H οργάνωση «Μαχόμενη Μειοψηφία» ανέλαβε την ευθύνη με προκήρυξη που αναρτήθηκε στο indymedia για τον μεταμεσονύκτιο εμπρησμό στην οικία της πρώην γενικής γραμματέα του υπουργείου Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής Μαρίας Καλτσά στο Ψυχικό.
Παράλληλα, τα μέλη της ίδιας οργάνωσης ανέλαβαν την ευθύνη για μια ακόμη εμπρηστική επίθεση στις 25 Νοεμβρίου στη Κυψέλη σε όχημα ατόμου το οποίο, όπως λένε, μαζί με άλλους χρησιμοποιώντας μαχαίρι επιτέθηκε σε μετανάστες μετά τη δολοφονία του Μ. Καντάρη στην οδό Αθηνάς.
Για την Μ. Καλτσά αναφέρουν στην προκήρυξη ότι «ως πολιτικός του ΠΑΣΟΚ και αρχιτέκτονας, πρώην γενική γραμματέα του Υπουργείου Περιβάλλοντος και παράλληλα μέλος σε διοικητικά συμβούλια κατασκευαστικών εταιριών αναθέτοντας ουσιαστικά έργα στον εαυτό της, η κατασκευαστική Ηλιοχώρα ΑΕ θυγατρική της ΓΕΚ ΤΕΡΝΑ στης οποίας το διοικητικό συμβούλιο η Μαρία Καλτσά υπήρξε μέλος είχε αναλάβει την κατασκευή για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών».
Σημειώνουν ακόμη πως είναι εμπλεκόμενη στην υπόθεση Τσοχατζόπουλου ενώ σχετικά με την επίθεση τους λένε ότι «οι επιλογές της και κατά συνέπεια η ίδια βρίσκονται στο στόχαστρο, το σπίτι της γνωστό και η φαινομενική ασφάλεια των δεκάδων μπράβων της αριστοκρατίας του Π. Ψυχικού αποτελούν για εμάς μια πρόκληση και ταυτόχρονα για την ίδια μια μόνιμη απειλή για την σωματική της ακεραιότητα».
Παρατίθεται αυτούσιο δίχως περικοπές το κείμενο:
«Εκεί που ανθίζει το δεντρολίβανο υπάρχει μια σκούρα πηγή. Εκεί που βαδίζει το πεπρωμένο μου υπάρχει μια κλωστή φτιαγμένη από φόβο. Ποια είναι η κατεύθυνση, κάνεις δεν μου το έμαθε,ποιο είναι το όνομα μου, ακόμα δεν ξέρω. Όταν η σελήνη χάνει το φως της και το βήμα χάνει το δρόμο του, όταν κάθε άγγελος είναι στην αλυσίδα και κάθε σκυλί γαβγίζει,πάρε από το χέρι τη θλίψη σου και φύσηξε την στο ποτάμι, ντύσε με φύλλα το πόνο σου και σκέπασε τον με πούπουλα, πάνω από κάθε στέρνα από δω ως τη θάλασσα υπάρχουν λίγα από τα μαλλιά μου, πάνω σε κάθε φτελιά το σχέδιο από όλα μου τα μαχαιριά. Η αγάπη για το σπίτι, η αγάπη ντυμένη στα άσπρα. Εγώ πότε δεν την γνώρισα και πότε δεν την πρόδωσα. Ο πατέρας μου ήταν ένα γεράκι και η μάνα μου ένας αχυρώνας, τα μάτια τους στέκονται πάνω στον λόφο, απλανή κοιτάζουν το φεγγάρι μου, νύχτα νύχτα, νύχτα μονή, μονή όπως η φωτιά μου, γύρε το κεφάλι σου στη καρδιά μου και σβηστή λίγο λίγο...”
Η εξουσία επεκτείνετε, χρόνο με το χρόνο, μήνα με το μήνα, ώρα με την ώρα, λεπτό προς λεπτό.
Εισβάλει βίαια σε κάθε πτυχή της ζωής μας, σε κάθε τετραγωνικό μέτρο του πλανήτη. Απλά σαν χαμαιλέοντας διαφοροποιείτε διαρκώς. Γίνεται τηλεόραση που προπαγανδίζει την νέα τάξη πραγμάτων, ψυχοφάρμακο που παίρνει πίσω την θλίψη και την απόγνωση που δημιουργούνε καθημερινά, θωρακισμένη πόρτα σε διπλοκλειδωμένη πολυκατοικία επιβάλλοντας την εξατομίκευση σαν τρόπο ζωής, αμφιθέατρο και σχολική αίθουσα μιας αποστειρωμένης γνώσης για την κατασκευή των νέων πειθήνιων δούλων στην υπηρεσία της οικονομίας, οπλισμένος μπάτσος που σημαδεύει λίγο πριν εκτελέσει άλλον έναν γνωστό-άγνωστο εξασκώντας απλά το επάγγελμά του, στρατιωτική μονάδα στο πεδίο των επιχειρήσεων σφαγιάζοντας τους εξεγερμένους και πνίγοντας στο αίμα κάθε απόπειρα αντίστασης, κλιματιζόμενο γραφείο προωθώντας τον ατομισμό και τον ανταγωνισμό για έναν καλύτερο μισθό, μηχανή εργοστασίου που μετά από μήνες απεργίας συνεχίζει να ρυπαίνει την ατμόσφαιρα, μαχαίρι που μπαινοβγαίνει στα πλευρά μετανάστη ικανοποιώντας τον σαδισμό του κάθε ελληνόψυχου μαλάκα.
Στην αυγή της νέας εποχής βρισκόμαστε στην δίνη, από την καθολική βία των μηχανισμών κυριαρχίας, την ασύδοτη λεηλασία του φυσικού περιβάλλοντος από το τεχνοβιομηχανικό σύστημα, την ραγδαία τεχνολογική ανάπτυξη, τον ολοκληρωτικό κοινωνικό έλεγχο, την αδράνεια και την ενοχλητική ασυνειδησία της κοινωνικής πλειοψηφίας των “αναπτυγμένων” (και όχι μόνο) κοινωνιών.
Η εξουσία έχει εγκατασταθεί και αναπαράγεται μέσα από όλες τις θεσμικές, κοινωνικές και οικονομικές δομές του συστήματος, και φυσικά μέσα στα κεφάλια των ανθρώπων έχει γίνει η λογική του παραλόγου που έχει επικρατήσει, μέσα από το οπλισμένο πραξικόπημα της δημοκρατίας και την υποτιθέμενη ευγένεια της, δυναμώνει συνεχώς μέσα από σύνθετες διαδικασίες.
Η καπιταλιστική κυριαρχία έχει δημιουργήσει έναν τεράστιο πληροφοριακό σκουπιδότοπο μέσα από τον οποίο επιλέγει έντεχνα τα σκουπίδια που θα μας ταΐσει προσπαθώντας να κάψει όχι τα επικίνδυνα και ανατρεπτικά βιβλία όπως έκαναν τα ναζιστικά καθεστώτα, αλλά το μυαλό και την συνείδηση μας. Το μέλλον που επιβάλλεται σε όσους επιθυμήσουν να επιλέξουν την βίαιη αντιπαράθεση αμφισβητώντας την παντοδυναμία της γνωστό, τα τσιμεντένια φέρετρα και οι κρατικές δολοφονίες χιλιάδων ανυπότακτων ανθρώπων απλά υπενθυμίζουν το μέλλον που προετοιμάζεται για σένα.
Για σένα που σήκωσες για πρώτη φορά πέτρα και την πέταξες στην διμοιρία ματατζήδων πουτάνας γιων στις μάχες του Συντάγματος.
Για σένα που φοβήθηκες από την κρατική τρομοκρατία των γουρουνιών και απλά παρακολούθησες αγωνιώντας, την επόμενη φορά ζύγιασε την στα κεφάλια τους.
Για σένα που έχεις πνιγεί από τα σκατά της καπιταλιστικής κοινωνίας, νιώθεις το κεφάλι σου να βουίζει και αδυνατώντας να βρεις λύσεις φλερτάρεις με την αυτοκτονία, κόλα το πιστόλι στον κρόταφο των κυρίαρχων, τίναξε τους τα μυαλά στον αέρα και γέλα. Εκεί βρίσκεται η πραγματική ψυχική σου λύτρωση, η ατομική σου απελευθέρωση.
“Ω! Και πως θα κραυγάσουν οι ανόητοι: πεισματάρηδες αναρχικοί! Ποιος μπορεί να καταλάβει τη θύελλα που λυσσομανά στο μυαλό μας; Ποιος μπορεί να καταλάβει τη δίψα μας για χαρά, για ζωή; Ποιος μπορεί να καταλάβει την ήττα μας εξαιτίας της ανθρώπινης δειλίας;
Είμαστε μόνοι. Δε βρήκαμε εκείνη τη δράκα ριψοκίνδυνων, έτοιμη να πάρει μέρος στον αγώνα για την κατάκτηση της ζωής. Γι’ αυτό, ηττηθήκαμε. Και ένας από μας εξαφανίστηκε. Ο άλλος παραμένει με τα μάτια καρφωμένα στον ορίζοντα. Δε μπορεί, δεν πρέπει να φύγει. Είναι η μοίρα μας. Θα βρούμε συντρόφους; Αλλιώς, ο καθένας με τον τρόπο του, θα εξαφανιστούμε σιωπηλά ή με πάταγο από το θέατρο του κόσμου.( Bruno Filippi)”. Η νέα τάξη πραγμάτων γνωρίζει πολύ καλά ότι διεξάγεται ένας πόλεμος, ένας πόλεμος που ξεκινάει από τα πεδία της κοινωνικής ζωής και καταλήγει στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τα πεδία μάχης των διακρατικών πολέμων. Οι μορφές όπως και οι στόχοι διαφέρουν ανάλογα με τους τρόπους και τα σημεία έκφρασης του. Από μια ζωή σκλάβα και αλλοτριωμένη που πνίγεται ανάμεσα στις διαφημίσεις, τα δελτία ειδήσεων, τις κρατικές εντολές, την απάθεια και τον φόβο, μέχρι την πλήρη εκμηδένιση της και την μετατροπή της σε αριθμητική στατιστική μέσω της βίαιης επέκτασης της οικονομικής δικτατορίας σε κάθε γωνιά του πλανήτη με την αποδόμηση της φύσης και τους βομβαρδισμούς των κυρίαρχων αυτοκρατοριών.
