Είναι άλλο πράμα να ακούμε περιγραφές για ανθρώπους που πεινούν και δεν έχουν ρεύμα, τηλέφωνο, νερό, στέγη ....και άλλο πράμα να το βιώνουμε ....
Βλέπω βιντεάκια με μαθητές που υποσιτίζονται, δάσκαλοι να περιγράφουν τις εικόνες...δημοσιογράφοι από τα κανάλια να μιλούν για σοκαριστικές εικόνες ...
Μετά σκέφτομαι και λέω, αν εγώ τάχα στενοχωριέμαι ακούγοντας όλα αυτά, άραγε ποια η ψυχολογική κατάσταση των γονέων αυτών των παιδιών;;;
Αν εμείς που τα διαβάζουμε ή τ΄ακούμε από αφηγήσεις άλλων, πως να νοιώθουν οι γονείς των παιδιών που ετοιμάζουν τα άδεια ταπεράκια στις σχολικές τσάντες των παιδιών για να τα στείλουν στο σχολειό τους κάθε πρωϊ;;;
Δεν υποτιμώ το γεγονός της πείνας των παιδιών απλά προσπαθώ ν΄αφουγκραστώ και τα βουβά ουρλιαχτά των γονιών των παιδιών αυτών. Ευτυχώς τα παιδιά είναι παιδιά, μα ένας δάσκαλος θα του πάρει μια τυρόπιτα, μα η μαμά ενός συμμαθητή του παιδιού θα βάλει διπλό σάντουϊτς στο παιδί της (γνωρίζοντας τι συμβαίνει στο σχολείο) , μα ο κύριος "κυλικείος" θα χαρίσει κανένα κουλουράκι, μα μόνο του το παιδί θ΄αρπάξει την σοκολάτα από το χέρι κάποιου άλλου συμμαθητή του....θα πορευτεί το παιδί ...είναι παιδί και όλοι θα πέσουν πάνω του να βοηθήσουν...
Τι γίνεται όμως με τους έρμους τους γονείς ;;; Αυτοί κι αν είναι οι αφανείς ήρωες...
Πως κοιμούνται άραγε τα βράδυα όταν ξέρουν πως κάθε που ξημερώνει θα ξαναστείλουν τα παιδιά τους με άδεια ταπεράκια στο σχολείο. Πως νοιώθουν όταν βλέπουν τα ματάκια τους γεμάτα γιατί, να κοιτούν μία αυτούς και μία το ταπεράκι και να μην μιλούν για να μην τους στενοχωρούν περισσότερο...πως νοιώθουν όταν βλέπουν το τραπέζι μονίμως "στολίσμένο", χωρίς το καρό τραπεζομάντηλο φαγητού να χαλάει την διακόσμηση της κουζίνας;; πως αντέχουν την βουβαμάρα να πνίγει το σπιτικό τους, γιατί στις ερωτήσεις δεν υπάρχουν απαντήσεις οπότε δεν έχει νόημα να ειπωθούν...
Φαντάζομαι το μυαλό τους να τρελαίνεται από σκέψεις και από αναπάντητα γιατί ...
Φαντάζομαι πως το πρωϊ δεν ανοίγουν τα παντζούρια τους για να μη βλέπουν ότι εκεί έξω υπάρχει "φυσιολογική" ζωή και πάρουν τα μυαλά τους αέρα..
Φαντάζομαι πως δεν ανοίγουν τα παράθυρα να μην βγουν προς τα έξω οι αναστεναγμοί τους και η βουβαμάρα τους και πάρει το στρατί το μυστικό τους.
Φαντάζομαι πως δεν θέλουν να δείξουν το πρόσωπό τους για να μην λένε ...να αυτοί είναι οι γονείς των παιδιών που λιποθύμησαν σήμερα στο σχολείο ...
Συναισθήματα ενοχικά, ντροπής, ανικανότητας , απόρριψης περιθωριοποίησης, θα κουβαλάνε στην ψυχούλα τους κι ας ήταν κάποτε νοικοκυραίοι , κι ας καμάρωναν κάποτε για την οικογένειά τους και για τη σειρά τους στην κοινωνία ...
