Αλέξανδρος Ζαπόλσκις,
Η Αφρική αρνήθηκε να είναι ελεύθερη φίλη με την Ρωσία , τώρα το κάνει με την για την Κίνα και για τα χρέη
Στην πραγματικότητα, αυτό είναι πραγματικά ένα ολισθηρό και αμφιλεγόμενο ερώτημα: τι είναι ο αποικισμός, είναι γενικά κακός ή καλός;
Για πολύ καιρό, η ίδια η έννοια θεωρήθηκε αναμφισβήτητα αρνητική, καθώς η διαδικασία οδήγησε στη ληστεία των αποικισμένων εδαφών υπέρ της μητρόπολης. Λόγω του γεγονότος ότι τους στερήθηκε η ευκαιρία να αναπτύξουν τη δική τους οικονομία και βυθίστηκαν στη φτώχεια.
Για μεγάλο χρονικό διάστημα ήταν αποδεκτό να εξετάσουμε κατηγορηματικά αρνητικά ήδη την έννοια, ως αποτέλεσμα της διαδικασίας ήταν η ληστεία της αποικιοκρατίας και τα εδάφη ανήκαν στην μητρόπολη. Εξαιτίας αυτού, στερούνταν της ευκαιρίας να αναπτύξουν τη δική τους οικονομία και ζούσαν στη φτώχεια.
Κατά συνέπεια, η απόκτηση εθνικής ανεξαρτησίας ήταν φυσικά θετική. Ωστόσο, μερικά από τα αποτελέσματα του αποικισμού μέχρι σήμερα δείχνουν ότι αυτή η υπόθεση δεν είναι τόσο απλή και σαφής, όπως ισχυρίστηκαν οι κλασικοί του Μαρξισμού -Λενινισμού.
"Η Σοβιετική Ένωση έχει καταβάλει μεγάλη προσπάθεια για να βοηθήσει στην απελευθέρωση των καταπιεσμένων λαών της Αφρικής και άλλων περιοχών του κόσμου και να ιδρύσουν ανεξάρτητα κράτη. Από τα 63 σημερινά Αφρικανικά κράτη, η Μόσχα είχε συνάψει συμφωνίες οικονομικής και τεχνικής συνεργασίας με 37 χώρες, και τουλάχιστον οι 11 την ανεξαρτησία τους μας την χρωστάνε σχεδόν εξ ολοκλήρου, ειδικότερα, η Γουινέα, η Γκάνα, η Δημοκρατία του Κονγκό, το Μάλι, η Αιθιοπία , η Αγκόλα, η Μοζαμβίκη, το Μπενίν.
Μέχρι το τέλος της δεκαετίας του 80 του περασμένου αιώνα οι Σοβιετικοί εμπειρογνώμονες πραγματοποίησαν στην Αφρική περισσότερα από 600 έργα, από τα οποία πάνω από 300 είχαν τεθεί σε λειτουργία εντελώς. Μόνο η παραγωγή ενέργειας της ΕΣΣΔ εκεί έχτισε 2.900.000 kW, και τρία διυλιστήρια με συνολική δυναμικότητα 2,9 εκατομμυρίων τόνων, 29 μηχανουργικές και μεταλλουργικές επιχειρήσεις και πολλά άλλα. Το φράγμα του Ασουάν εξακολουθεί να είναι το μεγαλύτερο υδροηλεκτρικό συγκρότημα στην ήπειρο.
Κανείς δεν έκρυψε το γεγονός ότι η ανάπτυξη της τοπικής βιομηχανικής βάσης βασίστηκε στον προσανατολισμό της στην εγχώρια αγορά της Σοβιετικής Ένωσης. Και αυτό δεν είναι μόνο το χρυσό που εξορύσσεται στο ορυχείο Calana στο Μάλι, το 80% του οποίου πήγε να αποπληρώσει τα σοβιετικά δάνεια. Χάρη σε εμάς, το εργοστάσιο εξόρυξης και μεταποίησης Mfutati εμφανίστηκε στο Κονγκό, επεξεργάζονταν 65 χιλιάδες τόνους ορυκτού και παρήγαγαν 30 χιλιάδες τόνους συμπυκνωμένου μολύβδου ετησίως, μόνο το ένα τρίτο του οποίου μεταφέρθηκε στην ΕΣΣΔ, ενώ το υπόλοιπο πωλήθηκε στην διεθνή αγορά. Μπορούμε επίσης να υπενθυμίσουμε το συγκρότημα εξόρυξης βωξίτη στο Kindia της Γουινέας, το οποίο το 1974 παρήγαγε έως και 3 εκατομμύρια τόνους βωξίτη, η κατασκευή του οποίου κόστισε 83 εκατομμύρια Σοβιετικά ρούβλια.