Το στρατόπεδο της εξουσίας σαφώς πιο ετοιμοπόλεμο από το δικό μας έχει ένα ολόκληρο σύστημα ανθρώπων που δουλεύει διαρκώς για την συνεχή επικράτηση του. Από την στρατιωτική εμπροσθοφυλακή δηλαδή τα γουρούνια της αστυνομίας και του στρατού, μέχρι τους μάνατζερ και τα στελέχη του ντόπιου και πολυεθνικού κεφαλαίου, τους καπιταλιστές, τους οικονομολόγους, τους εκπαιδευμένους σύμβουλους των πολιτικών, τους επιστήμονες της τεχνολογικής βιομηχανίας, τα έξυπνα think tank του συστήματος, τους δικαστικούς υπαλλήλους, τους δημοσιογράφους, τους δεσμοφύλακες, τους πρέσβεις και τα διπλωματικά στελέχη. Ένα σύμπλεγμα εξουσιών το οποίο βρίσκεται σε αλληλεξάρτηση μεταξύ του στοχεύοντας στην απόλυτη καθυπόταξη και στην εξόντωση των εχθρών του.
Η εξουσία και ο πολιτισμός της μας δολοφονούν καθημερινά, και όταν αυτό δεν γίνεται στις κάννες των όπλων από τις κρατικές αστυνομίες και τους στρατούς τότε γίνεται αργά και βασανιστικά.
Καταναλωτικός τρόμος, μισθωτή εργασία, ασφυκτική ανάγκη επιβίωσης. Τα συναισθήματα μας δολοφονούνται από τον εικονικό κόσμο και τις οθόνες των πολυεθνικών, η συνείδησή μας κομματιάζεται από της δημοκρατικές ψευδαισθήσεις και τους πλαστούς διαχωρισμούς, το βίωμα μας αλλοιώνεται από θεσμοθετημένους χρόνους για να λειτουργεί η δικτατορία της οικονομίας τους, η ελευθερία μας καταζητείτε σε κάθε πτυχή της καθημερινότητας.
Ζώντας λοιπόν μέσα σε αυτό το σύστημα και βιώνοντας καθημερινά τις επώδυνες αντιφάσεις του βλέπουμε πως δεν είναι μια αποκομμένη έννοια αλλά στελεχώνεται από άτομα τα οποία εργάζονται διαρκώς στην υπηρεσία του. Όπως αυτά που αναφέραμε παραπάνω, αλλά και άλλα με πιο ουδέτερη συμμετοχή, παρόλα αυτά όλα αυτά τα αιχμάλωτα μυαλά αποτελούν την καρδιά του συστήματος και άρα είναι εχθροί μας. Οι περισσότεροι μάλιστα υπόδουλοι και σκλάβοι της μιζέριας τους είναι τόσο εξαρτημένοι από αυτό που δεν διστάζουν να πολεμήσουν για να υπερασπιστούν την σκλαβιά τους, περιστασιακοί μαχητές της υποδούλωσης, μόνιμοι κάτοικοι αυτού του απέραντου σκουπιδότοπου που ονομάζεται καπιταλιστική κοινωνία, ζωντανοί-νεκροί περιφερόμενοι εντός του κοινωνικού νεκροταφείου που επιθυμούμε διακαώς να τιναχτεί στον αέρα.
Για να ξεκαθαρίσουμε την θέση μας και να μην αφήσουμε χώρο σε παρεξηγήσεις, όταν αναφερόμαστε σε ουδέτερη συμμετοχή δεν στοχοποιούμε όλους τους ανθρώπους, ούτε θεωρούμε πως όλοι είναι εχθροί μας. Ίσα ίσα ένας από τους βασικούς στόχους της δράσης μας είναι η αναζήτηση συνεργών και η παραγωγή ανατρεπτικών ερεθισμάτων και αμφιβολιών σε όσους περισσότερους ανθρώπους είναι εφικτό. Αναφερόμαστε σε ένα συγκεκριμένο κομμάτι το οποίο όσο οξύνεται η επαναστατική σύγκρουση λαμβάνει ξεκάθαρα θέση με το στρατόπεδο της αντεπανάστασης. Μιλάμε για τους εργάτες της εταιρίας του Μπόμπολα Ελληνικός Χρυσός που δεν δίστασαν να ξυλοκοπήσουν αγωνιζόμενους κατοίκους που εναντιώνονται στην καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος της περιοχής τους για να πάρουν το μεροκαματάκι τους, μιλάμε για αυτούς που χτίζουν λευκά κελιά αγωνιστών και στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών εγκαινιάζοντας την φρίκη των βασανιστηρίων και του εγκλεισμού για άλλους ανθρώπους, τους φοιτητές που κάνουν την πρακτική τους με εξειδικευμένους επιστήμονες βασανίζοντας ζώα για το κωλοπτυχίο τους, μιλάμε για αυτούς που τρέχουν πίσω από έναν ληστή τράπεζας για να τον συλλάβουν (Πάρος), παίρνουν τα κλειδιά στο όχημα διαφυγής του προκαλώντας την δολοφονία του από τους μπάτσους (υπόθεση ΕΛΤΑ στην Πλατεία Αττικής). Για αυτούς και άλλους τόσους που επιλέγουν να γίνουν οι ίδιοι το σύστημα μέσα από τις πράξεις τους. Ευτυχώς που ορισμένοι από αυτούς δεν στέκονται τόσο τυχεροί και δέχονται της συνέπειες των επιλογών τους. Παραδείγματα ανθρώπων που ενώ με μια θεωρητική προσέγγιση βρίσκονται κάτω από τον ζυγό της καταπίεσης από τους μηχανισμούς εξουσίας, στην πραγματικότητα είναι αναπόσπαστο κομμάτι τους, η καρδιά τους χτυπάει με την καρδιά της καπιταλιστικής μηχανής για αυτό και αξίζει το ολοκληρωτικό ξερίζωμα της.
Μεταφερόμαστε στην ελληνική πραγματικότητα, με ένα πολιτικό σκηνικό εξαιρετικά ρευστό και ιδιαίτερα βίαιο που σίγουρα θα αποτελούσε αντικείμενο επιρροής για τον Όργουελ.
Η τρικομματική κυβέρνηση σε λίγο καιρό θα αποτελεί παρελθόν και η πραγματικότητα που παρουσιάζεται μέσα από τα μίντια θυμίζει κακογραμμένο σενάριο από ταινία Β' διαλογής Μια άνοστη σούπα από νεοφιλελεύθερους ναυαγοσώστες, σοσιαλιστές που έχουν πέσει θύματα εκβιασμού και της απόλυτης βλακείας της “υπεύθυνης κυβερνητικής αριστεράς”. Με το αλατοπίπερο να συμπληρώνεται με λίστες Λαγκάρντ, πολιτικούς που αυτοκτονούν, φυλακισμένους πρώην υπουργούς και πάει λέγοντας. Δεν θα χαλάσουμε άλλο χρόνο μιλώντας για μαλάκες, οι σκοποί τους και οι στόχοι τους πιστεύουμε πως είναι ξεκάθαροι. Υπηρέτες του κεφαλαίου που αποτελούν την πολιτική του εκπροσώπηση με ο,τι πολιτικό μανδύα εξυπηρετεί η εκάστοτε συνθήκη. Ενορχηστρωτές της κρατικής πολιτικής και μόνιμοι στόχοι εκδήλωσης της επαναστατικής βίας.
