Ποιά η ανάγκη και ποιός ο στόχος;

[...]Ακούμε ένα σωρό αστικορεβιζιονιστικές ρητορείες, με μόνη εξαίρεση τον Ερικ Φρομ, που λέει πως η κατάσταση μετρίας ψυχώσεως μπορεί συχνά να βοηθήσει τους ανθρώπους να λειτουργούν σωστά σε ορισμένες κοινωνίες, πως η κοινωνία όπου οι ανθρώπινες υποθέσεις μπορούν να συζητούνται χωρίς τις αντίστοιχες ανθρώπινες αντιδράσεις είναι τρελή και πως στις τρελές κοινωνίες λένε για τους λογικούς ότι έχουν χάσει το μυαλό τους και πως όταν σε ορισμένα ζητήματα δεν χάνει κανείς το μυαλό του αυτό θα πει πως δεν έχει καθόλου μυαλό για να το χάσει.

Συμβαίνουν και πολλά άλλα μα δεν έχω κέφι να τα αναφέρω, γιατί τώρα που γράφω είναι κιόλας 4 η ώρα το πρωί, Τετάρτη, 5 Ιουνίου και μόλις πριν από λίγο ακουσα στο ράδιο πως πυροβόλησαν του Κένεντυ. Πάλι τα ίδια. Δεν είναι κάτι καινούργιο καταλαβαίνετε αφού κάθε μέρα και σκοτώνονται άνθρωποι με πιστόλια ή βομβαρδίζονται ή καίγονται ή ανατινάζονται και κανείς δεν νοιάζεται. Θέλω να πω, κανείς δε νοιάζεται στ’ αλήθεια, γιατί σκέφτονται μονάχα τις σημαίες και τα τοιαύτα. Και στο κάτω κάτω κανείς δε σκοτώνει ανθρώπους. Απλώς σφυροκοπεί τις θέσεις τους. Κι εξάλλου, δεν πρόκειται στ’ αλήθεια γι’ ανθρώπους. Στρατεύματα είναι. Ούτε καν στο τέλος δεν τους λένε πεθαμένους. Είναι απλώς απωλεσθέντες. Ακόμη και το βάρος του θανάτου κι αυτό δεν είναι πάντοτε ασήκωτο. Υπάρχουν βαριές απώλειες αλλά υπάρχουν και μέτριες κι ελαφρές. Θα τις υπομείνουμε, μη φοβάστε. θα τις υπομείνουμε γιατί είναι ζήτημα τιμής και γιατί – δόξα τω Θεώ – δεν τις ακούμε παρά μονάχα μια φορά τη μέρα και γιατί αμέσως μετά βγαίνει ένας θηλυκός πειρασμός για να σου πει πόσο απίθανη είναι η άλφα βενζίνα ή η βήτα και πώς μπορείς να καβάλας όσο θέλεις φτάνει να τη χρησιμοποιείς.[...]

Και πιο πριν…

[...]Πρέπει να τονίσω ευθύς εξαρχής πως επειδή έτυχε να γεννηθώ το 1948, δε σημαίνει πως αυτά που έχω να πω στα δεκαεννιά μου αξίζουν παραπάνω, απ’ όσα θα είχαν να πουν στα δεκαεννιά τους οι νέοι, για να πάρουμε μια χρονιά στην τύχη, το  1920. Είναι ανόητο να λέει κανείς πως η νεολαία είναι σήμερα το γεγονός. Πάντα ήταν γεγονός. Όλοι είμαστε δεκαεννιά χρονών, άλλος αργότερα άλλος νωρίτερα.[...]

[...]Μα η λύπη δέ γίνεται απελπισία όσο μπορείς και θυμώνεις. Κι εμείς στο Κολούμπια θυμώσαμε πολύ. Καθώς δεν απελπιστήκαμε, μπορούσαμε να βλέπουμε ακόμη τί πρέπει να πολεμήσει κανείς. Και πολεμάμε. Πολεμήσαμε, πολεμάμε και θα πολεμάμε.[...]

Από το βιβλίο του Τζέιμς Σάιμον Κούνεν Φράουλες και Αίμα

Σκέφτομαι, οι αλήθειες είναι γνωστές χιλιάδες χρόνια τώρα… Τί περιμένουμε; Τι δεν πάει καλά με εμάς; Τί πρέπει να κάνουμε; Ποιά η ανάγκη και ποιός ο στόχος;

Chimeres

tvxs