Η πατρίδα και η παρτίδα…

Χριστόφορος Κάσδαγλης

Σκηνή 1^η. Ο Έλληνας πιλότος της Πολεμικής Αεροπορίας είχε αυξήσει την ταχύτητα του αεροσκάφους στο μέγιστο, σπεύδοντας με βάση τις οδηγίες του πύργου ελέγχου προς το σημείο της εμπλοκής. Εχθρικό σμήνος είχε παραβιάσει προ πενταλέπτου το FIR Αθηνών και ετοιμαζόταν να πραγματοποιήσει υπερπτήση πάνω από ελληνικό νησί. Δεν θα το επέτρεπε ποτέ, γι’ αυτό και είχε θέσει όλες του τις ικανότητες σε πλήρη επαγρύπνηση.

Ξαφνικά… κοκκάλωσε. Μια ασαφής ιδέα που του τριβέλιζε το μυαλό μορφοποιήθηκε και λειτούργησε ανασχετικά στην αυτοσυγκέντρωσή του. Το καλοσκέφτηκε και…πραγματοποίησε επιτόπια στροφή επιστρέφοντας στη βάση του.

Όχι, δεν είχε ξεχάσει να βάλει μπριλ κριμ. Έπρεπε όμως να τηλεφωνήσει επειγόντως στον χρηματιστή του και να του δώσει εντολή να προβεί σε πώληση των ομολόγων του ελληνικού Δημοσίου που είχε στην κατοχή του. Η διατύπωση του υπουργού Οικονομικών δεν άφηνε περιθώρια παρερμηνείας: «Η επαναγορά του ελληνικού χρέους αποτελεί πατριωτικό καθήκον».

Σκηνή 2^η. Ο σκοπός στην ελληνική μεθοριακή γραμμή του Έβρου ήταν σε  επιφυλακή. Είχε παρατηρήσει ύποπτες κινήσεις στην απέναντι όχθη. Το ένστικτό του του έλεγε ότι αυτή τη φορά δεν επρόκειτο απλώς για εξαθλιωμένους πρόσφυγες από τη Συρία, αλλά ότι κάτι μεγαλύτερο ετοιμαζόταν: προφανώς επρόκειτο για κινήσεις του εχθρικού στρατού. Την προσοχή του διέσπασε ο χαμηλός βόμβος του κινητού του. Ήταν ο οικονομικός σύμβουλος της οικογένειάς του από την ιδιαίτερη πατρίδα του και κάτι του έλεγε. Δυστυχώς δεν είχε καλό σήμα και έπρεπε να πάει λίγο πιο κάτω για να τον ακούσει.

Η στιγμή δεν ήταν κατάλληλη και σκέφτηκε να του πει να επικοινωνήσουν αργότερα. Ξαφνικά θυμήθηκε την σαφή έκκληση του υπουργού Οικονομικών: «Η επαναγορά του χρέους αποτελεί πατριωτικό καθήκον». Έπρεπε να δώσει επειγόντως οδηγίες στον οικονομικό σύμβουλο (ευφημισμός για τον χρηματιστηριακό πράκτορα), ακόμα κι αν η περιοχή ευθύνης του έμενε αφύλακτη.

Τα ίδια έπαθαν κάποιοι διπλωμάτες που βρίσκονταν στο εξωτερικό, κάποιοι ιεραπόστολοι που ανακλήθηκαν από τα βάθη της Αφρικανικής Ηπείρου, κάποιοι δάσκαλοι σε ακριτικά νησιά, κάποιοι ντίλερ εξαγωγικών προϊόντων που αναγκάστηκαν να κάνουν πλημελώς τη δουλειά τους, πανεπιστημιακοί, πνευματικοί άνθρωποι, Έλληνες της διασποράς, κοινοβουλευτικοί άνδρες, ο αφρός του Έθνους. Τα τηλέφωνα άναψαν κι όλες οι συζητήσεις θύμιζαν το θερμό χρηματιστηριακό καλοκαίρι του 1998. Η παραγωγικότητα έπεσε στο ναδίρ και οι κερκόπορτες της πατρίδας έμειναν ανοιχτές.

Είναι ευτυχές το γεγονός ότι την εποχή των Περσικών Πολέμων, τα χρηματιστηριακά προϊόντα δεν είχαν εξελιχθεί τόσο.

Αλλά αυτά παθαίνει κανείς όταν οι τεχνοκράτες πιάνουν στο στόμα τους την έννοια της πατρίδας. Μπλέκουν το εθνικό χρέος με το δημοσιονομικό.

http://paganeli.wordpress.com/2012/11/29/15329/