Το σημείο στο οποίο θέλουμε να αναφερθούμε αφορά την ραγδαία άνοδο της Χ.Α. Δεν θέλουμε να ενστερνιστούμε αναλύσεις που μιλάνε για το αυγό του φιδιού, τον επελαύνοντα φασισμό, την ναζιστική συμμορία και τα εγκλήματα της. Το πρόβλημα για εμάς υπήρχε εδώ και καιρό και απλά τώρα που η κοινωνική μηχανή δοκιμάζεται στις αντοχές τις βουτηγμένοι στις αντιφάσεις της, έχει πάρει πιο βίαιη και ενοποιημένη εκδοχή. Προφανώς και οι ψηφοφόροι της Χ.Α δεν είναι όλοι τους συνειδητοποιημένοι φασίστες, οι περισσότεροι αποτελούν την αγανακτισμένη κραυγή της μικροαστικής πλέμπας η οποία έχει συσπειρωθεί κάτω από τις πολιτικές φτερούγες της Χ.Α. Σύγχρονοι νεοέλληνες, μπάτσοι, στρατιωτικοί, νοικοκυραίοι και πατριώτες οικογενειάρχες, Έλληνες μικρο κεφαλαιούχοι, απολίτικ χουλιγκάνια, κωλόγριες και δουλοπρεπείς υπαλληλίσκοι βλέποντας το καπιταλιστικό τους όνειρο να καταρρέει έχουν εναποθέσει τις ελπίδες ανασυγκρότησης του κρατικού μηχανισμού, επιβολής της τάξης και παραδειγματικής τιμωρίας των πολιτικών-λαμόγιων που τόσο καιρό τα τρώγανε στην Χ.Α. Όλη αυτή η πλέμπα που τρεφόμενοι από τις δήθεν αντισυστημικές ψευδαισθήσεις της Χ.Α έχει ταχθεί με όλο της το είναι στην υπηρεσία των αφεντικών με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο. Μία συνέπεια της κοινωνικής πόλωσης που προκαλείτε από την βίαιη φτωχοποίηση και την συστημική κρίση στην Ελλάδα του 2012. Η έλλειψη συνειδητότητας σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι βρίσκονται στο απυρόβλητο. Ταυτόχρονα η πολιτική παρουσία της Χ.Α ως γνήσια συστημική εμπροσθοφυλακή τώρα που τα καρότα τελειώσαν και ξεκινάει η εποχή του μαστιγώματος προωθεί την συντηρητική θωράκιση του κράτους είτε με δημοκρατικές επιχειρήσεις είτε με τις γνωστές παρακρατικές του μορφές. Η επίλυση του μεταναστευτικού το οποίο έχει αναδειχθεί σε προτεραιότητα και πεδίο αντιπαράθεσης όλων των κομμάτων οδηγεί σε έναν επιδέξιο συγχρονισμό της κρατικής και της παρακρατικής λειτουργίας. Η επιχείρηση Ξένιος Δίας και το συνεχόμενο κυνήγι μαγισσών που γίνεται στο φως της μέρας με συλλήψεις, στρατόπεδα συγκέντρωσης και χιλιάδες μπάτσους στο κέντρο της πόλης συναντιέται με τους εκατοντάδες μαχαιρωμένους και βασανισμένους μετανάστες από τα τάγματα εφόδου της Χ.Α όταν ο ήλιος δύσει και η νύχτα επιβάλει τους νόμους της. Απέναντι στις νέες συνθήκες το κράτος αναπτύσσει μια ρητορική η οποία εξισώνει τα δύο άκρα ώστε να δώσει την απαραίτητη πολιτική κάλυψη στο δεξί του χέρι. Ως αμέτοχος παρατηρητής δηλαδή με την μορφή του ουδέτερου παρεμβαίνει κατασταλτικά για την διασφάλιση της δημοκρατίας. Μόνο που στο 99,9% των περιπτώσεων η καταστολή δεν αγγίζει τους πραγματικούς συνεργάτες του ενώ συνθλίβει τους εχθρούς του. Δεν χρειάζεται να αναφερθούμε σε εκτενή παραδείγματα καθώς η καθημερινότητα είναι από μόνη της μια συνεχή απόδειξή. Το να δικαιολογήσουμε τα αυτονόητα είναι σαν να προσπαθήσουμε να περιγράψουμε την γεύση του νερού.
Καθώς το πρώτο μας χτύπημα σαν Μαχόμενη Μειοψηφία στοχοποιεί πρόσωπα τα οποία ασκούν βία (θεσμική ή μη) εναντίων μεταναστών θέλουμε να πούμε κάποια πράγματα για να μην κυλήσουμε στον βούρκο της διαστρέβλωσης.
Οι μετανάστες για εμάς δεν αποτελούν ενιαίο υποκείμενο όπως και κανένα άλλο κοινωνικό υποσύνολο, ούτε στεκόμαστε αλληλέγγυοι γενικά και αόριστα απέναντι τους, η καταπίεση δεν γεννάει με κάποιο κοινωνικό αυτοματισμό την εξέγερση αντίθετα τις περισσότερες φορές εσωτερικεύεται και υιοθετείτε στα κοντινά μας περιβάλλοντα ή αλλιώς “εκεί που μας παίρνει” (φίλοι, οικογένεια, κλπ). Για εμάς ο κάθε άνθρωπος κρίνεται από την στάση ζωής του και τα πιστεύω του. Πατριαρχικές συμπεριφορές, οικογενειακή καταπίεση, θρησκευτικός φανατισμός και πολλές ακόμα εξουσιαστικές συμπεριφορές κρίνονται ως ανεπιθύμητες και εχθρικές. Δεν θέλουμε να τρέχουμε πίσω από πορείες για σκισμένα κοράνια και βεβηλωμένα σύμβολα. Αντίθετα σαν αναρχικοί και βέβηλοι θέλουμε να καταστρέψουμε τα σύμβολα των μέτριων Θεών που είναι βουτηγμένα στο αίμα (δολοφονίες, βασανισμοί, καταπίεση). Μακριά από εμάς λοιπόν τέτοιοι καιροσκοπισμοί. Αυτό δεν σημαίνει πως ανάμεσα στους μετανάστες δεν υπάρχουν πολλοί εν' δυνάμει σύντροφοι, το ότι δεν οικειοποιούμαι την ρητορική αλληλεγγύης απέναντι σε σύνολα δεν σημαίνει ότι αδιαφορούμε για τις εξεγερμένες ατομικότητες, ούτε πως η εξουσιαστική και καταπιεστική βία που ασκείται εναντίων μεταναστών δεν στοχοποιείται. Οι επιθέσεις μας εξ' άλλου το αποδεικνύουν στην πράξη.
Η ουσία της αναρχικής εξέγερσης βρίσκεται στην ατομική απελευθέρωση από τα καταναγκαστικά δεσμά του καπιταλιστικού κόσμου, από το σπάσιμο όλο και περισσότερων καθημερινών συμβάσεων, από την συγκρότηση αλληλέγγυων δεσμών και κοινοτήτων αγώνα, από την αξιοπρέπεια μας που εξεγείρεται γνωρίζοντας πως δεν υπάρχει άλλος δρόμος από την ολομέτωπη επίθεση στους ληστές των ζωών μας. Στόχος μας να προωθήσουμε τις ιστορικές συμμαχίες των επαναστατών και των αντιστεκόμενων ανά τον κόσμο. Να κατακτήσουμε ξανά την δυνατότητα της αντίστασης και της εκδίκησης απέναντι στο σύστημα. Οργανώνοντας την αναρχική δύναμη σε μια στέρεη βάση αγώνα, που θέτει συγκεκριμένες προοπτικές καταστροφής του υπάρχοντος αφήνοντας ανοιχτό το ενδεχόμενο αναπροσαρμογής και αυτοεξέλιξης της χωρίς ιδεολογικές αγκυλώσεις.
Να εγκαθιδρύσουμε ξανά την καταστροφική προοπτική που αναδεικνύεται μέσα από τους καπνούς και τις στάχτες από τα σύμβολα της κυριαρχίας. Το φάντασμα της ελευθερίας που παίρνοντας σάρκα και οστά ξεσκίζει τις επιβολές της δημοκρατίας και αναδεικνύει το νοηματικό κενό ανάμεσα στον άνθρωπο της διαμεσολάβησης και την αυτοδιεύθυνση της ατομικότητας, ανάμεσα στην καθημερινή ανάθεση στους “ειδικούς” και την ατομική επιλογή, ανάμεσα στον κατακερματισμό και την κοινότητα. Στους όρους και τα διλήμματα που μας επιβάλλονται απαντάμε με την επιλογή της επαναστατικής δράσης. Μία επιλογή ατομική, υπαρξιακή, αναγκαία.
Για να οικοδομήσουμε τον ελεύθερο άνθρωπο, μακριά από τις προσταγές του κράτους, της επιστήμης, της οικονομίας και των αφεντικών. Εκεί όπου η συντροφικότητα, η αλληλεγγύη και η ανθρώπινη επικοινωνία βρίσκουν την πραγματική τους διάσταση και οι χειρονομίες αποκτούν την ειλικρίνεια και την ζεστασιά που έπρεπε να έχουν, μέσα στο σύμπαν των άπειρων δυνατοτήτων. Μέσα σε ένα κόσμο ελεύθερο.
Οφθαλμός αντί οφθαλμού:
Για το φασιστάκι και μαχαιροβγάλτη που όλοι μας θυμόμαστε στην γνωστή φωτογραφία στο πογκρόμ φασιστών εναντίων μεταναστών μετά την δολοφονία του Μανώλη Καντάρη τον Μαΐου του 2011, παρά το γεγονός πως η φάτσα του μόστραρε σε όλα τα πρωτοσέλιδα, η αναβαθμισμένη κατασταλτική πολιτική δεν τον άγγιξε κλείνοντας πονηρά το μάτι σε όσους σκεφτούν να πράξουν αντίστοιχα στο μέλλον και συγκαλύπτοντας πολιτικά τις δολοφονικές επιθέσεις εναντίων μεταναστών, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που ο Δένδιας καλύπτει πολιτικά τα βασανιστήρια εναντίων των συλληφθέντων αγωνιστών της αντιφασιστικής μοτοπορείας. Τον αναζητήσαμε και τον εντοπίσαμε στο σπίτι του στην οδό Γιαννιτσών 32 στην Κυψέλη, το προσωπικό του όχημα με αριθμό πινακίδας πυρπολήθηκε με εμπρηστικό μηχανισμό τα ξημερώματα της 25/11, ενώ ο ίδιος δεν έχει κανένα λόγο να αισθάνεται ασφαλής, όπως δεν αισθάνονται και οι χιλιάδες μετανάστες που ζουν υπό τον φόβο των θρασύδειλων επιθέσεων από τσουτσέκια σαν τον Μπεκρή και τους ομοίους του.
