλες επαναστατικές οργανώσεις που ανήκαν και υπεράσπισαν την δράση τους δίνοντας τα πάντα στον αγώνα.
Όμως όπως είπαμε 40 χρόνια ψεύδους δεν φτάνουν. Πέρα από την πάγια τακτική του ΚΚΕ να λοιδορεί τις ένοπλες επαναστατικές οργανώσεις, η επίκληση της διαφωνίας και καταδίκης της ατομικής βίας υπήρξε ανέκαθεν το άλλοθι για την παραίτηση από τον αγώνα για να μην δοθεί πρόσχημα στην κρατική καταστολή. Έτσι το ΚΚΕ διαφωνούσε με την πρακτική των βομβιστικών ενεργειών ως πράξεις "ατομικής βίας" που έκαναν διάφορες οργανώσεις την περίοδο της χούντας, γιατί το ΚΚΕ δεν ήθελε να δώσει αφορμή στη χούντα για καταστολή. Αποδεικνυόταν έτσι τι είδους αντίσταση στη χούντα έκανε το ΚΚΕ. Και ας μην ξεχνάμε την προβοκατορολογία του ΚΚΕ για τους καταληψίες του Πολυτεχνείου του 1973. Επίσης, όσον αφορά το "χρυσαυγίτικο" θεώρημα που όπως υποστηρίζεται ότι γράφεται στην προκήρυξή μας ότι “όλα τα πολιτικά κόμματα ανεξαιρέτως υπήρξαν και εξακολουθούν να είναι εντολοδόχοι των Μεγάλων Δυνάμεων”, καταλαβαίνουμε ότι ο πρώην συντάκτης του Ριζοσπάση θα ήθελε να εξαιρέσουμε το ΚΚΕ, όμως η ιστορία τον διαψεύδει οικτρά.
Δεν ήταν αλήθεια ότι το ΚΚΕ ελεγχόταν από την Σοβιετική Ένωση και από τον Στάλιν, αφού το 1931 διόρισε πραξικοπηματικά τον Ζαχαριάδη στην ηγεσία του κόμματος μη λαμβάνοντας υπ' όψιν τις διαδικασίες του ΚΚΕ; Δεν είναι αλήθεια ότι η Σοβιετική Ένωση δεν αναγνώρισε την κυβέρνηση του βουνού που είχε συγκροτήσει το ΕΑΜ το 1944 στις Κορυσχάδες και αντιθέτως, αναγνώρισε τη μοναρχική κυβέρνηση του Γεωργίου του Β ́ με πρωθυπουργό τον Γ. Παπανδρέου; Δεν είναι αλήθεια ότι ακριβώς για αυτό το λόγο, δηλαδή για το γεγονός ότι ο πατερούλης Στάλιν στα πλαίσια του "αντιφασιστικού" αγώνα εναντίον της Γερμανίας, είχε αποδεχτεί την εκχώρηση της Ελλάδας στην Αγγλία με αντάλλαγμα την Ρουμανία και την Πολωνία, ότι ήταν αντίθετος με την κατάληψη της εξουσίας από το ΚΚΕ μετά την απελευθέρωση και γι ́ αυτό έδωσε στο ΚΚΕ οδηγίες να πάει στον Λίβανο και να συμμετάσχει στην μοναρχική κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου; Για τον ίδιο λόγο και η σύγκρουση των Δεκεμβριανών κατέληξε στην προδοτική συμφωνία της Βάρκιζας όπου τα μέλη του ΕΑΜ- ΕΛΑΣ και του ΚΚΕ παραδόθηκαν στη σφαγή των φασιστικών συμμοριών αφού πρώτα οι ηγέτες εξασφάλισαν αμνηστία. Για τον ίδιο λόγο διαφώνησε η Σοβιετική Ένωση με τον ένοπλο αγώνα του 1946- 49. Γιατί είχε αποδεχτεί τη βρετανική κηδεμονία στην Ελλάδα. Η εξάρτηση του ΚΚΕ από την Σοβιετική Ένωση ήταν η αιτία της προδοσίας και της ήττας του λαϊκού κινήματος στην δεκαετία του '40 και η ιστορία δεν ξαναγράφεται ούτε παρερμηνεύεται από του παπάδες του ΚΚΕ. Παρά την “μεγάλη τιμή” που μας έκανε ο πρώην συντάκτης του Ριζοσπάστη, θα λέγαμε ότι έχυσε πολύ μελάνι αντιγράφοντας τσιτάτα των
Μαρξ, Ενγκελς, Λένιν για την καταδίκη της "τρομοκρατίας" δείχνοντας μάλλον μια ανασφάλεια ότι προερχόμαστε από την μαρξιστική αριστερά για να αποδείξει ότι είμαστε ανιστόρητοι. Τον διαβεβαιώνουμε ότι δεν ανήκουμε στη μαρξιστική αριστερά, αλλά στους αναρχικούς. Ανήκουμε σε εκείνους που θέλησαν να επιτεθούν τον Οκτώβριο του ́11 στη βουλή μαζί με χιλιάδες λαού και συνεπλάκησαν με τα μέλη του ΚΚΕ και της ΚΝΕ τα οποία υπερασπίστηκαν μαζί με τα ΜΑΤ το αστικό κοινοβούλιο που ψήφισε τα μνημόνια και την κατοχή των δανειστών του υπερεθνικού κεφαλαίου, αποδεικνύοντας ότι το ΚΚΕ είναι στην πραγματικότητα μια δύναμη υπεράσπισης του καπιταλιστικού συστήματος.