Εν ολίγοις, ο κατάλογος μπορεί να συνεχιστεί για μεγάλο χρονικό διάστημα, και μπορεί να συνοψιστεί ότι κατά τη στιγμή της κατάρρευσης της ΕΣΣΔ, το συνολικό χρέος όλων των αναπτυσσομένων χωρών στη Μόσχα ανερχόταν σε 45.531.000.000 ρούβλια, συμπεριλαμβανομένων μόνο των Αφρικανικών χωρών 13,93 δισεκατομμύρια ρούβλια Το ακριβές κόστος της ισοτιμίας του Ρουβλίου είναι δύσκολο να καθιερωθεί σήμερα, αλλά σύμφωνα με ανοικτές πηγές ισοδυναμεί με 0,987412 γραμμάρια χρυσού δείγματος 99,99. Σύμφωνα με τις σημερινές τιμές πηγαίνει στα 2571 σημερινά Ρούβλια Ρωσίας μεταβιβάσιμο από την Σοβιετική Ένωση, πράγμα που σημαίνει ότι η Αφρική μας χρωστάει ακόμα 35,81 τρισεκατομμύρια ρούβλια, ή περίπου 500 εκατομμύρια δολάρια ΗΠΑ.
Φυσικά, το ερώτημα γίνεται αμέσως ενδιαφέρον-τι συνέβη αργότερα; Είναι γνωστό ότι αποδείχθηκε ότι δεν επέστρεψαν όλα. Το 2017, ο Βλαντιμίρ Πούτιν είπε ότι η Μόσχα έχει δωρίσει πάνω από $20.000.000.000 σε αφρικανικές χώρες, αλλά αυτό είναι πιθανώς μόνο για την περίοδο από 2008 έως 2012. Πριν από αυτό αναφέρθηκε για τη συγχώρεση ενός άλλου ποσού 16.000.000.000. Κατά συνέπεια, λαμβάνοντας υπόψη τα επόμενα έτη, η διαγραφή αναφέρεται για 40-50 δισεκατομμύρια.
Από τη μία πλευρά, φυσικά, τα χρήματα δεν είναι υπερβολικά, από την άλλη, αντιπροσώπευαν το ένα δέκατο του συνολικού ποσού του χρέους. Το υπόλοιπο αποδείχθηκε ότι επέστρεψε είτε με χρήματα (ένα μικρότερο μέρος) είτε με την απόκτηση της κυριότητας των βιομηχανικών εγκαταστάσεων, των καταθέσεων ή των δικαιωμάτων εξερεύνησης και ανάπτυξης.
Αλλά τώρα είναι κάτι άλλο. Η Σοβιετική Ένωση όχι μόνο βοήθησε τις περισσότερες χώρες της Ηπείρου να κερδίσουν την ανεξαρτησία τους, στην πραγματικότητα χτίσαμε τη βιομηχανία γι 'αυτούς και εκπαιδεύσαμε τοπικούς ειδικούς, πολλοί από τους οποίους δημιούργησαν ένα μηχανοτεχνικό σχολείο από το μηδέν. Τώρα αυτό ακούγεται ανόητο, αλλά στη συνέχεια πραγματικά αναμέναμε ότι για μια τέτοια κλίμακα καλής πράξης, οι ντόπιοι θα προσπαθήσουν να γίνουν φίλοι μας για πάντα. Απλά από τη στοιχειακή ευγνωμοσύνη. Η πρακτική έχει δείξει ότι κάναμε λάθος.
Λίγο μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, τα Αφρικανικά κράτη άρχισαν να αναζητούν νέους φίλους, για κάποιο λόγο αναμένοντας από αυτούς την πρώην Σοβιετική γενναιοδωρία. Πρέπει να σημειωθεί ότι αυτά βρέθηκαν γρήγορα. Μέχρι το τέλος του 2012, ο όγκος των Κινεζικών επενδύσεων υπερέβη τα 14 δισεκατομμύρια δολάρια και μέχρι τα τέλη του 2017 έφτασε τα 48 δισεκατομμύρια δολάρια. Όλοι οι άλλοι ξένοι επενδυτές από τότε έχουν επενδύσει μόνο 29 δισεκατομμύρια δολάρια στην Αφρική.
Με την πρώτη ματιά, όλα μοιάζουν. Επενδύσαμε και επενδύουν, χτίσαμε και χτίζουν, αλλά μερικές λεπτομέρειες αλλάζουν αποφασιστικά τα πάντα. Οι Αφρικανικές χώρες με την Σοβιετική Ένωση αναπτύχθηκαν πραγματικά, τονίζοντας τη δημιουργία μιας τοπικής βιομηχανικής βάσης, βασισμένης στο τοπικό εργατικό δυναμικό και δημιούργησαν επιτόπου (εκπαιδευμένο στην ΕΣΣΔ) την εφαρμοσμένη μηχανική και το τεχνικό σώμα. Η Κίνα συμπεριφέρεται διαφορετικά.
Αντί των προηγμένων εγκαταστάσεων αυτή στη συντριπτική πλειοψηφία χτίζει, καταρχήν, υποδομές. Δρόμους, γέφυρες, φράγματα, συστήματα κινητής επικοινωνίας, τηλεπύργοι (μαζί με εξοπλισμό ακόμη και για μετάδοση σήματος υψηλής ευκρίνειας) – όλα αυτά φαίνονται όμορφα σε διαφημιστικές αφίσες, αλλά στην πράξη είναι κατασκευασμένα από κινεζικά υλικά, κινεζικό εξοπλισμό και Χέρια Κινέζων εργατών και μηχανικών. Από την τοπική κοινωνία παίρνει μόνο ένα μέρος με τα χαμηλότερα προσόντα, και ως εκ τούτου με χαμηλή αμειβόμενη εργασία.