Για την πατσαβούρα Μαρία Καλτσά μια συμφεροντολόγα παντός καιρού με καριέρα ως πολιτικός του ΠΑΣΟΚ και αρχιτέκτονας, πρώην γενική γραμματέα του Υπουργείου Περιβάλλοντος και παράλληλα μέλος σε διοικητικά συμβούλια κατασκευαστικών εταιριών αναθέτοντας ουσιαστικά έργα στον εαυτό της, η κατασκευαστική Ηλιοχώρα ΑΕ θυγατρική της ΓΕΚ ΤΕΡΝΑ στης οποίας το διοικητικό συμβούλιο η Μαρία Καλτσά υπήρξε μέλος είχε αναλάβει την κατασκευή για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών. Είναι επίσης ιδιοκτήτρια εταιρίας στο Π. Ψυχικό αλλά και αθλήτρια στο δημοφιλές σπορ με το όνομα “λαμογιές” και συγκεκριμένα μπλεγμένη στην υπόθεση Τσοχατζόπουλου τσεπώνοντας τις μίζες των εξοπλιστικών μαζί με την Αρετή και την υπόλοιπη παλιοπαρέα . Φτάσαμε μέχρι την πόρτα της στην οδό Πηνειού 10 χτυπώντας την μονοκατοικία που διαμένει μαζί με τον τον επιχειρηματία σύζυγό της, επιστρέφοντας τον τρόμο πίσω στην έπαυλη τους, τοποθετήσαμε τον μηχανισμό στην είσοδο σε ώρα που να βρίσκεται σίγουρα μέσα αδιαφορώντας για τις συνέπειες, με τον ίδιο τρόπο που χιλιάδες μετανάστες βιώνουν τον τρόμο των βομβαρδισμών και των επεκτατικών πολέμων των δυτικών αυτοκρατοριών για να στοιβαχτούν όσοι από αυτούς γλιτώσουν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης που κατασκεύαζε η Μαρία Καλτσά και τα υπόλοιπα γουρούνια σαν και αυτή. Οι επιλογές της και κατά συνέπεια η ίδια βρίσκονται στο στόχαστρο, το σπίτι της γνωστό και η φαινομενική ασφάλεια των δεκάδων μπράβων και μπάτσων της αριστοκρατίας του Π. Ψυχικού αποτελούν για εμάς μια πρόκληση και ταυτόχρονα για την ίδια μια μόνιμη απειλή για την σωματική της ακαιρεότητα.
Συντροφικούς χαιρετισμούς στις ομάδες της Άτυπης Αναρχικής Ομοσπονδίας-Διεθνές Επαναστατικό Μέτωπο (FAI-IRF) στα αλάνια από την συντροφιά Κύκλοι Παραβατικών καθώς και στους φυλακισμένους και καταζητούμενους συντρόφους σε κάθε γωνία του κόσμου. Μια αναρχική αγκαλιά για τον Λουτσιάνο Πιτρονέλο και τον Γκαμπριέλ Πόμπο ντα Σίλβα.
Την ολόψυχη αλληλεγγύη μας με τις γροθιές υψωμένες
Στον αναρχικό ληστή Ράμι Συριανό
Στα περήφανα μέλη της Ε.Ο.Σ.Π.Φ και τον αναρχικό αντάρτη Θεόφιλο Μαυρόπουλο
Στους αναρχικούς Αλέξανδρο Μητρούσια, Κώστα Σακκά, Γιώργο Καραγιαννίδη
Στους αναρχικούς Δημήτρη Δημτσιαδη, Σωκράτη Τζίφκα, Μπάμπη Τσιλιανίδη
Αναζητάμε με επιμονή τα σημεία σύνδεσης του χτες με του σήμερα καταστρώνοντας τα σχέδια για της αντάρτικες μάχες του αύριο.
Υφαίνοντας τον ιστό της ανατρεπτικής μνήμης, μιας μνήμης ανυπότακτης και ακέραιας. Που συνδέει τις κουκίδες όλων εκείνων των επαναστατημένων συνειδήσεων που δεν δίστασαν να πάρουν την επιλογή της σύγκρουσης με την εξουσία αδιαφορώντας για το τίμημα και κλείνοντας τα αυτιά τους στις φωνές των πολλών. Η πιο αυθεντική έκφραση μίας αδούλωτης ζωής. Το αντάρτικο πόλης ως μια αποφασιστική και ταυτόχρονα προωθητική επιλογή, δράσης αλλά και ιστορικής κίνησης. Για έναν αγώνα που κοιτάει μόνο μπροστά περιφρουρώντας την ιστορική εμπειρία του παρελθόντος. Ενώνουμε την φωνή μας με όλους τους συντρόφους που αποφάσισαν να απαντήσουν με μαχαίρι στις καθημερινές μαχαιριές που δεχόμαστε από την εξουσία αποδεικνύοντας ότι η επιλογή του να πάρεις την ζωή σου στα χέρια σου είναι μια εφικτή πραγματικότητα, τον Αλέξανδρο, τον Λάμπρο, τους δεκάδες αιχμάλωτους και νεκρούς επαναστάτες που από τις δικές τους φανερές πλέον κρυψώνες της ιστορίας μας παροτρύνουν το αυτονόητο γνωρίζοντας πως οι νέες κρυψώνες τους θα μείνουν για πάντα ανέπαφες, γιατί πλέον κρύβονται μέσα στα μυαλά και τις σκέψεις μας. Αγώνας-Αγώνας-Αγώνας. Ακολουθούμε τα ίχνη στο χιόνι στον δρόμο για την βίαιη έφοδο στα χειμερινά ανάκτορα της αυτοκρατορίας τους. Μέχρι να είμαστε όλοι ελεύθεροι, μέχρι την αντάμωση, μέχρι την δική μας έφοδο στον ουρανό».
Οπλίστε τον αναρχικό απελευθερωτικό αγώνα.
Οικοδομήστε τις πολύμορφες αναρχικές κοινότητες
1000 ελεύθερες αξίες ας ανθίσουν.
Ζήτω η Αναρχία!
Μαχόμενη Μειοψηφία
Υ.Γ 1. “Κοίτα να δεις, του λέω, εγώ κρατάω τη ζωή μου και τη μοίρα μου στα χέρια μου, οι επιλογές είναι δικές μου, όποτε θέλω, περνάω στη δική σου θέση. Αν τώρα κάνω ένα τηλεφώνημα στην ασφάλεια και τους πω ότι παύω να ασχολούμαι με την πολιτική, χωρίς να αποκηρύξω τίποτα και κανέναν, αύριο θα περπατώ και εγώ "ελεύθερα" και "ακίνδυνα" όπως εσύ... Εσύ μπορείς να περάσεις στη δική μου θέση; Να τα παρατήσεις όλα, λεφτά, καριέρα, οικογένεια, σπίτια, να δεθείς μ΄ ένα όνειρο και να το κυνηγήσεις, ν΄ αγαπήσεις με πάθος τους ανθρώπους και την ελευθερία τους, να μπεις στην καρδιά της εποχής σου, και από απλός θεατής να γίνεις δημιουργός της ιστορίας; (...) Νομίζω πως αυτό που ονομάζουμε ζωή μετριέται μονάχα με τα συναισθήματα που νιώθουμε σαν άνθρωποι, τις συγκινήσεις, τις πίκρες, τις χαρές, τις μικρές ευτυχίες, τις μικρές δυστυχίες, την επιβεβαίωση, τελικά, της ανθρώπινης ουσίας μας. (...) Πόσες φορές έπαιξα με το θάνατο, όχι για παιχνίδι, γιατί τότε θα μπορούσα απλώς να κάνω ένα επικίνδυνο νούμερο στο τσίρκο, αλλά συνεπαρμένος από τους μύθους μου, από τα οράματά μου, από την αγάπη μου για τη ζωή, για τον άνθρωπο και τη λευτεριά του. (...) Είμαι βέβαιος πως ένας περίπατος τη νύχτα στους έρημους δρόμους της πόλης, είναι για σένα κάτι πολύ συνηθισμένο, αν όχι βαρετό. Ένας περίπατος στο δάσος, ο θόρυβος της θάλασσας, ένα όμορφο δέντρο, ένα λουλούδι, το κρασί, ο έρωτας... Η επαφή σου με τα πράγματα είναι τυπική, δεν τα πλουτίζεις, δε σε πλουτίζουν, τα ξεπερνάς, δεν τα ζεις. Για μένα, κάθε πρωινό είναι μια έκπληξη, κάθε δειλινό μια νοσταλγία, κάθε νύχτα ένα μεγάλο μυστήριο, ένα ποτήρι κρασί, ένα φιλί. Μη με λυπάσαι, σε παρακαλώ, εγώ θα είμαι πάντα με τις μειοψηφίες, έκθετος πάντα, ποτέ ένθετος. Δε θύμωσε, δεν μου είπε ότι λέω μαλακίες. Μ΄ αγκάλιασε, μου είπε πως είμαστε περίεργοι άνθρωποι αλλά ωραίοι.” (Χρόνης Μίσσιος)
Κάπου ανάμεσα στην βασιλεία του μέτριου που κυριαρχεί κάποιος έφυγε. Δεν έφυγε νωρίς όπως τόσοι και τόσοι συναγωνιστές του. Τυχερός ή άτυχος ο ίδιος ήξερε καλύτερα. Τα βιβλία του εκτός από πηγή έμπνευσης αποτελούν για εμάς μια ιδιαίτερη συντροφιά απέναντι στην εξατομίκευση αυτής της κοινωνίας. Σίγουρα έχει να πει πολλά στους συντρόφους του από αυτά που δεν πρόλαβαν να δούνε εξαιτίας ενός εκτελεστικού αποσπάσματος, Ο Χρόνης Μίσσιος έχει αφήσει τα δικά του ανεξίτηλα αποτυπώματα στις γιάφκες μας, αυτά της ιστορικής μνήμης, της ζωντανής προοπτικής, της αγωνιστικής διάθεσης, τα αποτυπώματα ενός ανθρώπου με όλη την σημασία της λέξης. Οι ξεφτίλες του ΚΚΕ και η λασπολογία τους εναντίων του σίγουρα θα του χάριζαν ένα χαμόγελο, με την ανυπότακτη στάση του υπήρξε ένα ακόμα αγκάθι στα πλευρά της ανυπαρξίας τους. Καλό ταξίδι στην αδάμαστη ψυχή του Χρόνη Μίσσιου.
