Καλή Ανάσταση;

     
      
      Κυριακή του Πάσχα. Λίγο μετά τα βεγγαλικά της Ανάστασης... στους άδειους δρόμους της Πόλης.
                                                                      @
     Σ΄ ένα παγκάκι του πάρκου συνάντησα τον πρώτο άστεγο. "Χριστός Ανέστη", του είπα. Με κοίταξε με απορημένη συγκαταβατικότητα βασανιστικής πείνας. Δεν το είχε δει. Ούτε ο δεύτερος, ο τρίτος και ο τέταρτος το είχε δει. Κανείς άστεγος δεν το είχε δει.
                                                                    @
    Στο πεζοδρόμιο συνάντησα μια μετανάστρια. Πήγα να ευχηθώ μα κόπηκα. Ίσα - ίσα που μπόρεσα να βγάλω κάτι  σαν υποτονικό μουγκρητό. Το μαντηλοφορεμένο σκυφτό κεφάλι έβλεπε μόνο ένα ζευγάρι φθαρμένων παπουτσιών να δουλεύει μηχανικά. Δεν μπορούσε να δει κανέναν ουρανό.
                                                                      @
    Στη γωνία του δρόμου συνάντησα ένα πρεζόνι. Δεν έκανα ούτε το κόπο να προσπαθήσω για να ευχηθώ. Δυο μάτια ψόφια. Δεν μπορούσαν να πάνε πουθενά, ανίκανα να δουν το παραμικρό.
                                                                       @
   Αργότερα, ο πρωινός ήλιος έδειχνε γυάλινος και μουντός. Φλέρταρε με μια Πολιτεία βρώμικη, αφτιασίδωτη.
                                                                       @
   Κανένας και καμία δεν το είχε δει... Ούτε ο άνεργος με τη κάρτα στα χέρια στη Στάση, ούτε ο φυλακισμένος μ' ένα κομμάτι ανεμπόδιστου ουρανού σφηνωμένο στο κρανίο του, ούτε η μάννα που της έλειπε το παιδί της, ούτε ο πατέρας που μετρούσε με αγωνία κέρματα και χαμένα όνειρα, ούτε...
   Κανένας και καμία δεν είχε δει το θαύμα της Ανάστασης του Σωτήρος.
                                                                         @
  Θυμωμένος άρχισα να στριφογυρίζω στους δρόμους των αιώνων, πότε  φρενιασμένα με την φωτιά των Οδοφραγμάτων στο χέρι και πότε μπουσουλώντας με τα σίδερα στα πόδια - και με τη διάψευση σαν παγωμένος αγέρας στα κόκαλα.     
                                                                            @  
     Στο τέλος, αποκαμωμένος χτύπησα την πόρτα της Ιστορίας. "Κυρία", της είπα, "χιλιετίες τώρα της γης οι κολασμένοι δίνουν τα πάντα για να εκπληρωθεί η προφητεία της Ανάγκης σου, η Ανάστασή μας... Γιατί μας στήνεις  στα ραντεβού;
   Δεν απάντησε. Απλά με κοίταξε με το βλέμμα του πρώτου άστεγου, με την ίδια απορημένη συγκαταβατικότητα της βασανιστικής πείνας.
........................................................................................................... 
   Ήθελε πολύ αίμα ακόμη για να έρθει η Λαμπρή της κοινωνίας των ανθρώπων.

Εκδορεύς

http://paremvasiedsna.blogspot.gr/