(Τσαγκαρουσιάνος κατά Αρβελέρ) -

Η αφήγηση ζωής της κυρίας Αρβελέρ δεν έχει τίποτα το πνευματικό - αντιθέτως δοξάζει άκριτα και απολίτικα τους πλούσιους και ισχυρούς της Ελλάδας.
 ΣΤΑΘΗΣ ΤΣΑΓΚΑΡΟΥΣΙΑΝΟΣ 
26.12.2017 | 22:00 
Πηγή: www.lifo.gr

H Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ (K), βυζαντινολόγος ιστορικός και Καθηγήτρια του Πανεπιστημίου της Σορβόννης, κατά τη διάρκεια της τελετής αναγόρευσής της σε επίτιμη διδάκτωρ του Τμήματος Ιστορίας & Αρχαιολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής, στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών (ΕΚΠΑ), Αθήνα Παρασκευή 28 Νοεμβρίου 2014. ΑΠΕ-ΜΠΕ/ΑΠΕ-ΜΠΕ/ ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΟΛΕΣΙΔΗΣ Πηγή: www.lifo.grΔεν καταλαβαίνω το νόημα του «αυτοβιογραφικού» βιβλίου της Ελένης Γλύκατζη-Αρβελέρ «Μιά ζωή χωρίς άλλοθι, όπως την αφηγήθηκα στον Γιάννη Ν. Μπασκόζο».    Πρώτα από όλα, δεν είναι αφήγηση μιας ζωής, αλλά 30 σκόρπια επεισόδια, ατέχνως συγκολλημμένα. Μέσος όρος επεισοδίου: μιάμιση αραιογραμμένη σελίδα με οφθαλμό γράμματος 14. Αυτό δεν είναι αφήγηση ζωής μιας 91χρονης, αλλά τρέιλερ επιλεκτικής αμνησίας.   Δεύτερον, δεν έχει ίχνος πνευματικότητας, αν και παραδίδεται από έναν πνευματικό άνθρωπο (δύο, αν βάλουμε και τον κ. Μπασκόζο).
  24.12.2017 Η Αρβελέρ γράφει για τον Χρήστο Λαμπράκη και την Φρειδερίκη: Ήταν περίεργα όντα
Τρίτον, βρίθει από name dropping, ολίγον κουτσομπολίστικο και αρκετά γλειψιματίστικο, κυρίως για τους πλούσιους και ισχυρούς της Ελλάδας.    Το όλον θα ήταν ένα πρώτης τάξεως ανάγνωσμα σε μια κυριακάτικη εφημερίδα (ιδίως με τον πακτωλό αναμνηστικών φωτογραφιών της αφηγήτριας που θυμίζει φωτορομάντσο) -σίγουρα πάντως δεν είναι βιβλίο αντάξιο της πρώτης γυναίκας που διετέλεσε Πρόεδρος του Μπομπούρ και καγκελλάριος όλων των πανεπιστημίων του Παρισιού.   Η κυρία Αρβελέρ ποτέ δεν έκρυψε ότι είναι άνθρωπος που της αρέσει πολύ η δημοσιότητα. Είμαι ένας από τους εκατοντάδες (αν όχι χιλιάδες) δημοσιογράφους που την έχουν συναντήσει. Το 1985 στον Πόρο, για το περιοδικό Τέταρτο.    Το βλέμμα της έχει κάτι από γεράκι, αλλά η φωνή της είναι ζεστή και καταδεκτική - έχει μεγάλο χάρισμα επικοινωνίας. Αυτό της επιτρέπει να λέει τις «σοφές» γενικότητες που όλοι θέλουν ν' ακούσουν. Ακόμα κι όταν δείχνει να νουθετεί, κατά βάθος δεν ενοχλεί κανέναν και τίποτα.    Για τον μόνο που ευθέως εκφράζεται αρνητικά στο βιβλίο είναι ο Βαρουφάκης. Ίσως επειδή δεν είναι πλέον υπουργός. Διότι ένα απλό search στη φωτοθήκη του ΑΠΕ την εμφανίζει αγκαλιά με όλους τους εκάστοτε υπουργούς - ακόμη κι εκείνους που αργότερα οδηγήθηκαν στη φυλακή.   Τότε νόμιζα ότι ξεκλειδώνω ένα ιερό τέρας. Στις δεκαετίες που ακολούθησαν, σοκαρίστηκα με το πόσες φορές επανέλαβε την ίδια κασέτα με όσα μού είχε πει, περί ελληνισμού, γηρατειών, εξουσίας, έρωτα κλπ.  Συνεντεύξεις να φαν κι οι κότες— από την Τράπεζα της Ελλάδας μέχρι τα μπλογκ κοσμικών κυριών που νομίζουν ότι η σοφία της κυρίας Αρβελέρ πάει σετ με τα Van Cleef & Arpels τους.