Παράλληλα, τα μέλη της ίδιας οργάνωσης ανέλαβαν την ευθύνη για μια ακόμη εμπρηστική επίθεση στις 25 Νοεμβρίου στη Κυψέλη σε όχημα ατόμου το οποίο, όπως λένε, μαζί με άλλους χρησιμοποιώντας μαχαίρι επιτέθηκε σε μετανάστες μετά τη δολοφονία του Μ. Καντάρη στην οδό Αθηνάς.
Για την Μ. Καλτσά αναφέρουν στην προκήρυξη ότι «ως πολιτικός του ΠΑΣΟΚ και αρχιτέκτονας, πρώην γενική γραμματέα του Υπουργείου Περιβάλλοντος και παράλληλα μέλος σε διοικητικά συμβούλια κατασκευαστικών εταιριών αναθέτοντας ουσιαστικά έργα στον εαυτό της, η κατασκευαστική Ηλιοχώρα ΑΕ θυγατρική της ΓΕΚ ΤΕΡΝΑ στης οποίας το διοικητικό συμβούλιο η Μαρία Καλτσά υπήρξε μέλος είχε αναλάβει την κατασκευή για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών».
Σημειώνουν ακόμη πως είναι εμπλεκόμενη στην υπόθεση Τσοχατζόπουλου ενώ σχετικά με την επίθεση τους λένε ότι «οι επιλογές της και κατά συνέπεια η ίδια βρίσκονται στο στόχαστρο, το σπίτι της γνωστό και η φαινομενική ασφάλεια των δεκάδων μπράβων της αριστοκρατίας του Π. Ψυχικού αποτελούν για εμάς μια πρόκληση και ταυτόχρονα για την ίδια μια μόνιμη απειλή για την σωματική της ακεραιότητα».
Παρατίθεται αυτούσιο δίχως περικοπές το κείμενο:
«Εκεί που ανθίζει το δεντρολίβανο υπάρχει μια σκούρα πηγή. Εκεί που βαδίζει το πεπρωμένο μου υπάρχει μια κλωστή φτιαγμένη από φόβο. Ποια είναι η κατεύθυνση, κάνεις δεν μου το έμαθε,ποιο είναι το όνομα μου, ακόμα δεν ξέρω. Όταν η σελήνη χάνει το φως της και το βήμα χάνει το δρόμο του, όταν κάθε άγγελος είναι στην αλυσίδα και κάθε σκυλί γαβγίζει,πάρε από το χέρι τη θλίψη σου και φύσηξε την στο ποτάμι, ντύσε με φύλλα το πόνο σου και σκέπασε τον με πούπουλα, πάνω από κάθε στέρνα από δω ως τη θάλασσα υπάρχουν λίγα από τα μαλλιά μου, πάνω σε κάθε φτελιά το σχέδιο από όλα μου τα μαχαιριά. Η αγάπη για το σπίτι, η αγάπη ντυμένη στα άσπρα. Εγώ πότε δεν την γνώρισα και πότε δεν την πρόδωσα. Ο πατέρας μου ήταν ένα γεράκι και η μάνα μου ένας αχυρώνας, τα μάτια τους στέκονται πάνω στον λόφο, απλανή κοιτάζουν το φεγγάρι μου, νύχτα νύχτα, νύχτα μονή, μονή όπως η φωτιά μου, γύρε το κεφάλι σου στη καρδιά μου και σβηστή λίγο λίγο...”
Η εξουσία επεκτείνετε, χρόνο με το χρόνο, μήνα με το μήνα, ώρα με την ώρα, λεπτό προς λεπτό.
Εισβάλει βίαια σε κάθε πτυχή της ζωής μας, σε κάθε τετραγωνικό μέτρο του πλανήτη. Απλά σαν χαμαιλέοντας διαφοροποιείτε διαρκώς. Γίνεται τηλεόραση που προπαγανδίζει την νέα τάξη πραγμάτων, ψυχοφάρμακο που παίρνει πίσω την θλίψη και την απόγνωση που δημιουργούνε καθημερινά, θωρακισμένη πόρτα σε διπλοκλειδωμένη πολυκατοικία επιβάλλοντας την εξατομίκευση σαν τρόπο ζωής, αμφιθέατρο και σχολική αίθουσα μιας αποστειρωμένης γνώσης για την κατασκευή των νέων πειθήνιων δούλων στην υπηρεσία της οικονομίας, οπλισμένος μπάτσος που σημαδεύει λίγο πριν εκτελέσει άλλον έναν γνωστό-άγνωστο εξασκώντας απλά το επάγγελμά του, στρατιωτική μονάδα στο πεδίο των επιχειρήσεων σφαγιάζοντας τους εξεγερμένους και πνίγοντας στο αίμα κάθε απόπειρα αντίστασης, κλιματιζόμενο γραφείο προωθώντας τον ατομισμό και τον ανταγωνισμό για έναν καλύτερο μισθό, μηχανή εργοστασίου που μετά από μήνες απεργίας συνεχίζει να ρυπαίνει την ατμόσφαιρα, μαχαίρι που μπαινοβγαίνει στα πλευρά μετανάστη ικανοποιώντας τον σαδισμό του κάθε ελληνόψυχου μαλάκα.
Στην αυγή της νέας εποχής βρισκόμαστε στην δίνη, από την καθολική βία των μηχανισμών κυριαρχίας, την ασύδοτη λεηλασία του φυσικού περιβάλλοντος από το τεχνοβιομηχανικό σύστημα, την ραγδαία τεχνολογική ανάπτυξη, τον ολοκληρωτικό κοινωνικό έλεγχο, την αδράνεια και την ενοχλητική ασυνειδησία της κοινωνικής πλειοψηφίας των “αναπτυγμένων” (και όχι μόνο) κοινωνιών.
Η εξουσία έχει εγκατασταθεί και αναπαράγεται μέσα από όλες τις θεσμικές, κοινωνικές και οικονομικές δομές του συστήματος, και φυσικά μέσα στα κεφάλια των ανθρώπων έχει γίνει η λογική του παραλόγου που έχει επικρατήσει, μέσα από το οπλισμένο πραξικόπημα της δημοκρατίας και την υποτιθέμενη ευγένεια της, δυναμώνει συνεχώς μέσα από σύνθετες διαδικασίες.
Η καπιταλιστική κυριαρχία έχει δημιουργήσει έναν τεράστιο πληροφοριακό σκουπιδότοπο μέσα από τον οποίο επιλέγει έντεχνα τα σκουπίδια που θα μας ταΐσει προσπαθώντας να κάψει όχι τα επικίνδυνα και ανατρεπτικά βιβλία όπως έκαναν τα ναζιστικά καθεστώτα, αλλά το μυαλό και την συνείδηση μας. Το μέλλον που επιβάλλεται σε όσους επιθυμήσουν να επιλέξουν την βίαιη αντιπαράθεση αμφισβητώντας την παντοδυναμία της γνωστό, τα τσιμεντένια φέρετρα και οι κρατικές δολοφονίες χιλιάδων ανυπότακτων ανθρώπων απλά υπενθυμίζουν το μέλλον που προετοιμάζεται για σένα.
Για σένα που σήκωσες για πρώτη φορά πέτρα και την πέταξες στην διμοιρία ματατζήδων πουτάνας γιων στις μάχες του Συντάγματος.
Για σένα που φοβήθηκες από την κρατική τρομοκρατία των γουρουνιών και απλά παρακολούθησες αγωνιώντας, την επόμενη φορά ζύγιασε την στα κεφάλια τους.
Για σένα που έχεις πνιγεί από τα σκατά της καπιταλιστικής κοινωνίας, νιώθεις το κεφάλι σου να βουίζει και αδυνατώντας να βρεις λύσεις φλερτάρεις με την αυτοκτονία, κόλα το πιστόλι στον κρόταφο των κυρίαρχων, τίναξε τους τα μυαλά στον αέρα και γέλα. Εκεί βρίσκεται η πραγματική ψυχική σου λύτρωση, η ατομική σου απελευθέρωση.
“Ω! Και πως θα κραυγάσουν οι ανόητοι: πεισματάρηδες αναρχικοί! Ποιος μπορεί να καταλάβει τη θύελλα που λυσσομανά στο μυαλό μας; Ποιος μπορεί να καταλάβει τη δίψα μας για χαρά, για ζωή; Ποιος μπορεί να καταλάβει την ήττα μας εξαιτίας της ανθρώπινης δειλίας;
Είμαστε μόνοι. Δε βρήκαμε εκείνη τη δράκα ριψοκίνδυνων, έτοιμη να πάρει μέρος στον αγώνα για την κατάκτηση της ζωής. Γι’ αυτό, ηττηθήκαμε. Και ένας από μας εξαφανίστηκε. Ο άλλος παραμένει με τα μάτια καρφωμένα στον ορίζοντα. Δε μπορεί, δεν πρέπει να φύγει. Είναι η μοίρα μας. Θα βρούμε συντρόφους; Αλλιώς, ο καθένας με τον τρόπο του, θα εξαφανιστούμε σιωπηλά ή με πάταγο από το θέατρο του κόσμου.( Bruno Filippi)”. Η νέα τάξη πραγμάτων γνωρίζει πολύ καλά ότι διεξάγεται ένας πόλεμος, ένας πόλεμος που ξεκινάει από τα πεδία της κοινωνικής ζωής και καταλήγει στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τα πεδία μάχης των διακρατικών πολέμων. Οι μορφές όπως και οι στόχοι διαφέρουν ανάλογα με τους τρόπους και τα σημεία έκφρασης του. Από μια ζωή σκλάβα και αλλοτριωμένη που πνίγεται ανάμεσα στις διαφημίσεις, τα δελτία ειδήσεων, τις κρατικές εντολές, την απάθεια και τον φόβο, μέχρι την πλήρη εκμηδένιση της και την μετατροπή της σε αριθμητική στατιστική μέσω της βίαιης επέκτασης της οικονομικής δικτατορίας σε κάθε γωνιά του πλανήτη με την αποδόμηση της φύσης και τους βομβαρδισμούς των κυρίαρχων αυτοκρατοριών.
Το στρατόπεδο της εξουσίας σαφώς πιο ετοιμοπόλεμο από το δικό μας έχει ένα ολόκληρο σύστημα ανθρώπων που δουλεύει διαρκώς για την συνεχή επικράτηση του. Από την στρατιωτική εμπροσθοφυλακή δηλαδή τα γουρούνια της αστυνομίας και του στρατού, μέχρι τους μάνατζερ και τα στελέχη του ντόπιου και πολυεθνικού κεφαλαίου, τους καπιταλιστές, τους οικονομολόγους, τους εκπαιδευμένους σύμβουλους των πολιτικών, τους επιστήμονες της τεχνολογικής βιομηχανίας, τα έξυπνα think tank του συστήματος, τους δικαστικούς υπαλλήλους, τους δημοσιογράφους, τους δεσμοφύλακες, τους πρέσβεις και τα διπλωματικά στελέχη. Ένα σύμπλεγμα εξουσιών το οποίο βρίσκεται σε αλληλεξάρτηση μεταξύ του στοχεύοντας στην απόλυτη καθυπόταξη και στην εξόντωση των εχθρών του.
Η εξουσία και ο πολιτισμός της μας δολοφονούν καθημερινά, και όταν αυτό δεν γίνεται στις κάννες των όπλων από τις κρατικές αστυνομίες και τους στρατούς τότε γίνεται αργά και βασανιστικά.
Καταναλωτικός τρόμος, μισθωτή εργασία, ασφυκτική ανάγκη επιβίωσης. Τα συναισθήματα μας δολοφονούνται από τον εικονικό κόσμο και τις οθόνες των πολυεθνικών, η συνείδησή μας κομματιάζεται από της δημοκρατικές ψευδαισθήσεις και τους πλαστούς διαχωρισμούς, το βίωμα μας αλλοιώνεται από θεσμοθετημένους χρόνους για να λειτουργεί η δικτατορία της οικονομίας τους, η ελευθερία μας καταζητείτε σε κάθε πτυχή της καθημερινότητας.
Ζώντας λοιπόν μέσα σε αυτό το σύστημα και βιώνοντας καθημερινά τις επώδυνες αντιφάσεις του βλέπουμε πως δεν είναι μια αποκομμένη έννοια αλλά στελεχώνεται από άτομα τα οποία εργάζονται διαρκώς στην υπηρεσία του. Όπως αυτά που αναφέραμε παραπάνω, αλλά και άλλα με πιο ουδέτερη συμμετοχή, παρόλα αυτά όλα αυτά τα αιχμάλωτα μυαλά αποτελούν την καρδιά του συστήματος και άρα είναι εχθροί μας. Οι περισσότεροι μάλιστα υπόδουλοι και σκλάβοι της μιζέριας τους είναι τόσο εξαρτημένοι από αυτό που δεν διστάζουν να πολεμήσουν για να υπερασπιστούν την σκλαβιά τους, περιστασιακοί μαχητές της υποδούλωσης, μόνιμοι κάτοικοι αυτού του απέραντου σκουπιδότοπου που ονομάζεται καπιταλιστική κοινωνία, ζωντανοί-νεκροί περιφερόμενοι εντός του κοινωνικού νεκροταφείου που επιθυμούμε διακαώς να τιναχτεί στον αέρα.
Για να ξεκαθαρίσουμε την θέση μας και να μην αφήσουμε χώρο σε παρεξηγήσεις, όταν αναφερόμαστε σε ουδέτερη συμμετοχή δεν στοχοποιούμε όλους τους ανθρώπους, ούτε θεωρούμε πως όλοι είναι εχθροί μας. Ίσα ίσα ένας από τους βασικούς στόχους της δράσης μας είναι η αναζήτηση συνεργών και η παραγωγή ανατρεπτικών ερεθισμάτων και αμφιβολιών σε όσους περισσότερους ανθρώπους είναι εφικτό. Αναφερόμαστε σε ένα συγκεκριμένο κομμάτι το οποίο όσο οξύνεται η επαναστατική σύγκρουση λαμβάνει ξεκάθαρα θέση με το στρατόπεδο της αντεπανάστασης. Μιλάμε για τους εργάτες της εταιρίας του Μπόμπολα Ελληνικός Χρυσός που δεν δίστασαν να ξυλοκοπήσουν αγωνιζόμενους κατοίκους που εναντιώνονται στην καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος της περιοχής τους για να πάρουν το μεροκαματάκι τους, μιλάμε για αυτούς που χτίζουν λευκά κελιά αγωνιστών και στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών εγκαινιάζοντας την φρίκη των βασανιστηρίων και του εγκλεισμού για άλλους ανθρώπους, τους φοιτητές που κάνουν την πρακτική τους με εξειδικευμένους επιστήμονες βασανίζοντας ζώα για το κωλοπτυχίο τους, μιλάμε για αυτούς που τρέχουν πίσω από έναν ληστή τράπεζας για να τον συλλάβουν (Πάρος), παίρνουν τα κλειδιά στο όχημα διαφυγής του προκαλώντας την δολοφονία του από τους μπάτσους (υπόθεση ΕΛΤΑ στην Πλατεία Αττικής). Για αυτούς και άλλους τόσους που επιλέγουν να γίνουν οι ίδιοι το σύστημα μέσα από τις πράξεις τους. Ευτυχώς που ορισμένοι από αυτούς δεν στέκονται τόσο τυχεροί και δέχονται της συνέπειες των επιλογών τους. Παραδείγματα ανθρώπων που ενώ με μια θεωρητική προσέγγιση βρίσκονται κάτω από τον ζυγό της καταπίεσης από τους μηχανισμούς εξουσίας, στην πραγματικότητα είναι αναπόσπαστο κομμάτι τους, η καρδιά τους χτυπάει με την καρδιά της καπιταλιστικής μηχανής για αυτό και αξίζει το ολοκληρωτικό ξερίζωμα της.
Μεταφερόμαστε στην ελληνική πραγματικότητα, με ένα πολιτικό σκηνικό εξαιρετικά ρευστό και ιδιαίτερα βίαιο που σίγουρα θα αποτελούσε αντικείμενο επιρροής για τον Όργουελ.
Η τρικομματική κυβέρνηση σε λίγο καιρό θα αποτελεί παρελθόν και η πραγματικότητα που παρουσιάζεται μέσα από τα μίντια θυμίζει κακογραμμένο σενάριο από ταινία Β' διαλογής Μια άνοστη σούπα από νεοφιλελεύθερους ναυαγοσώστες, σοσιαλιστές που έχουν πέσει θύματα εκβιασμού και της απόλυτης βλακείας της “υπεύθυνης κυβερνητικής αριστεράς”. Με το αλατοπίπερο να συμπληρώνεται με λίστες Λαγκάρντ, πολιτικούς που αυτοκτονούν, φυλακισμένους πρώην υπουργούς και πάει λέγοντας. Δεν θα χαλάσουμε άλλο χρόνο μιλώντας για μαλάκες, οι σκοποί τους και οι στόχοι τους πιστεύουμε πως είναι ξεκάθαροι. Υπηρέτες του κεφαλαίου που αποτελούν την πολιτική του εκπροσώπηση με ο,τι πολιτικό μανδύα εξυπηρετεί η εκάστοτε συνθήκη. Ενορχηστρωτές της κρατικής πολιτικής και μόνιμοι στόχοι εκδήλωσης της επαναστατικής βίας.
