Στόχος ο καπιταλισμός

φωτ. Οδοφρ.

Οι εκβιασμοί είναι καθημερινοί και είναι προφανείς. Αυτοί οι εκβιασμοί, όμως, δημιουργούν ένα νέο ναρκοθετημένο έδαφος. Ενα πεδίο στο οποίο συγκρούονται «ρεαλιστικές» προτάσεις. Μνημονιακοί και αντιμνημονιακοί (με ηχηρές «μεταγραφές» και τα δυο στρατόπεδα, πλέον) διασταυρώνουν τα ξίφη τους σ’ έναν αποκριάτικο πόλεμο.

Οι μεν δηλώνουν ότι δεν υπάρχει άλλη επιλογή από τη νέα δανειακή σύμβαση και το Μνημόνιο-2 (ανάμεσα στο κακό και το χειρότερο επιλέξαμε αναγκαστικά το κακό, φωνάζουν). Οι δε απαντούν ότι υπάρχει εναλλακτική λύση. Μέσα στην Ευρωζώνη, μέσα στην ΕΕ, χωρίς να θιχτεί ο καπιταλισμός.

Οι μεν υποστηρίζουν προφανή ψεύδη, τα οποία ανεπιτυχώς προσπαθούν να εμφανίσουν σαν ιστορικών διαστάσεων αλήθειες. Ψεύδη υποστηρίζουν και οι δε, καταφέρνουν όμως μ’ αυτά να εξαπατήσουν μεγάλο μέρος του λαού, που προσπαθεί σαν τον πνιγμένο να πιαστεί απ’ τα μαλλιά του.

Ακόμα κι αν αύριο το πρωί μηδενιζόταν το κρατικό χρέος της Ελλάδας, το «πρόβλημα» θα εμφανιζόταν με την ίδια οξύτητα σε ελάχιστα χρόνια. Γιατί το χρέος συνοδεύει τη λειτουργία του καπιταλισμού εδώ και σχεδόν δυο αιώνες. Είναι ένα εργαλείο για την αποκόμιση μέγιστων κερδών και ταυτόχρονα ένα εργαλείο αύξησης της εκμετάλλευσης των εργατών. Το κρατικό χρέος χρησιμοποιείται σήμερα σαν ένα φονικό όπλο για την ολοκλήρωση και κατοχύρωση της «κινεζοποίησης» των εργαζόμενων. Και δεν θα πάψει να είναι τέτοιο όσο η Ελλάδα έχει τη δική της ξεχωριστή θέση στον παγκόσμιο καπιταλιστικό καταμερισμό της εργασίας.

Ας στείλουμε εκεί που ανήκουν –στα σκουπίδια– τις απατηλές θεωρίες των αστών αντιμνημονιακών, γιατί το μόνο που επιδιώκουν είναι η εξασφάλιση της κοινωνικής ειρήνης. Δεν υπάρχει μέλλον για τους εργαζόμενους μέσα στον καπιταλισμό. Ακόμα κι αν κάποια στιγμή υπάρξει μια προσωρινή ανακούφιση, σύντομα αυτή θα δώσει τη θέση της σε νέα δεινά. Γιατί δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να διαχειριστούν οι αστοί τη βαθιά κρίση του συστήματός τους, που πλέον είναι διαρκής, με πολύ μικρά διαλείμματα ασθενικής ανάκαμψης.

Ας βάλλουμε στο στόχαστρό μας το πραγματικό αίτιο και όχι το εργαλείο: το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα. Ας γράψουμε στη σημαία μας, ως βασικό ταξικό πρόταγμα, τη διεκδίκηση μιας κοινωνίας χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, μιας κοινωνίας κομμουνιστικής. Κι ας οργανωθούμε πολιτικά ανεξάρτητα, για να μπορέσουμε να αντιστοιχήσουμε το όραμα με την καθημερινή μας πράξη, για να πάρουν ακόμα και οι αμυντικοί αγώνες του σήμερα ταξικό χαρακτήρα. Αλλιώς θα σερνόμαστε πίσω από απατεώνες αστούς πολιτικούς.

ΚΟΝΤΡΑ