Μα τόσο πολύ "μαζί τα φάγαμε" θα σκέπτονται .... και γιατί τώρα μόνο σ΄εμένα δεν απέμειναν ούτε "αποφάγια" ...
Δεν είμαι Ηρώδης , αγαπώ τα παιδιά, μα δεν μπορώ να μην σκέφτομαι τους γονείς πόσο απελπισμένοι νοιώθουν , δεν μπορώ να μην σκεφτώ την απόγνωση τους ...
Μια μέρα να μην φάνε τα παιδιά μας, αναστατώνουμε όλον τον ιατρικό κόσμο τι μπορεί να σημαίνει αυτό .... πόσο οδυνηρό θα είναι να αισθάνεσαι ότι εσύ είσαι η "αιτία" που δεν τρώνε τα παιδιά σου...
Αγαπητοί μου γονείς αυτών των παιδιών, το ξέρω πως δεν θέλετε να με δείτε γιατί νοιώθετε κάπως ...μα ούτε κι εγώ θέλω να δω το πρόσωπό σας, γιατί δεν ξέρω τι να σας πω , πως να σας παρηγορήσω, πως να σας δώσω κουράγιο, δεν ξέρω λέξεις που θα μπορούσαν ν΄αλαφρώσουν τα βάρη σας στη ψυχή σας
Εσείς φοβάστε εμένα, μη τυχόν και σας χαρακτηρίσω ηττημένους απ΄την ζωή κι εγώ φοβάμαι εσάς, γιατί στο πρόσωπό σας βλέπω εκτός από τον τρόμο και το δικό μου αύριο .
Την πείνα την δική μας ας πούμε ότι την αντέχουμε, τη στέρηση απ΄τα παιδιά μας, δεν μας την συγχωρούμε , είτε φταίμε είτε όχι ...
Σημεία των καιρών ..."πολιτισμένα" βασανιστήρια των "Σωτήρων" ...
Να΄χαμε πόλεμο, θα το παίρνατε πιο ελαφριά...θα τ΄αντέχατε, θα΄χατε άλλοθι, θα΄ μασταν όλοι στην ίδια κατάσταση, θα΄χαμε όραμα , θα νοιώθαμε ήρωες ....τώρα νοιώθετε μόνο φόβο, απομόνωση , άδειασμα, αηδία, κοροϊδία, αδικημένοι, σακατεμένοι, απελπισμένοι, απεγνωσμένοι, ανήμποροι να παλέψετε και να ονειρευτείτε ...
Σας έχω στο νου μου συνέχεια , όχι τα παιδιά σας, γιατί ξέρω ότι τα παιδιά σας είναι στο δικό σας νου και στην καρδιά σας και είναι ασφαλή εκεί , κι ας πεινάνε... γιατί σαν τον ΄Ελληνα γονιό δεν έχει πολλούς στον κόσμο ...
Κάθε φορά που βγαίνω στους "δρόμους" σας μνημονεύω , κάθε που γράφω σας αναφέρω, κάθε φορά που διαβάζω ή ακούω ειδήσεις σας έχω μπροστά μου, ακόμη και στην δουλειά μου σας συναντώ και κάθε φορά που ακούω τους "σωτήρες" μας σας θυμάμαι και δεν σας κρύβω τότε θυμώνω μαζί σας, γιατί δεν ξεσηκώνεστε εναντίον τους μαζικά και δυναμικά ...