Ένα άλλο παράδειγμα όσον αφορά το τι θεωρείται μαζικό κίνημα για να απαντήσουμε στους αναρχοπαπάδες αυτή τη φορά του αντιεξουσιαστικού εναλλακτισμού, είναι η περίπτωση του ισπανικού αναρχικού κινήματος. Η ισπανική επανάσταση του 1936 υπήρξε η πιο βαθιά κοινωνική επανάσταση μέχρι στιγμής της ανθρώπινης ιστορίας και ακόμα τα επιτεύγματα της μαζικής αυτοδιεύθυνσης και αυτοδιαχείρισης εκατομμυρίων αγροτών και εργατών δεν έχουν ακόμα ξεπεραστεί. Για να γίνει αυτή η επανάσταση, χρειάστηκε η ύπαρξη ενός οργανωμένου αναρχικού κινήματος που έδρασε ως πρωτοπορία, το οποίο υπήρχε και δρούσε για 60 χρόνια πριν με πολλούς τρόπους. Μαχητικές απεργίες, προπαγάνδα, ελευθεριακά σχολεία, ένοπλες ενέργειες (Los Solidarios), ένοπλες εξεγέρσεις (1932-33). Πότε φτιάχτηκε αυτό το κίνημα το οποίο το 1936 αριθμούσε σχεδόν 2000000 εργάτες και αγρότες οργανωμένους στα αναρχικά συνδικάτα και στην CNT; Η ύπαρξη του ισπανικού αναρχικού κινήματος χρονολογείται από το 1868 όταν ο Μπακούνιν έστειλε τον Ιταλό αναρχικό Τζιουζέπε Φανέλι στην Μαδρίτη για να διαδώσει τις αναρχικές ιδέες. Αυτός συναντήθηκε με κάποιους τυπογράφους οι οποίοι ενστερνίζονταν το αναρχικό ιδεώδες και αποτέλεσαν τον πρώτο πυρήνα του ισπανικού αναρχικού κινήματος και της ισπανικής ομοσπονδίας της Α ́ Διεθνούς που συμφωνούσε με τις ιδέες του Μπακούνιν. Αυτοί, οι οποίοι ήταν μια χούφτα αγωνιστές ήταν μέρος ενός κινήματος ή όχι; Εκπληρώνουν κάποιο αριθμητικό κριτήριο για το ορισμό του κινήματος ή όχι; Για να υπάρξουν οι χιλιάδες και τα εκατομμύρια αργότερα έπρεπε να υπάρξουν αυτοί οι λίγοι.