Το σημείο στο οποίο θέλουμε να αναφερθούμε αφορά την ραγδαία άνοδο της Χ.Α. Δεν θέλουμε να ενστερνιστούμε αναλύσεις που μιλάνε για το αυγό του φιδιού, τον επελαύνοντα φασισμό, την ναζιστική συμμορία και τα εγκλήματα της. Το πρόβλημα για εμάς υπήρχε εδώ και καιρό και απλά τώρα που η κοινωνική μηχανή δοκιμάζεται στις αντοχές τις βουτηγμένοι στις αντιφάσεις της, έχει πάρει πιο βίαιη και ενοποιημένη εκδοχή. Προφανώς και οι ψηφοφόροι της Χ.Α δεν είναι όλοι τους συνειδητοποιημένοι φασίστες, οι περισσότεροι αποτελούν την αγανακτισμένη κραυγή της μικροαστικής πλέμπας η οποία έχει συσπειρωθεί κάτω από τις πολιτικές φτερούγες της Χ.Α. Σύγχρονοι νεοέλληνες, μπάτσοι, στρατιωτικοί, νοικοκυραίοι και πατριώτες οικογενειάρχες, Έλληνες μικρο κεφαλαιούχοι, απολίτικ χουλιγκάνια, κωλόγριες και δουλοπρεπείς υπαλληλίσκοι βλέποντας το καπιταλιστικό τους όνειρο να καταρρέει έχουν εναποθέσει τις ελπίδες ανασυγκρότησης του κρατικού μηχανισμού, επιβολής της τάξης και παραδειγματικής τιμωρίας των πολιτικών-λαμόγιων που τόσο καιρό τα τρώγανε στην Χ.Α. Όλη αυτή η πλέμπα που τρεφόμενοι από τις δήθεν αντισυστημικές ψευδαισθήσεις της Χ.Α έχει ταχθεί με όλο της το είναι στην υπηρεσία των αφεντικών με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο. Μία συνέπεια της κοινωνικής πόλωσης που προκαλείτε από την βίαιη φτωχοποίηση και την συστημική κρίση στην Ελλάδα του 2012. Η έλλειψη συνειδητότητας σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι βρίσκονται στο απυρόβλητο. Ταυτόχρονα η πολιτική παρουσία της Χ.Α ως γνήσια συστημική εμπροσθοφυλακή τώρα που τα καρότα τελειώσαν και ξεκινάει η εποχή του μαστιγώματος προωθεί την συντηρητική θωράκιση του κράτους είτε με δημοκρατικές επιχειρήσεις είτε με τις γνωστές παρακρατικές του μορφές. Η επίλυση του μεταναστευτικού το οποίο έχει αναδειχθεί σε προτεραιότητα και πεδίο αντιπαράθεσης όλων των κομμάτων οδηγεί σε έναν επιδέξιο συγχρονισμό της κρατικής και της παρακρατικής λειτουργίας. Η επιχείρηση Ξένιος Δίας και το συνεχόμενο κυνήγι μαγισσών που γίνεται στο φως της μέρας με συλλήψεις, στρατόπεδα συγκέντρωσης και χιλιάδες μπάτσους στο κέντρο της πόλης συναντιέται με τους εκατοντάδες μαχαιρωμένους και βασανισμένους μετανάστες από τα τάγματα εφόδου της Χ.Α όταν ο ήλιος δύσει και η νύχτα επιβάλει τους νόμους της. Απέναντι στις νέες συνθήκες το κράτος αναπτύσσει μια ρητορική η οποία εξισώνει τα δύο άκρα ώστε να δώσει την απαραίτητη πολιτική κάλυψη στο δεξί του χέρι. Ως αμέτοχος παρατηρητής δηλαδή με την μορφή του ουδέτερου παρεμβαίνει κατασταλτικά για την διασφάλιση της δημοκρατίας. Μόνο που στο 99,9% των περιπτώσεων η καταστολή δεν αγγίζει τους πραγματικούς συνεργάτες του ενώ συνθλίβει τους εχθρούς του. Δεν χρειάζεται να αναφερθούμε σε εκτενή παραδείγματα καθώς η καθημερινότητα είναι από μόνη της μια συνεχή απόδειξή. Το να δικαιολογήσουμε τα αυτονόητα είναι σαν να προσπαθήσουμε να περιγράψουμε την γεύση του νερού.
Καθώς το πρώτο μας χτύπημα σαν Μαχόμενη Μειοψηφία στοχοποιεί πρόσωπα τα οποία ασκούν βία (θεσμική ή μη) εναντίων μεταναστών θέλουμε να πούμε κάποια πράγματα για να μην κυλήσουμε στον βούρκο της διαστρέβλωσης.
Οι μετανάστες για εμάς δεν αποτελούν ενιαίο υποκείμενο όπως και κανένα άλλο κοινωνικό υποσύνολο, ούτε στεκόμαστε αλληλέγγυοι γενικά και αόριστα απέναντι τους, η καταπίεση δεν γεννάει με κάποιο κοινωνικό αυτοματισμό την εξέγερση αντίθετα τις περισσότερες φορές εσωτερικεύεται και υιοθετείτε στα κοντινά μας περιβάλλοντα ή αλλιώς “εκεί που μας παίρνει” (φίλοι, οικογένεια, κλπ). Για εμάς ο κάθε άνθρωπος κρίνεται από την στάση ζωής του και τα πιστεύω του. Πατριαρχικές συμπεριφορές, οικογενειακή καταπίεση, θρησκευτικός φανατισμός και πολλές ακόμα εξουσιαστικές συμπεριφορές κρίνονται ως ανεπιθύμητες και εχθρικές. Δεν θέλουμε να τρέχουμε πίσω από πορείες για σκισμένα κοράνια και βεβηλωμένα σύμβολα. Αντίθετα σαν αναρχικοί και βέβηλοι θέλουμε να καταστρέψουμε τα σύμβολα των μέτριων Θεών που είναι βουτηγμένα στο αίμα (δολοφονίες, βασανισμοί, καταπίεση). Μακριά από εμάς λοιπόν τέτοιοι καιροσκοπισμοί. Αυτό δεν σημαίνει πως ανάμεσα στους μετανάστες δεν υπάρχουν πολλοί εν' δυνάμει σύντροφοι, το ότι δεν οικειοποιούμαι την ρητορική αλληλεγγύης απέναντι σε σύνολα δεν σημαίνει ότι αδιαφορούμε για τις εξεγερμένες ατομικότητες, ούτε πως η εξουσιαστική και καταπιεστική βία που ασκείται εναντίων μεταναστών δεν στοχοποιείται. Οι επιθέσεις μας εξ' άλλου το αποδεικνύουν στην πράξη.
Η ουσία της αναρχικής εξέγερσης βρίσκεται στην ατομική απελευθέρωση από τα καταναγκαστικά δεσμά του καπιταλιστικού κόσμου, από το σπάσιμο όλο και περισσότερων καθημερινών συμβάσεων, από την συγκρότηση αλληλέγγυων δεσμών και κοινοτήτων αγώνα, από την αξιοπρέπεια μας που εξεγείρεται γνωρίζοντας πως δεν υπάρχει άλλος δρόμος από την ολομέτωπη επίθεση στους ληστές των ζωών μας. Στόχος μας να προωθήσουμε τις ιστορικές συμμαχίες των επαναστατών και των αντιστεκόμενων ανά τον κόσμο. Να κατακτήσουμε ξανά την δυνατότητα της αντίστασης και της εκδίκησης απέναντι στο σύστημα. Οργανώνοντας την αναρχική δύναμη σε μια στέρεη βάση αγώνα, που θέτει συγκεκριμένες προοπτικές καταστροφής του υπάρχοντος αφήνοντας ανοιχτό το ενδεχόμενο αναπροσαρμογής και αυτοεξέλιξης της χωρίς ιδεολογικές αγκυλώσεις.
Να εγκαθιδρύσουμε ξανά την καταστροφική προοπτική που αναδεικνύεται μέσα από τους καπνούς και τις στάχτες από τα σύμβολα της κυριαρχίας. Το φάντασμα της ελευθερίας που παίρνοντας σάρκα και οστά ξεσκίζει τις επιβολές της δημοκρατίας και αναδεικνύει το νοηματικό κενό ανάμεσα στον άνθρωπο της διαμεσολάβησης και την αυτοδιεύθυνση της ατομικότητας, ανάμεσα στην καθημερινή ανάθεση στους “ειδικούς” και την ατομική επιλογή, ανάμεσα στον κατακερματισμό και την κοινότητα. Στους όρους και τα διλήμματα που μας επιβάλλονται απαντάμε με την επιλογή της επαναστατικής δράσης. Μία επιλογή ατομική, υπαρξιακή, αναγκαία.
Για να οικοδομήσουμε τον ελεύθερο άνθρωπο, μακριά από τις προσταγές του κράτους, της επιστήμης, της οικονομίας και των αφεντικών. Εκεί όπου η συντροφικότητα, η αλληλεγγύη και η ανθρώπινη επικοινωνία βρίσκουν την πραγματική τους διάσταση και οι χειρονομίες αποκτούν την ειλικρίνεια και την ζεστασιά που έπρεπε να έχουν, μέσα στο σύμπαν των άπειρων δυνατοτήτων. Μέσα σε ένα κόσμο ελεύθερο.
Οφθαλμός αντί οφθαλμού:
Για το φασιστάκι και μαχαιροβγάλτη που όλοι μας θυμόμαστε στην γνωστή φωτογραφία στο πογκρόμ φασιστών εναντίων μεταναστών μετά την δολοφονία του Μανώλη Καντάρη τον Μαΐου του 2011, παρά το γεγονός πως η φάτσα του μόστραρε σε όλα τα πρωτοσέλιδα, η αναβαθμισμένη κατασταλτική πολιτική δεν τον άγγιξε κλείνοντας πονηρά το μάτι σε όσους σκεφτούν να πράξουν αντίστοιχα στο μέλλον και συγκαλύπτοντας πολιτικά τις δολοφονικές επιθέσεις εναντίων μεταναστών, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που ο Δένδιας καλύπτει πολιτικά τα βασανιστήρια εναντίων των συλληφθέντων αγωνιστών της αντιφασιστικής μοτοπορείας. Τον αναζητήσαμε και τον εντοπίσαμε στο σπίτι του στην οδό Γιαννιτσών 32 στην Κυψέλη, το προσωπικό του όχημα με αριθμό πινακίδας πυρπολήθηκε με εμπρηστικό μηχανισμό τα ξημερώματα της 25/11, ενώ ο ίδιος δεν έχει κανένα λόγο να αισθάνεται ασφαλής, όπως δεν αισθάνονται και οι χιλιάδες μετανάστες που ζουν υπό τον φόβο των θρασύδειλων επιθέσεων από τσουτσέκια σαν τον Μπεκρή και τους ομοίους του.