 Ο Γιώργος Νταλάρας (Α) χαιρετάει την Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ (Δ) σε συνάντηση του προέδρου του ΠΑΣΟΚ Ευάγγελου Βενιζέλου με ανθρώπους της Επιστήμης και του Πολιτισμού στο Μουσείο Μπενάκη, την Τετάρτη 04 Απριλίου 2012. ΑΠΕ-ΜΠΕ/ΑΠΕ-ΜΠΕ/ΣΥΜΕΛΑ ΠΑΝΤΖΑΡΤΖΗ   Η διολίσθηση της κυρίας Αρβελέρ προς μια υπεράνω κοσμικότητα δεν είναι καινούρια. Ανέκαθεν την είλκυαν οι ισχυροί. Και δεν το κρύβει.Το πιο αποκαλυπτικό «κεφάλαιο» του βιβλίου της αφορά, στο  ότι εθελοντικά, έγινε βοηθός και γραμματέας της Φρειδερίκης, την οποία περιγράφει σχεδόν με συμπάθεια, ως ένα δυναμικό «περίεργο ον», κάπως παρεξηγημένο.    Στη λίστα του απολίτικου εικονοστασίου της, με θερμότατα λόγια, παρελαύνουν ο Σπύρος Λάτσης, ο Νίκος Κούρκουλος, η Μαριάννα Λάτση (και η μητέρα της), η Μαριάννα Βαρδινογιάννη, ο Χρήστος Λαμπράκης και όλο του το σόι, η Ρόδη Κράτσα (!), η Ειρηνούλα Νταϊφά και δεκάδες άλλες καλά παιδιά, παρεξηγημένα, που κάνουν αγαθοεργίες, χορηγίες, λεύκανση οδόντων κ.λπ. και προσγειώθηκαν στον πλανήτη Ελλάδα, χωρίς παρελθόν.   Με τόση στρεψοδικία, με τόσο βιογραφικό μπότοξ, η αγαπητή Βυζαντινολόγος θα ήταν ιδανική και για πρόεδρος του Ekali Club, μετά τη Σορβόνη. «Όλες μου οι φίλες μένουν στην Εκάλη… Κι εγω είμαι 91 χρονών, μπορώ να λέω ό,τι θέλω», λέει κάποια στιγμή.   Πάντα έλεγε αυτό που ήθελε η κ. Αρβελέρ. Και σιωπούσε όταν την συνέφερε. Και πάντα οι ισχυροί την είλκυαν. Διότι δρα πολιτικά, όχι επιστημονικά, πλέον. Αναρρωτιέμαι όμως, τι ανάγκη τους έχει; Είναι φτασμένη, έχει καλό όνομα, είναι έξω από τα βάσανα της καριέρας. Όλοι οι δρόμοι είναι ανοιχτοί για να πει και να δείξει κάτι σοβαρό και ειλικρινές.   Όσοι εντρυφούν στην Ιστορία, υποτίθεται κάτι διδάσκονται από τα παιχνίδια της μοίρας και το ανθρώπινο σφαγείο- βλέπουν βαθύτερα τι αξίζει και τι δεν αξίζει στη ζωή. Κι αυτό διαποτίζει τα λόγια τους.Τον τόνο της φωνής τους.   Στην «αφήγηση της ζωής της», η κυρία Αρβελέρ κατάφερε να γίνει πιο επιδερμική κι απ’ την Ελένη Βλάχου στα «Στιγμιότυπα». Ακόμα και το αναρριχητικόν έπος της Γιάννας Αγγελοπούλου έχει στιγμές πνευματικότερες.   Tελευταίο, αλλά όχι έσχατο πρόβλημα: Η απομαγνητοφώνηση του λόγου της, προκειμένου να κρατήσει την προφορικότητα (;), είναι στεγνή και άχαρη παρουσιάζοντας συχνά χάσματα, επαναλήψεις και ασυνταξίες.    Διαβάζεται βέβαια μονορούφι, αλλά από ένα μάλλον κίτρινο ενδιαφέρον.   ___________________   

Μια ζωή χωρίς άλλοθι Όπως την αφηγήθηκα στον Γιάννη Ν. Μπασκόζο Συγγραφέας: Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ Επιμέλεια: Γιάννης Ν. Μπασκόζος ISBN: 978-618-03-1333-8 Σελίδες: 168 Ημερομηνία Έκδοσης: 07/12/2017 Πηγή: www.lifo.gr

http://www.lifo.gr/articles/book_articles/174337