Για τον εργαζόμενο εσείς είστε μια κατάσταση που με τίποτα δεν θέλουμε να βιώσουμε, για τους πολιτικούς είστε νούμερα και αριθμοί που ανεβοκατεβάζουν ποσοστά, είστε οικονομικοί δείκτες , είστε δείκτες ευημερίας ή φτώχειας, και για τους επιχειρηματίες είστε το ανθρώπινο υλικό που εκμεταλλεύεται όσο σε χρειάζεται για ν΄αυξήσει τα κέρδη του κι όταν αυτό δεν συμβαίνει , σε κάνει έναν αριθμό στα χέρια των πολιτικών ...Πάνω σου παίζονται παιχνίδια, σχεδιάζονται στρατηγικές, είσαι παγκοσμίως πρώτο θέμα, είσαι το 10 το καλό στο στόμα των δημοσιογράφων γιατί κάνεις μεγάλα νούμερα στις τηλεθεάσεις ..., πολιτικά κόμματα μαζεύουν ψήφους από την "κατάντια" σου γιατί σου συμπαραστέκονται δωρίζοντάς σε, πατάτες και φρούτα, ο Θεός είναι μαζί σας μέσω της Εκκλησίας γιατί σου κάνουν τραπεζώματα, και το πιο σημαντικό, αυτοί που σε απόλυσαν γιατί τους κόστιζες ακριβά, δεν είναι αχάριστοι, συγκεντρώνουν ρουχισμό και φαγητά γιατί σε νοιάζονται, διοργανώνουν φιλανθρωπικές εκδηλώσεις αποκλειστικά για πάρτυ σου και μετά παίρνουν τα εύσημα και δάφνινα στεφάνια για τα μεγαλειώδη συναισθήματα ανθρωπισμού και φιλευσπλαχνίας και ποζάρουν στους φακούς με τα πανάκριβα μοντελάκια τους τα οποία μαγαρίζουν με τσίκνα από τα σισίτια που φτιάχνονται για σένα με μια μικροανταλλαγή μια τοσοδούλα φοροαπαλλαγή για το θεάρεστο έργο τους ...
Για όλους έχεις ένα όνομα: άνεργος, και για όλους είσαι ένας αριθμός απρόσωπος ...
Κανείς δε νοιάζεται αν νοιώθεις ότι έχεις χάσει την αξιοπρέπειά σου, κανείς δεν αναρωτιέται γιατί είσαι συνέχεια σκυμένος, γιατί σέρνεις το βήμα βαρύ κι αργό, γιατί νοιώθεις ντροπή, παρά μόνο αυτός που είναι στην ίδια θέση με σένα και φυσικά οι γονείς σου που σε βλέπουν να μαραζώνεις και μαραζώνουν μαζί σου, που ψάχνουν τις τσέπες τους μήπως βρουν τίποτα ξεχασμένο και σου το βάλουν κρυφά στο χέρι σου στο φευγιό τους , χωρίς λόγια και χωρίς να σε βλέπουν στο πρόσωπο γιατί ξέρουν ότι σε πονάει , μπορεί να τ΄αφήσουν και κατά λάθος πάνω στο τραπέζι ... Κανείς δεν νοιάζεται γιατί είσαι τόσο αχάριστος και δεν απολαμβάνεις το πρώτο τραπέζι πίστα που βρίσκεσαι ανά τον κόσμο, γιατί είσαι "σνομπ" και αντί να τρέχεις από σισίτιο σε σισίτιο , εσύ δεν θέλεις να βάλεις βούκα στο στόμα σου απ΄όλα αυτά που σου "χαρίζονται" . Κανείς δεν νοιάζεται αν πενθείς την αξιοπρέπειά σου και μισείς την επαιτεία .... Βέβαια μέσα στον κακό χαμό, υπάρχουν κι άνθρωποι που σε νοιάζονται πραγματικά , όμως δεν τους βοηθάς κι εσύ λιγάκι να σου το δείξουν ....
Εκμεταλλεύσου τον φόβο μου για το αύριο, χτύπα με στο φιλότιμό μου και χρησιμοποίησέ με για να ξαναβρείς την αξιοπρέπειά σου κι όχι την επαιτεία που σε υποχρέωσαν να ζεις...
Είμαι ο άσσος στο μανίκι σου και είσαι ο εμψυχωτής μου!
Βγες έξω και φώναξέ με να σε βαστάξω να σταθείς στα πόδια σου ...άμα ανταμώσουμε εκεί που πρέπει, θα βρούμε πολλά να πούμε και να κατακτήσουμε ...
Η αλληλεγγύη είναι η λύση ενάντια σε όλα τα κακά του κόσμου!!! ΄Εχεις χρέος απέναντι στον εαυτό σου, απέναντι στα παιδιά σου κι είσαι ο "μόνος" που έχεις κάθε δικαίωμα να διαμαρτυρηθείς και να στεκόμαστε όλοι δίπλα σου σε στάση προσοχής με σεβασμό και να συμπορευόμαστε μαζί σου!