Για την πατσαβούρα Μαρία Καλτσά μια συμφεροντολόγα παντός καιρού με καριέρα ως πολιτικός του ΠΑΣΟΚ και αρχιτέκτονας, πρώην γενική γραμματέα του Υπουργείου Περιβάλλοντος και παράλληλα μέλος σε διοικητικά συμβούλια κατασκευαστικών εταιριών αναθέτοντας ουσιαστικά έργα στον εαυτό της, η κατασκευαστική Ηλιοχώρα ΑΕ θυγατρική της ΓΕΚ ΤΕΡΝΑ στης οποίας το διοικητικό συμβούλιο η Μαρία Καλτσά υπήρξε μέλος είχε αναλάβει την κατασκευή για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών. Είναι επίσης ιδιοκτήτρια εταιρίας στο Π. Ψυχικό αλλά και αθλήτρια στο δημοφιλές σπορ με το όνομα “λαμογιές” και συγκεκριμένα μπλεγμένη στην υπόθεση Τσοχατζόπουλου τσεπώνοντας τις μίζες των εξοπλιστικών μαζί με την Αρετή και την υπόλοιπη παλιοπαρέα . Φτάσαμε μέχρι την πόρτα της στην οδό Πηνειού 10 χτυπώντας την μονοκατοικία που διαμένει μαζί με τον τον επιχειρηματία σύζυγό της, επιστρέφοντας τον τρόμο πίσω στην έπαυλη τους, τοποθετήσαμε τον μηχανισμό στην είσοδο σε ώρα που να βρίσκεται σίγουρα μέσα αδιαφορώντας για τις συνέπειες, με τον ίδιο τρόπο που χιλιάδες μετανάστες βιώνουν τον τρόμο των βομβαρδισμών και των επεκτατικών πολέμων των δυτικών αυτοκρατοριών για να στοιβαχτούν όσοι από αυτούς γλιτώσουν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης που κατασκεύαζε η Μαρία Καλτσά και τα υπόλοιπα γουρούνια σαν και αυτή. Οι επιλογές της και κατά συνέπεια η ίδια βρίσκονται στο στόχαστρο, το σπίτι της γνωστό και η φαινομενική ασφάλεια των δεκάδων μπράβων και μπάτσων της αριστοκρατίας του Π. Ψυχικού αποτελούν για εμάς μια πρόκληση και ταυτόχρονα για την ίδια μια μόνιμη απειλή για την σωματική της ακαιρεότητα.
Συντροφικούς χαιρετισμούς στις ομάδες της Άτυπης Αναρχικής Ομοσπονδίας-Διεθνές Επαναστατικό Μέτωπο (FAI-IRF) στα αλάνια από την συντροφιά Κύκλοι Παραβατικών καθώς και στους φυλακισμένους και καταζητούμενους συντρόφους σε κάθε γωνία του κόσμου. Μια αναρχική αγκαλιά για τον Λουτσιάνο Πιτρονέλο και τον Γκαμπριέλ Πόμπο ντα Σίλβα.
Την ολόψυχη αλληλεγγύη μας με τις γροθιές υψωμένες
Στον αναρχικό ληστή Ράμι Συριανό
Στα περήφανα μέλη της Ε.Ο.Σ.Π.Φ και τον αναρχικό αντάρτη Θεόφιλο Μαυρόπουλο
Στους αναρχικούς Αλέξανδρο Μητρούσια, Κώστα Σακκά, Γιώργο Καραγιαννίδη
Στους αναρχικούς Δημήτρη Δημτσιαδη, Σωκράτη Τζίφκα, Μπάμπη Τσιλιανίδη
Αναζητάμε με επιμονή τα σημεία σύνδεσης του χτες με του σήμερα καταστρώνοντας τα σχέδια για της αντάρτικες μάχες του αύριο.
Υφαίνοντας τον ιστό της ανατρεπτικής μνήμης, μιας μνήμης ανυπότακτης και ακέραιας. Που συνδέει τις κουκίδες όλων εκείνων των επαναστατημένων συνειδήσεων που δεν δίστασαν να πάρουν την επιλογή της σύγκρουσης με την εξουσία αδιαφορώντας για το τίμημα και κλείνοντας τα αυτιά τους στις φωνές των πολλών. Η πιο αυθεντική έκφραση μίας αδούλωτης ζωής. Το αντάρτικο πόλης ως μια αποφασιστική και ταυτόχρονα προωθητική επιλογή, δράσης αλλά και ιστορικής κίνησης. Για έναν αγώνα που κοιτάει μόνο μπροστά περιφρουρώντας την ιστορική εμπειρία του παρελθόντος. Ενώνουμε την φωνή μας με όλους τους συντρόφους που αποφάσισαν να απαντήσουν με μαχαίρι στις καθημερινές μαχαιριές που δεχόμαστε από την εξουσία αποδεικνύοντας ότι η επιλογή του να πάρεις την ζωή σου στα χέρια σου είναι μια εφικτή πραγματικότητα, τον Αλέξανδρο, τον Λάμπρο, τους δεκάδες αιχμάλωτους και νεκρούς επαναστάτες που από τις δικές τους φανερές πλέον κρυψώνες της ιστορίας μας παροτρύνουν το αυτονόητο γνωρίζοντας πως οι νέες κρυψώνες τους θα μείνουν για πάντα ανέπαφες, γιατί πλέον κρύβονται μέσα στα μυαλά και τις σκέψεις μας. Αγώνας-Αγώνας-Αγώνας. Ακολουθούμε τα ίχνη στο χιόνι στον δρόμο για την βίαιη έφοδο στα χειμερινά ανάκτορα της αυτοκρατορίας τους. Μέχρι να είμαστε όλοι ελεύθεροι, μέχρι την αντάμωση, μέχρι την δική μας έφοδο στον ουρανό».
Οπλίστε τον αναρχικό απελευθερωτικό αγώνα.
Οικοδομήστε τις πολύμορφες αναρχικές κοινότητες
1000 ελεύθερες αξίες ας ανθίσουν.
Ζήτω η Αναρχία!
Μαχόμενη Μειοψηφία
Υ.Γ 1. “Κοίτα να δεις, του λέω, εγώ κρατάω τη ζωή μου και τη μοίρα μου στα χέρια μου, οι επιλογές είναι δικές μου, όποτε θέλω, περνάω στη δική σου θέση. Αν τώρα κάνω ένα τηλεφώνημα στην ασφάλεια και τους πω ότι παύω να ασχολούμαι με την πολιτική, χωρίς να αποκηρύξω τίποτα και κανέναν, αύριο θα περπατώ και εγώ "ελεύθερα" και "ακίνδυνα" όπως εσύ... Εσύ μπορείς να περάσεις στη δική μου θέση; Να τα παρατήσεις όλα, λεφτά, καριέρα, οικογένεια, σπίτια, να δεθείς μ΄ ένα όνειρο και να το κυνηγήσεις, ν΄ αγαπήσεις με πάθος τους ανθρώπους και την ελευθερία τους, να μπεις στην καρδιά της εποχής σου, και από απλός θεατής να γίνεις δημιουργός της ιστορίας; (...) Νομίζω πως αυτό που ονομάζουμε ζωή μετριέται μονάχα με τα συναισθήματα που νιώθουμε σαν άνθρωποι, τις συγκινήσεις, τις πίκρες, τις χαρές, τις μικρές ευτυχίες, τις μικρές δυστυχίες, την επιβεβαίωση, τελικά, της ανθρώπινης ουσίας μας. (...) Πόσες φορές έπαιξα με το θάνατο, όχι για παιχνίδι, γιατί τότε θα μπορούσα απλώς να κάνω ένα επικίνδυνο νούμερο στο τσίρκο, αλλά συνεπαρμένος από τους μύθους μου, από τα οράματά μου, από την αγάπη μου για τη ζωή, για τον άνθρωπο και τη λευτεριά του. (...) Είμαι βέβαιος πως ένας περίπατος τη νύχτα στους έρημους δρόμους της πόλης, είναι για σένα κάτι πολύ συνηθισμένο, αν όχι βαρετό. Ένας περίπατος στο δάσος, ο θόρυβος της θάλασσας, ένα όμορφο δέντρο, ένα λουλούδι, το κρασί, ο έρωτας... Η επαφή σου με τα πράγματα είναι τυπική, δεν τα πλουτίζεις, δε σε πλουτίζουν, τα ξεπερνάς, δεν τα ζεις. Για μένα, κάθε πρωινό είναι μια έκπληξη, κάθε δειλινό μια νοσταλγία, κάθε νύχτα ένα μεγάλο μυστήριο, ένα ποτήρι κρασί, ένα φιλί. Μη με λυπάσαι, σε παρακαλώ, εγώ θα είμαι πάντα με τις μειοψηφίες, έκθετος πάντα, ποτέ ένθετος. Δε θύμωσε, δεν μου είπε ότι λέω μαλακίες. Μ΄ αγκάλιασε, μου είπε πως είμαστε περίεργοι άνθρωποι αλλά ωραίοι.” (Χρόνης Μίσσιος)
Κάπου ανάμεσα στην βασιλεία του μέτριου που κυριαρχεί κάποιος έφυγε. Δεν έφυγε νωρίς όπως τόσοι και τόσοι συναγωνιστές του. Τυχερός ή άτυχος ο ίδιος ήξερε καλύτερα. Τα βιβλία του εκτός από πηγή έμπνευσης αποτελούν για εμάς μια ιδιαίτερη συντροφιά απέναντι στην εξατομίκευση αυτής της κοινωνίας. Σίγουρα έχει να πει πολλά στους συντρόφους του από αυτά που δεν πρόλαβαν να δούνε εξαιτίας ενός εκτελεστικού αποσπάσματος, Ο Χρόνης Μίσσιος έχει αφήσει τα δικά του ανεξίτηλα αποτυπώματα στις γιάφκες μας, αυτά της ιστορικής μνήμης, της ζωντανής προοπτικής, της αγωνιστικής διάθεσης, τα αποτυπώματα ενός ανθρώπου με όλη την σημασία της λέξης. Οι ξεφτίλες του ΚΚΕ και η λασπολογία τους εναντίων του σίγουρα θα του χάριζαν ένα χαμόγελο, με την ανυπότακτη στάση του υπήρξε ένα ακόμα αγκάθι στα πλευρά της ανυπαρξίας τους. Καλό ταξίδι στην αδάμαστη ψυχή του Χρόνη Μίσσιου.
http://www.zougla.gr/greece/article/analipsi-ef8inis-gia-ta-gazakia-sti-maria-kaltsa
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου