{Τι λες ρε καλόπαιδο! Η είσοδος της λματ - που έλεγε και η 17η Νοέμβρη - στην πολιτική δίχως διαμεσολαβητές (κορυφαίο παράδειγμα Μαρινάκης-Μώραλης στον Πειραιά) είναι νίκη της πολιτικής; Η κριτική στη στάση του Π. Σωτήρη είναι απολίτικος κιτρινισμός; Μάλλον θα προέρχεσαι από την αριστερά του "δέκα κώλοι ζητούν μια πολυθρόνα", γκέγκε}; ΕΔΩ ΤΑ ΚΑΛΑ ΣΚΑΝΔΑΛΑ... ΟΛΑ ΜΕ ΤΟ ΜΑΧΑΙΡΙ!

(Δευτ. 19/9/16 – 12:00)

Του ΑΡΗ ΤΟΛΙΟΥ*  

Αυτά τα δήθεν «καθαρά χέρια» ξέρουν να τα παίζουν και άλλοι και μάλιστα, καλύτερα. Η λογική της σκανδαλολογίας και η επικράτηση της έναντι της πολιτικής είναι αυτή που έβαλε τον γραφικό Λεβέντη στην Βουλή, αυτή που έδωσε ντεσιμπέλ στην υστερική φωνή του ναζί Μιχαλολιάκου, αυτή που δίνει το αναγκαίο θράσος στους «τριμνημονιακούς» ΝΔ – ΠΑΣΟΚ να κουνάνε το δάχτυλο, αυτή που υιοθέτησε ο ΣΥΡΙΖΑ για να κρύψει το «αμάρτημα» του μνημονίου.

Τις τελευταίες μέρες, τα επικοινωνιακά παράκεντρα της κυβέρνησης βρήκαν το σημείο που επιτέλους αποκαλύπτει την «υποκρισία» όσων το 2015, δεν την ακολούθησαν στην διολίσθηση της μετά το δημοψήφισμα.  

Τέσσερις δημοσιογράφοι από το ανεξάρτητο αριστερό περιοδικό "Unfollow" (μόνη σχέση ότι συνυπάρχουν στην συντακτική ομάδα του περιοδικού – επειδή όμως αυτή απαρτίζεται και από άλλους, η σύνδεση τελειώνει εκεί), θα δημιουργήσουν το "Report", ένα ερευνητικό περιοδικό, ένθετο μέσα στα «Παραπολιτικά», συμφερόντων Βαγγέλη Μαρινάκη.  

Προσπερνάω διάφορα υποθετικά ερωτήματα τύπου «τι θα γίνει αν γράψουν κάτι ενάντια στον Μαρινάκη» ή «θα παραιτηθούν αν τους επιβάλλουν μια δημοσιογραφική γραμμή». Η απάντηση είναι απλή: το πόσο «ανεξάρτητος» και «αδέσμευτος» είσαι ως δημοσιογράφος, κρίνεται στην πράξη και με την επαγγελματική στάση σου. Διότι αν οι συγκεκριμένοι «τέσσερις» καταφέρουν και παράγουν μια ερευνητική δουλειά, με κρυστάλλινα επιχειρήματα και τεκμηρίωση, τότε θα προστεθούν στον κατάλογο πολλών, πάρα πολλών δημοσιογράφων, οι οποίοι ύψωναν ριζοσπαστικό ανάστημα απέναντι σε συμφέροντα, ακόμα και στις πιο δύσκολες συνθήκες. Με λίγα λόγια, η «ανεξαρτησία» τους θα κριθεί στην πράξη.

Ξεπερνάω επίσης διάφορα διλήμματα του τύπου «καλά, δεν καταλαβαίνουν ότι τους παίρνει ο Μαρινάκης για να κάνουν αντιπολίτευση στον ΣΥΡΙΖΑ;». Και εδώ η απάντηση είναι απλή: είναι παντελώς αδιάφορο το με ποια κίνητρα προσέρχεται κάποιος σε μια επαγγελματική σχέση, ιδιαίτερα αν αυτή είναι αμοιβαία ωφέλιμη. Και, αν ισχύει αυτό, είναι βεβαίως αηδιαστικό το άθροισμα αντιμνημονιακών «γενικώς κι αορίστως» και του ελληνικού κεφαλαίου. Θυμίζει ακριβώς την προσέγγιση του πάλαι ποτέ κραταιού ΠΑΣΟΚ, όταν έψαχνε να βρει δεκανίκια στα αριστερά του, ώστε «να μην κυβερνήσει η Δεξιά» - και όταν αυτό δεν συνέβαινε, εξίσωνε την αντιπολίτευση της Αριστεράς με αυτή της ΝΔ.  

Επιπλέον, είναι ανόητα τα επιχειρήματα «κάνετε αντιπολίτευση στον ΣΥΡΙΖΑ και αφήνετε τον Μαρινάκη στο απυρόβλητο» και «γιατί τα χώνετε στον Μαρινόπουλο και όχι στον Μαρινάκη». Γενικά μιλώντας, είναι αυτονόητο ότι μια πολιτική κάνει αντιπολιτεύεται ή συμπολιτεύεται μια άλλη πολιτική, όχι μια επιχείρηση ή ένα μέσο. Ειδικότερα μιλώντας, η Λαϊκή Ενότητα έχει με σαφήνεια εκφράσει ένα πολιτικό σχέδιο το οποίο είναι σαφέστατα αντικαπιταλιστικό και έχει τους εργαζόμενους στο προσκήνιο. Εκτός αν κάποιος περιμένει πως κάθε φορά που θα μιλάει δημόσια ένα στέλεχος της ΛΑΕ θα ξετυλίγει έναν πάπυρο με όλους τους έλληνες επιχειρηματίες που ρίχνει αναθέματα, ώστε να καλύπτονται από τις ονομαστικές αναφορές οι κυβερνητικοί.  

Τέλος, ειλικρινά δεν αντιλαμβάνομαι τον «υπαρκτό αντι-Μαρινακισμό», διότι στο μυαλό μου είναι κάπως ανύπαρκτος. Καταλαβαίνω πως υπάρχουν προοδευτικά/αριστερά αντανακλαστικά σε κόσμο, ο οποίος στήριξε τον ΣΥΡΙΖΑ στις προηγούμενες εκλογές (για τους λόγους του, δεν είναι της παρούσης αυτό) και τα οποία συγκρούονται σε πολλά επίπεδα με την περσόνα του Βαγγέλη Μαρινάκη. Όμως, εδώ οφείλουμε να αποκαταστήσουμε την κοινή λογική. Η κυβέρνηση διατείνεται πως χτυπάει την διαπλοκή – άλλοτε «συνολικά», άλλοτε «έναν – έναν τη φορά». Χαρακτηριστικότερα παραδείγματα η στάση της απέναντι στο MEGA Channel ή η δέσμευση της περιουσίας του Γιάννη Αλαφούζου.  

Αν υιοθετούμε την λογική «γιατί αυτούς και όχι άλλους/όλους;», τότε καταλήγουμε στο ότι η κυβέρνηση με διάφορα κριτήρια χτίζει, αρκετά εύλογα, τακτικές συμμαχίες με κάποια τμήματα του ελληνικού κεφαλαίου, ώστε να τελειώσει με άλλα, πιο άμεσα επικίνδυνα σε αυτή. Ωστόσο, αν βρίσκουμε πειστικό το αφήγημα της πάταξης της διαφθοράς και της διαπλοκής, τότε δεν μπορούμε παρά  

-να αναρωτηθούμε πως γίνεται το «ναρκοκαράβι» "NOOR1" να αποδεικνύεται από την Δικαιοσύνη ως, όχι αταξίδευτο, αλλά ακυβέρνητο, όταν η οικουμένη γνωρίζει πως ήταν συμφερόντων Μαρινάκη.

-να απορήσουμε με την αποστροφή φίλων του ΣΥΡΙΖΑ που ο Μαρινάκης πήρε νόμιμη τηλεοπτική άδεια, σε έναν διαγωνισμό που μοναδικό κριτήριο είναι τα χρήματα. Ακόμα περισσότερο, όταν σύσσωμο το πολύ μεγάλο κεφάλαιο στην Ελλάδα κουβαλάει τεράστιες «αμαρτίες», υπάρχει περίπτωση να είχαμε την «υγιή επιχειρηματικότητα» - αν υπάρχει - νικήτρια ενός πλειοδοτικού διαγωνισμού;

- να γουρλώσουμε τα μάτια μας όταν διαβάζουμε την έκφραση «καθαρό το πόθεν έσχες του Βαγγέλη Μαρινάκη» στις εφημερίδες.  

Είτε λοιπόν ο Βαγγέλης Μαρινάκης αποδεικνύεται πολύ ευέλικτος και διακριτικός (ειλικρινά, σε πιάνουν τα γέλια) για να «πιαστεί» από κάπου είτε βασικά, αποτελεί οργανικό μέλος, ακόμα και ανεπιθύμητο, του νέου επιχειρηματικού τοπίου.

Ένα το κρατούμενο, λοιπόν.  

Δεύτερον. Η ενημέρωση στην Ελλάδα είναι κυρίαρχα ιδιωτική τα τελευταία 25 χρόνια – περίοδος, η οποία θα παραταθεί για άλλα δέκα χρόνια μετά την δημοπρασία των τηλεοπτικών αδειών. Αν λοιπόν ένα ιδιωτικό ενημερωτικό τοπίο κυριαρχείται από τα πολύ μεγάλα συμφέροντα (και όχι από συνεταιριστικά σχήματα, εταιρείες λαϊκής βάσης και δημόσιες επιχειρήσεις) και αν αυτά είναι, όπως είπαμε, ταυτισμένα με την διαπλοκή και την διαφθορά, τότε πολύ απλά, η ίδια η ενημέρωση κυριαρχείται από το διαπλεκόμενο, διεφθαρμένο μεγάλο ελληνικό κεφάλαιο. Τι σημαίνει αυτό; Ότι, ιδιαίτερα σήμερα, είναι λίγοι, αν όχι απειροελάχιστοι, οι δημοσιογράφοι που μπορούν να ισχυριστούν πως δεν έχουν μπει ΠΟΤΕ στο μισθολόγιο κάποιου διεφθαρμένου, διαπλεκόμενου επιχειρηματία. Αν αυτό αποτελεί οποιασδήποτε μορφής επιχείρημα, τότε ας μείνουν όλοι οι δημοσιογράφοι άνεργοι ή ας επιχειρήσουν να φτιάξουν εταιρείες μικρές, ανεξάρτητες και θνησιγενείς (λόγω της συντριβής της αγοραστικής δύναμης και της συρρίκνωσης των διαφημιστικών εσόδων), για να πάρουν «άφεση αμαρτιών».  

Και εδώ ερχόμαστε στο τρίτο επιχείρημα. Σαφώς θα προτιμούσα οι τέσσερις παραπάνω (και ιδιαίτερα ο Παναγιώτης Σωτήρης) να μην χρειαστεί να εργαστεί υπό τον βρώμικο ελληνικό καπιταλισμό ή οποιαδήποτε καπιταλιστική επιχείρηση του κόσμου, καθώς και να διαβάζει όλη η ελληνική κοινωνία το "Unfollow". Δεν είναι αυτό το θέμα όμως. Η Αριστερά, στην οποία κανείς δεν αναγκάζεται να εμπλέκεται με οποιοδήποτε τμήμα του καπιταλισμού (ακόμα και με όρους μισθωτής εργασίας) και τον παλεύει κάπου «έξω από αυτόν», υπάρχει μόνο στο φαντασιακό. Δεν είναι η πολιτική Αριστερά, αλλά μια Αριστερά – «εικονοστάσι». Είναι η Αριστερά, χωρίς πολιτικό σχέδιο, χωρίς στρατηγική, χωρίς πρόγραμμα – ένας αποστειρωμένος προθάλαμος, που μοιράζει συγχωροχάρτια για τον Παράδεισο.  

Και αυτό είναι εξόχως διδακτικό και «δια ημάς». Η ενσωμάτωση «κίτρινων» απολίτικων επιχειρημάτων όπως «γιατί η Αλέκα Παπαρήγα είχε την κόρη της στο Αμερικάνικο σχολείο» ή «γιατί ο Παναγιώτης Λαφαζάνης έχει εμφανιστεί στο κανάλι του Αλαφούζου ή του Κοντομηνά» από δυνάμεις της Αριστεράς είναι ακριβώς το στρατηγικό σχέδιο του αντίπαλου. Το σχέδιο που θέλει τον αριστερό να διάγει «λιτό και ασκητικό βίο» και την ελληνική κοινωνία να τον βλέπει με συμπάθεια, χωρίς όμως ποτέ να επηρεάζεται από την πολιτική του ουσία και ιδεολογική του διάνοια, αφού, τι να κάνουμε, δεν πρέπει επ' ουδενί να συνδεθεί με το σύστημα.  

Αυτά τα δήθεν «καθαρά χέρια» ξέρουν να τα παίζουν και άλλοι και μάλιστα, καλύτερα. Η λογική της σκανδαλολογίας και η επικράτηση της έναντι της πολιτικής είναι αυτή που έβαλε τον γραφικό Λεβέντη στην Βουλή, αυτή που έδωσε ντεσιμπέλ στην υστερική φωνή του ναζί Μιχαλολιάκου, αυτή που δίνει το αναγκαίο θράσος στους «τριμνημονιακούς» ΝΔ – ΠΑΣΟΚ να κουνάνε το δάχτυλο, αυτή που υιοθέτησε ο ΣΥΡΙΖΑ για να κρύψει το «αμάρτημα» του μνημονίου.  

Η τακτική τους απλή: εσείς που μας λέτε βρώμικους είστε οι ίδιοι βρώμικοι. Λες και είμαστε σε δικαστήριο και προσπαθούμε να μειώσουμε την αξιοπιστία του μάρτυρα. Μόνο που ο «μάρτυρας» στην συγκεκριμένη περίπτωση είναι ο ελληνικός λαός που ψήφισε ανατροπή και πήρε μνημόνιο πριν κάνα χρόνο. Συγχαρητήρια!  

Δεν γνωρίζω για ποιον λόγο επιλέγεται σε αυτή την συγκυρία αυτή η αποπροσανατολιστική τακτική - εξαίρεση αποτελεί φυσικά το γραφικό "Periodista" που ζει και αναπνέει από τα πεπραγμένα της κυβέρνησης. Μπορεί να είναι τα πρώτα σύννεφα πίσω από τον «θρίαμβο» των τηλεοπτικών αδειών. Μπορεί να είναι η απότομη προσγείωση στην οποία ανάγκασε ο Γιάννης Δραγασάκης, όσους ανακουφίστηκαν για τις εξαγγελίες περί άμεσης απομείωσης του χρέους. Μπορεί να είναι το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, στο οποίο αναμένεται μεγάλη σύγκρουση (βασικά, όχι).  

Το σίγουρο είναι πως δεν πρέπει να επιτρέψουμε να ηττηθεί η πολιτική. Ξανά.  

*Πηγή: brigada.gr  

Δευτέρα 19 Σεπτεμβρίου 2016

http://iskra.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=25274:skadala-tolios&catid=71:dr-kinitopoiisis&Itemid=278