Πάρτο απόφαση, είσαι γεννημένος μπροστάρης θέλεις δεν θέλεις γιατί δεν έχεις ούτε σήμερα ούτε αύριο, γιατί δεν έχεις άλλη επιλογή. ΄Ολες οι πορείες και όλες οι διαμαρτυρίες είναι "άδειες" χωρίς εσένα ...
΄Ελα να ερωτευτούμε την ζωή!
Δεν θέλω το πρόσωπό σας, θέλω τα χέρια σας να μου δώσετε, δεμένα σφιχτά με τα δικά μου, εγώ θα σας μπολιάζω με δύναμη την αδυναμία σας κι εσείς θα με μπολιάζετε κουράγιο απ΄το κουράγιο σας (γιατί έχετε κουράγιο αφού δεν τα παρατάτε).
Σαν συγκοινωνούντα δοχεία! ΄Η καλύτερα όπως οι δωρητές οργάνων....σου δίνω ένα από τα νεφρά μου που τα΄χω διπλά και μου δίνεις την ευχαρίστηση να νοιώθω άνθρωπος , να καμαρώνω ότι χαρίζω ζωή... μεγαλείο το ένα μεγαλείο και τ΄άλλο, ανταλλαγές ψυχής κι όχι αλισβερίσια με χρήμα ...
Μαζί θα γίνουμε αήττητοι!
Πάμε μαζί δυναμικά να σωθούμε από τους σωτήρες ...εσύ θα με κεράσεις το δικαίωμα στην αξιοπρέπεια κι εγώ θα σε κεράσω το δικαίωμα στην ελπίδα .... και εναλλάξ ...
Να δεις...θαύματα μπορούμε να κάνουμε μαζί !!!!!!!!!
Θυμίσου τι έλεγε ο Καζαντζάκης :
Ε κακομοίρη άνθρωπε, μπορείς να μετακινήσεις βουνα, να κάμεις θάμματα κι εσύ βουλιάζεις στην κοπριά, στην τεμπελιά και στην υποτέλεια! Θεό έχεις μέσα σου, Θεό κουβαλάς και δεν το ξέρεις. Το μαθαίνεις μονάχα την ώρα που πεθαίνεις, μα είναι πολύ αργά.
Ας ανασκουμπωθούμε εμείς που το ξέρουμε ας σύρουμε μπορεί να μας ακούσουν.
Βλέπω βιντεάκια με μαθητές που υποσιτίζονται, δάσκαλοι να περιγράφουν τις εικόνες...δημοσιογράφοι από τα κανάλια να μιλούν για σοκαριστικές εικόνες ...
Μετά σκέφτομαι και λέω, αν εγώ τάχα στενοχωριέμαι ακούγοντας όλα αυτά, άραγε ποια η ψυχολογική κατάσταση των γονέων αυτών των παιδιών;;;
Αν εμείς που τα διαβάζουμε ή τ΄ακούμε από αφηγήσεις άλλων, πως να νοιώθουν οι γονείς των παιδιών που ετοιμάζουν τα άδεια ταπεράκια στις σχολικές τσάντες των παιδιών για να τα στείλουν στο σχολειό τους κάθε πρωϊ;;;
Δεν υποτιμώ το γεγονός της πείνας των παιδιών απλά προσπαθώ ν΄αφουγκραστώ και τα βουβά ουρλιαχτά των γονιών των παιδιών αυτών. Ευτυχώς τα παιδιά είναι παιδιά, μα ένας δάσκαλος θα του πάρει μια τυρόπιτα, μα η μαμά ενός συμμαθητή του παιδιού θα βάλει διπλό σάντουϊτς στο παιδί της (γνωρίζοντας τι συμβαίνει στο σχολείο) , μα ο κύριος "κυλικείος" θα χαρίσει κανένα κουλουράκι, μα μόνο του το παιδί θ΄αρπάξει την σοκολάτα από το χέρι κάποιου άλλου συμμαθητή του....θα πορευτεί το παιδί ...είναι παιδί και όλοι θα πέσουν πάνω του να βοηθήσουν...
Τι γίνεται όμως με τους έρμους τους γονείς ;;; Αυτοί κι αν είναι οι αφανείς ήρωες...
Πως κοιμούνται άραγε τα βράδυα όταν ξέρουν πως κάθε που ξημερώνει θα ξαναστείλουν τα παιδιά τους με άδεια ταπεράκια στο σχολείο. Πως νοιώθουν όταν βλέπουν τα ματάκια τους γεμάτα γιατί, να κοιτούν μία αυτούς και μία το ταπεράκι και να μην μιλούν για να μην τους στενοχωρούν περισσότερο...πως νοιώθουν όταν βλέπουν το τραπέζι μονίμως "στολίσμένο", χωρίς το καρό τραπεζομάντηλο φαγητού να χαλάει την διακόσμηση της κουζίνας;; πως αντέχουν την βουβαμάρα να πνίγει το σπιτικό τους, γιατί στις ερωτήσεις δεν υπάρχουν απαντήσεις οπότε δεν έχει νόημα να ειπωθούν...
Φαντάζομαι το μυαλό τους να τρελαίνεται από σκέψεις και από αναπάντητα γιατί ...
Φαντάζομαι πως το πρωϊ δεν ανοίγουν τα παντζούρια τους για να μη βλέπουν ότι εκεί έξω υπάρχει "φυσιολογική" ζωή και πάρουν τα μυαλά τους αέρα..
Φαντάζομαι πως δεν ανοίγουν τα παράθυρα να μην βγουν προς τα έξω οι αναστεναγμοί τους και η βουβαμάρα τους και πάρει το στρατί το μυστικό τους.
Φαντάζομαι πως δεν θέλουν να δείξουν το πρόσωπό τους για να μην λένε ...να αυτοί είναι οι γονείς των παιδιών που λιποθύμησαν σήμερα στο σχολείο ...
Συναισθήματα ενοχικά, ντροπής, ανικανότητας , απόρριψης περιθωριοποίησης, θα κουβαλάνε στην ψυχούλα τους κι ας ήταν κάποτε νοικοκυραίοι , κι ας καμάρωναν κάποτε για την οικογένειά τους και για τη σειρά τους στην κοινωνία ...
Μα τόσο πολύ "μαζί τα φάγαμε" θα σκέπτονται .... και γιατί τώρα μόνο σ΄εμένα δεν απέμειναν ούτε "αποφάγια" ...
Δεν είμαι Ηρώδης , αγαπώ τα παιδιά, μα δεν μπορώ να μην σκέφτομαι τους γονείς πόσο απελπισμένοι νοιώθουν , δεν μπορώ να μην σκεφτώ την απόγνωση τους ...
Μια μέρα να μην φάνε τα παιδιά μας, αναστατώνουμε όλον τον ιατρικό κόσμο τι μπορεί να σημαίνει αυτό .... πόσο οδυνηρό θα είναι να αισθάνεσαι ότι εσύ είσαι η "αιτία" που δεν τρώνε τα παιδιά σου...
Αγαπητοί μου γονείς αυτών των παιδιών, το ξέρω πως δεν θέλετε να με δείτε γιατί νοιώθετε κάπως ...μα ούτε κι εγώ θέλω να δω το πρόσωπό σας, γιατί δεν ξέρω τι να σας πω , πως να σας παρηγορήσω, πως να σας δώσω κουράγιο, δεν ξέρω λέξεις που θα μπορούσαν ν΄αλαφρώσουν τα βάρη σας στη ψυχή σας
Εσείς φοβάστε εμένα, μη τυχόν και σας χαρακτηρίσω ηττημένους απ΄την ζωή κι εγώ φοβάμαι εσάς, γιατί στο πρόσωπό σας βλέπω εκτός από τον τρόμο και το δικό μου αύριο .
Την πείνα την δική μας ας πούμε ότι την αντέχουμε, τη στέρηση απ΄τα παιδιά μας, δεν μας την συγχωρούμε , είτε φταίμε είτε όχι ...
Σημεία των καιρών ..."πολιτισμένα" βασανιστήρια των "Σωτήρων" ...
Να΄χαμε πόλεμο, θα το παίρνατε πιο ελαφριά...θα τ΄αντέχατε, θα΄χατε άλλοθι, θα΄ μασταν όλοι στην ίδια κατάσταση, θα΄χαμε όραμα , θα νοιώθαμε ήρωες ....τώρα νοιώθετε μόνο φόβο, απομόνωση , άδειασμα, αηδία, κοροϊδία, αδικημένοι, σακατεμένοι, απελπισμένοι, απεγνωσμένοι, ανήμποροι να παλέψετε και να ονειρευτείτε ...
Σας έχω στο νου μου συνέχεια , όχι τα παιδιά σας, γιατί ξέρω ότι τα παιδιά σας είναι στο δικό σας νου και στην καρδιά σας και είναι ασφαλή εκεί , κι ας πεινάνε... γιατί σαν τον ΄Ελληνα γονιό δεν έχει πολλούς στον κόσμο ...
Κάθε φορά που βγαίνω στους "δρόμους" σας μνημονεύω , κάθε που γράφω σας αναφέρω, κάθε φορά που διαβάζω ή ακούω ειδήσεις σας έχω μπροστά μου, ακόμη και στην δουλειά μου σας συναντώ και κάθε φορά που ακούω τους "σωτήρες" μας σας θυμάμαι και δεν σας κρύβω τότε θυμώνω μαζί σας, γιατί δεν ξεσηκώνεστε εναντίον τους μαζικά και δυναμικά ...
Για τον εργαζόμενο εσείς είστε μια κατάσταση που με τίποτα δεν θέλουμε να βιώσουμε, για τους πολιτικούς είστε νούμερα και αριθμοί που ανεβοκατεβάζουν ποσοστά, είστε οικονομικοί δείκτες , είστε δείκτες ευημερίας ή φτώχειας, και για τους επιχειρηματίες είστε το ανθρώπινο υλικό που εκμεταλλεύεται όσο σε χρειάζεται για ν΄αυξήσει τα κέρδη του κι όταν αυτό δεν συμβαίνει , σε κάνει έναν αριθμό στα χέρια των πολιτικών ...Πάνω σου παίζονται παιχνίδια, σχεδιάζονται στρατηγικές, είσαι παγκοσμίως πρώτο θέμα, είσαι το 10 το καλό στο στόμα των δημοσιογράφων γιατί κάνεις μεγάλα νούμερα στις τηλεθεάσεις ..., πολιτικά κόμματα μαζεύουν ψήφους από την "κατάντια" σου γιατί σου συμπαραστέκονται δωρίζοντάς σε, πατάτες και φρούτα, ο Θεός είναι μαζί σας μέσω της Εκκλησίας γιατί σου κάνουν τραπεζώματα, και το πιο σημαντικό, αυτοί που σε απόλυσαν γιατί τους κόστιζες ακριβά, δεν είναι αχάριστοι, συγκεντρώνουν ρουχισμό και φαγητά γιατί σε νοιάζονται, διοργανώνουν φιλανθρωπικές εκδηλώσεις αποκλειστικά για πάρτυ σου και μετά παίρνουν τα εύσημα και δάφνινα στεφάνια για τα μεγαλειώδη συναισθήματα ανθρωπισμού και φιλευσπλαχνίας και ποζάρουν στους φακούς με τα πανάκριβα μοντελάκια τους τα οποία μαγαρίζουν με τσίκνα από τα σισίτια που φτιάχνονται για σένα με μια μικροανταλλαγή μια τοσοδούλα φοροαπαλλαγή για το θεάρεστο έργο τους ...
Για όλους έχεις ένα όνομα: άνεργος, και για όλους είσαι ένας αριθμός απρόσωπος ...
Κανείς δε νοιάζεται αν νοιώθεις ότι έχεις χάσει την αξιοπρέπειά σου, κανείς δεν αναρωτιέται γιατί είσαι συνέχεια σκυμένος, γιατί σέρνεις το βήμα βαρύ κι αργό, γιατί νοιώθεις ντροπή, παρά μόνο αυτός που είναι στην ίδια θέση με σένα και φυσικά οι γονείς σου που σε βλέπουν να μαραζώνεις και μαραζώνουν μαζί σου, που ψάχνουν τις τσέπες τους μήπως βρουν τίποτα ξεχασμένο και σου το βάλουν κρυφά στο χέρι σου στο φευγιό τους , χωρίς λόγια και χωρίς να σε βλέπουν στο πρόσωπο γιατί ξέρουν ότι σε πονάει , μπορεί να τ΄αφήσουν και κατά λάθος πάνω στο τραπέζι ... Κανείς δεν νοιάζεται γιατί είσαι τόσο αχάριστος και δεν απολαμβάνεις το πρώτο τραπέζι πίστα που βρίσκεσαι ανά τον κόσμο, γιατί είσαι "σνομπ" και αντί να τρέχεις από σισίτιο σε σισίτιο , εσύ δεν θέλεις να βάλεις βούκα στο στόμα σου απ΄όλα αυτά που σου "χαρίζονται" . Κανείς δεν νοιάζεται αν πενθείς την αξιοπρέπειά σου και μισείς την επαιτεία .... Βέβαια μέσα στον κακό χαμό, υπάρχουν κι άνθρωποι που σε νοιάζονται πραγματικά , όμως δεν τους βοηθάς κι εσύ λιγάκι να σου το δείξουν ....
Εκμεταλλεύσου τον φόβο μου για το αύριο, χτύπα με στο φιλότιμό μου και χρησιμοποίησέ με για να ξαναβρείς την αξιοπρέπειά σου κι όχι την επαιτεία που σε υποχρέωσαν να ζεις...
Είμαι ο άσσος στο μανίκι σου και είσαι ο εμψυχωτής μου!
Βγες έξω και φώναξέ με να σε βαστάξω να σταθείς στα πόδια σου ...άμα ανταμώσουμε εκεί που πρέπει, θα βρούμε πολλά να πούμε και να κατακτήσουμε ...
Η αλληλεγγύη είναι η λύση ενάντια σε όλα τα κακά του κόσμου!!! ΄Εχεις χρέος απέναντι στον εαυτό σου, απέναντι στα παιδιά σου κι είσαι ο "μόνος" που έχεις κάθε δικαίωμα να διαμαρτυρηθείς και να στεκόμαστε όλοι δίπλα σου σε στάση προσοχής με σεβασμό και να συμπορευόμαστε μαζί σου!
Πάρτο απόφαση, είσαι γεννημένος μπροστάρης θέλεις δεν θέλεις γιατί δεν έχεις ούτε σήμερα ούτε αύριο, γιατί δεν έχεις άλλη επιλογή. ΄Ολες οι πορείες και όλες οι διαμαρτυρίες είναι "άδειες" χωρίς εσένα ...
΄Ελα να ερωτευτούμε την ζωή!
Δεν θέλω το πρόσωπό σας, θέλω τα χέρια σας να μου δώσετε, δεμένα σφιχτά με τα δικά μου, εγώ θα σας μπολιάζω με δύναμη την αδυναμία σας κι εσείς θα με μπολιάζετε κουράγιο απ΄το κουράγιο σας (γιατί έχετε κουράγιο αφού δεν τα παρατάτε).
Σαν συγκοινωνούντα δοχεία! ΄Η καλύτερα όπως οι δωρητές οργάνων....σου δίνω ένα από τα νεφρά μου που τα΄χω διπλά και μου δίνεις την ευχαρίστηση να νοιώθω άνθρωπος , να καμαρώνω ότι χαρίζω ζωή... μεγαλείο το ένα μεγαλείο και τ΄άλλο, ανταλλαγές ψυχής κι όχι αλισβερίσια με χρήμα ...
Μαζί θα γίνουμε αήττητοι!
Πάμε μαζί δυναμικά να σωθούμε από τους σωτήρες ...εσύ θα με κεράσεις το δικαίωμα στην αξιοπρέπεια κι εγώ θα σε κεράσω το δικαίωμα στην ελπίδα .... και εναλλάξ ...
Να δεις...θαύματα μπορούμε να κάνουμε μαζί !!!!!!!!!
Θυμίσου τι έλεγε ο Καζαντζάκης :
Ε κακομοίρη άνθρωπε, μπορείς να μετακινήσεις βουνα, να κάμεις θάμματα κι εσύ βουλιάζεις στην κοπριά, στην τεμπελιά και στην υποτέλεια! Θεό έχεις μέσα σου, Θεό κουβαλάς και δεν το ξέρεις. Το μαθαίνεις μονάχα την ώρα που πεθαίνεις, μα είναι πολύ αργά.
Ας ανασκουμπωθούμε εμείς που το ξέρουμε ας σύρουμε μπορεί να μας ακούσουν.
http://www.zougla.gr/blog/article/641152
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου