Aκύρωση των μνημονίων-άρνηση του χρέους- εξοδος απο το ευρώ

Νίκος Φωτόπουλος

Υποστηρίζεται η άποψη,ότι το αίτημα της στάσης πληρωμών είναι δυνατόν να αποσυνδεθεί από το αίτημα της εξόδου από το ευρώ καθώς και από τον αγώνα για την ανατροπή του ειδικού καθεστώτος το οποίο έχει επιβληθεί στη χώρα.

Σύμφωνα με τη θέση αυτή,η οποία με διάφορες παραλλαγές διατυπώνεται από μερίδες της ρεφορμιστικής και της ριζοσπαστικής αριστεράς,ο αγώνας για την έξοδο από το ευρώ δεν πρέπει να είναι στην πρώτη γραμμή των διεκδικήσεων,αλλά αντίθετα,θα πρέπει να έχει ένα χαρακτήρα ''ζύμωσης'' και ότι πρώτιστα οφείλουμε να παλεύουμε για αυτά καθ'αυτά τα ζητήματα της απαλλαγής από το ειδικό καθεστώς των Μνημονίων,της Σύμβασης Δανειακής Διευκόλυνσης,της νέας Δανειακής Σύμβασης που ετοιμάζεται κλπ.

Οι απόψεις αυτές είναι εντελώς αποπροσανατολιστικές, καλλιεργούν κλίμα αναμονής-παραμονής στο ευρώ και σπέρνουν την αυταπάτη ότι είναι δυνατόν στις σημερινές συνθήκες,με τη συγκεκριμένη μορφή που έχει τελεσίδικα πάρει η ευρωαπολυταρχία,αλλά και με την πραγματικότητα της μεταφοράς του ελληνικού ''χρέους'' από τους ιδιώτες στα κράτη,να πετύχει το λαϊκό κίνημα την επιβολή μονομερών ενεργειών αντιμετώπισης του ''χρέους'' (και ιδίως την στάση πληρωμών με μη αναγνώρισή του),δίχως ταυτόχρονα και αυτόματα να έρθει σε ρήξη με την ΟΝΕ.

Και ακόμα χειρότερα,επιχειρούν να εμφανίσουν το ζήτημα της παραμονής ή μη στην ΟΝΕ ως καθαρά και μόνο οικονομίστικο αίτημα,με τον ισοπεδωτικό (και στην ουσία του συμψηφιστικό) ισχυρισμό ότι είτε με εθνικό νόμισμα είτε με ευρώ το πρόβλημα είναι ''με ποιές πολιτικές'',ξεχνώντας τόσο ότι η ίδια η παραμονή στην ΟΝΕ ακυρώνει εξ'αρχής,καταστατικά,κάθε δυνατότητα άσκησης εναλλακτικής πολιτικής υπέρ του λαού,όσο και ότι κάθε αλλαγή του πλαισίου λειτουργίας της ΟΝΕ στερεί και θα στερεί ακόμη περισσότερο όχι μόνο τα περιθώρια αυτοδύναμης υπέρ του λαού ανάπτυξης αλλά και τα παραδοσιακά εργαλεία άσκησης δημοσιονομικής κυριαρχίας ακόμα και αυτού του αστικοδημοκρατικού κράτους.

Όμως αυτή η αυταπάτη στις σημερινές συνθήκες είναι το λιγότερο επικίνδυνη.

Η παραμονή ή όχι στο ευρώ δεν είναι οικονομίστικο αίτημα,είναι καθαρά πολιτικό,και από την απάντησή σε αυτό το ερώτημα καθορίζεται κατ'αρχάς αν η χώρα θα ελέγχει τη νομισματική της κυκλοφορία,αν θα μπορεί να ασκεί αυτοδύναμα δημοσιονομική πολιτική που αποτελεί ένα εκ των βασικών στοιχείων του πυρήνα της εθνικής κυριαρχίας,αν θα διαθέτει τα εργαλεία άσκησης πιστωτικής πολιτικής,αν θα μπορεί να υποστηρίζει τις πολιτικές και τους τομείς που η ίδια κυρίαρχα κρίνει ότι εξυπηρετούν τις κοινωνικές ανάγκες,αν θα μπορεί να εφαρμόζει δική της αγροτική πολιτική προγραμματίζοντας και σχεδιάζοντας ποιά και πόσα προϊόντα θα παράγει αλλά και πώς και πού θα τα διαθέτει,αν θα υπάρχουν μικρομεσαίες επιχειρήσεις στη χώρα και πώς θα ενισχύονται,και κυρίως αν θα μπορεί να ελέγχει την Τράπεζα της Ελλάδας ώστε να ασκεί με κεντρικό έλεγχο,συνολικότερα,σχεδιασμένα την οικονομική και κοινωνική της πολιτική.

Για πολλά από αυτά τα επίδικα,και πριν απ'όλα για το ζήτημα του ελέγχου της κεντρικής τράπεζας,είναι σαφές ότι δεν αρκεί καν η έξοδος απ'την ΟΝΕ.Επί παραδείγματι,η κεντρική τράπεζα της χώρας βρισκόταν σε ιδιωτικά χέρια και πριν από την είσοδο στο ευρώ.Συνεπώς εδώ δεν γίνεται λόγος για μια απλή επιστροφή στην προ της ΟΝΕ περίοδο,μολονότι ακόμα και τότε τα περιθώρια άσκησης κρατικής πολιτικής ήταν αρκετά μεγαλύτερα εν συγκρίσει με τη δεκαετία της νομισματικής,πιστωτικής, δημοσιονομικής,γενικότερα οικονομικής,και πολιτικής φυλακής των λαών.

Η προσπάθεια απόσπασης της στάσης πληρωμών από την έξοδο από το ευρώ είναι έωλη και για έναν ακόμη απλούστατο λόγο,ο οποίος αναφέρεται στον αντίπαλο.

Διότι ο αντίπαλος δεν πρόκειται να κρατήσει τη χώρα στο ευρώ αν εκείνη προχωρήσει σε μονομερείς ενέργειες,ιδιαίτερα δε αν μιλάμε για στάση πληρωμών με μη αναγνώριση του χρέους,σπάσιμο της σχέσης οφειλέτη-δανειστή και μονομερή διαγραφή χωρίς καμία διαπραγμάτευση.Στην πραγματικότητα,ούτως ή άλλως είναι εξαιρετικά πιθανό να την εκδιώξει από το ευρώ και να την οδηγήσει σε υγειονομική ζώνη ασφαλείας με ένα ελεγχόμενο από αυτόν νόμισμα ''ευρωδραχμής'',ακόμα και δίχως να του βάλουμε το μπουρλότο της άρνησης του χρέους,διότι οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις στην ευρωζώνη και στην ΕΕ,οι αυξημένες δανειακές ανάγκες Ιταλίας,Ισπανίας και Γαλλίας,η υποβάθμιση της πιστοληπτικής ικανότητας των κρατών αυτών αλλά και του ίδιου του EFSF καθώς και η επικείμενη της Γερμανίας (!) θα καταστήσουν ασύμφορη έως και επικίνδυνη την παραμονή με τους σημερινούς όρους της Ελλάδας,εάν φυσικά δεν την έχουν καταστήσει ήδη και απλώς μετράμε βδομάδες μέχρι τις τελικές ανακοινώσεις...

Η μόνη περίπτωση για να μη συμβεί αυτό είναι η υλοποίηση του εναλλακτικού τους πλάνου,της λεγόμενης ''πτώχευσης μέσα στο ευρώ'' που θα αποτελέσει έναν πραγματικό Αρμαγεδώνα για το λαό.

Παρά τις ψευδαισθήσεις ορισμένων μερίδων της αριστεράς,η απόλυτα ελεγχόμενη από τον αντίπαλο ''πτώχευση μέσα στο ευρώ'' αποτελεί τη μόνη πιθανότητα απόσπασης της στάσης πληρωμών από το ζήτημα της παραμονής στο ευρώ.Μόνο που εν προκειμένω δεν θα μιλάμε ούτε για στάση πληρωμών ούτε και για ''θετική'' μεταβολή των όρων συμμετοχής στο κοινό νόμισμα κατά τις επιθυμίες ή τις ψευδαισθήσεις αριστερών μερίδων.Αντίθετα,εν προκειμένω μιλάμε για ατιμωτική χρεωκοπία που θέτει τη χώρα,τα περιουσιακά της στοιχεία,τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της,στη διάθεση των ''δανειστών'' (χρεωκοπία που θα βαφτιστεί ως...εθνοσωτήρια ''αναμόρφωση του προφίλ του χρέους''),και παράλληλα μιλάμε για (''προσωρινή'',όπως θα πλασαριστεί στο λαό) μεταβολή των όρων συμμετοχής μας στο ευρώ από τους ''δανειστές''.

Σίγουρα δεν είναι αυτό που επιθυμούν όσοι στην αριστερά προβάλλουν τις ανωτέρω επικίνδυνες και αποπροσανατολιστικές θέσεις...

Το κύριο σήμερα είναι να μην καλλιεργούμε κλίμα αναμονής και να προετοιμαζόμαστε για την επόμενη μέρα,η οποία κατά πάσα πιθανότητα,είτε με δική μας πρωτοβουλία είτε με πρωτοβουλία των τοκογλύφων που παριστάνουν τους δανειστές,θα είναι για την Ελλάδα επόμενη μέρα χωρίς ευρώ,τουλάχιστον στη σημερινή μορφή του.

Ο αντίπαλος (ντόπιοι και ξένοι τοκογλύφοι,μονοπώλια,τράπεζες,βιομηχανίες,ερευνητικά κέντρα,ινστιτούτα και επιτροπές,κυβερνήσεις,ευρωπαϊκά όργανα) προετοιμάζεται από καιρό για αυτήν την εξέλιξη.Την έχει μεθοδικά δρομολογήσει,τουλάχιστον από την περίοδο του αρχικού Μνημονίου του Μαΐου του 2010,και στην ουσία ήδη από το 2008 με τα πρώτα πακέτα δισ. στο δήθεν ''πανίσχυρο και απρόσβλητο από την κρίση'' (όπως τότε μας έλεγε το καθεστώς) τραπεζικό σύστημα.Επιχειρεί να ενσωματώσει στην στρατηγική του ακόμα και το ενδεχόμενο του λαϊκού ξεσπάσματος,έχοντας μάλιστα προεξοφλήσει ότι θα εκδηλωθεί σύντομα με τον ένα ή τον άλλο τρόπο η λαϊκή οργή.

Ο τρόπος με τον οποίο ο αντίπαλος προγραμματίζει τη δράση του είναι διπλός.

Αφενός επιχειρεί να περιορίσει με κάθε μέσο τις συνέπειες της σημερινής ''συντεταγμένης'' και αυριανής ''ασύντακτης'' χρεωκοπίας για το καθεστώς της ευρωζώνης και της ΕΕ.Αφετέρου παρεμβαίνει στο ελληνικό κράτος,διορίζοντας απευθείας πρωθυπουργό και κυβέρνηση και ωθώντας προς μια ταχεία περαιτέρω αντιδραστικοποίηση του καθεστώτος στην Ελλάδα,όχι τόσο διότι θεωρεί ότι με τον τρόπο αυτό θα κατορθώσει να αποτρέψει τον λαϊκό ξεσηκωμό που έρχεται,αλλά κυρίως διότι επιδιώκει να εκτρέψει το βέβαιο λαϊκό ξέσπασμα προς μια τυφλή κατεύθυνση εκτόνωσης ώστε να έλθει ύστερα ως ''εγγυητής της ομαλότητας,της ασφάλειας και της κοινωνικής ειρήνης'' και να εμπεδώσει,με την πρόθυμη συνδρομή των μπιστολιών του καθεστώτος σε ΜΜΕ και ''διανόηση'',ένα κατ'ουσίαν καθεστώς έκτακτης ανάγκης.Άλλωστε,δίχως ένα κατ'ουσίαν καθεστώς έκτακτης ανάγκης,συρρικνωμένων ελευθεριών και επιβολής σιωπής του νεκροταφείου,δεν είναι δυνατή η εγκατάσταση και απρόσκοπτη λειτουργία Ειδικών Οικονομικών Ζωνών στη χώρα,κάτι το οποίο δείχνει ξεκάθαρα η εμπειρία της λειτουργίας τέτοιων Ζωνών ανά την υφήλιο.

Ο πρώτος και άμεσος στόχος του αντιπάλου είναι οι επικείμενες,σχεδιαζόμενες και εν πολλοίς προεξοφλημένες αυτές εξελίξεις να μην οδηγήσουν σε γενικευμένη λαϊκή αμφισβήτηση του ''χρέους'',δηλαδή του βασικού εργαλείου της εξουσίας των μονοπωλίων και των τοκογλύφων,εκείνου δηλαδή του εργαλείου με το οποίο σήμερα ''νομιμοποιείται'' η επιχείρηση ληστείας του πλούτου της χώρας και ισοπέδωσης της ζωντανής εργασίας της.

Ακριβώς επειδή η επιχείρηση αυτή (ληστείας του πλούτου και ισοπέδωσης της εργασίας),για την υλοποίηση της οποίας επιβάλλεται σήμερα το ειδικό καθεστώς και καταργούνται ακόμα και τα αυτονόητα για μια ομαλή αστικοδημοκρατική τάξη,βασίζεται στο δήθεν ''χρέος'',είναι θεμελιώδεις σκοποί για τον αντίπαλο το να αναγνωρίζεται το ''χρέος'' ως τέτοιο και να συνεχίζεται απρόσκοπτα η αποπληρωμή του.Κι όταν η συνέχιση αποπληρωμής καταστεί για ένα διάστημα αδύνατη,επιχειρεί με κάθε μέσο να διαφυλάξει ότι το ''χρέος'' θα συνεχίσει να αναγνωρίζεται,καθώς η αναγνώριση του χρέους,η σχέση οφειλέτη-δανειστή,είναι η λυδία λίθος της ληστείας της χώρας.

Ακριβώς για το λόγο αυτό,στήνει το πολιτικό σκηνικό με τέτοιο τρόπο,ώστε από τη μια πλευρά οι συγκυβερνήσεις του μαύρου μετώπου (η σημερινή κι αυτές που σχεδιάζει να τη διαδεχθούν) να συνεχίζουν την αποπληρωμή και φυσικά να αναγνωρίζουν το χρέος (κάτι που σημαίνει αυτόματα παράδοση των πλουτοπαραγωγικών πηγών και τη δέσμευση των μελλοντικών εσόδων και πόρων της χώρας),και από την άλλη οι αντιπολιτευόμενες δυνάμεις,αριστερές ή μη,που αναπότρεπτα θα ισχυροποιούνται,να μη διανοούνται ή να μην τολμούν να θέσουν ζήτημα μη αναγνώρισης αλλά να περιορίζονται σε διαχειριστικές λύσεις ''επαναδιαπραγμάτευσης'' ή ακόμα και προσωρινού παγώματος,υπό την βασική προϋπόθεση να αποδέχονται και να αναγνωρίζουν,με τον έναν ή τον άλλον τρόπο,την ύπαρξη του χρέους και τη σχέση οφειλέτη-δανειστή.

Επιμέρους παραχωρήσεις για λόγους κατευνασμού ή υπό την πίεση του λαϊκού παράγοντα είναι διατεθειμένοι να κάνουν (λόγου χάριν,θα μπορούσαν να αποδεχτούν ένα κατευθυνόμενο από τους ίδιους ''πάγωμα'' που δε θα απειλήσει,αντίθετα ίσως και να ωφελούσε μεσοπρόθεσμα,την επιχείρηση ληστείας της χώρας),αλλά η κόκκινη γραμμή τους,η αναγνώριση του χρέους,δεν πρόκειται να σπάσει παρά μόνο με σκληρό,οργανωμένο και στοχευμένο απελευθερωτικό αγώνα.Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο δεν μπορεί κάποιος σήμερα να εμφανίζεται στα σοβαρά ως ''αντιμνημονιακός'' δίχως ταυτόχρονα να χτυπάει στη ρίζα το εργαλείο επιβολής των μνημονίων,των δανειακών συμβάσεων και του ειδικού καθεστώτος,δηλαδή το δήθεν ''χρέος''.Όσο υπάρχει και αναγνωρίζεται το δήθεν ''χρέος'',τόσο θα εφαρμόζονται τα μνημόνια.