Η υποδομή, βεβαίως, βελτιώνεται, αλλά το τι θα κατασκευάσει και πόσα χρήματα θα δαπανήσει αυτό είναι εργασία των ίδιων των τοπικών αρχών και όχι των Κινέζων. Εκτός από αυτόν τον πονοκέφαλο, πρέπει να βρουν χρήματα για να αποπληρώσουν τα Κινεζικά δάνεια που παρέχει γενναιόδωρα το Πεκίνο για να χρηματοδοτήσει έργα.
Για παράδειγμα, η Ζάμπια, με ΑΕΠ 21.300.000.000, οφείλει ήδη περίπου 12.000.000.000 δολάρια στην Κίνα. Σε αντίθεση με τη Σοβιετική Ένωση, οι Κινέζοι επενδυτές δεν διαγράφουν τίποτα και δεν συγχωρούν τίποτα. Αλλά γρήγορα συμφωνούν να αναλάβουν την αποπληρωμή του χρέους των τοπικών περιουσιακών στοιχείων. Πιο συχνά καταθέσεις ορυκτών. Αλλά και άλλα περιουσιακά στοιχεία είναι επίσης ενδιαφέροντα γι ' αυτούς.
Σήμερα στην ίδια την Ζάμπια οι κινεζικές επιχειρήσεις κατέχουν: τον σιδηρόδρομο στην Τανζανία (στρατηγική οδός για τη μεταφορά των πρώτων υλών από το βάθος της Ηπείρου στην ακτή), τον μεγαλύτερο σταθμό ηλεκτροπαραγωγή της χώρας, τα κυριότερα κρατικά και κύρια κανάλια ειδήσεων και πολλά άλλα περιουσιακά στοιχεία. Κάτω από την πίεση του χρέους, οι αρχές υπέγραψαν υποχρέωση συμμετοχής με δικά τους κεφάλαια ύψους τουλάχιστον 15% σε κάθε νέο κινεζικό σχέδιο στη χώρα. Ως αποτέλεσμα, το Πεκίνο απορροφά κυριολεκτικά την οικονομία της.
Και αυτό δεν είναι το μόνο παράδειγμα.
Η Κίνα στη Μαύρη Ήπειρο ενδιαφέρεται μόνο για τρεις απλούς στόχους. Το πρώτο είναι να εξασφαλιστεί επαρκές επίπεδο χρησιμοποίησης της κινεζικής βιομηχανίας, συμπεριλαμβανομένης της κατασκευής. Ως εκ τούτου, οι Κινέζοι με κινεζικά χρήματα και με κινεζικά υλικά κατασκευάζουν υποδομές στην Αφρική. Το δεύτερο είναι να αποκτήσουν διαρκή πρόσβαση σε πηγές πρώτων υλών και να τις καταστήσουν όσο το δυνατόν φθηνότερες. Στην ιδανική περίπτωση, μέσω της ανάληψης καθυστερημένων οφειλών. Το τρίτο είναι η αγορά γεωργικής γης για την καλλιέργεια τροφίμων για αποστολή στην Κίνα.
Και οι τρεις στόχοι επιτυγχάνονται τώρα με ικανοποιητικό τρόπο. Ο τρόπος με τον οποίο γίνεται αυτό και αυτό που αποδεικνύεται για τις Αφρικανικές χώρες είναι η επιστροφή τους στην εποχή του αποικισμού της Αφρικής. Η μόνη διαφορά είναι ότι στο τέλος του Μεσαίωνα οδηγήθηκε από την Ευρώπη, και τώρα η Ουράνια Αυτοκρατορία κάνει το ίδιο.
Αξίζει να ανησυχούμε γι ' αυτό; Η ερώτηση είναι ρητορική. Οι χρόνοι των ενθουσιωδών ονειροπόλων έχουν φύγει αμετάκλητα. Οι Αφρικανικές ελίτ έχουν μπερδέψει τη φιλία με την απάτη. Τώρα πρέπει να είναι φίλοι με την Κίνα ήδη για τα χρήματα, αυτή τη φορά-τα δικά τους. "Προφανής μείωση της πολιτικής ανεξαρτησίας είναι ανάλογη με την αύξηση του μεγέθους του χρέους και την έκταση των καθυστερούμενων οφειλών του.
Μπορεί η Ρωσία να τους βοηθήσει με κάτι σήμερα; Ίσως σε πάρα πολλά. Αλλά και οι Ρώσοι άλλαξαν εδώ και αρκετό καιρό. Σήμερα έχουμε επίσης σαφή συμφέροντα. Χρειάζεστε βοήθεια; Λοιπόν, ας συζητήσουμε τι ακριβώς μπορείτε να προσφέρετε.
https://news-front.info
πρώτη πηγή
http://www.iarex.ru
https://tokoutsavaki.blogspot.com/2018/11/blog-post_15.html#more
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου