Η ιδεολογική διαπάλη για το πρόβλημα των ναρκωτικών πυροδοτείται το τελευταίο διάστημα, με αφορμή και την κατάθεση του νομοσχεδίου «Κώδικας Ναρκωτικών» (πέρασε από την αρμόδια επιτροπή της Βουλής, αλλά έχει «παγώσει» η είσοδός του στην Ολομέλεια), το οποίο μεταξύ άλλων έρχεται να νομιμοποιήσει τη χρήση, κατοχή, διακίνηση ναρκωτικών ουσιών και την καλλιέργεια ινδικής κάνναβης. «Το δικαίωμα στην αυτοπροσβολή» επικαλούνται νομοθέτες, κυβέρνηση και υποστηρικτές του νομοσχεδίου (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΔΗΜΑΡ). Πίσω απ' τη χυδαία διαστρέβλωση του κοινωνικού περιεχομένου της λέξης «δικαίωμα» κρύβεται η πρόθεση να αλλάξει η ηθική μιας κοινωνίας για τον τρόπο που θα βλέπει τον εαυτό της και τα παιδιά της. Υπενθυμίζεται ότι στο ξεκίνημα της βιομηχανικής επανάστασης, όταν 10χρονα παιδιά δούλευαν και πέθαιναν σε άθλιες συνθήκες στα εργοστάσια, ο τότε ανερχόμενος καπιταλιστής στην Αγγλία δήλωνε ότι είναι «επιλογή» τους, έχουν το «δικαίωμα στην αυτοπροσβολή».
Σήμερα, προωθείται μια νέα ηθική, όπου η αφετηρία της γίνεται πειραματικά στο κοινωνικό περιθώριο της τοξικοεξάρτησης, προετοιμάζοντας έναν ολόκληρο λαό να αποδεχτεί στο κοντινό «αύριο» το «δικαίωμα στην αυτοπροσβολή» των παιδιών του, όταν θα αναγκαστούν να δουλεύουν στις σύγχρονες φάμπρικες για ένα κομμάτι ψωμί. Αυτή την αντίληψη έρχεται να ενισχύσει η προπαγάνδα γύρω από το πολυσύνθετο και πολυπαραγοντικό πρόβλημα της τοξικοεξάρτησης, που μετράει χρόνια πίσω κι έχει τη μήτρα της σε αντιδραστικές και φασίζουσες αντιλήψεις (ότι ο χρήστης είναι «χρόνιος ασθενής», το πρόβλημα είναι «βιολογικό» ή «ιατρικό», χρειάζεται υποκατάστατα για να συντηρηθεί στη ζωή, υπάρχουν «ακίνδυνα» ναρκωτικά κ.ο.κ.).
Κάτω από σωρεία προβλημάτων ολοκληρώνεται η προσωπικότητα
Απέναντι σε αυτή τη διαρκώς κλιμακούμενη διαπάλη με τη «φυγή» ως στάση ζωής, το ΚΚΕ απαντά με τις ρεαλιστικές και επιστημονικά τεκμηριωμένες θέσεις του μέσα από εκδηλώσεις, συζητήσεις, ημερίδες, βάζοντας ψηλά στην ιεραρχία την πάλη ενάντια σε όλα τα ναρκωτικά, έχοντας στόχο να θωρακίσει και να εξοπλίσει κυρίως τους νέους με χρήσιμα επιχειρήματα.
«Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, επιχειρείται μέσα από την κυρίαρχη πολιτική και τα ιδεολογήματά της για την τοξικοεξάρτηση ένας υποβιβασμός του ανθρώπου σε βιολογικό ον ξεκομμένο από το περιβάλλον του (κοινωνικό, οικονομικό, ιστορικό κ.λπ.). Αποσιωπάται το γεγονός ότι η προσωπικότητα συνιστά μια ολοκληρωμένη κοινωνική ποιότητα που το άτομο κατακτά μέσα από τη δραστηριότητα, μέσα από τη συμμετοχή του στις κοινωνικές σχέσεις», επισήμανε η Ιλιάνα Ναζεντιάδου, ψυχολόγος - ψυχοθεραπεύτρια και μέλος της Γραμματείας του ΕΣΥΝ, κατά τη διάρκεια ημερίδας που πραγματοποίησε την περασμένη Τετάρτη η Νομαρχιακή Επιτροπή Κεντρικού Τομέα Αττικής του ΚΚΕ.
Την ίδια στιγμή τα ναρκωτικά προβάλλονται ως «πράξη αντίστασης» στο σύστημα που γεννάει και αναπαράγει την τοξικοεξάρτηση, ενώ στην πραγματικότητα έρχονται να «καλύψουν» κενά, να μουδιάσουν συναισθήματα, να κρύψουν αγωνίες, άγχη και φόβους. «Η εξάρτηση από ψυχοδραστικές ουσίες είναι κοινωνικό φαινόμενο στο οποίο ενέχονται πολλοί παράγοντες, τρεις βασικοί άξονες όμως καθορίζουν το πλαίσιο αυτών των παραγόντων. Οι άξονες αυτοί είναι: Η προσωπικότητα, η ουσία και η κοινωνικοπολιτιστική στιγμή που η προσωπικότητα έρχεται σε επαφή με την ουσία. Στον καπιταλισμό, που η ολοκλήρωση της προσωπικότητας συντελείται κάτω από σωρεία κοινωνικά προβλήματα και αδιέξοδα, κάτω από το πρίσμα του ατομισμού και του ανταγωνισμού, που πατά στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, στον καπιταλισμό που η παραγωγή και η διακίνηση ναρκωτικών είναι μια τεράστια οικονομική επιχείρηση με ετήσια κέρδη πάνω από 500 δισ. δολάρια, τότε η στιγμή που η προσωπικότητα έρχεται σε επαφή με την ουσία είναι μια καθημερινή κοινωνική πραγματικότητα», τόνισε ο Παναγιώτης Κατηφές, μέλος της Επιτροπής Περιοχής της ΚΟΑ του ΚΚΕ.
Η απεξάρτηση είναι εφικτή
Ωστόσο, το πρόβλημα της τοξικοεξάρτησης μπορεί να αντιμετωπιστεί μέσα από τα προγράμματα απεξάρτησης, τα «στεγνά» όπως είναι γνωστά, καθώς δεν παρέχουν καμιά φαρμακευτική ουσία αλλά ψυχολογική υποστήριξη, τα οποία έχουν ήδη επιβεβαιώσει την αποτελεσματικότητά τους καταγράφοντας μια σημαντική πορεία περίπου τριάντα χρόνων. Η αποτοξίνωση, δηλαδή η εξάλειψη της οργανικής ανάγκης για λήψη της ουσίας, αποτελεί μόνο μια πρώτη φάση στη διαδικασία απεξάρτησης, που χρειάζεται να συμπληρωθεί από τη φάση της ψυχικής απεξάρτησης, την αντιμετώπιση δηλαδή των ψυχολογικών και κοινωνικών αιτίων που την επιβάλλουν κι αυτό είναι το πιο δύσκολο και σύνθετο κομμάτι. Να, λοιπόν, γιατί τα διάφορα ιδιωτικά κέντρα που υπόσχονται γρήγορη κι ανώδυνη αποτοξίνωση, με δήθεν φαρμακευτικές μεθόδους, εκτός από επικίνδυνα είναι και αναποτελεσματικά γιατί δεν κάνουν ψυχική απεξάρτηση.
«Με την επιδείνωση της κοινωνικής και οικονομικής πραγματικότητας υπάρχει η εκτίμηση ότι οι αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές θα επιδεινωθούν, με αύξηση της ενέσιμης και της κοινής χρήσης. Οταν προσέρχονται στα συμβουλευτικά κέντρα, οι εξαρτημένοι έχουν "διανύσει" ήδη μια πορεία αρκετών ετών στη χρήση, έχοντας επιβαρυμένη υγεία (περίπου 40% δηλώνουν κάποιο πρόβλημα υγείας) και έχοντας εμπλακεί σε παραβατικές δραστηριότητες (περίπου 8 στους 10 αναφέρουν μια τουλάχιστον σύλληψη από την αστυνομία). Η θεραπευτική πρόταση του ΚΕΘΕΑ στοχεύει αρχικά στην ενίσχυση του κινήτρου για θεραπεία. Ετσι, ο εξαρτημένος θα προσέλθει άμεσα χωρίς καμία λίστα αναμονής και με δικό του αίτημα στα συμβουλευτικά κέντρα, που αποτελούν και τον πρώτο "σταθμό" ενός ολοκληρωμένου θεραπευτικού προγράμματος. Στη φάση αυτή το αίτημά του δεν είναι ξεκάθαρο και σαφώς διατυπωμένο, καθώς σε πολλές περιπτώσεις ο εξαρτημένος πιέζεται να απευθυνθεί σε κάποια υπηρεσία από το οικογενειακό του περιβάλλον ή/και ως αποτέλεσμα των εξαιρετικά επειγόντων νομικών εκκρεμοτήτων. Στη φάση αυτή ο εξαρτημένος κινητοποιείται ώστε να συνειδητοποιήσει την πραγματικότητα που βιώνει, τους κινδύνους και τις απειλές που αντιμετωπίζει από τη ζωή στη χρήση, να φροντίσει για την υγεία του, να περιορίσει και τελικά να σταματήσει τη χρήση», όπως επισήμανε ο Πέτρος Τριάντος, κοινωνικός ανθρωπολόγος στον τομέα Ερευνας του ΚΕΘΕΑ.
Ριζική αντιμετώπιση του φαινομένου μπορεί να υπάρξει μόνο σε μια άλλη κοινωνία
Ομως, το πρόβλημα δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί ριζικά στο καπιταλιστικό σύστημα. «Η απάντηση που δίνει το ΚΚΕ είναι κατηγορηματική: Η τοξικομανία μπορεί να αντιμετωπιστεί ριζικά μόνο με την ανατροπή του καπιταλισμού και την εγκαθίδρυση του σοσιαλισμού. Ο τοξικομανής, όμως, ως μεμονωμένη περίπτωση, μπορεί να απεξαρτηθεί αρκεί να υπάρχουν οι προϋποθέσεις. Η αντιμετώπιση της τοξικομανίας είναι αναπόσπαστα συνδεδεμένη με το βαθμό ανάπτυξης του λαϊκού κινήματος, με τον αγώνα για άλλη κοινωνία, σοσιαλιστική. Με λίγα λόγια, όπως η θέση του ΚΚΕ είναι ότι ο καπιταλισμός δεν εξανθρωπίζεται, δε ρετουσάρεται, είναι σύστημα απάνθρωπο για τους πολλούς και χρειάζεται αγώνας και ρήξη για να ανατραπεί, έτσι πιστεύουμε και για τα ναρκωτικά. Κανένας συμβιβασμός μαζί τους. Γι' αυτό καλούμε σε ανατροπή του υπάρχοντος κοινωνικοπολιτικού συστήματος, που παράγει και αναπαράγει την τοξικοεξάρτηση. Αγώνας καθημερινός να χτυπηθεί το φαινόμενο, να το προλάβουμε και να έχει τη δυνατότητα ο τοξικομανής να θεραπευτεί και να επανενταχθεί», σημείωσε ο Νίκος Σοφιανός, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ.
Απαιτείται, λοιπόν, σήμερα αγώνας για πλήρη χρηματοδότηση και επαρκές επιστημονικό, μόνιμο προσωπικό, δημιουργία πανελλαδικού δημόσιου φορέα με αποκλειστικά δωρεάν παροχή υπηρεσιών σε:
Πρόληψη, το κυριότερο όπλο στη μάχη κατά των ναρκωτικών. Πρόληψη είναι συγκεκριμένα μέτρα Κοινωνικής Πρόνοιας που έχουν να κάνουν με όλους τους βασικούς παράγοντες που επιδρούν στη ζωή του ανθρώπου (εργασία, σχολείο κ.ά.). Εφαρμογή προγραμμάτων πρωτογενούς πρόληψης σε όλες τις εκπαιδευτικές βαθμίδες, στελέχωση των σχολικών βαθμίδων με εκπαιδευμένους κοινωνικούς λειτουργούς, ψυχολόγους, δημιουργία σχολών που θα εκπαιδεύουν τους γονείς στους τρόπους αντιμετώπισης του προβλήματος.
Απεξάρτηση, δηλαδή να υπάρχουν τόσα «στεγνά» προγράμματα όσα χρειάζεται η χώρα, τουλάχιστον ένα για εφήβους και ένα για ενήλικες σε κάθε νομό. Ανάπτυξη των προγραμμάτων έγκαιρης παρέμβασης για νέους που πειραματίζονται με ναρκωτικά αλλά δεν έχουν εξαρτηθεί ακόμη από αυτά. Προαγωγή της επιστημονικής έρευνας που σχετίζεται με τις κοινωνικές αιτίες του προβλήματος των ναρκωτικών. Δημιουργία θεραπευτικών κοινοτήτων σ' όλες τις φυλακές με την παράλληλη ανάπτυξη μονάδων επανένταξης αποφυλακισμένων.
Επανένταξη. Να θεσπιστούν ειδικά προγράμματα κατάρτισης που θα βοηθούν τους πρώην χρήστες να βρουν δουλειά, συνεργασία επιστημονικών, συνδικαλιστικών και άλλων φορέων για την καταπολέμηση του ρατσισμού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου