Κρεβάτια, προδοσίες και μια αράχνη. ΣΤΟ ΧΕΡΙ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ...

Κρεβάτια, προδοσίες και μια αράχνη

Για το προηγούμενο ποίημα του συντρόφου ΓαβριάΓυναίκες που προσπαθούν να αγαπήσουν
μεθυσμένους άντρες.
Άντρες μεθυσμένοι που προσπαθούν να αγαπήσουν
άγνωστες γυναίκες.
Και όλοι μαζί προσπαθούν,
σκαρφαλώνοντας από κρεβάτι σε κρεβάτι
να βρουν το ένα,
το μοναδικό,
το απόλυτο κομμάτι που τους αναλογεί
και που θα τους συμπληρώνει
για πάντα.
με το ναυάγιο της Αθήνας στη Μεσόγειο.
Κάπως έτσι κι εγώ βάφτηκα με τα χρώματα του πολέμου
και καραδοκούσα σα την αράχνη
μέχρι που κάποια μέρα περνώντας απ’ τον καθρέφτη,
είδα
ότι έμοιαζα σαν καρνάβαλος.
Στο διάολο λοιπόν τα αφορεσμένα σκηνικά
με τις νύχτες προδοσίας.
Δεν φταίει η προδοσία,
φταις εσύ που αντέχεις να σε προδίδουν συνέχεια.
Μια παλάμη διώχνει τον καπνό του τσιγάρου
και ο κήπος είναι ξανά γεμάτος
με λουλούδια που κοπιάζουν να φουντώσουν.

Captain Sparrow

Κολλημένοι όλοι στην ίδια μοίρα,
σε αγκαθωτά σύρματα
και σε ιγκλού παράνοιας,
με την προδοσία κρυμμένη
μέσα σ’ ένα κινέζικο κουλουράκι τύχης.
Ψυχές έτοιμες για πόλεμο.
Θα μισήσουν μέχρι θανάτου εκείνο το όνειρο
που δεν έγινε πραγματικότητα
και η λύτρωση ας έρθει

Τι έγινε;

Κοιμήθηκα μια μέρα...κι έχασα τον έρωτα.

Το κατάλαβα μόλις σήμερα το πρωί μόλις βγήκα απ΄το σπίτι.

Μια χάρτινη καρδιά ήταν πεσμένη στο πεζοδρόμιο

κοντά στα σκουπίδια.

Τύφλα στο μεθύσι. Κυλιόταν κάτω με την ανάσα να μυρίζει κάποια φτηνομπόμπα κι απομεινάρια νικοτίνης...

Θα υπάρξει άλλη;

Ήταν αυτή που μου αναλογούσε; Σου κλείνει λένε μια φορά το μάτι...

Κι εγώ κοιμόμουν.

Μήπως τη φίλησα πριν και την πρόδωσα στο ρωμαίο στρατιώτη που περίμενε ανυπόμονα τη διαδικασία;

Δε θυμάμαι...

Λάλησε ο κόκορας της προδοσίας;

Δε θυμάμαι...

Δείλιασα;

Από τότε που μ΄έκοψαν ψάχνω να βρω, όπως λένε τ΄αλλο κομμάτι.

Κι αν το βρω, θα βρω άραγε αυτά που δεν καταλάβαινα

ή μήπως δω αναδρομικά όλα αυτά που φοβόμουν να κοιτάξω...

Κοίτα βλάκα, τίποτα νέο...

Έψαχνες τόσο καιρό να γίνεις δύο για να καταλάβεις πόσο ένας είσαι...

Να πει ότι μ΄ερωτεύτηκε τρελλά κι ας είναι ψέμμα, θα απαντήσω "κι εγώ"

κι ας μη καταλαβαίνω τι ακριβώς, ανάμεσα σ΄ενα ψέμμα και μια συναίνεση

μπορεί να βρεθεί το νόημα...

Ανάμεσα στις μέρες που φαντάζεσαι πως θα 'ρθουν μπορεί να ξημερώσει και μια αλλιώτικη.

Αυτή η έλξη που απειλεί την ακεραιότητα σου, μπορεί να 'ναι λιγώτερη

αν παραβγείς μαζί της.

Μπορεί να 'ναι λιγότερη απ΄τους φόβους.

Ένα τραγούδι κάπου μακριά, σαν ίσκιος, ηχώ απ΄όλα όσα δεν ήταν τελικά έτσι...

Έφτασα στη στάση. Πρέπει να σκαρφαλώσω γρήγορα στο λεωφορείο.

Πίσω έρχεται ένα σκουπιδιάρικο.

Να μαζέψει τα χάρτινα λόγια, τις μεθυσμένες υποσχέσεις,

την επιμονή ότι τάχα κάτι λείπει και πρέπει να το ψάξουμε...

Δε λείπει τίποτα.

Ήταν, είναι και θα είναι ένας επαρχιακός ξεχασμένος τόπος η ψυχή μου

με τυχαίους πληθυσμούς να διασταυρώνονται μαζί της, στις κυριακάτες εκδρομές...

Κι ο έρωτας το νόμισμα που βγαίνει ως δια μαγείας πίσω απ τ΄αυτί ενώ ήταν στο χέρι...

Εκείνο το χαμόγελο, "πως το κατάφερες αυτό;

"Κοίτα...Κι αν το πιάσες το κόλπο, στο χέρι σου είναι να μην το πεις και να πιστέψεις

ότι ένα χάδι λιώνει το σίδερο

και μέσα απ΄τα καπέλα βγαίνουν κατάλευκα περιστέρια

κι αν κοπείς κομμάτια, στην επόμενη σκηνή θα 'σαι πάλι ακέραιος...

Στο χέρι σου είναι...

Ο Γαβριάς

ΛΟΒΟΤΟΜΗ Ή ΘΑΝΑΤΟΣ