Η αντίθεση του μαζικού με το ατομικό είναι περισσότερο μια εφεύρεση με πολιτικές σκοπιμότητες που αποκαλύπτει περισσότερο μια πολεμική, μια αντιπαράθεση όχι με ρεαλιστικά πολιτικά επιχειρήματα, αλλά μια προσπάθεια εξοστρακισμού και επικράτησης μέσα στο κίνημα μέσω της συκοφαντίας και της λάσπης. Εμείς, παρά το γεγονός ότι δεν θεωρούμε ότι είμαστε το κίνημα ούτε ότι δρούμε εξ ́ ονόματος κανενός κινήματος το οποίο στην πραγματικότητα δεν υπάρχει και είναι στοίχημα να δημιουργηθεί, έχουμε συμμετάσχει κατά καιρούς σε γεγονότα πιο "μαζικά" και σε επεισόδια στα οποία έχουμε συμπλακεί με φασίστες με άλλους τρόπους, όχι με όπλα. Και αυτό είναι απάντηση όχι μόνο σε εκείνους τους αριστερούς που προβάλλουν σε αντιδιαστολή την κινηματική βία, αλλά δεν έχουν λερώσει ποτέ τα χέρια τους, είναι απάντηση και σε αυτούς τους αναρχικούς που καταδίκασαν την επίθεσή μας στο Ν. Ηράκλειο και που θεωρούν κίνημα το βούρκο του εναλλακτισμού και της εσωστρέφειας που έχουν βυθιστεί.
Όσον αφορά την επίκληση της ΟΠΛΑ που ξένισε τους "καθαρόαιμους" εναλλακτικούς αναρχικούς, είναι πέρα για πέρα ξεκάθαρο ότι αυτό ήταν ένα πρόσχημα για να αποδείξουν τάχα ότι δεν αυτοπροσδιοριζόμαστε ιδεολογικά και υπάρχει μια πολιτική σύγχυση (Ντουρρούτι και ΟΠΛΑ μαζί). Η αναφορά στην ΟΠΛΑ ήταν μια ιστορική αναφορά στις παραδόσεις του ελληνικού επαναστατικού κινήματος και επ' ουδενί δεν αποδείκνυε ιδεολογική ταύτιση με την ΟΠΛΑ. Όπως ιστορική αναφορά ήταν και αυτή στην παράδοση του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ με τα οποία επίσης, δεν θα μπορούσε να υπάρχει ιδεολογική ταύτιση, αλλά ούτε και προσπάθεια μίμησης κάποιων καταστάσεων που ανήκουν σε άλλες εποχές και σε άλλες συνθήκες. Όμως οι επαναστάτες πάντα έπαιρναν διδάγματα από την ιστορία και από το παρελθόν και αυτό ισχύει φυσικά, και για την περίπτωση αναφοράς στο αναρχικό κίνημα και ιδιαίτερα στο ισπανικό αναρχικό κίνημα. Εδώ στην Ελλάδα δεν είχαμε αναρχική παράδοση ούτε αναρχικό κίνημα στο
μεσοπόλεμο, αλλά και μετά τον πόλεμο όπως υπήρξε σε άλλες χώρες (Γαλλία, Ισπανία, Λατινική Αμερική). Παρότι υπήρξαν αναρχικές ομάδες με αξιόλογη δράση στα τέλη του 19ου αιώνα και στις αρχές του 20ου στην Πάτρα, τον Πύργο, την Αθήνα, τον Βόλο πολύ πριν την ίδρυση του ΚΚΕ το 1918 -τότε λεγόταν ΣΕΚΕ-, αυτές οι ομάδες εξαφανίστηκαν και δεν άφησαν καμιά παράδοση στο λαϊκό κίνημα που δημιουργήθηκε το επόμενο διάστημα. Στην Ελλάδα όταν μιλάμε για το παρελθόν, για το εργατικό και επαναστατικό κίνημα, μιλάμε για το κομμουνιστικής προελεύσεως επαναστατικό κίνημα και κυρίως για το ΚΚΕ. Θέλουμε δεν θέλουμε, συμφωνούμε ή διαφωνούμε, αυτό είναι ένα αντικειμενικά ιστορικό γεγονός και δεν αλλάζει. Το γεγονός ότι το ΚΚΕ υπήρξε μετά το 1931 ένα κόμμα εξολοκλήρου ελεγχόμενο από τον Στάλιν και την Κομιντέρν, είναι ένα αναμφισβήτητο γεγονός. Το γεγονός ότι η Εθνική Αντίσταση, το ΕΑΜ- ΕΛΑΣ ήταν ελεγχόμενο από το σταλινικό ΚΚΕ είναι επίσης ένα αναμφισβήτητο γεγονός, όπως το ίδιο ισχύει και για τον Δημοκρατικό Στρατό. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι όσοι συμμετείχαν στο ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, όσοι συμμετείχαν στην ΕΠΟΝ, όσοι υπήρξαν αντάρτες, όσοι πολέμησαν τους Ιταλούς, την Βέρμαχτ, τους προδότες, τους χίτες, τους ταγματασφαλίτες και τους γερμανοτσολιάδες, όσοι συμμετείχαν στην επανάσταση του 1946-49 ότι ήταν σταλινικοί. Πολλοί δεν ήταν καν αριστεροί. Ο πολιτικός φορέας που ηγεμόνευσε στο λαϊκό και επαναστατικό κίνημα εκείνης της εποχής ήταν το σταλινικό ΚΚΕ. Το γεγονός ότι δεν είμαστε μαρξιστές αλλά αναρχικοί, δεν σημαίνει ότι για λόγους ιδεολογικής καθαρότητας θα πετάξουμε στα σκουπίδια της ιστορίας μια ολόκληρη γενιά που πολέμησε τον φασισμό με τα όπλα, που πέρασε δια πυρός και σιδήρου στα εκτελεστικά αποσπάσματα, στις φυλακές, στην Μακρόνησο και στα ξερονήσια μόνο και μόνο γιατί βρισκόταν κάτω από τις εντολές των σταλινικών.
Δεν θα πετάξουμε στα σκουπίδια της ιστορίας μια ολόκληρη γενιά που την γενναιότητά της δεν μπορεί όχι να την φτάσει, ούτε να την διανοηθεί η θρασυδειλία αυτών των ξεφτιλισμένων που λένε ότι είναι αναρχικοί, που θεωρούν την εκτέλεση των δύο νεοναζί από τις Μαχόμενες Λαϊκές Επαναστατικές Δυνάμεις ως προβοκάτσια και ως πράξη σκοτεινή. Και επειδή η ΟΠΛΑ είναι ένα ζήτημα ταμπού αφού επρόκειτο για μια οργάνωση που έχει εκκαθαρίσει με εντολές της σταλινικής ηγεσίας αρχειομαρξιστές, τροτσκιστές και κάποιους αναρχικούς, έχουμε να πούμε το εξής: Όσοι ήταν μέλη της ΟΠΛΑ ήταν και μέλη του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ στην Αθήνα και στην Θεσσαλονίκη και γίνονταν και κοινές αντάρτικες επιχειρήσεις. Πολλοί λανθασμένα εξοβελίζουν την ΟΠΛΑ σαν να μην είναι τμήμα του ΕΑΜ, σαν μην είναι τμήμα του τότε λαϊκού και επαναστατικού κινήματος. Παρά τα εγκλήματα αυτά, των εκκαθαρίσεων των αριστερών αντιπάλων της σταλινικής ηγεσίας του ΚΚΕ, η δράση της ΟΠΛΑ αφορούσε την εκτέλεση προδοτών και εχθρών του λαού, εχθρών του αντιστασιακού κινήματος του ΕΑΜ, μελών της Χ, μελών των ταγμάτων ασφαλείας και ανδρών της Ειδικής Ασφάλειας, ενός μηχανισμού που είχε φτιάξει ο Μανιαδάκης υπουργός Ασφαλείας του Μεταξά, μηχανισμό που επανίδρυσε η κατοχική κυβέρνηση Ράλλη το 1943 μαζί με τα τάγματα ασφαλείας για την καταπολέμηση του κομμουνισμού και του ΕΑΜικού κινήματος. Και αυτό το κομμάτι της δράσης της ΟΠΛΑ είναι ένα ιστορικά αντικειμενικό γεγονός και αυτό επικαλεστήκαμε. Η ΟΠΛΑ ήταν η πρώτη οργάνωση αντάρτικου πόλης στην Ελλάδα και από τις πρώτες παγκοσμίως με δράση στην Αθήνα, την Θεσσαλονίκη και αλλού και ως τέτοια, ως μέρος του λαϊκού επαναστατικού κινήματος εκείνης της εποχής μνημονεύεται. Η ιστορική αναφορά στις παραδόσεις του λαϊκού και επαναστατικού κινήματος δεν σημαίνει ιδεολογική ή άλλου είδους ταύτιση. Το ίδιο ισχύει και σε άλλες περιπτώσεις -τηρουμένων των αναλογιών-, όπως στην περίπτωση εκείνων των Ισπανών αναρχικών που έγιναν υπουργοί στην κυβέρνηση του Λαϊκού Μετώπου του Λάργκο Καμπαλέρο και που συνεργάστηκαν με τους σταλινικούς σφαγείς της ισπανικής επανάστασης.
ΜΑΧΟΜΕΝΕΣ ΛΑΪΚΕΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