Επομένως,με βάση όλα τα παραπάνω,όχι μόνο η αντιμνημονιακή ρητορεία δεν μπορεί να διαχωρίζεται από το ζήτημα του ''χρέους'' αν δεν θέλει φυσικά να ξεπέφτει σε καρικατούρα,όχι μόνο το ζήτημα του ''χρέους'' δεν μπορεί να διαχωριστεί από το αίτημα για έξοδο από την ευρωζώνη,αλλά,απεναντίας,μπορεί να υποστηρίξει κάποιος ότι ακόμα και η ανάδειξη της ενότητας των ζητημάτων-στόχων αυτών δεν είναι αρκετή.

H άρνηση του χρέους και η έξοδος από το ευρώ αποτελούν αναγκαίες (sine qua non) αλλά όχι από μόνες τους ικανές προϋποθέσεις για την επιτυχία της λαϊκής αντεπίθεσης.Είναι μεν άμεσοι στόχοι πάλης και συσπείρωσης γιατί οδηγούν στο σπάσιμο των κρίσιμων,αδύνατων κρίκων της κυριαρχίας του καθεστώτος,κρίκων που είναι αναγκαίο αλλά ταυτόχρονα και ρεαλιστικά πιθανό με σκληρό αγώνα να σπάσουμε σήμερα (γι΄αυτό άλλωστε απαιτείται η μέγιστη συγκέντρωση δυνάμεων σήμερα σε αυτούς τους δυο στόχους).

Οφείλουν όμως,για να αποκτήσουν γερά πόδια και προοπτική,να τεθούν στο πλαίσιο μιας συνολικής στρατηγικής ρήξης με την ΕΕ και τα μονοπώλια και της κατάκτησης της εξουσίας από τον ίδιο το λαό ξεπερνώντας τη λογική της ανάθεσης στον κοινοβουλευτικό κρετινισμό και δημιουργώντας τώρα,από τα κάτω,μορφές και θεσμούς που θα αποτελούν έμβρυα της λαϊκής εξουσίας.Διαφορετικά,οι επιμέρους κατακτήσεις της ακύρωσης των μνημονίων,της άρνησης του χρέους και της εξόδου από το ευρώ,καθόλου αμελητέες φυσικά και πολύ δύσκολες,είναι εξαιρετικά πιθανό να χαθούν στην πρώτη στροφή ανασύνταξης του καταρρέοντος σήμερα πολιτικού συστήματος.

Οι ίδιες άλλωστε οι εφιαλτικές για τους λαούς της ΕΕ αποφάσεις της 9ης Δεκεμβρίου,η κατάργηση της δημοσιονομικής κυριαρχίας,η (και τυπική) ακύρωση της ισοτιμίας των κρατών μελών με την κατάργηση του βέτο,η εισαγωγή της απίστευτα προκλητικής πρόβλεψης για προληπτικό οικονομικό έλεγχο και της εξ'ίσου απίστευτης διαδικασίας υπερβολικών ανισορροπιών,σηματοδοτούν το οριστικό τέλος της αυταπάτης ότι είναι ποτέ δυνατόν να προκύψει κάποιου είδους 'Ευρώπη των λαών' δίχως πρώτα να γκρεμιστούν τα θεμέλια της ευρωαπολυταρχίας,του Μάαστριχτ και της ΟΝΕ,δίχως πρώτα να υπάρξει ένα κύμα αποδέσμευσης λαών και κρατών από αυτό το αντιδραστικό μόρφωμα.

Σε αυτήν τη διαδικασία ρήξης και αποδέσμευσης,μπορούμε και οφείλουμε να κάνουμε το πρώτο βήμα.Να ξετυλίξουμε εμείς το κουβάρι της απελευθέρωσης των λαών από τη νέα Ιερά Συμμαχία.Είναι πατριωτικό αλλά συνάμα και διεθνιστικό καθήκον μας να αμφισβητήσουμε τώρα,ανοιχτά,χωρίς αναμονές και αυταπάτες,την ευρωαπολυταρχία στη χώρα μας.

Πολλοί λαοί κοιτάζουν προς εμάς.Δεν πρόκειται να τους απογοητεύσουμε.

Πηγή: ΜΑΑ  

/aristeroblog